Roberto Laxe
Os acontecementos de
Catalunya non son un "raio en ceo sereno", nin como tentan
ensinarnos desde os medios máis belixerantes, un conflito entre
"algúns" cataláns radicais encabezados por un perigoso
"bolxevique" disfrazado de Puigdemont e "España"
(todos os españois). Tampouco é un choque de trens, como pretenden
os "equidistantes", entre o nacionalismo burgués catalán
e o nacionalismo burgués español, onde o pobo traballador aparece
como un espectador ou un simple peón
Non é nin unha nin outra
cousa; o discurso do rei onte demostrou ás claras que a chamada
crise catalá non é máis que un paso na profunda crise que vive o
regimen do 78, cuxas costuras constitucionais estan tensandose e
rompendo polo eslabon máis debil, Catalunya hoxe.
De aí a obsesiòn de
ligar "constitución a democracia", coma se esta
constitución non fose froito dun réxime que naceu dunha trampa; as
eleccións do 77 foron presentadas como "non constitucionais",
e ao final elaborouse unha constitución. Furtáronnos hai 40 anos o
proceso constituínte e agora estálalles nos narices.
Ademais, a chamada crise
catalá vén de atrás, non estala en "ceo sereno". Por
facer unha relación non exhaustiva de momentos craves nos que o
réxime comezou a facer augas.