Roberto Laxe
Os acontecementos de
Catalunya non son un "raio en ceo sereno", nin como tentan
ensinarnos desde os medios máis belixerantes, un conflito entre
"algúns" cataláns radicais encabezados por un perigoso
"bolxevique" disfrazado de Puigdemont e "España"
(todos os españois). Tampouco é un choque de trens, como pretenden
os "equidistantes", entre o nacionalismo burgués catalán
e o nacionalismo burgués español, onde o pobo traballador aparece
como un espectador ou un simple peón
Non é nin unha nin outra
cousa; o discurso do rei onte demostrou ás claras que a chamada
crise catalá non é máis que un paso na profunda crise que vive o
regimen do 78, cuxas costuras constitucionais estan tensandose e
rompendo polo eslabon máis debil, Catalunya hoxe.
De aí a obsesiòn de
ligar "constitución a democracia", coma se esta
constitución non fose froito dun réxime que naceu dunha trampa; as
eleccións do 77 foron presentadas como "non constitucionais",
e ao final elaborouse unha constitución. Furtáronnos hai 40 anos o
proceso constituínte e agora estálalles nos narices.
Ademais, a chamada crise
catalá vén de atrás, non estala en "ceo sereno". Por
facer unha relación non exhaustiva de momentos craves nos que o
réxime comezou a facer augas.
- 1 de Decembro do 2002, ante o accidente dun petroleiro, o Prestige, o goberno do PP convérteo nun atentado politico (do que era vicepresidente o que agora é presidente do goberno, o “Sr dos Hilillos”) e o estado reacciona cun gran desprezo pola poboación trababajadora galega. Ese día centos de miles de galegos e galegas toman as rúas de Compostela, se autoorganizan para defender as rías da marea negra qeu o Estado, a través de todos os seus medios, negaba, como nega agora o dereito a decidir do pobo catalán. Ese dia, ás 4 da tarde, na Facultade de Sociologia de Compostela, máis de 300 organizacións sociais, sindicais e politicas constitúen a Plataforma Nunca Mais, cunha discusión que planeou sobre as súas cabezas: "contra o Estado, que nos feitos desaparecera, ou esixir ao Estado que cumprise as súas obrigacións".
De como se resolvese esta
contradición, a loita iría nun sentido ou outro... É obvio que
política triunfou, posto que tras a Gran Marcha a Madrid do 23 F de
2003 de 120 mil galegos e galegas, esa forza social desviouse cara ás
eleccións, primeiro municipais e despois autonómicas, culminando
nunha Xunta Bipartita que frustrou a mayoria das aspiracións
demonstradas ao longo da loita de Nunca Mais...
E volveron os que nas
rúas foran derrotados. Tanto volveron, como que o “sr dos
Hilillos” é o actual presidente do goberno. Equivocáronse (algún
dia reconoceran-no?) os que desviaron a forza social da rúa ao
pantano das eleccións.
- 11 Marzo de 2004. Os
terribles atentados de Atocha son a máxima expresión da crise
provocada polo goberno de Aznar e o réxime, implicando ao estado
español na guerra de Iraq coa oposicion de millóns de persoas na
rúa. Eses días, entre o 11 M e as eleccións, o pobo traballador do
Estado Español pasa da "unidade fronte ao terrorismo", ao
"queremos saber a verdade", e culmina cando se desatenden
ordénelas do goberno en funcións, a Xunta Electoral Central (non
esquezamos que no momento electoral, o goberno do Estado é a Xunta
Electoral e non o goberno en funcións), de non saír ás rúas.
Miles de persoas rompen o "silencio" do dia de reflexión
baixo o berro de "mañá votamos, mañá botámosvos".
O goberno ZP, que retira
as tropas de Iraq (para mandalas ao Libano), co apoio desde fóra de
ERC, BNG e EU, dilapida toda a confianza que millóns habían
despositado nel. O famoso berro de "non nos falles", e ZP
falla, comezando co "cepillado" da reforma do Estatut,
orixe da situación actual.
- 15 M de 2011. Centos de
miles de mozos, e non tan novos, rompen abertamente co réxime ao
berro de "chámanlle democracia e non o é", "non nos
representan", etc. En concreto rompen co partido do regimen que
os "representou" durante todos estes anos, o PSOE, que a
partir de aí convértese nunha cortiza nunha treboada. O dia das
eleccións dese ano, a poboación, como no 2004, volve a desobecer as
ameazas da Xunta Electoral Central, de que se disolvesen as acampadas
e as asembleas.
- Xuño de 2014. Dimisión
do vello rei. Tras folgas xerais estatais e nacionais (Galiza e
Euskadi), manifestacións e "mareas" en defensa dos
servizos públicos, a situación de conflitividade social culmina
coas Marchas da Dignidade ese 22 M en Madrid, cando centos de miles
desbordan á Policia Nacional e ponse de manifesto a debilidade do
regimen, que xa non pode parar por vía represiva a que vén.
En xuño, tras as
eleccións europeas onde esa forza social maniféstase electoralmente
con Podemos no Europarlamento, e acosado polos seus propios "erros",
o rei dimite (abdica).
O xefe do Estado cae
froito dunha crise; ao rescate do réxime, de novo, como cando Nunca
Mais ou tras os atentados de Atocha, aparecen os cantos de sirena
electorais, con Podemos á fronte.
Durante todos estes anos
o Estado Español viviu nunha balsa de aceite electoral, coma se a
crise xa estivese resolta coa presenza de Podemos no Parlamento para
negociar unha reforma constitucional... coma se o réxime do 78 fose
reformable.
A realidade, e o discurso
do rei de hai uns días, é clara: o réxime aséntase nas
institucións que herdou do franquismo, o poder xudicial, a Garda
Civil e a mesma monarquía, para garantir, uno a explotación da
clase obreira do conxunto do estado (reformas laborais,
privatizacións, desmantelamento do Estado de Benestar,... todas elas
levadas a cabo coa sanción do rei), dous, a unidade de España por
encima de calquera cousa.
A constitución
redactouse de tal maneira que se converte en irreformable nos feitos.
As súas esixencias legais para a reforma (2/3 das camaras) converten
en irreais calquera perspectiva de reforma; ante esa dureza só
cabe... o que Nunca Mais, o 15 M, as Mareas e as Marchas da Dignidade
e agora o pobo catalán fixeron, saír á rúa.
A crise do réxime é
froito da acumulación de todos estes elementos, unidos pola profunda
corrupción que o atravesa, desde a Casa Real (non chega con dicir,
xa non é da Casa Real, Urdangarín era parte dela)/dela) ata o PSOE
ou a mesma burguesía catalá (Pujol e o 3%), e que afecta á
"organización criminal" que é o PP.
Por iso, nin a loita é
de Catalunya e as nacións do estado contra "España", nin
é un "raio en ceo sereno"; é un dos actos finais dun
réxime que nunca debeu existir, que foi froito dun pacto social
entre o aparello do estado do franquismo a través do último xefe do
Movemento (Adolfo Suarez) e o movemento obreiro (o PCE e o PSOE),
sancionado por Juan Carlos, rei posto pola ditadura.
A crise economica
dinamitou ese pacto social; as conquistas obreiras e populares destes
anos foron abolidas a golpe de decreto, sancionados polo rei, do
goberno do PP, e agora van a por as conquistas políticas dos pobos
sen estado.
A loita en defensa dos
dereitos dos pobos a decidir, é parte da loita pola recuperación
dos dereitos roubados aos traballadores e traballadoras de todo o
estado. Tentar separar un do outro, só pode conducir a novas
derrotas.
Galiza, no mes de outubro
de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario