O acto levado a cabo polo presidente Obama o día 8 de marzo asinando a
Orde Executiva na que cualifica a Venezuela como “ameaza para a seguridade” do
seu país, é un máis da agresión
prolongada que se inicia ca vitoria de Chávez en 1998 e que non cesou nin un
instante. Tamén por parte do home en
quen tanta xente de dentro e de fora do país depositou esperanzas sen
fundamento, chegando inclusive a concederlle o desvalorizado e tamén
inmerecido, premio “Nobel da Paz”.
A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.
G. Lukács
domingo, 22 de marzo de 2015
miércoles, 18 de marzo de 2015
O CAMAROTE DOS IRMÁNS MARX
A realidade política
española, senón fose polos caracteres tráxicos cos que se está escribindo en
forma de desafiuzamentos, taxas de paro, suicidios e emigración, podería
visualizarse coa imaxe cómica do camarote dos Irmáns Marx.
Hai pouco tempo, nese
camarote estaban o Chico, Harpo e Groucho en forma de PP, PSOE e EU -non
necesariamente por esta orde-. Pero tras ese iceberg que foi o 15M contra a
liña de flotación do buque que leva o camarote, este encheuse de novos
personaxes. Agora camareiros e pedicuras, viaxeiros e achegados, apíñanse no
seu interior, sen que se saiba moi ben onde empeza un e termina outro.
miércoles, 11 de marzo de 2015
A TEORÍA NA RECONSTRUCIÓN DO MARXISMO
Roberto Laxe
A acomodación intelectual,
acrítica, é o oposto ao que debe ser un marxista revolucionario, faino incapaz
de expresar as súas dúbidas, os seus desacordos, preparando o camiño a unha
crise de “unanimidade”, á “búlgara”, onde se secan as ferramentas teóricas e
políticas necesarias para expresar as súas posicións, máis aló da repetición de
consígnalas.
Perri Anderson, en tras As
Pegadas do Materialismo Histórico di que a partir dos anos 30 o marxismo coñece
unha bifurcación, entre os "prácticos", a burocracia soviética, que
se constrúe a partir dun desprezo absoluto cara á teoría, visto como unha
deformación pequeno burguesa; e os "teóricos", críticos co
stalinismo, que se van refuxiando no academicismo e as universidades. Pola
contra, os marxistas previos á dexeneración burocrática da URSS, se
caracterizaban non só por ser uns revolucionarios "prácticos"; senón
uns teóricos interesados polo coñecemento humano na súa máis ampla
concepción.
Por non referirnos a Marx ou
Engels, senón vindo a máis próximos. Lenin ademais de construír o Partido
Bolxevique escribiu obras filosóficas como Materialismo e Empirocriticismo,
económicas como O Imperialismo Fase Superior de Capitalismo; Rosa Luxemburgo
impartía cursos de economía marxista no Partido Socialdemócrata alemán. Trotski
non só dirixiu o Exercito Vermello, senón que elaborou sobre economía,
política, moral e filosofía. Os “Cadernos da Cárcere de Gramsci” son unha
achega extraordinaria ao marxismo. Os "vellos"
marxistas ligaban as tarefas prácticas da loita de clases (mobilizacións,
loitas e organización) cos seus aspectos aparentemente máis abstractos, a
loita teórica, seguindo a afirmación de Engels que a loita de clases ten tres
frontes, o económico, o político e o teórico.
martes, 3 de marzo de 2015
AS DÉBEDAS ILEXÍTIMAS UN DOS PRINCIPAIS INIMIGOS DOS POBOS
Carlos Dafonte
Desde os anos setenta do século XX as débedas de determinados estados,
convertéronse nun dos problemas centrais da situación económica do planeta; a
década dos anos oitenta se lle coñece entre outras cuestións, por ser a da
“crise da débeda” cando numerosos países dependentes, non puideron facer fronte
ás débedas contraídas cas potencias do centro do sistema, mellor dito cos seus
bancos, débedas moitas veces resultado da aplicación de políticas que nada
tiñan que ver cas necesidades populares levadas adiante por ditaduras
militares, que pediron préstamos en grandes cantidades que serviron para
enriquece-los e a construción de infraestruturas que beneficiaban ás grandes
empresas transnacionais e a pequenos sectores da burguesía con elas aliada;
América Latina pode ser tomada como un exemplo do acontecido e o resultado das
imposicións levadas a cabo polo Fondo Monetario Internacional, encargado de
intervir para salva-los bancos que prestaran grandes cantidades de diñeiro
asumindo enormes índices de risco, tivo como resultado unha tremenda depresión
económica que sufriron fundamentalmente as clases explotadas da sociedade,
considerando algúns analistas que os anos posteriores á toma das medidas de
austeridade para que os estados fixesen fronte ós seus compromisos, se
considere unha “década perdida”.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)