A MORTE DUN DICTADOR

Pinochet, responsable das mortes de miles de traballadores e estudantes chilenos morreu na súa cama. Ainda ca súa morte é unha moi boa noticia para os pobos do mundo -da morte non se libra ninguen, por moi xenocida que poda ser-, librouse de ter que respostar dos seus crimes, de ter que respostar diante do pobo chileno das atrocidades cometidas polos secuaces da DINA, polos desaparecidos e torturados, pola traxedia acontecida no Estadio de futbol de Santiago de Chile, onde foi morto, entre outros centos, Victor Jara.

Librouse por unha transición politica que lle garantiu a imunidade a pesares das denuncias e demandas. Unha transición “pacifica”, cunha lei de punto final para os seus complices, e cunha constitucion “democrática”, coas liberdades democráticas “administradas” polos mesmos que no 73 as reventaron.

Nesa data, os traballadores chilenos loitaban polo socialismo, a súa derrota só truxo capitalismo salvaxe. Nesa misma, Chile foi unha adiantada: ou unha revolucion avanza cara o socialismo ou retrocede a barbarie capitalista.

E o rexime levantado sobre a derrota dos traballadores chilenos foi un “adiantado” no mundo: foi o primeiro que puxo na práctica os dictados de Milton Friedman e os “chicagos boys”, baseado na aplicación dos principios do capitalismo que hoxe vivemos no mundo, é dicer, na superexplotación dos traballadores, na privatizacion absoluta dos servizos publicos, etc.

Por iso, é que dende todas as potencias do mundo, dende os USA e Europa, dende o mesmo capitalismo chileno, non había moito interese en levar a xuizo ao criminal; non podían procesar ao can que eles mismos puxeron contra o pobo. Só as exixencias dos familiares, dos estudantes, dos traballadores chilenos, co apoio do resto do mundo, consiguiu, polo menos, que non pudera saír do seu país sen verse, como se viu, arrestado en Londres o longo de 500 días. So a colaboura de todos, desde Aznar ata Thatcher, lle permitiu voltar a Chile.

E, o fin, o “can” morreu. Pero desgraciadamente na súa cama. Porque non é que historia o “xulgue”, como din o ministro Moratinos (o peor pensando na Lei da “des” memoria historica que quere aprobar o seu goberno). As familias dos mortos dos desaparecidos, aos torturados e detidos, os perseguidos, e o pobo traballador en xeral non lle basta ca “historia xulgue”, é un saúdo a bandeira, para salvar a cara dos dictadores, dos seus complices.

Son os pobos quenes teñen que xulgar os opresores. No caso de Chile agora lles toca facer xustiza cos complices de Pinochet, incluidos os capitalistas que fixeron fortunas coas súas politicas economicas.

Todo isto ten facer reflexionar aos traballadores e democrátas do Estado Español, que deixaron as súas vidas na loita contra o franquismo.

O admirado de Pinochet, o dictador Franco, tamen morreu na súa cama, e os seus herdeiros tamen fixeron unha transición “atada e ben atada”, baseada na amnesia total (o pobo que esquece a súa historia, está condeado a repetila), garantíndo a amnistía para os torturadores e asasinos, administrada polo exercito e o xefe do estado posto polo dictador, que, como Pinochet, ten garantida a súa impunidade. Da mesma maneira que Pinochet admiraba a Franco, semella que a súa transición copiou palabra por palabra a feita no Estado Español.

O hipocrita da cuestion é que os mesmos que procesaron a Pinochet, o xuiz Garzon ou o goberno Zapatero, que ven ben que se procese a dictadores (Videla ou Sadam), negánse a revisar a transición española, a revisar os “procesos xudiciais” da dictadura, e nin falar, da máis grande decisión “xudicial” da dictadura, a imposición do Xefe de Estado, o monarca.

Oleiros, a 11 de decembro de 2006

Roberto Laxe