A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

domingo, 17 de diciembre de 2006

¿MORTO O CAN DESAPARECEU A RABIA?


Pinochet, o brazo executor do golpe de estado en Chile no ano 1973 que puso fin os inicios do intento de avanzar cara ó socialismo respetando á legalidade burguesa, finou hai uns días.


Creo que unha gran parte da cidadanía deste planeta, sentimos certo desacougo ó ver como un criminal máis, que actuou contra da legalidade democrática, que cometeu tremendos crimes, baixo cuxo réxime represivo torturouse a centenares de miles de chilenos, que obrigou a máis dun millón a exilarse, morreo sen ser xulgado nin condeado.


Dito o anterior é preciso facer algunhas consideracións que sobrepasan a figura do felón que ademáis amosou ser un “chourizo de altos voos” que se enriqueceu co narcotráfico, venda ilegal de armas e o cobro de sustanciosas sumas ás empresas polos seus servizos.


En primeiro lugar hai que destacar que moitos comentaristas do óbito do tirano, periodistas, políticos, xente da rúa, esquecen que o golpe militar é a culminación dun proceso de loita de clases e non resultado da vontade dun militar que actúa ó marxe do mesmo. Pinochet era un militar, como tantos outros de América Latina, a quen se lle otorgou o poder de “utiliza-la violencia lexítima” que exerce o estado sobre tod@s @s ciudad@ns, no caso de que o control exercido por parte dos máis poderosos do país, se poña en cuestión.


Estes grupos, que non son moi distintos da dereita de calquer outro lugar, e só son demócratas cando os votos lles son favorables, non tiveron ningún problema, nin moral, nin ético, nin de concencia, para desencadear o sanguento proceso do golpe e apoia-la dictadura, cando consideraron que a Unidade Popular liderada por Salvador Allende, que conseguiu por medio dos votos controlar, aínda que dun xeito parcial, algún dos aparellos do estado democrático burgués, tomaba medidas dacordo co seu programa e en beneficio da maioría da sociedade. Medidas que non tiñan un carácter socialista senón que tentaban modificar algunhas estructuras, de xeito que a explotación d@s traballador@s non fose tan brutal, e recuperar algunhas das riquezas do país que se atopaban en mans de empresas estranxeiras.


En Chile, no período 1970-73, non se tomaban medidas de carácter socialista e non había “perigo de caer no comunismo”, espantallo esgrimido por todos os explotadores para levar adiante intervencións militares contra dos pobos; levábanse a cabo reformas que sitúaban ós máis elementais dereitos humanos, ises que todos din defender, ata a dereita, no centro da vida política; dereitos conculcados dun xeito sistemático ata ise momento na sociedade chilena, en beneficio da oligarquía e das empresa dos EEUU, país do que tamén istes días fálase moi pouco.


Os Estados Unidos de Norteamérica, foron os inductores do golpe, inscrito dentro dun plan máis amplo que despois se coñecería como Plan Condor, que tiña como obxectivo o exterminio de toda a esquerda revolucionaria latinoamericana, aínda que, no furacán desatado, tamén levou por diante a sectores da reformista. EEUU foi quen fixo posible o golpe, quen o dotou de medios de todo tipo, quen o coordinou, quen lle deu o apoio político para que o resto dos paises aceptaran relacións diplomáticas co novo goberno, quen creou por medio das axencias informativas que domina, e outros medios ilícitos, a idea da destrucción da democracia no Chile de Allende. Pero hoxe a responsabilidade dos EEUU parece non existir, e todo o fincapé se pon na figura desaparecida do dictador. Eu doulles unha idea a algúns xuices estrela para que amosen a súa vontade de exercer xustiza; todavía segue vivo o principal indutor e creador de todo o plan Condor, Henry Kissinguer, atrévanse a lanzar unha orde de caza e captura contra este delincuente para sentalo nun banquillo. É o responsable de centos de miles de asasinatos en diferentes partes do mundo.


En segundo lugar, Pinochet desaparece pero para desgracia de tod@s @s chilen@s o pinochetismo segue vixente, xa que como proxecto, non é outra cousa que o neoliberalismo con estado de excepción permanente, pero neoliberalismo en toda a súa pureza, con liberalización da economía, privatizacións, etc. Comenzando polo cobre, nacionalizado polo presidente Allende y agora en mans das grandes empresas minerías que xogan cos precios ó seu antollo.


O que lle imprimía carácter á dictadura era a proposta neoliberal; díxose e con razón que Chile actuou de laboratorio, por iso o apoio incondicional dos economistas como Hayek, Friedman e demáis ralea, e os políticos e ideólogos como a señora Tatcher, Reagan ou Juan Pablo II, gran admirador do falecido.


Hoxe desapareceu o estado de excepción, pero non existe unha democracia homologable; a constitución pinochetista segue en gran parte vixente así como as leis laborais. ¿Qué fixeron os sucesores de Pinochet? Aceptar esta situación xa que o seu pensamento e tan neoliberal como o do dictador, e defenden os mesmos intereses oligárquicos; e seguen a falar do “miragre económico de Chile”, cando o único que existe son cifras macroeconómicas que son resultado do aumento da miseria e a explotación d@s traballador@s e doutros sectores da población.


Dacordo cun informe das Nacións Unidas de hai pouco máis dun ano, Chile e un dos paises cunha distribución do ingreso máis inxusta do mundo, o 20% máis rico lévase o 63% dos ingresos do pais, e o 20% máis pobre o 3,3 %. Para afinar máis, o 10 % dos maís ricos posee o 47 %. En ese informe situábase a Chile á mesma altura que paises como Zambia e Honduras. Eses son os resultados da brutal dictadura e do “miragre chileno”, explotación e marxinación da gran maioría da sociedade.


Ademáis, a súa economía ligada principalmente ás actividades extractivas, mineria, forestal e pesca, ten graves problemas estructurais que non foron enfrontados polas clases dominantes no seu momento, e de novo vai repercutir sobre os máis desfavorecidos.


Chile vive unha situación límite, con máis de dous tercios da súa poboación no umbral da pobreza, o que posibilita un estalido social sen precedentes. A revolta de moitas barriadas francesas é un antecedente que as clases explotadoras do mundo non deixan de analizar. Por iso as clases dominantes en Chile toman medidas respeto ó que se chama “a cuestión social”; e a pesar de que o dictador cumpliu o seu papel, e as organizacións populares e revolucionarias teñen unha forza moi cativa, o seu exterminio era o obxectivo prioritario da dictadura, hai condicións obxectivas para o seu rexurdimento.


A situación obriga a tomar medidas para neutralizar esa posibilidade; Bachelet, a nova presidenta, non representa un xiro á esquerda, só a necesidade de neutralizar e cooptar a sectores que poden representar un perigo para o futuro; e para o que non se someta, toda unha serie de ferramentas xurídicas para reprimir ós díscolos, e recortar as xa minguadas libertades d@s chilen@s. Política de “pao e cenoria”. E “os demócratas de toda a vida” na Unión Europea aplaudindo.



C. Dafonte




jueves, 14 de diciembre de 2006

A MORTE DUN DICTADOR



Pinochet, responsable das mortes de miles de traballadores e estudantes chilenos morreu na súa cama. Ainda ca súa morte é unha moi boa noticia para os pobos do mundo -da morte non se libra ninguen, por moi xenocida que poda ser-, librouse de ter que respostar dos seus crimes, de ter que respostar diante do pobo chileno das atrocidades cometidas polos secuaces da DINA, polos desaparecidos e torturados, pola traxedia acontecida no Estadio de futbol de Santiago de Chile, onde foi morto, entre outros centos, Victor Jara.


Librouse por unha transición politica que lle garantiu a imunidade a pesares das denuncias e demandas. Unha transición “pacifica”, cunha lei de punto final para os seus complices, e cunha constitucion “democrática”, coas liberdades democráticas “administradas” polos mesmos que no 73 as reventaron.


Nesa data, os traballadores chilenos loitaban polo socialismo, a súa derrota só truxo capitalismo salvaxe. Nesa misma, Chile foi unha adiantada: ou unha revolucion avanza cara o socialismo ou retrocede a barbarie capitalista.


E o rexime levantado sobre a derrota dos traballadores chilenos foi un “adiantado” no mundo: foi o primeiro que puxo na práctica os dictados de Milton Friedman e os “chicagos boys”, baseado na aplicación dos principios do capitalismo que hoxe vivemos no mundo, é dicer, na superexplotación dos traballadores, na privatizacion absoluta dos servizos publicos, etc.


Por iso, é que dende todas as potencias do mundo, dende os USA e Europa, dende o mesmo capitalismo chileno, non había moito interese en levar a xuizo ao criminal; non podían procesar ao can que eles mismos puxeron contra o pobo. Só as exixencias dos familiares, dos estudantes, dos traballadores chilenos, co apoio do resto do mundo, consiguiu, polo menos, que non pudera saír do seu país sen verse, como se viu, arrestado en Londres o longo de 500 días. So a colaboura de todos, desde Aznar ata Thatcher, lle permitiu voltar a Chile.


E, o fin, o “can” morreu. Pero desgraciadamente na súa cama. Porque non é que historia o “xulgue”, como din o ministro Moratinos (o peor pensando na Lei da “des” memoria historica que quere aprobar o seu goberno). As familias dos mortos dos desaparecidos, aos torturados e detidos, os perseguidos, e o pobo traballador en xeral non lle basta ca “historia xulgue”, é un saúdo a bandeira, para salvar a cara dos dictadores, dos seus complices.


Son os pobos quenes teñen que xulgar os opresores. No caso de Chile agora lles toca facer xustiza cos complices de Pinochet, incluidos os capitalistas que fixeron fortunas coas súas politicas economicas.


Todo isto ten facer reflexionar aos traballadores e democrátas do Estado Español, que deixaron as súas vidas na loita contra o franquismo.


O admirado de Pinochet, o dictador Franco, tamen morreu na súa cama, e os seus herdeiros tamen fixeron unha transición “atada e ben atada”, baseada na amnesia total (o pobo que esquece a súa historia, está condeado a repetila), garantíndo a amnistía para os torturadores e asasinos, administrada polo exercito e o xefe do estado posto polo dictador, que, como Pinochet, ten garantida a súa impunidade. Da mesma maneira que Pinochet admiraba a Franco, semella que a súa transición copiou palabra por palabra a feita no Estado Español.


O hipocrita da cuestion é que os mesmos que procesaron a Pinochet, o xuiz Garzon ou o goberno Zapatero, que ven ben que se procese a dictadores (Videla ou Sadam), negánse a revisar a transición española, a revisar os “procesos xudiciais” da dictadura, e nin falar, da máis grande decisión “xudicial” da dictadura, a imposición do Xefe de Estado, o monarca.




Oleiros, a 11 de decembro de 2006


Roberto Laxe












viernes, 8 de diciembre de 2006

UNHA NOVA VICTORIA DEMOCRÁTICA DE HUGO CHAVEZ, E VAN….

Chavez, dun xeito rotundo, volve gañar unhas eleccións presidenciais en Venezuela.


Tod@s @s observador@s internacionais, moit@s só presentes co obxecto de atopa-la máis cativa irregularidade para desprestixia-lo proceso, tiveron que recoñecer, como nas anteriores convocatorias, que a limpeza democrática foi a norma.


En Venezuela estáse a producir unha revolución, a xente vota e os resultados expresan o que os venezolanos queren, antes non era así e a “democrática” comunidade internacional calaba, hai campañas de alfabetización para poñer termo a esta lacra, reparto de terras entre os campesiños, progrésase na atención sanitaria da xente, a sociedade civil estructúrase, a riqueza producida pol@s traballador@s repártese con maior equidade, disminuindo o índice de pobreza, as mafias partidarias e sindicais que expoliaban ó pais e mantiñan na pobreza ó 80% dos seus habitantes, desmanteladas en gran parte, un importante sector do exército atópase comprometido co proceso en marcha, o imperialismo en retroceso na medida en que crece un sentimento en contra do mesmo nas clases populares e as súas propostas, como o ALCA está paralizada no país, ó tempo que desde o estado púlanse políticas de carácter internacionalista…son tantas as reformas e transformacións levadas adiante no país, en diferentes eidos nestes anos, que pódese falar dunha revolución en marcha.


Estamos ante un proceso moi importante, non só para Venezuela senon para todo o continente, pero que aínda non rebasou os límites do que se pode considerar unha revolución democrático-burguesa.


Un proceso que tamén é froito das contradiccións que o sistema capitalista provoca entre a burguesía nacional e a trasnacional, un proceso que seguirá avanzando, se un golpe de estado estimulado polos “demócratas occidentais” non o frea, ata que a contradicción capital-traballo só poda ser resolta expropiando á burguesía; e entón, coñeceremos as intencións de cada un dos actores actuais, os seus límites, e o papel que van xogar ás institucións do estado democrático-burgués. Entón terá chegado a hora da verdade e veremos se “socialismo para o século XXI” era algo máis que unha consigna valeira de contido



C.Dafonte



A MORTE DUN DOS GEMAYEL

A familia Gemayel, cristiá, precisión que é necesario facer pois aínda seguen entrampados @s libanes@s coa herdanza deixada polos colonialistas, perdeu a un dos seus membros; un martir máis dixo a familia e corearon os seus partidarios, un opresor menos, seguro pensaron millóns de libanes@s que sufriron nos últimos 60 anos o poder, e o modo de exércelo desta singular familia.


Dás tendencias pronazis do seu fundador pasaron a ser os máis firmes aliados dos israelitas na última guerra civil, pero sempre os Gemayel como a familia máis influinte e con máis poder do Libano e firmes aliados das potencias imperialistas.


Despois do asasinato, todos os dedos apuntaron cara a Siria cunha unanimidade sospeitosa.


Utilicemos o mesmo argumento que no caso Hariri e o suposto secuestro dos soldados israelitas. ¿A quen beneficia este novo crime?.


A realidade é que despois da tremenda agresión levada a cabo por Israel contra o Líbano e a eficaz resistencia de Hezbulá e outras forzas da esquerda fronte a ocupación parcial do sur do país, creouse unha unanimidade no apoio á chamada resistencia nacional e moitos sectores sociais comenzaron a considerar a necesidade de rachar coa división confesional e apoiar a quen verdadeiramente defende os intereses nacionais.


Este asasinato, neste intre, tenta retrae-la situación do Líbano ós piores tempos de hai uns anos, aguza-la división social e relixiosa e descompoñe-lo apoio á resistencia nacional; beneficia en suma ós que ven como un perigo para os seus intereses o afianzamento do liderazgo político de Hizbulá entre amplas masas de libaneses con independencia da súa creencia relixiosa. O imperialismo anda detrás do suceso.



C.Dafonte



OS ORZAMENTOS DO "CAMBIO"


Os orzamentos do goberno bipartito para o ano que ven, son presentados como os primeiros onde se recollen as “prioridades do cambio” politico acontecido dende as eleccions do pasado ano, que remataron co “reinado” do PP e Fraga.



E non se pode dicer que non sexa certo. Recollen as “prioridades” do suposto cambio; as partidas orzamentarias que máis suben son: Vicepresidencia da Igoaldade e Benestar, especialmente no seu apartado de axuda a “dependencia”, Política Territorial, Obras Publicas e Transportes, especialmente no que fai as infraestructuras viarias (o transporte parece que non é parte desta Consellería), Traballo a de Innovación e Industria, con máis subvencions as empresas en políticas de igoaldade e innovación tecnoloxica, e Medio Rural, que ainda ten sen concretar o novo plano forestal, pero xa ten comprometidos milleiros de euros contra os incendios.



Pola contra, o gasto contense en dúas Consellerías “marxinais” cara a sociedade, Sanidade e Educación. Incredibel!, en dúas consellerias onde os problemas afectan directamente o conxunto dos traballadores e os seus fillos, o gasto contense.



Pero ben, vexamos o fundo da cuestion, se son do cambio ou non son máis que continuidade das do PP, con una novidade: o incremento en Innovación Tecnoloxica.


A herdanza do PP


É evidente cos 17 anos do PP e de Fraga foron 17 anos perdidos para o desenvolvimento da Galiza, e non só polo Prestige.


A pesares dos 2 billons das antigas pesetas recibidos dende a UE, Galiza non deixou de perder poboacion, de ver como o seu PIB mantiña ou reducia a súa proporcion no estado; de ver como os servizos publicos ou eran privatizados sistemáticamente (a sanidade e as famosas “fundacions”, ou o favoritismo co ensino concertado), ou simplesmente non contaban (o transporte publico, comezando polo ferroviario). Foron 17 anos e 2 billons de pesetas tirados pola borda, do que ninguen, ainda, respostou políticamente; é máis, os seus responsabeis teñen xubilacions douradas ou estan na vida política activa.


17 anos que deixaron a economía galega como un campo minado, con herdanzas que hipotecan o futuro, como a Cidade da Cultura –a que, nun alarde de continuidade, agora se lle destinan 50 millons de euros o ano- ou a política de autoestradas, que lembra a vella política franquista de encoros, que non fai nada para integración territorial e social da Galiza, pois basease no automóvil privado e nas peaxes, e dicer, nun transporte elitista que non axuda as necesidades do pobo traballador, senon as dos turistas ou os executivos das empresas.


Cunha política laboral baseada na precariedade e os baixos salarios, onde o prioritario era subvencionar as empresas para que supostamente fixesen políticas de emprego. Así, grandes empresas como Calvo, Fadesa, etc., logo de reciber unhas boas cantidades de diñeiro e facilidades para facer e desfacer, venden, destruen postos de traballo, ameazan coa desaparición, etc.


A política da Xunta do PP foi a da política de terra “queimada” o servizo do mantemento da Galiza como un territorio que segue a aportar man de obra barata e materias primas ao conxunto da economía española.


Onde esta o “cambio”


Contra tudo isto o pobo traballador galego rebelouse e puxo na Xunta o goberno bipartito da PSOE-BNG. Queria un troco de verdade


E a verdade, é que os alicerces centrais da política orzamentaria do PP non se modifica. A estrela dos orzamentos son a Dependencia, que crece un 11%, casi tres puntos máis da media; e non facendo un plano de construccion de garderías publicas para nenos, de residencias publicas para a terceira idade, senon sobre a base da subvención as solucions privadas (residencias privadas a esgallo), e do potenciamento da “familia” como eixo vertebrador da sociedade (nula política de construccion de garderías que atendan os problemas das mulleres traballadoras).


Tamen crece un 9.5% os orzamentos para a vivenda, subvencionando como sempre aos propietarios das vivendas de aluguer cos diñeiros publicos, cando é publico e notorio que na Galiza ha 200 mil vivendas valeiras.


Pero a Consellería Politica Territorial, Obras Publicas e Transportes merece un capitulo aparte, pola importancia que ten para a integracion social nun territorio onde a poboacion esta moi dispersa, e a vez, moi concentrada. O eixo central da politica nos orzamentos é máis infraestructuras, o que é o mesmo, máis estradas e autoestradas. En diñeiro, vanse gastar en máis estradas para o automobil privado 1 494 millons de euros (11.4% máis).


Do transporte publico, supostamente parte desta Concellería, nin unha palabra seria, que non sexa exixir un AVE que ten a mesma loxica do automovil privado, elitista.


Pero a poboacion traballadora galega non precisa máis estradas, hailas dabondo, ou AVEs que case nunca vai utilizar; o que necesita é un transporte publico nas áreas metropolitanas e intercomarcal que permeta a un traballador ferrolan, coruñes, ourensan, ou de donde sexa, ir e vir a traballar sen ter que deixarse a metade de salario no seu coche, peaxes e gastos. Mentras isto non se faga, a un traballador de calquera das cidades ou vilas da Galiza lle parecerá unha saída a emigracion, cando, na comarca que ten máis perto, poderia atopar o mesmo traballo que na emigracion.


O verdadeiro troco tiñan que notalo os traballadores con actuacions deste tipo. Se non se pagan máis as grandes constructoras, e non se lles subvencionan máis obras, ise diñeiro podería ir a recuperar o camiño de ferro como un dos medios centrais de transporte, a expropiar as compañias privadas de transporte que non manteñan as liñas que, para elas, non sexan rentabeis pero si necesarias para a poboación.


Pero, atopamosnos nun ano electoral, e as contas tamen teñen que facer campaña; por iso, os gastos de reparacion de estradas e reposicións de infraestructuras incrementanse nun 63%. O bipartito segue a mesma loxica caciquil, repartir diñeiro entre os concellos para melloras “aparentes”, deixando o fondo sen resolver.


No unico onde se nota o cambio é no aumento das inversions para Innovacion Tecnoloxico- un 17% máis co ano pasado-; pola vía da... privatizacion da Universidade, facilitando a súa relacion coa empresa privada, subvencionando –máis subvencions- as empresas que melloren o seu parque tecnoloxico, etc. O que é o mesmo, favorecer os empresarios (agora chamados “emprendedores”), faciltarlles o acceso a internet –mentras as familias teñen que pagar unhas contas desmesuradas as empresas do sector-, abaratar a súas inversions, etc.


E donde aforran


O cambio, loxicamente, sería aforrar onde o PP despilfarrou, e dicer, en infraestructuras, en subvecions aos concellos para obras, en especulación para o aluguer privado de vivendas, no gasto da sanidade coas farmaceuticas, na subvencion ó ensino concertado. Pois non, iso non o tocan.


O aforro ven pola via da recorte na sanidade e o ensino. A Xunta do PP aumentaba os orzamentos nestos dous apartados, para darlle diñeiro as farmaceuticas, e o ensino para subvencionar a privada, pola vía da concertada.


A Xunta bipartita din que vai rebaixar os gastos en sanidade, o 7.4% fronte o 11.8 do ano pasado, e no ensino –o 8% fronte o 8.3-, cando a sanidade publica é un desastre notorio, e o ensino publico vai moi por detrás da privada. Podería parecer que rebaixaran os aportes para o gasto farmaceutico e a concertada; pero, nada máis lonxe da realidade. O gasto farmaceutico mantense e a concertada segue a ser considerada parte do ensino publico, e polo tanto subvencionable.


O gasto sanitario non tería que manterse, senon que tiña que elevarse, mesmo se se rebaixa o gasto farmaceutico. As listas de espera non se combaten coas chamadas peonadas –é dicer, horas extras para os médicos, e vello metodo do PP-, ou desviando enfermos a sanidade privada –que logo, como facia o PP, ha que pagar-; senon incrementando en termos de cantidade e qualidade os cadros de persoal sanitario e as instalacions.


O mesmo vale para a educacion. Manter as subvencions a concertada é manter a subvencion aos grupos privados, e, no concreto, a Igrexa. Non é de recibo rebaixar os orzamentos o ensino publico, cando iste é deficitario. A primeira medida para recuparalo é a de deixar de subvencionar a Igrexa, incrementar os orzamentos e cadros de persaol, e mellorar o conxunto das instalacions.


A Xunta explica istos recortes pola necesidade de “capitalizar” a economía galega, sen tocar o sistema fiscal, mantendo os antidemocráticos impostos indirectos, como o IVA, no que pagan o mesmo un empresario –que logo o pode descontar- que un asalariado. Alén máis, para qué capitalizar, se logo os diñeiros de todos se lles da (máis de 600 millons dos orzamentos vai a súas máns) en subvencions as constructoras ou a contratacion precaria, aos propietarios de pisos, aos colexios privados concertados ou a sanidade privada, etc..


Son istos os Orzamentos do cambio? Evidentemente, non.


Outra politica orzamentaria é posibel?


Si, rachando coa loxica neoliberal de qué é a empresa, ou os chamados “emprendedores”, os que tiran da economia. Non é moi dificil, logo de 15 anos de dominio absoluto do neoliberalismo, mesmo na súa variante social liberal do PSOE de Gonzalez e Zapatero como na súa variante salvaxe de Bush. Blair ou Aznar, demostrar ca empresa privada só ten un obxectivo na súa vida: acumular capital, gañar subvencions, destruir emprego fixo e sustituilo por precario, converter o que debe ser un dereito, os servizos publicos, nun negocio.


Na Galiza o neoliberalismo salvaxe foi aplicado polo PP, e os resultados estan a vista. Dende o ano pasado temos na Xunta a variante “social liberal”, que ten a mesma loxica: a empresa privada, os “emprendedores”, son a solucion aos problemas. Pero a realidade esta a demostrar que istos “emprendedores” só teñen un obxectivo, o mesmo cos vellos “empresarios”, acumular riqueza.


Por iso, só é posible outra politica orzamentaria se ten outros alicerces que non sexan os de darlle máis diñeiro aos que xa o teñen; senon de quitarllo de onde o hai, facendo un sistema fiscal progresivo, onde “pague o que máis ten” e facendo desaparecer a imposicion indirecta.


Para elo ha que partir de cales son as necesidades dos traballadores e as traballadoras, de estabilidade no emprego, dunha sanidade publica de qualidade, dun ensino publico laico, democrático e non sexista, dun transporte publico real, etc., facendo crecer as partidas que respondan a elas.


E isto é xusto o contrario do que ofrecen os actuais orzamentos, baseados na capitalizacion da economica para darlle diñeiros as empresas, que logo, como Fadesa ou Calvo, pecharan as súas portas e deixaran a xente na rúa.



Unha oportunidade perdida


A Xunta perdeu unha oportunidade de ouro de facer outra politica. Desta volta, a Xunta bipartita situase como herdeira dos desastres dos 17 anos de Fraga e non aporta nada novo baixo o sol.


Porque para facer outra politica orzamentaria hai que ter o valor politico de meter as mans onde se atopa o diñeiro para facer verdadeiros plans de obras publicas, construindo hospitais ali onde son necesarios –ou expropiando as privadas que viven dos desvios de enfermos da publica-, facendo institutos, colexios e garderías co diñeiro que da o deixar de pagar subvecions o ensino concertado, rexeitando acordos como o de Bolonia e a súa expresion legal, a LOU, que só tentan de poñer a Universidade o servizo dos lucros empresariais.


Non pagando subvencions a RENFE por servizos que na practica non existen (a liña Ferrol Coruña, subvencionada pola Xunta vaian os viaxeiros que vaian), e establecendo un plano de transportes integrado e integral no conxunto da Galiza, destinadolle o diñeiro que hoxe vai para máis estradas.


Exixindo baixo ameaza de expropiacion, abrir todos os pisos valeiros que hoxe ha na Galiza, abaratando o aluguer, e facendo verdadeiro planos de construccion de vivenda sociais, non como os da Fabrica de Tabacos de A Coruña, que só agachan unha manobra especulativa grandiosa.


Prohibindo na administracion isa privatizacion encoberta dos servizos publicos de limpeza, xardineria, etc., que son as subcontratas de obras e servizos e facendo fixos a todos traballadores das contratas que, dende fai anos e nos feitos, traballan para a administracion. Rebaixando os salarios millonarios dos politicos “profesionais” -máis parecen executivos de empresas que “servidores” publicos-, ata deixalo no que cobra un traballador medio.


Estas son algunhas das medidas que sen lugar a dubidas, abaratarían a administracion da Xunta, pois deixaría de paga-lo duplo polo servizos, pois unha empresa, por definición, o que busca é o beneficio privado e, ademáis, exixe un pagamento polo servizo. E, alen máis, estabelecería un criterio na sociedade orientado a resolver as necesidades do pobo traballador.


Mais, ista Xunta incapacitase para facer unha politica orzamentaria de verdadeiro cambio, pois iso suporia rachar coa tutela dos que saquearon Galiza o longo destos 17 anos, cando a súa politica é a inversa, é a de aceitar as boutades, as saídas de ton, e sobre todo os limites que dende aqueles lles impon, xa sexa nos orzamentos, xa no debate estatutario, etc.


É unha Xunta presa da loxica do empresariado, do capitalismo e o neoliberalismo; que esta presa da lealtade a un rexime centralista, a monarquía da restauracion do 78, que ten como unha das súas razons de existencia a opresion nacional, que na Galiza expresase nunhas limitacions máis que evidentes en termos orzamentarios (quen parte e reparte, levase a mellor parte, e o diñeiro o reparte o goberno central, ainda que saia do conxunto dos traballadores do Estado), como é que Tráfico, sen ir máis lonxe, recaude/roube na Galiza 120 millons de euros, e só devolva en investimentos 20.


É unha Xunta máis preocupada polos movementos nas multinacionais galegas (Calvo, Pescanova, Inditex, Fadesa, etc.), no seu reforzamento pola vía das axudas e subvencions, que por defender os postos de traballo ameazados polos procesos de centralizacion e concentracion de capital, é dicer, polas deslocalizacions e os despedimentos.


Por isto, só rachando co ista loxica e ista lealtade constitucional, a Xunta podería facer outra politica orzamentaria. Mais, para evitar calquer tolemia, xa estan os que administran o rexime herdado do franquismo, o PP, o poder xudicial, o exercito e a monarquía.


Ista e non outra son as razons ca levan a facer o que fai: non é continuismo é politica de rexime, que só pode combatirse ca loita e a mobilizacion social.



Galiza a 4 de decembro de 2006








www.corrienteroja.net; correntevermella@corrienteroja.net




miércoles, 29 de noviembre de 2006

O ESTATUTO. PORQUE TEÑEN QUE "CONSENSUALO"

Fai uns días o sr. Touriño e o sr. Feijoo puxeronse dacordo que Galiza ía ser a “nazon de Breogan” (un mal pensado dixo que pactuaran ser, como moito, “terra meiga”). O sr. Rajoy, dende Cataluña, saiu berrando desaforado: “Galiza nunca sera nacion”. O que queiran os galegos, importame ben pouco, eu o digo, e basta, tivo que pensar como o señorito “galego” que é, indignado porque os aldeans ou “pailans” galegos ergueran a voz.


Loxicamente o BNG non tivo outra que respostar, e Quintana ameaza: se non hai acordo, non hai Estatuto.


Pero, a cuestion de fondo cal é. Galiza é unha nacion, queira ou non Rajoy –se non fora tan importante o tema, non farían cuestion de principio como fan-, e polo tanto ten dereito a autodeterminación.


O PSOE fica no medio, sen saber moi ben como pechar a contradiccion. E ao BNG lle gostaría consensuar, pero o PP non cede.


Do que ninguen fala, é de consultar xa mesmo a poboacion a súa opinión sobre que quere facer co seu futuro. O estan a cociñar nas bambalinas, e a poboacion lle daran o peixe feito.


Pero, e si a poboación quere outro peixe?. Non vai ter a posibilidade de escoller: ou votas o que eles cociñen, ou non comes. Ista é a solución democrática que nos propoñen.


E non queren facelo, porque os tres estan dacordo no aspecto central do problema: o desenvolvimento da Galiza ven da man das subvencios aos “emprendedores”, eufemismo actual de empresarios ou burgueses, das obras publicas faraonicas (AVE, Portos Exteriores ou Cidades de Cultura), e do manteñemento dos indices actuais de baixos salarios, precariedade, etc. Do que ningun deles fala é da prohibicion por lei das deslocalizacions ou dos despidos, da imposición da reduccion da xornada, da prohibicion das privatizacions, etc.


E isto é o que queren pactuar; as pelexas sobre se “nacion ou non” son o fume ca prensa bota para agachar o fundo: que non van a dar a oportunidade de decider sobre o noso futuro, máis alo do que eles queiran consensuar.



Roberto Laxe


Corrente Vermella



martes, 28 de noviembre de 2006

¿SÓ VIOLENCIA NA ESCOLA?

Nos medios de comunicación aparecen desde hai meses numerosas noticias sobre conflictos violentos nos centros de ensino; entre alumn@s, ou nos que se ven involucrad@s profesor@s. Todas estas noticias abriron un gran debate no estado, onde se manifestan as diferentes posicións políticas, ideolóxicas, pero onde a “voz cantante”, a primacia no debate lévana as posicións de dereita, interesadas moitas veces en daña-lo ensino público. Debate sobre o que tamén planea, aínda que non sexa polo de agora dun xeito explícito, a controversia sobre a escola laica, o tema da relixión e a nova disciplina que a debe sustituir, nos casos en que pais ou alumnos o soliciten. É curioso que o tema da violencia sexa o tema central referido ó ensino na sociedade, en tempos nos que se coñeceron diferentes informes europeos sobre o ensino no estado español, o fracaso escolar, e outras cuestións que parecen non interesar demasiado.


Pero ó calor deste debate tamén emerxen, ainda que tampouco se expresen dun xeito explícito, opinións negativas sobre a integración da muller no mercado laboral, que as obriga a estar moitas horas fora da casa, e polo tanto “xa non educan os fill@s”, ou a reclamar a volta a unha escola autoritaria.


É pois un debate de gran calado, no que se estan a poñer en entredito conquistas sociais moi importantes e sobre o que as forzas de esquerda deben intervir á ofensiva.


Independentemente de que a escola sempre foi un lugar onde houbo acoso, dos máis fortes sobre os máis febles, da maioría sobre os diferentes, fose a súa particularidade a gordura, o tatexar, ou calquera outra condición, o que creo importante é destacar que a escola reflicte o que é a propia sociedade.


E o conxunto de medidas de carácter económico que configuran o que coñecemos como neoliberalismo, tomadas nestes últimos 25 anos, establecen unha sociedade, onde os ricos e poderosos exercen unha grande violencia sobre a gran maioría da sociedade.


Non esquezamos o que significaron as reconversións industriais, as sucesivas reformas laborais, precarizando o mercado de traballo, permitindo os contratos lixo e a existencia das ETT’s, os recortes nas pensións, a existencia de feito do despido libre, elementos todos eles que rebaixan o nivel de vida dos traballador@s e modifican á baixa numerosas conquistas sociais, que ten como resultado que cada vez hai que traballar máis horas para perder poder adquisitivo, o que unido a unha propaganda desmedida polo consumo, leva ó endebedamento das familias a límites insospeitados e as dificultades consabidas para chegar a fin de mes que se poñen de manifesto en numerosos estudos económicos.


Avanzamos cara a unha sociedade dividida claramente en tres tercios, e privamos a un deles, dos elementos esenciais para desenvolver unha vida digna, condenadoo á marxinación, e a ter serias dificultades a un segundo, nunha sociedade onde cada vez se fai máis ostentación da inmensa riqueza duns poucos. Sociedade que xenera grandes bolsas de paro, precariedade, feminización da pobreza, etc., sobre todo orredor dos centros máis industrializados e aquelas zonas máis afectadas polas medidas neoliberais. E seguro que nos centros escolares destas zonas hai problemas, e non podía ser doutro xeito.


Estas circunstancias de violencia estructural que se viven en numerosas familias, refórzase co labor dalgúns medios, TV sobre todo, onde @s cativ@s se lles propón a violencia como o elemento básico para soluciona-los conflictos; non é preciso máis que ver uns poucos minutos de debuxos animados para confirma-lo anterior aserto.


É certo que o desenvolvemento da Lei de Educación conleva problemas e que a administración non adica os medios necesarios para enfrontalos; que os centros concertados non aceptan a diversidade social, resultado da complexidade actual da clase obreira, e que esta complexidade recae sobre a pública non concertada; que somos un dos países da Unión Europea que menos medios adicamos á escola pública; que o profesorado ten perdida, non diante do alumnado, senón na sociedade, a súa autoridade moral polo pouco respeto que polo coñecemento hai hoxe e por numerosas campañas onde se lles presenta como un corpo de privilexiados que gozan de numerosas vacacións; que variaron as pautas educativas na familia e que moitas veces hai un proteccionismo dos fillos desmesurado,… Podíamos seguir enumerando cuestións, todas merecentes dun debate en profundidade e que teñen consecuencias para o ensino. Pero a realidade é que todas elas son consecuencia de que o capitalismo encadea crise tras crise, e que mentres esto ocurra, paralelamente avanzarán a crise da escola e as solucións que o neoliberalismo esta disposto a levar adiante: privatizar todos os servizos públicos.


Nesta situación é precisa unha actitude moi firme en defensa da escola pública, sen deixarnos confundir nun debate no que é necesario separar o fundamental do que non o é.


Hai que denunciar que nunca @s traballador@s crearon tanta riqueza e nunca no mundo houbo tanta miseria, marxinación, e morte, e nunca tan pouc@s apropiáronse de tanto. Esa é a orixe da violencia na sociedade e na escola, e todo o demáis son cuestións accesorias para esconde-la realidade.



C. Dafonte



viernes, 27 de octubre de 2006

“LA ECONOMÍA VA BIEN” (Aznar, Rajoy, Zapatero y Solbes dixit)

Aznar y el PP en sus tiempos de gobierno, acuñaron una frase de éxito, “España va bien”; sus sucesores en el cargo la repiten hasta la saciedad y los medios de desinformación la propagan a los “cuatro vientos”.



Y posiblemente si el concepto España se reduce a un grupo selecto de empresarios transnacionales, “deslocalizadores” de sus empresas a países sin derechos políticos, sindicales y con salarios de hambre, carentes de todo tipo de legislación protectora del medio ambiente, y a los que se aprovechan de la desestructuración y precariedad del mercado laboral, a especuladores en bolsa y banqueros, tengan razón. Un grupo importante de empresarios, al calor de la globalización neoliberal y de las reformas laborales, es decir de las políticas antiobreras de los últimos 25 años, consiguieron enormes beneficios. Les va pero que muy bien.



Pero se confirmó en este tiempo algo evidente, que es una falacia lo que también se repetía hasta la saciedad, de que los grandes beneficios para las empresas significarían beneficios para toda la sociedad, pues revitalizarían la inversión y la creación de puestos de trabajo. La realidad es que la inmensa mayoría de estos beneficios se convirtieron en capital especulativo y abandonaron la producción al amparo de las leyes de la Unión Europea o van a invertirse a otras latitudes. Y muchas empresas se han “deslocalizado”, han abandonado el territorio del estado, en busca de una mayor tasa de explotación.



También hay otra evidencia que ya puso de manifiesto el profesor Diego Guerrero hace algunos años; el proceso de depauperización de la clase obrera en España. Circunstancia que ya señaló Marx como “depauperización relativa de la clase obrera en el capitalismo”, como consecuencia del salario relativo, que no debemos confundir con la depauperización absoluta como resultado del salario real.



La realidad española como en todos los países capitalistas, es que ninguna persona que subsista dependiendo de un salario, independientemente de la cuantía del mismo, “va a dejar de ser asalariado, convertirse en capitalista o en productor independiente” pues “el salario antes que un precio o una medida es una categoría social” y “cualquier nivel de salario ha de consistir en un salario inevitablemente relativo, esto es, implicar la generación de plusvalor para el capital”; lo que da como resultado el planteamiento de Marx, que el obrero no solo es un “pauper”, por su determinación social, sino que cada vez es más pobre, ya que su participación en el producto de su trabajo, la renta nacional, tiende a ser cada vez menor.



Aunque si discutiéramos sobre este asunto con un neoliberal posiblemente lo negara, ya que los datos que ellos manejan enmascaran esta circunstancia, por la existencia de otros trabajadores que no son asalariados, los autónomos y la creciente proletarización de otros sectores. Pero en la realidad estudiada por el profesor Guerrero, el proceso de depauperización tiene una fase lenta, entre los años 75 y 82 con una rebaja en la participación de -7,6 y otra mas rápida, con un coeficiente de -9,4 para los siguientes ocho años.



Y si la depauperización también se produce en la época de Solchaga, la de los grandes “pelotazos”, donde “el que no se enriquecía parecía tonto”, seguramente en los últimos 15 años en que la situación empeoró, también a nivel mundial, sus paises locomotoras, EEUU, Alemania, Japón, Francia, Italia, Holanda, étc., pasaron serias dificultades cuando no entraron en recesión, posiblemente un estudio actualizado del tema daría como resultado índices de caída superiores a los reseñados.



Recesión de la que algunos paises todavía no han salido y otros, como los EEUU, superada la iniciada el año 2000, al decir de algunos “gurús” de la economía, camina hacia otra nueva, según todos los indicios, datos económicos de los últimos trimestres, a partir del año 2007.



El mismo autor tiene estudiado para el período 1954-2001 la tasa de explotación de l@s trabajador@s en el estado español, llegando a la conclusión de “….que la explotación en España es un hecho. Que es un hecho cada vez más evidente y de mayor magnitud. Que el beneficiario de esta situación es la burguesía capitalista”. Y medir la tasa de explotación se consigue midiendo cuanto del trabajo social anual es trabajo pagado y cuanto trabajo impagado. En la realidad del estado español la tasa de explotación pasó del 72,7 % en 1954, al 90,8 % en 2001. Curiosamente en el período constitucional, con tres partidos en labores de gobierno, es el período del PSOE en el que se elevó más la tasa de explotación, un 50 %, el 10 % en el de UCD y 6 % con gobierno del PP.



Pero “España sigue bien” y los dos grandes partidos del estado, PSOE y PP pactan los elementos fundamentales de la política económica, la que verdaderamente sitúa a una organización en la izquierda o en la derecha; la reforma laboral para abaratar el despido y precarizar aun más el mercado laboral; la reforma fiscal, para seguir profundizando en una fiscalidad injusta y que la recaudación del estado recaiga fundamentalmente sobre los trabajadores, mientras se rebaja la fiscalidad de las empresas en momentos de enormes beneficios, y aumentan los impuestos indirectos, los que pagamos en la misma cuantía toda la sociedad, tanto ricos como pobres, y la reforma de las pensiones, para recortarlas y poner en manos de la banca privada los ahorros de td@s l@s trabajador@s que necesitarán de una pensión privada para complementar la oficial, que cada vez, reforma a reforma, iniciadas por el PSOE, se hace más pequeña.



“España va bien”?. La economía española se asienta sobre tres pilares muy frágiles, la burbuja inmobiliaria, los ingresos por turismo y el consumo interno, pero este último no asentado sobre el ahorro, sino sobre el endeudamiento familiar, que se acerca, si no los supero ya, a los ochocientos mil millones de euros; sí, han oido bien, ochocientos mil millones de euros según cifras oficiales.



Y no debemos olvidar que en muchos de los países del centro del sistema que entran en recesión, siempre es precedida del pinchazo de la burbuja inmobiliaria. ¿tendrá esto algo que ver con la actitud de las grandes empresas de la construcción que en los últimos tiempos dedican parte de sus enormes beneficios a comprar la participación en empresas de otros sectores?¿Y que pasa con el turismo que cada vez entran más turistas y se recauda menos, según las cifras oficiales? Y en tercer lugar, todos los informes indican que la capacidad de las familias se encuentra al límite y las últimas subidas de los tipos de interés y su repercusión sobre las hipotecas no indica posibilidades de mejora. Los tres pilares sobre los que se asienta el tan cacareado crecimiento y la buena marcha de la economía española, tienen los cimientos de barro.



Si a esto le unimos que indicadores económicos que definen la situación de una economía capitalista, como son el de producción industrial y la formación bruta de capital, no son favorables; que el déficit comercial cada vez es mayor, en proporción uno de los más elevados del mundo; que nuestras exportaciones siguen lastradas por un diferencial de inflación grande respecto a otros países de la Unión Europea y que se produjo una importante desaceleración en la entrada de capitales, se puede afirmar que la situación económica de la mayoría de l@s ciudadan@s, a causa de la complicidad del PSOE y PP en la aplicación de medidas de carácter neoliberal, que buscan por encima de todo dar satisfacción a los intereses de las burguesías, tanto centralista como periférica, no es tan buena para tod@s como se proclama y quien esta sufriendo, como siempre, y va a seguir sufriendo esta situación es la gran mayoría de la población.


Y hay una coincidencia muy aclaratoria, en la trayectoria de los dos últimos presidentes del gobierno después de su jubilación, pero que tiene relación con las cuestiones que tratamos; Gonzalez al servicio de Carlos Slim, la primera fortuna de Mexico y “asesorando”, cuando se reunen, a las mayores fortunas de America Latina, Santodomingo de Colombia, Cisneros de Venezuela, etc y Aznar cobrando un salario de Robert Murdoch, gran empresario a nivel mundial y uno de los poderosos más reaccionarios del planeta. Es una anécdota, pero esclarecedora, de a quien sirvieron y como se les pagan los favores.



Lo preocupante es, que frente a la política económica de defensa de los intereses de la burguesía que llevan adelante PSOE y PP, no existe una política de clase que se confronte con la misma, al servicio y en defensa de los intereses de l@s trabajador@s; como sucedía hace unos años cuando se planteó el tema de la jornada laboral de 35 horas sin reducción de salario lo que implicaba toda una serie de medidas que significaban romper con el llamado “pensamiento único” que tiene como objetivo hacer creer, a base de repetición en los medios y por parte de la mayoría de las organizaciones políticas, que las medidas que se toman son las únicas posibles, que las alternativas son quiméricas.



La batalla por las 35 horas, era también una batalla por toda una serie de reivindicaciones, que han casi desaparecido en su conjunto, del panorama político; el tema de la democracia participativa que supere el tinglado actual que solo permite el control de ciertas instituciones del estado a los sectores políticos que representan a grupos de la misma oligarquía; por una república federal que elimine uno de los elementos fundamentales del estado heredados del franquismo, la monarquía; la construcción de una nueva sociedad, mas igualitaria y ecológicamente sostenible, donde se plasmase una nueva relación entre los géneros, etc. Era en suma una batalla por una opción de civilización distinta, capaz de aglutinar a los sectores más desfavorecidos de la sociedad para plantarle cara al pensamiento único neoliberal e impugnar sus políticas económicas.



Cuando hoy observamos a sectores de la hasta hace poco izquierda crítica y alternativa, al servicio de las políticas que antes combatían, no debemos dejarnos corromper por el desánimo, y si pensar que cuanto antes comencemos la reconstrucción, antes alcanzaremos nuestros objetivos.



C. Dafonte



viernes, 13 de octubre de 2006

¿ESTATUTO DE NACIÓN OU CUESTIÓN NACIONAL?
















Teñen razón os que defenden a necesidade de debater a situación de Galiza no Estado español, e na súa derivación, na Unión Europea. Os anos de Aznar significaron a ruptura do consenso da Transición, baseado nun acordo, máis ou menos ben asumido, entre a burguesía española e as periféricas. A monarquía xogaba o papel de bonaparte por riba das “mesquiñas” disputas entre os burgueses.

Aznar rachou o acordo coa ofensiva sobre Euskadi, as ameazas de que “a democracia tamén se defende cos tanques” (Mayor Oreja dixti), o relegamento de Cataluña a un segundo plano en beneficio dos sectores máis reaccionarios de Valencia e mesmo da capital (plano Hidrolóxico), e o desprezo máis absoluto con Galiza, exemplificado na actuación na crise do Prestige.


 


Ese foi un dos motivos centrais da crise do PP e a súa derrota eleitoral o 14M; o outro foi a tremenda mobilización obreira e popular. Un sector da burguesía española, apoiada nas burguesías periféricas, illaron ao PP e aos burgueses que representa, e preferiron botar a Aznar para evitar males maiores. E loxicamente, o debate estaba na mesa. Derrotado o goberno máis centralista dos anos da restauración monárquica, qué proxecto teñen para artellar o que se deu en chamar España?


A REFORMA DOS ESTATUTOS.-


Coa reforma dos estatutos pretenden disolver o verdadeiro problema: a cuestión nacional no Estado español.


Para as burguesías é máis que evidente co fundo da cuestión é a defensa da legalidade monárquica institucionalizada na transición. Como din a súa propaganda, os 30 anos de monarquía foron, e son, os mellores anos de “España”, sobre a base dun empobrecemento da poboacion traballadora, hoxe un mozo gaña menos que un mozo hai dez anos, e ten menos dereitos laborais. Ao longo destes anos, a burguesía española, periférica ou non, atopou por fin o seu lugar no mundo, irmán pequeno dos grandes imperialismos, dos EEUU, da Alemaña, da Francia.


As multinacionais españolas, teñan sede en Barcelona, Bilbao, Madrid ou Galiza, corren polo mundo como se foran ianquis. Repsol YPF, Augas de Barcelona, Gas Natural, Telefónica, Calvo, Zara, BBVA, Endesa, Iberdrola, etc., etc., son, hoxe, o símbolo da España remodelada coa monarquía. E, como se foran a súa sombra, os exércitos españois están presentes en medio mundo, dende Afganistán ate Haiti, na defensa dos intereses “patrios”. Aquí hai unidade, é o mesmo unha empresa galega en Venezuela ou Arxentina, que unha española ou catalana, o obxectivo é o de extraer o máximo beneficio da explotación dos traballadores alí onde se atopen.


Pero as burguesías non son só as grandes multinacionais. Unha burguesía é unha rede de accionistas, familiares, subcontratas, pequenos e medianos empresarios, executivos, etc., que teñen os seus intereses ligados, por unha banda as mesmas multinacionais, e, por outra, ao propio mercado interno.


As pelexas que hoxe atravesan a reforma dos estatutos son, precisamente, as pelexas entre estes sectores por facerse co mellor cacho da torta do mercado interno. Porque non se pode esquecer nunca que a parte do leon da plusvalía que extraen tanto as multinacionais como a pequena e mediana burguesía veñen da explotación dos traballadores do Estado Español. O PIB español depende, como calquera outro estado imperialista, nunha porcentaxe moi importante da inversión no estranxeiro, pero o groso do mesmo, o 75%, prodúcese dentro das fronteiras, senón non tería sentido mantelas.


E, trala derrota do PP, cuxo proxecto era o de favorecer os capitais instalados no centro, en Madrid, as burguesías periféricas piden o seu cacho, que toma a forma do debate pola reforma dos estatutos. Por iso é importante o debate dos Estatutos, é a maneira de artellar o reparto da plusvalía xenerada polos traballadores. Por iso, as declaracións dos Méndez Romeu, dos Vázquez, etc., son, dende o punto de vista burgués, mediocres e timoratos: son a vella aposta, xa derrotada, do fraguismo, a falacia de nós non entramos nos grandes debates, e esperamos a ver quen subvenciona as nosas falcatruadas (Cidades da Cultura, onde están enterrados literalmente 340 millóns de euros; e logo falan da crise da sanidade!). QUEIRAN OU NON, GALIZA NACIÓN.- O debate sobre a reforma dos estatutos ten un punto central: o “concepto” de nación. Dende o goberno falan de que é unha cuestión formal, lingüística, que non reflicte a realidade, para logo oporse a súa inclusión. Se tan formal é, que máis dá que se inclúa ou non nos estatutos.


O problema é que non dá o mesmo. Foi Rajoy quen, nun alarde de intelixencia, ligou a definición de nación ao problema da unidade de España. É certo. Calquera nación, polo feito de selo (é dicir, de ser consciente da súa propia existencia como ente autónomo) tende a súa constitución como estado independente. Quen o oculte só se engana a si mesmo e á poboacion do contido profundo da definición, e os debilita fronte aos que, como Rajoy e á extrema dereita, si o teñen claro.


A nación, como calquera relación humana, ten que ver directamente coa consciencia cun colectivo ten de si mesmo, e, polo tanto, como o ven os demais. A cuestión non é se existen elementos obxectivos que a definan (idioma, cultura, economía, etc.), pois exemplos hainos dabondo para todos os casos; Suíza é un país de catro idiomas, EE UU é un país dun só idioma, e moitos estados federados, Francia é un país cun estado e un idioma, Arxentina é un país co castelán como idioma, e ten un estado, e Galiza ten o galego, e non ten estado.


O definitorio é a pregunta: nunha comunidade dada, cuns trazos comúns, hai un sector amplo da poboacion que se recoñece como nación, si ou non? E isto pode verse nos símbolos (vamos ao tema das bandeiras, tan de moda hoxe): nun acto de masas supostamente despolitizado como é o fútbol, nun partido en Barcelona, Bilbao ou A Coruña nunca se verá unha bandeira española, nin pegada á nacional. Pola contra, en Sevilla, Badaxoz ou Madrid, o dominante é a bandeira española, pegada ou non a rexional.


Outro dato máis. Nas nacións do Estado Español, quéirase ou non, o debate está, sempre, atravesado pola cuestión da nación –e iso atravesa tamén á dereita más centralista, ou a socialdemocracia, por exemplo, a dirección de Galiza do PSdG PSOE chámase, e non por casualidade, Cté nacional de Galiza, e non se refire á nación española-. E pola contra, non se debate se Estremadura ou Castela son nacións, o debate esta centrado en Galiza e Cataluña (no caso de Euskadi xa non se atreven a meterse).


Pois ben, se existe unha comunidade social, con trazos comúns, que ten consciencia de si mesma como tal, o que se expresa en partidos, organizacións e organismos sociais que contan cun respaldo social importante, o máis lóxico e democrático é recoñecerlle os seus dereitos como nación.


O PAPEL DA GALIZA.


Dende que nun bando colado na Coruña, en abril do ano 1779 o intendente Astrandi recomendase ás familias pobres galegas “o embarque para Buenos Aires”, o papel da Galiza na conformación do Estado Español é o de aportar man de obra barata; é a condena á emigración sistemática que, con altos e baixos, manténse ate agora: dende o 2000 ata hoxe, 18000 galegos abandonan ao ano Galiza para traballar na construcción no resto do Estado ou noutros estados. Ao longo do século XVIII e XIX destruese a industria textil que xurdiera en torno á poroducción do liño, porque dende o estado se lles impón mercar os productos textís procedentes de Gran Bretaña e Cataluña, o que significó o peche dos 7000 teares que existía nesa época e a desaparción do medio de vida de perto de 70 mil persoas. O “embarque” é a resposta á miseria crecente na sociedade galega.Posteriormente, a condena a emigración mantense pola vixencia ata o seculo XX das relacións feudais na terra, do chamado contrato foral que ataba o labrego a un xeito de producción e propiedade da terra (era un arrendatario que só podía producir o que se establecia no contrato), foron lis atá os anos 20 do pasado século, cando foron redimidos os foros, é dicer, se lles pagou unha indemnizacion ao dono polo rescate da propiedade, e existiron na realidade ata os anos 70 do mesmo século.


Esta condena a emigración basease en dous piares: un, os baixos salarios, a renda per capita galega é un 80% da media estatal, e nunha economía dependente, no que os sectores fundamentais están ligados a producción de materia prima (pesca, leite, enerxía), ou industrias de baixa composición orgánica, baixos salarios e alta precariedade –superase nun 5% a media española- (téxtil, conserva, etc.).


Esta situación ligase a que as relacións feudais na terra, o chamado contrato foral que ataba o labrego a un xeito de producción e propiedade da terra (era un arrendatario que só podía producir o que establecíase no contrato), foron leis ate os anos 20 do século XX, cando foron redimidos os foros, e dicir, se lle pagou unha indemnización ao dono polo rescate da propiedade, e existiron na realidade ata os anos 70 do mesmo século.


A relación da Galiza co Estado Español foi perfectamente definida polo político español do século XIX, Cristino Martos, cando na Iª República sectores liberais galegos propuxeron a “redención” (que non a anulación) dos foros, e este deputado dixo que non podía ser, porque atentaba contra os “sagrados intereses” da nación (española, por suposto). A lei non pasou, as relacións feudais na terra en Galiza mantivéronse 40 anos máis, e se lle condenaba ao atraso feudal e a dependencia, namentras o resto do estado establecía o libre mercado.


Esta dependencia foi máis que evidente ao longo do século XVIII e XIX cando é destruída a industria téxtil que xurdira en torno a producción de lino, porque dende o estado se lles impón mercar os productos téxtiles procedentes de Gran Bretaña e Cataluña, o que significou o peche dos 7000 teares que existía nesa época.


Como é evidente, os trazos que definían a relación de Galiza co resto do Estado, no fundamental, mantense. E agora a burguesía atópase co mesmo debate e a mesma situación: Galiza segue sendo o lugar que emigra, que a súa economía depende, para o seu desenvolvemento mesmo nos seus aspectos máis nimios (as costas galegas, das que depende a meirande parte riqueza do país non están nas mans galegas, senón do Ministerio de turno), das decisións do estado.


Así, por exemplo, a situación do transporte ferroviario na Galiza leva 50 anos de atraso sobre a española, expresado na inexistencia de dupla vía nin redes de proximidades, coa maioría da rede sen electrificar, e unha velocidade media dos trens de 60 km/h, o que o pon a nivel dos países coloniais.


Os sectores productivos fundamentais galegos como a pesca, a enerxía ou o leite non están nas súas mans, senón en mans alleas. A burguesía galega foi, e é, unha burguesía cipaia, cuxo proxecto é o de ser intermediaria entre os poderes estatais e a poboacion traballadora galega, e nese proxecto coller o maior cacho posible: non ten un proxecto propio como nacion.


Os recentes exemplos da resposta do goberno central e da Xunta do PP ao maior atentando que sufriu o pobo traballador galego nos últimos anos, o Prestige, amosan que a reacción e a política segue a ser a de 1779, de recomendarlle a poboacion galega “o embarque a Buenos Aires”, e os que queden, aguantar salarios máis baixos cá media do estado e co índice de precariedade máis alto.


DE QUE DEBATEN.-


A reforma do Estatuto, e a definición do marco no que se move a sociedade é importante. Claro que o é. Se ningún sector social da Galiza se recoñecese como nación, non tería ningún sentido defender o dereito a autodeterminación.
Pero o feito de ratificarse como nación non resolve o problema: non é unha cuestión de autoafirmación, senón de loita de clases.


O estado unitario, a definición de España como “una, grande e libre”, é un berro cun profundo contido económico e político, é unha defensa do seu, do seu papel de “quen parte e reparte leva a mellor parte”. Así, cando o Príncipe de Asturias fala da defensa da unidade e a Constitución, fala da defensa da súa institución, a monarquía, cuxa existencia está ligada a esa unidade e a esa constitución. Como di o outro, defende o “seu posto de traballo”, e defendéndoo, protexe os “postos de traballo” e os beneficios de moitos coma el, que unha república federal mandaría ao paro.


Cando Esperanza Aguirre di que Endesa non se pode ir ao estranxeiro, é dicir, non a pode comprar Gas Natural, defende os seus intereses como administración que depende de que Endesa siga realizando os seus beneficios en Madrid, froito da explotación dos traballadores galegos e españois (o 6% da enerxía eléctrica española prodúcese na Central Térmica das Pontes de García Rodríguez), dos traballadores de América Latina, etc. Para Esperanza Aguirre o que non se pode ir ao estranxeiro son os beneficios, non a explotación dos traballadores, eso xa está no “estranxeiro”.


Neste confronto atópanse dúas frontes, unha, o do PP e os sectores máis españolistas do PSOE, os dependentes do aparello do estado herdeiro do franquismo, coa institución monárquica ao fronte, os militares e a xudicatura, dous, as burguesías “periféricas”, a socialdemocracia, as direccións sindicais, que, dentro da estabilidade, queren reordenar o estado, cara a evitar males maiores.


A loita contra o PP ten o significado de rematar cos herdeiros directos do franquismo, coa extrema dereita que nunca deixou de controlar os resortes do estado, pois a súa fronte atópase a monarquía. E contra ela, a reforma dos estatutos non son máis que intentos timoratos, condenados por si mesmos a frustrar novamente as aspiracións dos pobos do estado. Fronte á dureza e á firmeza da dereita, opónñenselles as tímidas mensaxes dos Zapateros e Llamazares, que defenden a institución fundamental, a monarquía. Preocúpalles máis a estabilidade burguesa que respostar as esixencias dos pobos.


O CAMIÑO DA AUTOTERMINACIÓN E O SOCIALISMO.-


A burguesía galega, cuxo proxecto –que o ten- non vai máis aló da renegociación do Estatuto co estado central, demostrou historicamente o seu carácter reaccionario. A súa incapacidade para encabezar o reto do desenvolvemento dun país condenado polo estado centralista ao atraso deixa, sen lugar a dúbidas este reto nas mans doutros actores sociais.


A burguesía galega só quere ser parte da renegociación do diñeiro que pon en cuestión a estructura do estado centralista: se 128 mil traballadores galegos pagan o seu IRPF en Madrid, para a burguesía galega o problema no é a recuperación intengra dese diñeiro, senón a negociación da cota que o Estado devolve. Se o 30% da actividade non mar se produce en Galiza, a burguesía galega acepta de bon grao que só o 3% volve en investimentos no Instituto Social da Mariña. A burguesía galega confórmase con coller un pouco do cacho que o poder central lle dá.


Así, O recente, e fracasado, intento por parte dun sector burgués galego de recuperar unha empresa, que ten os seus centros productivos na Galiza, pero a súa cabeza en Madrid, pero que foi galega, Unión Fenosa, demostrou ás claras o seu verdadeiro carácter.
Nin foron capaces de imporse ao capital español (BSCH e ACS), e afrontaron a batalla coa derrota na mente: para eles España non ía oporse á compra, porque eles son “españois”. Pero a realidade demostroulles que español só é aquel que ten a súa sede en Madrid ou arredores, os demais, como din Esperanza Aguirre, son “estranxeiros”, e a burguesía española non podía permitir que a enerxía
estea controlada por “estranxeiros”, Iberdrola no País Vasco, Gas Natural e a opa contra Endesa, e Unión Fenosa en Galiza. Eso non podía ser, e non foi.


Por iso, a reforma no estatuto, aínda que comece con declaracións xenéricas sobre o carácter de nación da Galiza, non vai afrontar os problemas centrais do pobo traballador galego, a precariedade, os baixos salarios, a emigración, e explotación dos recursos naturais sen ningún investimento dos lucros xerados, a drenaxe do aforro galego para fora, a falta de reinvestimento, a drenase do aforro galego para fóra, o desinvestimento nos servizos (transporte publico, sanidade,...), etc. Non pode afrontalos, porque isto suporía rachar coa monarquía centralista, e avanzar cara unha república federal, baseada no recoñecemento do dereito á autodeterminación.


Avanzar neste camiño, é dicir, un reordenamento da Galiza baseado na prohibición por lei da precariedade, a suba dos salarios ata chegar á media española, o reinvestimento dos lucros xerados polos traballadores galegos no desenvolvemento das infraestructuras e servizos, etc., supón rachar coa división do traballo imposto polo capital español e galego, rematar co papel dependente e subsidiado da sociedade galega.


E o plano do goberno bipartito non é ese. Para un sector do bipartito, o PSdG, o máximo está en mellorar as condicións nas que se produce man de obra cara á emigración, por iso o esforzo nos orzamentos no I+D, e o escaso apoio que lle deu á tentativa de comprar Unión Fenosa, non por quen a domine, senón porque a súa marcha significou a desaparición de 800 postos de traballo directos (as declaracións de Touriño, “confiando” na boa vontade de Gas Natural ou de Florentino Pérez para con Galiza é a vella historia do subvencionado); para o BNG é o de presionar para que as “subvencións” sexan mellores: van votar os orzamentos estatais porque lle dan 30 millóns de euros máis do previsto.


O plano do bipartito é integrar Galiza nos novos eidos da política española, mantendo a estabilidade burguesa. Pero a resolución dos problemas do pobo traballador non teñen nada que ver coas contas de resultados dos capitalistas, nin coas súas relacións de forza.


O pobo traballador ten que ser independente das liortas nas que se meten cara á resolución das súas contradiccións. A dependencia de Galiza do Estado inflúe dunha maneira directa nas condicións de vida dos traballadores, da mocidade, a condena a elixir entre a precariedade ou a emigración; pero a saída non esta no seu illamento do conxunto da poboacion traballadora española.


O estado español, namentres exista unido, é o inimigo fundamental ao que oporse. Levantar a política do dereito a autodeterminacion, é dicir, da resolución da cuestión nacional co recoñecemento da soberanía dos pobos, vai ligado a loita contra o réxime que as burguesías, tanto a española como as periféricas, se deron e seguen defendendo, a monarquía “juancarlista”; e esa loita esixe a maior unidade dos traballadores do Estado.


É máis. Nas circunstancias actuais, nas que o 60% da lexislación española depende da Unión Europea, e que politicamente a implicación do estado no conxunto da UE supón a ligazón da estabilidade burguesa do conxunto da Unión, o camiño da soberanía nacional galega só é posible facelo da man dos traballadores españois e europeos.


A denuncia da reforma do estatuto galego baséase na esixencia da resolución da “vella” cuestión nacional do estado español e a esixencia dunha verdadeira solución do conflicto social que se atopa no fundo. A reforma do estatuto non vai dar resposta nin a un nin a outro.


Roberto LaxeCorrente Vermella/Corriente Roja





viernes, 22 de septiembre de 2006

GALICIA UN AÑO DESPUÉS. PERSPECTIVAS Y NECESIDADES

Si hacemos un balance del año de gobierno PSOE-BNG en Galicia, excepto el “paisaje”, algunas caras nuevas, que tiene cierta importancia, poco ha cambiado.


Algun@s dirán que es un corto espacio de tiempo para exigir e introducir cambios, después de dieciséis años de gobierno monolítico del PP. Quizá por eso, por que después de tantos años de gobierno reaccionario, los cambios aunque pequeños debían ser significativos y palpables por la gran mayoría da población; la verdad es que pocos indicios de cambios se han producido.


En Consellerías y Delegaciones Provinciales, no se cambiaron ni a algun@s de l@s funcionari@s que “cortaban el bacalao” en los tiempos del PP y convertían su gestión en un apéndice del partido.


En este año y pocos meses sin embargo se confirmaron cuestiones importantes para la definición de una organización política; en primer lugar que se van a seguir aplicando las mismas políticas económicas y sociales, las que definen como neoliberal a una organización y que se concretaban en el Tratado para una Constitución para Europa defendido por PP y PSOE. Por parte de la Xunta no va a haber resistencia contra estas políticas que condenan a l@s galleg@s a una ciudadanía de segunda.


Los resultados de estos últimos veinticinco años de preautonomía y autonomía controlada por el PP y de gobiernos en Madrid en manos del PSOE y PP, nos llevaron a una situación económica y social muy complicada, por la desarticulación de importantes sectores productivos, pesca, ganadería; destrucción de una parte del tejido industrial; privatización salvaje de otra, con el resultado de ser una de las “regiones” mas deprimidas de la antigua Unión Europea a 15, situación que se modifica aunque poco, con la incorporación de 10 nuevos países, muchos de los cuales lo hacen en unas condiciones deplorables, los del llamado bloque soviético, tras la rapiña producida sobre las propiedades estatales por parte de antiguos dirigentes contando con la connivencia del capital transnacional y financiero. El no ser ya de los últimos puede acarrear graves consecuencias para tod@s l@s galleg@s al tener un horizonte limitado la participación en los diferentes tipos de fondos europeos.


La realidad es que en Galicia se pagan salarios y pensiones por debajo de la media estatal, hay una precarización mayor del mercado laboral y curiosamente el IPC siempre sube alguna décima más que en Comunidades más ricas, lo que significa un impuesto añadido más elevado para tod@s l@s galleg@s; lo mismo ocurre con el precio de los combustibles.


Estudios realizados por diferentes entidades tanto públicas como privadas, indican que no convergemos con las comunidades más ricas, que cada vez nos alejamos más de la media de riqueza del estado y también que somos la única Comunidad Autónoma pluriprovincial que no tiene a ninguna de sus provincias superando la media de riqueza del estado.


Esta situación de conjunto todavía es mas grave en la Galicia interior, donde los desequilibrios de todo tipo son muy notables con relación a la costera.


Ante esta grave situación había quienes esperaban de un gobierno que se autotitula de izquierdas y progresista, políticas de choque. El tiempo les ha vuelto a la realidad. El PSOE no esta dispuesto a alterar lo mas mínimo las políticas que implementan desde la administración central y el Bloque, continúa con el “giro a la derecha” iniciado hace más de dos décadas y después del batacazo electoral que le llevó a perder votos y escaños en la últimas elecciones autonómicas, sabe que la única forma de paralizar su crisis interna es permanecer en el poder, convirtiéndose en prisionero del PSOE; las contradicciones que la aplicación de políticas neoliberales pueda producir en su interior, se solventarán con el reparto de canonjías que cierto control de las instituciones permite. Intentarán al mismo tiempo neutralizar a determinados sectores del sindicalismo nacionalista que eran muy críticos con estas políticas.


Tampoco se dieron pasos, y en estos catorce meses algo se pudo hacer, para democratizar las instituciones y la sociedad gallega, constreñidas ambas por el corsé impuesto por el neofranquismo de estos años; comenzando por las autonómicas y continuando por las Diputaciones, Ayuntamientos, institución que juega un papel importante, las Parroquias y finalizando con las Comarcas, que ambos en la oposición, decían querer potenciar, acercar más al ciudadan@ y un largo etc., de promesas de las que no hay concreción alguna.


Los incendios de este verano pusieron en evidencia también el continuismo, la Xunta no fue capaz de articular un sistema alternativo al de extinción del PP sistema que solo funciona con la colaboración de la derecha que gobierna en la mayoría de los Ayuntamientos, y que cuando no lo hace, documentos así lo ponen de manifiesto, independientemente de la existencia de tramas o no, los resultados tienen carácter de catástrofe. Hay por lo tanto una gran responsabilidad de lo ocurrido en la Xunta, pero el PP no debe salir impune por su actitud, la fiscalía y la ciudadanía, cada una en el papel que le corresponde, deben actuar.


Y si hablamos de servicios, la realidad gallega en los de caráceter social, reproduce los mismos parámetros de otras situaciones ya descritas; tenemos menos cama por mil habitantes y menos plazas geriátricas, por ejemplo que la media del estado, en una comunidad con un envejecimiento de la población de los más elevados del mundo.


Lo mismo ocurre con los transportes, con un ferrocarril obsoleto, incapaz de articular el país internamente y de unirlo al exterior con eficacia;y por la actividad de los partidos que sostienen la Xunta, como antes el PP, lo único que parece interesarles son las inversiones en le AVE, olvidándose de la electrificación de la red, la doble vía y los nuevos tendidos.


Por último el Estatuto, para finalizar este somero recorrido por la realidad gallega, del que faltan numerosos aspectos. Desde mi punto de vista no puede ser un documento de conciliación de clases, pues en esa perspectiva siempre beneficiará a los más poderosos; debe ser un instrumento al servicio de l@s trabajador@s, que garantice los servicios públicos, que se oponga a la deslocalización de empresas, que profundice y supere la actual democracia que se reduce a votar cada cierto tiempo, y sentar las bases de una democracia participativa y reconocer el derecho a la autodeterminación, única perspectiva en la que tiene sentido la introducción del concepto nación. Estatuto que también debe garantizar la prioridad de toda una serie de derechos sociales y económicos como a una vivienda, al trabajo, etc..Es clarificador y denigrante, pero ejemplificador, como si de un “intercambio de cromos se tratara”, el diálogo mantenido a través de la prensa, entre el vicepresidente de la Xunta, Quintana y el presidente del PP Nuñez Feijoo; si tu me aceptas lo de nación yo acepto tu propuesta económica. Sin comentarios.


Como PSOE y BNG no van a llevar adelante otro tipo de política que no sea neoliberal, el PP no les va a obligar con su labor de oposición, a un cambio. Les puede cuestionar la gestión, si son más o menos eficaces, en los ritmos, pero nunca se opondrá a las políticas en sí mismas, sobre todo en la faceta económica. Puede que en alguna cuestión menor de carácter social, donde hoy la Xunta tiene una mayor sensibilidad.


Por lo tanto es necesario desde la izquierda articular la oposición a las políticas de la Xunta, desde una propuesta global, que supere las oposiciones sectoriales que se pueden producir desde diferentes sensibilidades concretas.


Hoy se ve como imprescindible, para asentar los cimientos de la lucha que permita superar esta situación, aunque desde hace varias décadas es una necesidad, la reconstrucción del movimiento obrero, en sus dos vertientes, política y sindical; movimiento que es el único capaz de oponerse con firmeza al neoliberalismo, construir una alternativa a la actual situación e impulsar el avance hacia un nuevo tipo de sociedad.


Y esto es así por que el balance de los treinta y un años desde la desaparición del dictador, en el contexto de la lucha de clases, es muy desfavorable a los intereses de l@s trabajador@s, en todos sus aspectos; podemos explicitar que la conciencia de clase “para si” perdió terreno y la clase obrera hoy no es la clase capaz de conseguir la hegemonía sobre otras clases y capas golpeadas por el neoliberalismo, y lo más grave es que la clase obrera no tiene una política propia.


En el terreno político debemos hablar de reconstrucción de la izquierda, en precaria situación desde hace años.


En primer lugar por la perdida de influencia del PCG en todos los terrenos, como consecuencia de sus crisis internas de principios de los años ochenta.


En segundo por el giro hacia el “centro político” del BNG con el objetivo de conseguir el “surpasso” electoral respecto al PSOE, objetivo que consigue pero a cambio de perder votos por su izquierda y de variar el proyecto, el programa y adoptar un discurso histriónico de pseudoizquierda. “Surpasso” que se convierte en “flor de un día” ya que las dos últimas elecciones autonómicas testifican que no se produjo, como algunos auguramos, una consolidación de los votos “centristas” conseguidos en 1997.


En tercero por la asunción por parte del PSOE de las políticas neoliberales y el pacto con los poderes económico, militar e iglesia, que le permiten el control de ciertas instituciones a partir del año 1982. Y por último la desaparición de las fuerzas, que podemos calificar de extrema izquierda, en la década de los ochenta.


Pero hoy reconstruir el espacio de izquierdas en Galicia, es reconstruir fundamentalmente el espacio comunista, factor básico para impulsar una alternativa al capitalismo depredador y genocida y un nuevo movimiento sindical, de carácter socio-político, que debe estar insertado en esta alternativa. Y en esta labor debemos implicarnos todos los que nos consideremos como tales; sin sectarismos, sin exclusiones.


En el aspecto sindical varias cuestiones sobre las que es necesario reflexionar; si la fábrica es donde se materializa el robo de la plusvalía por parte de los propietarios de los medios de producción, si su estructura se corresponde con las necesidades para sacar el beneficio por parte de los empresarios, lo que nos podemos preguntar es que siendo importantes la transformaciones realizadas por los empresarios en los centros de trabajo en estos años, si las transformaciones en los sindicatos también lo fueron en el sentido de ser más eficaces en la defensa de los trabajadores, o si lo fueron en sentido contrario, de aceptación de la explotación y su transformación evolucionó de ser órganos de lucha de carácter socio-político, en instrumentos de servicios, financiados en una parte importante de sus presupuestos por el propio estado. Si como se dice vulgarmente, la función hace el órgano, podemos afirmar que las estructuras sindicales no son las adecuadas hoy para la lucha contra los embates del neoliberalismo, que significa la perdida de derechos sociales, económicos y políticos de todo tipo. Y estas afirmaciones tan contundentes las hago reconociendo la lucha abnegada de cientos de militantes que en sindicatos burocratizados, llevan constantemente una actividad desde una perspectiva de clase; pero no son ellos los que toman las decisiones en el sindicato.


Creo necesario un movimiento de renovación sindical, que transforme lo existente y de solución entre otros, a los problemas de la división sindical, del gran número de trabajador@s no inscritos, que pasa por una acción sindical que de confianza a la gente, los precarizados y parados, los inmigrantes y la falta de democracia tanto en los sindicatos, como en los centros de trabajo. Y para esta labor es imprescindible la existencia de una organización comunista fuerte.



Galicia setiembre 2006


C.Dafonte