A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 30 de septiembre de 2014

A ORGANIZACIÓN POLÍTICA NA EPOCA DOS MOVEMENTES SOCIAIS (II Parte)


 Xulia Mirón e Roberto Laxe 

A estas alturas da crise social e política do sistema ninguén discute xa a necesidade da organización política, o que está en discusión son os lineamentos programáticos e as tarefas que se necesitan para a liberación da humanidade da explotación capitalista, e que ferramentas organizativas son necesarias para levalas até o final.
O elemento central que define a situación actual, tanto a nivel internacional como nacional, é a que Trotski definiu no Programa de Transición: “a crise da humanidade redúcese á crise da súa dirección revolucionaria”. Esta crise que hoxe podemos cualificar de “baleiro”, é a que provoca o estancamento e putrefacción dos procesos revolucionarios dos últimos anos, permite a restauración do capitalismo nos ex estados “socialistas”, e explica a aparición de fenómenos que, dunha maneira desvirtuada e/ou populista, ocupan ese espazo baleiro.
Podemos no Estado Español, Beppe Grilo en Italia, como antes as ONGs, e agora os movementos sociais, son paradigmáticos dunha organización política que vén cubrir ese baleiro que, sempre, preséntase baixo “formas” novas, enfrontadas ás “vellas”.

lunes, 22 de septiembre de 2014

O CAPITALISMO NON CONSEGUE REMONTA-LA CRISE E A ECONOMÍA DO ESTADO ESPAÑOL TAMPOUCO


Carlos Dafonte

Todas as institucións de carácter mundial, tanto económicas como políticas, amosan estes días a grave preocupación que lles produce a esterilidade de todas cantas medidas foron tomadas para saír da crise. Admítense os curtos avances e os retrocesos importantes que se producen desde hai anos. Só no estado español o Partido Popular practica un avestrucismo suicida.
A pesares de todos os seus esforzos e recorrendo a todo tipo de argumentos, a mentira o máis cotiá, para enganar ós distintos pobos que configuran o estado español nesta precampaña electoral longa, que desembocará nas eleccións municipais, autonómicas e xerais do ano 2015, sobre a bondade da súa política económica, as cifras son testanas e quítanlle a razón ó PP; todo indica que a situación económica vai a peor e a maioría da sociedade a sofre nas súas carnes.
Como pode o PP tentar convencernos de que España vai ben nun contexto europeo de Italia entrando en recesión, a posibilidade de que Francia o faga nun período curto e o estancamento da economía de Alemaña?. Unha economía subordinada como a nosa, baseada nos servizos, co sector industrial maioritariamente en mans foráneas, o automóbil, non pode ir nunca ben cando no noso entorno, as potencias industriais de Europa, non van ben. E Francia a quen toda unha serie de comentaristas consideraban desde hai anos, o “enfermo da UE”, non vai nada ben. No primeiro semestre do presente ano, o noso veciño tivo un crecemento do PIB cero, o déficit público atópase polas nubes, superando con moito o 3'8 prognosticado, o desemprego supera os 3.500.000 e sumándolle os que teñen traballo temporal, sitúase por enriba dos cinco millóns; pois ben en vez de estimula-lo consumo, medida máis na liña dun partido que se chame socialista, aínda que igualmente ineficaz, optou Hollande polo chamado “Pacto de Responsabilidade” que lle outorga ó sector privado privilexios fiscais por máis de 30.000 millóns de euros, para cuxo financiamento reducirase o gasto público en máis de 50.000 millóns de euro ata o ano 2017; falando claro, se carga sobre a maioría dos franceses, os custes deste plano, reducindo orzamentos en servizos públicos, salarios, prestacións sociais, etc. É polo tanto lóxico que a popularidade de Hollande atópese polo chan.

martes, 16 de septiembre de 2014

O "XENE" FRANQUISTA DAS REFORMAS ELECTORAIS


 Robero Laxe
Podería parecer que todo o rebumbio levantado polas reformas electorais propostas polo goberno e a Xunta é unha cortina de fume, coa que tratarían de evitar o importante, as consecuencias sociais e económicas das súas políticas para a poboación... Nada máis lonxe da realidade, o PP con estas reformas electorais -elección directa de alcaldes, redución de parlamentarios autonómicos, etc.- esta remodelando o réxime do 78, blindando as institucións fronte a cambios de calado que se anuncian.
 Mesturando a Lenin con von Clausewitz, “a política é a economía por outros medios”, e todos os recortes, axustes e rescates só poden garantise a través dun retroceso tremendo nas conquistas políticas, democráticas. É de caixón, de aí por exemplo a disolución das brigadas antirroubos da Policía Nacional e o reforzo dos antidisturbios para previr levantamentos sociais.
 Pero vaiamos por partes: primeiro, a reforma electoral de face ás municipais -elección directa dos alcaldes- arguméntana sobre a base de que é máis democrático unha lei electoral como a que eles propoñen, que a actual, e ademais garante a “gobernabilidade” dos concellos. Esta claro que o primeiro argumento se é unha cortina de fume, o máis democrático non é que se elixa directamente ao alcalde, é dicir, quen vai a mangonear catro anos, senón que o pobo decida sobre todos os aspectos do seu futuro: nun estado democrático a lei non está por encima da decisión do pobo, senón ao seu servizo, porque a lei é emanación do pobo. Mentres, nos estados non democráticos, absolutistas ou ditaduras, é a lei, arbitraria ou non, a que se sitúa por encima da vontade popular, encorsetándola.

O “xene” franquista asoma o seu nariz por esta vía de que a lei sitúa-se por cima do pobo: as leis do franquismo xa se situaban por cima do pobo, e non por iso era democrático. Pero ese “xene” saca todo o seu corpo co segundo argumento: garantir a “gobernabilidade”.
 Por favor, que se deixen de monsergas, o que realmente queren é o goberno dunha persoa e “brazos de Madeira” (parlamentarios, concelleiros, etc.) como os do franquismo, que a cambio dunhas prebendas e patentes de corso, votaban todo o que a “autoridade competente” propuña. Son uns nostálxicos da ditadura, na que os “políticos” non tiñan que pasar “o grolo” dunhas eleccións cada catro anos, de enfrontar programas, para logo incumprilos; e sobre todo arriscarse a perder o poder, é dicir o control das subvencións estatais, desde o goberno central até o ultimo concello. Garantir este control é o que esconden tras a palabra “gobernabilidade”, porque a burguesía española caracterízase pola súa dependencia total desas subvenciones / concesións.
 Se realmente queren achegar “a política” e as institucións ao pobo, que establezan a revocabilidade de todos os cargos electos, derroguen a antidemocrática lei D’Hont, que a través da “enxeñaría” electoral favorece aos partidos maioritarios, e os límites do 5% dos votos para ser elixido, poñan os medios de comunicación desas institucións ao servizo das organizacións obreiras e populares, das asembleas populares, de maneira que todos poidan concorrer en termos de igualdade; neste momento os únicos que teñen acceso a eses medios, públicos e privados, son as organizacións burguesas e as que se lles concede graciosamente ese “privilexio”.
 Estas e outras medidas son os oposto polo vértice á proposta polo PP neofranquista, polo que só a través da loita vanse a conseguir.
 Unidos a estes argumentos “políticos”, explican que as medidas de reforma electoral que propoñen, supoñen un “aforro” en custos parlamentarios ou nos concellos. Novamente sae o “xene” franquista, presupondo que o goberno dunha persoa é máis barato que unha democracia. Falso até a medula, porque ese goberno supón un alto grao de arbitrariedade á hora da utilización, sen control, dos orzamentos públicos.

martes, 9 de septiembre de 2014

A ORGANIZACIÓN POLÍTICA NA ÉPOCA DOS MOVEMENTOS SOCIAIS (parte I)


Xulia Mirón e Roberto Laxe
 
Fai xa bastantes anos, desde mediados dos 90 aproximadamente, a resistencia ao capitalismo atópase nunha encrucillada; entre manter o que se deu en chamar, as “vellas formas de organización”, os partidos políticos, e as “novas formas de organización”, é dicir, os movemento sociais.
No ano 2000 James Petras fixo unha severa critica aos organismos que, naquel momento levantábanse como alternativos aos partidos, as ONGs; que se diseminaron por todo o mundo ao servizo dunhas concepcións políticas baseándose no rotundo rexeitamento á loita de clases como motor da transformación social. A crise dos últimos anos confirmou a tese de Petras, as ONGs non eran máis que substitutos do estado, alí onde este deixaba de cumprir un papel no benestar da sociedade, e como tales axentes prácticos e ideolóxicos da privatización ao servizo das multinacionais e as grandes potencias.

jueves, 4 de septiembre de 2014

LAS TAREAS DE LA IZQUIERDA REVOLUCIONARIA ANTE PODEMOS Y OTRAS OPCIONES ELECTORALES




Ángeles Maestro.
Lo que algunos pensaron que era un aguacero de primavera se ha transformado en un ciclón político. La última encuesta del CIS muestra que, más allá de análisis rigurosos acerca de los poderosos apoyos mediáticos de la formación de Pablo Iglesias y de su debilidad programática, que la sitúa en el mismo espacio político que IU, Podemos tiene la capacidad de trastocar el escenario electoral.
El principio del fin de la Transición
El voto recibido por esa organización en las elecciones europeas, junto a la gran abstención, al crecimiento del voto en blanco, al ascenso de IU, ERC y Bildu, rubricaron el principio del fin del bipartidismo y con él de los pilares que – mediante la alternancia en el gobierno de PP y PSOE – han venido sustentando el engranaje político desde la Transición.