Carlos
Dafonte
Día 2.
1867.
Comeza en Lausana o II º Congreso da Asociación Internacional de
Traballadores. Contou ca presencia de 72 delegados, maioritariamente
seguidores de Proudhom, 37 suízos e 20 franceses. Entre outros
acordos aprobouse abroga-lo exército para liberarse do poder e da
influenza do capital; que a emancipación dos traballadores é
inseparable da súa emancipación política e que o establecemento de
liberdades políticas era unha medida parcial de absoluta necesidade.
Tamén se falou de establecer un idioma universal.
1872.
Comeza en La Haya o V º
Congreso da AIT, que ten como aspecto máis salientable a expulsión
do anarquismo, seguidores de Bakunin, por parte dos socialistas
científicos, de influenza marxista. Despois da súa expulsión os
anarquistas, ou socialistas libertarios, xúntanse no Congreso de
Saint Imier, Suíza, a partires do 15 de setembro de 1872 e unha vez
disolta a AIT no Congreso de Filadelfia, continuaron cos seus
congresos considerándose lexitimados para continuar cas siglas.
1945.
Proclámase a República
Democrática de Vietnam. Unha vez que os xaponeses, que expulsaran os
antigos colonizadores franceses, son derrotados polo Viet Minh, o
pobo vietnamita proclama a súa independencia na praza Ba Dinh de
Hanoi. Ho chi Minh, fundador do Partido Comunista de Indochina en
1930, é proclamado presidente e le a declaración de independencia
que non é aceptada polos franceses. Estes ca axuda doutros países
imperialistas, instauran de novo o réxime colonial en todo o
territorio ata que son derrotados na famosa batalla de Diem Bien Phu
en 1954. Os acordos de Xenebra dividen o territorio vietnamita en
dous estados, o norte socialista e o sur capitalista e acordase facer
un referendo de unificación, que as potencias imperialistas
impediron. No territorio do sur constitúese a Fronte de Liberación
Nacional, Vietcong, que agrupa a diferentes forzas políticas e
sociais que loitan pola unificación de todo o territorio baixo un
único estado. Os EEUU se involucrarán con centenares de miles de
soldados e a utilización de todo tipo de armamento agás o atómico,
nunha guerra da que sairán derrotados en 1975, véndose obrigados a
abandona-lo territorio vietnamita, unificándose o pais.
1960.
Primeira declaración da
Habana. A política dos EEUU respecto á revolución vitoriosa en
Cuba, foi de tentar seguir intervindo activamente na política, a
economía, etc, como acontecera desde a independencia en 1898.
Despois da Lei de Reforma Agraria, que expropiou propiedades de máis
de 400 has, unha das primeiras a da familia de Fidel Castro, as
tensións con EEUU se fan máis patentes e a finais de outubro o
presidente Eisenhower aproba diversas medidas propostas polo
Departamento de Estado e a CIA, operacións encubertas, ataques
aéreos e navais, apoio a grupos contrarrevolucionarios do interior e
a eliminación física de Fidel.
A
asinatura dun tratado ca URSS, que compra azucre e vende petróleo e
a explosión dun barco francés que transportaba armas para o
exército cubano, tensan as relacións cos EEUU que se negan a
refina-lo petróleo soviético o que leva ó goberno cubano o 29 de
xuño de 1960 a requisa-las refinerías da Texas Oil Company, Shell e
Esson, que ten resposta no goberno dos EEUU ca rebaixa da cota de
azucre que mercaba ós cubanos e facultase ó presidente para
suspender todo tipo de axuda a países que confisquen propiedades de
empresas norteamericanas. A resposta cubana foi confiscar gran número
de empresas norteamericanas, desde refinerías a eléctricas, gas e
telefonía e varias decenas de centrais azucreiras. A volta as
relación diplomáticas ca URSS e condenada pola asemblea da
Organización de Estados Americanos, dirixida con “man de ferro”
polos EEUU, que illan diplomaticamente a Cuba ca excepción de
México.
A
resposta a esa condena é a I ª Declaración da Habana aprobada pola
Asemblea Xeral Nacional do Pobo de Cuba e ratificada nun acto
multitudinario celebrado o 2 de setembro na Praza da Revolución. Na
declaración condenábase o documento aprobado pola OEA así como a
“intervención aberta e criminal que por máis dun século exerceu
o imperialismo norteamericano sobre os pobos de América Latina”.
Rexeitaba o intento de continuar ca doutrina do presidente Monroe;
consideraba que non era unha intromisión a axuda ofrecida pola URSS;
afirmaba que a axuda de China e a URSS nunca se debía entender como
un intento de rachar ca unidade continental e ratificaba a política
exterior de Cuba de amizade con todos os pobos do mundo e o propósito
de manter relacións diplomáticas con todos os países socialistas;
declaraba que a democracia era incompatible ca oligarquía financeira
e que non consistía só na emisión dun voto e afirmaba “que a
democracia só existirá en América cando os pobos sexan ceibes para
escoller, cando os de abaixo non estean reducidos pola fame, a
desigualdade social, o analfabetismo e os sistemas xurídicos, á
existencia máis ominosa”; denunciaba os latifundios, os salarios
de fame, a explotación do traballo humano, condenaba o
analfabetismo, a ausencia de mestres, de escolas, de médicos e de
hospitais; a falla de protección á vellez; condenaba a
discriminación do negro e do indio e a desigualdade e a explotación
da muller; condenaba así mesmo ás oligarquías, a súa venda ás
políticas imperialistas e o roubo e saqueo dos recursos naturais e
acababa facendo un chamado ó deber de loitar contra esta situación.
Día 3.
1866.
Celébrase en Xenebra o I º
Congreso da A.I.T. Neste Congreso como noutros da Internacional,
tratábanse temas moi diversos, aínda que os centrais foron a
definición do socialismo e a caracterización do propio movemento
como obreirista e sindical. A necesidade de socializa-los medios de
produción foi unha conquista moi importante fronte a primeira
concepción socialista de só crítica-los excesos do liberalismo de
raíz burguesa. A partires deste congreso, definirse como socialista
era querer que os medios de produción fosen sociais, vencendo as
presións dos proudhonianos moi apegados ó mutualismo.
Recomendouse
ós internacionalistas a procura de asociacións xerais de ameto
estatal, a partires das sociedades de resistencia existentes.
1969.
Morre Ho Chi Minh, alcume que
significa “o que ilumina” de Nguyen Ai Quoc, lider revolucionario
vietnamita e presidente do seu país. Fundador do Partido Comunista e
do Viet Minh “Liga para a independencia de Vietnam” que consegue
derrotar a xaponeses e franceses e acada-la independencia. A hora da
súa morte o pobo vietnamita enfrontábase a agresión xenocida do
imperialismo dos EEUU, que causou, ata a súa derrota, máis de dous
millóns e medio de mortos vietnamitas.
Día 4.
1889. Se
constitúe na Habana a Liga Central de Traballadores, posiblemente a
primeira organización da clase obreira fundada en Cuba
1970.
Trunfo nas eleccións chilenas
á presidencia, do candidato da Unidade Popular o doutor Salvador
Allende. A UP formárase en decembro de 1969 e representou un avance
respecto a existente Fronte de Acción Popular. Estaba formado polas
seguintes organizacións: Partido Radical, Partido Socialista,
Partido Comunista, Movemento de Acción Popular Unitario, partido de
Esquerda Radical e a Acción Popular Independente; xa no goberno
incorpóranse a Esquerda Cristiá e o MAPU Obreiro e Campesiño.
Contaba co apoio da Central Única de Traballadores.
A
UP postulaba o tránsito dun país capitalista subdesenvolvido ó
socialismo dun xeito democrático e pacífico.
Día 5.
1915.
Comeza en Zimmerwald, Suíza, a I ª Conferencia Socialista
Internacional. Segundo pasaban os meses do conflicto armado, dentro
da socialdemocracia, que votara os cretos de guerra non cumplindo os
acordos da II ª Internacional, comezan a levantarse voces pola paz.
A principios de 1915 celébranse dúas conferencias de
socialdemócratas, a de mulleres e da mocidade; en ámbalas dúas os
bolxeviques quedaron en minoría pero apareceron ademais deles,
outras voces moi críticas o que leva os dirixentes, Kautski,
Berstein e Haas, dun xeito oportunista, sentindo que o voto cambiaba
de orientación, a publicar un manifesto a favor da paz e contra as
anexións territoriais.
En
Italia, o deputado socialdemócrata Morgari inicia os contactos para
celebrar unha conferencia de socialistas de todos os países para
discutir como poñer fin á guerra. Entrevístase en París con
Trotski e con deputados socialistas franceses; en Suíza con Robert
Grimm, que se fai cargo da organización da conferencia. De falar cos
alemás encargase o periodista alemán Karl Radek, que vivía en
Suíza e militaba na á esquerda da socialdemocracia. O 11 de xullo
celebrouse unha xuntanza preparatoria en Berna; polos bolxeviques
participou Zinoviev.
Ata
a celebración da conferencia, Lenin adicouse a agrupar militantes da
esquerda ata conseguir un grupo cos alemás Radek e Bouchardt, o
suízo Platten o letón Berzin, Hogleind, sueco e Nerman, noruego,
que xunto con el e Zinoviev formaron a partir dese momento a coñecida
como “esquerda zimmerwaldiana”.
Na
conferencia participaron 38 delegados de 11 países. A principal
batalla orixinouse polo proxecto de resolución presentada por Radek,
que contaba con enmendas de Lenin. Dicía entre outras afirmacións:
“A guerra mundial que asola Europa desde hai máis dun ano, é unha
guerra imperialista que persegue a explotación política e económica
do mundo...A burguesía e os gobernos que tentan disimular ese
carácter da guerra afirmando que se trata dunha loita imposta para
salvagardar a independencia nacional, enganan ó proletariado...O
aniquilamento do imperialismo só é posible mediante a organización
socialista dos países capitalistas avanzados...A maioría dos xefes
dos partidos obreiros entregaron ó proletariados ás mans do
imperialismo...Os socialpatriotas e os socialimperialistas son
inimigos máis perigosos do proletariado que os pregoeiros burgueses
do imperialismo...Unha loita sen cuartel contra o socialimperialismo
é a condición previa da acción proletaria para reface-la
Internacional...O deber dos partidos socialistas e dos elementos
opositores nos partidos socialimperialistas é chama-las masas
obreira á loita contra os gobernos capitalistas para a conquista do
poder político, para chegar á organización socialista da
sociedade...”
Por
19 votos contra 12 despois dunha violenta discusión non se tomou en
consideración.
A
discusión continuou sobre o Manifesto que se ía dirixi-lo
proletariado. Houbo tres proxectos e creouse unha comisión formada
por sete membros para redacta-lo definitivo; tres eran da dereita,
Ledebour, Merrheim e Modigliani, Trotoski e dous dos seus
seguidores, Grimm e Rakovski e Lenin que se bateu contra todos, pero
ó final asinaron os seus partidarios o manifesto a pesares de estar
cheo de “timidez e de inconsecuencias”, pero a pesares de todo “é
un paso adiante no camiño da loita contra o oportunismo e da rotura
con este”. No periódico bolxevique publicáronse as posicións
defendidas na conferencia.
O
finalizar creouse a chamada Unión Zimmerwaldiana e os seguidores de
Lenin dentro da mesma, a “Esquerda zimmerwaldiana” que pronto
comezou a medrar sobre todo en Francia grazas o traballo de Inés
Armand.
Día 7.
1871.
Conferencia en Londres da AIT. Non se celebrou o Congreso
correspondente a causa da guerra franco-prusiana e a Comuna de París.
Aprobouse a idea dunha organización centralizada e dunha acción
política revolucionaria. Pero polo que será máis recordada é polo
enfrontamento teórico e persoal entre Marx e Bakunin, representantes
do socialismo e do anarquismo.
Día 8.
1943. Os
nazis asasinan ó comunista e periodista checoeslovaco Julius Fucick.
Nacera en 1903 e en 1921 afiliouse ó Partido Comunista. Participou
na resistencia guerrilleira contra as tropas alemás e foi detido en
1942, circunstancias que relata nun libro, “Reportaxe ó pe da
forca”, cuxo orixinal conseguiu sacar, folla a folla, grazas a un
carcereiro membro da resistencia; publicouse despois da súa morte.
Na súa memoria, desde 1968, celébrase o Día Internacional do
Periodista
Día
9.
1928.
Nace
o escritor e político Manuel Scorza en Lima, Perú, fillo dun
mecánico e dunha enfermeira Pasou algúns anos en Huancavellica; de
regreso a Lima o seu pai montou un quiosco de periódicos e revistas
o que estimulou o seu gusto pola lectura e a literatura e estudou no
colexio Militar Leoncio Prado, o mesmo onde estudio Vargas Llosa, e
na súa estancia integrouse no APRA, organización naquel momento
clandestina. En 1945 entra na Universidade e inicia a actividade
política que lle leva ó exilio, ca instauración da ditadura do
xeral Odria e o fracaso dunha sublevación popular. En 1954 racha a
súa relación co APRA e comeza a militar no Movemento Comunal do
Perú que dirixe as loitas campesiñas da década dos 60, o que lle
leva de novo ó exilio en 1968. Na súa obra literaria reflicte os
problemas sociais do seu país e nas primeiras, a loita campesiña
pola recuperación das terras roubadas polos terratenentes e a
compañía norteamericana Cerro Pasco Corporation. Grazas a
publicidade das súas novelas que relatan estas loitas o goberno de
Velasco Alvarado permitiu o abandono da prisión de Héctor Chacón,
o protagonista de“Redoble por Rancas”. Esta, “Garabombo o
Invisible”, “O xinete insomne”, “O Cantar de Agapito Robles”
e “A Danza inmovil” atópanse entre as súas obras máis
importantes. Cando en 1980 rematou o período de poder militar,
Scorza participou na Fronte Obreira Campesiña Estudantil e Popular,
onde tiñan grande influenza os trotskistas; un dos seus líderes,
Xenaro Ledesma, é o protagonista da súa novela “La Tumba del
Relámpago”. Morreu nun accidente aéreo ocorrido no aeroporto de
Madrid o 27 de novembro de 1983.
1969.
Morre
en combate na Paz, Bolivia, Guido Alvaro Peredo Leigue“Inti”. Foi
detectado polas forzas represoras bolivianas no número 584 da rúa
Santa Cruz; resistiu por máis dunha hora contra os máis de cen
efectivos que rodeaban a casa. O 19 de xullo daquel ano, fiel o
xuramento feito na Figueira, de manter vivos os ideais do Che
Guevara, dera a coñece-la mensaxe “Volveremos a las Montañas”,
onde anunciaba o reinicio da loita armada. Fora membro do Comité
Central do Partido Comunista e se integrara na guerrilla dirixida
polo Che.
1976.
Morre
Mao Zedong. Nacera na provincia china de Hunan en 1893 no seo dunha
familia de campesiños, onde non se valoraba o estudo polo que a
partires dos 13 anos adicouse o traballo na granxa familiar.
Abandonou a casa familiar e comezou maxisterio na Escola de Gangsha.
Pasou un tempo no exército e máis tarde foi nomeado mestre nunha
escola. Despois bibliotecario en Pekin, na universidade, onde entrou
en contacto con textos revolucionarios e cos homes clave da
revolución chinesa, os fundadores do Partido Comunista de China. En
1919 participou na revolta estudantil contra dos xaponeses e en 1921
na creación do Partido Comunista.
Pronto empezou a teorizar sobre a importancia do
campesiñado na futura revolución e unha vez roto o pacto cos
nacionalistas, retirouse á provincia de Jiangxhi, onde se
organizaron guerrillas e proclamou a República Soviética de China,
entrando en debate co seu partido ó que criticou o seu burocratismo
e esquece-los campesiños como suxeito revolucionario. Cercado polas
tropas nacionalistas burguesas, iniciou a “longa marcha” cara as
zonas do noroeste. Unha vez derrotados os xaponeses, que invadiran o
país, reiníciase a guerra civil que conclúe ca vitoria comunista e
a proclamación da República Popular de China en 1949. Foi o seu
presidente ata 1959 e presidente do Partido Comunista ata a súa
morte. Pulou dous grandes mobilizacións de masas, a partires de 1957
a que se coñeceu como “grande salto adiante”, que estableceu
diferencias importantes coa URSS e a partires de 1966 ata 1969 a que
se coñece como “revolución cultural”, co obxectivo de afondar
no socialismo e oporse á volta ó capitalismo.
Día
11.
1973.
Golpe
de estado dos militares chilenos contra o goberno da Unidade Popular,
presidido por Salvador Allende, co patrocinio e o apoio incondicional
dos EEUU. Este ataque contra a democracia e a instauración de
ditaduras xenocidas, hai que inscribilo dentro da chamada “Operación
Condor”, deseñada nos EEUU. Henry Kissinguer Secretario de Estado
norteamericano foi o seu mentor, e tiña como obxectivo o exterminio
da esquerda en América Latina. Participaron sectores da intelixencia
de Chile, Arxentina, Paraguai, Brasil, Bolivia, Uruguai, Francia, a
contrarrevolución cubana e os EEUU.
O
golpe fascista deste día, foi a culminación da estratexia de
provocación, boicot e violencia desatada desde o primeiro día
contra do goberno da UP, por parte da clase dominante chilena que se
viu desprazada das institucións, despois do trunfo da UP. Contra o
goberno democrático de Allende serviu todo, asasinatos, terrorismo,
folgas salvaxes pagadas e dirixidas pola patronal e a participación
da xerarquía da Igrexa Católica.
O Presidente Allende, que se atopaba no palacio
presidencial da Moeda cando é asaltada e bombardeada, suicídase
despois de lanzar toda unha serie de proclamas, por radio Magallanes,
dirixidas a todos os chilenos. A última, iniciada ás 9'10 A.M.
Finaliza: “Traballadores da miña patria, teño fe en Chile e no
seu destino. Superarán outros homes este momento gris e amargo no
que a traizón tenta impoñerse. Sigan vostedes sabendo que, moito
máis cedo que tarde, de novo se abrirán as grandes alamedas por
onde pase o home ceibo, para facer unha sociedade mellor. ¡Viva
Chile! ¡Viva o pobo! ¡Vivan os traballadores!. Estas son as miñas
derradeiras verbas e teño a certeza de que o meu sacrificio non será
en vano, teño a certeza de que, polo menos será unha lección moral
que castigará a felonía, a covardía e a traizón.
Día
16.
1969.
Importante mobilización
de masas na cidade de Rosario, Arxentina, coñecida como o “rosariazo
proletario” ou “segundo rosariazo”. É a época da ditadura do
xeral Onganía; desde o mes de maio se van producir tanto en Rosario
como en Córdoba importantes mobilizacións de estudantes e obreiros,
contra a ditadura militar, que van desembocar na “xornada dos
mártires” convocada polos estudantes en Rosario o día 7 de
setembro, en lembranza dos estudantes mortos uns meses antes, e a
folga ferroviaria do día seguinte a causa da intervención da
ditadura na “A Unión Ferroviaria”, anulando convenios e
conquistas, rebaixando soldos e categorías, á que se suman outros
colectivos. Esta folga se convirte en indefinida e se estende por
todo o país. A “CGT unificada de Rosario” convoca folga xeral
para o día 16; ás marchas iniciadas desde os arrabaldes, os centros
de traballo e os sindicatos, para ocupa-lo centro responde a policía
cun forte dispositivo represivo producíndose enfrontamentos por toda
a cidade obrigando á policía a repregarse. En numerosos arrabaldes
as forzas proletarias se farán fortes. O 17 intervén o exército,
comezando a actuar tribunais militares. Durante varios días máis,
en numerosas zonas da periferia, os traballadores terán o control
ata que o exército se fai ca situación. Un coronel, Galtieri, que
xogará un papel moi importante, co grado de xeral, como torturador e
xenocida na futura Xunta Militar, participará no operativo
represivo. Cerca de 250.000 habitantes da cidade participaron nas
manifestacións e as protestas e Rosario deixaron clara a vontade de
loita e organización do proletariado e a cidadanía arxentina, a
pesares da férrea ditadura existente.
1972.
Comezo
da folga xeral no sector industrial de Vigo e a súa bisbarra. Os
resultados das eleccións de enlaces sindicais do ano 1971,
reforzaron ás Comisións Obreiras, o que permitiu iniciar un proceso
de reivindicacións e mobilizacións en Vigo e a súa bisbarra que
culminou ca folga xeral iniciada o dia 16 de setembro.
Os estaleiros, Barreras e Vulcano iniciaron as
mobilizacións por unha mellora nas condicións de traballo e contra
a paralización da discusión do convenio colectivo; as direccións
sancionaron esta actitude desprazando traballadores e tomando medidas
contra cargos sindicais. En Censa tamén houbo problemas que
produciron paros, que coincidiron cas mobilizacións obreiras de
Ferrol e a tremenda represión de marzo; despedíronse a 75
traballadores e pechouse a empresa. As Comisións Obreiras
conseguiron levar a cabo un paro xeral que obrigou á dirección de
Censa a abri-la fábrica e readmiti-los traballadores despedidos e a
dar u aumento de soldo. O conflito de Censa coincidiu co da empresa
Citroen onde non había acordo sobre o convenio. Os traballadores por
maioría aprobaron unha plataforma reivindicativa elaborada por
Comisións Obreiras. En apoio da mesma houbo un paro parcial na
quenda da tarde, do día 9. A resposta da empresa, como sempre, foi a
represión, 9 traballadores expulsados entre eles tres enlaces
sindicais. Os piquetes solicitándo a solidariedade con Citroen
estendéronse por toda a cidade e bisbarra e o día 11 para setores
de Barreras, Vulcano e Santo Domingo e con posterioridade Reymar,
Artiscar, Forjas do Miñor, Yarza, Censa, Álvarez e moitas empresas
do sector da construción. Péchanse Barreras, Vulcano, Santo
Domingo, Freire e Refrey. O 16 a folga xeral e total no sector
industrial de Vigo e a súa bisbarra así como en algunhas empresas
da construción. A pesares da represión, dos despedimentos, das
brutais cargas policiais, mentres se puideron facer asembleas, a
folga mantívose activa e cunha actitude moi combativa
Día
17.
1960.
O
goberno revolucionario cubano nacionaliza unha serie de bancos
norteamericanos que controlaban importantes recursos financeiros do
pais. Este feito levouse a cabo ó amparo da Lei 851 de xullo,
coñecida tamén como “lei escudo”, que decretaba a
nacionalización de todas as empresas e intereses norteamericanos na
illa. A lei fíxose efectiva entre agosto e novembro. Entre outros
foron nacionalizados o The First National City Bank of New York, The
First National City Bank of Boston e o Cheasse Manhattan Bank. No mes
de outubro nacionalizouse a banca da burguesía cubana.
Día
18.
1911.
Folga
xeral no estado español convocada pola Confederación Nacional do
Traballo (CNT) contra da guerra de Marrocos e en solidariedade cos
mineiros de Biscaia e os do téxtil de Terrassa e Sabadell. A CNT
fundouse nun congreso de Solidariedade Obreira en 1910. No seu
primeiro congreso, celebrado en 1911, acordouse convocar a folga
xeral polos motivos expostos, que se levou a cabo entre o 18 e o 23
do mes de setembro, causando numerosos incidentes por todo o estado,
sobre todo en Valencia, Xátiva e Cullera. A folga fracasou pola
pequena organización do sindicato anarquista e a falta de apoio por
parte da UXT e o PSOE. Despois da folga o goberno de José Canalejas
decretou a súa ilegalización.
Día
23.
1923.
Sublevación
antifascista en Bulgaria. Despois do golpe fascista do mes de xuño,
que permite a Alexandre Tsankov facerse co poder, desátase unha
forte represión contra o Partido Comunista e as forzas populares. A
pesares da mesma, se prepara unha sublevación popular, a primeira
contra un poder fascista, que se leva a cabo a partires do día 23,
sendo esmagada violentamente polo exército e Dimitrov, máximo
dirixente comunista, é condenado a morte. Estas xornadas de
setembro foron cantadas polo poeta Gueo Mílev no seu poema
“Setembro”, que lle custou o fusilamento en 1925 cando contaba 30
anos de idade. Pablo Neruda fixo unha tradución do poema.
1973.
Morre
o poeta comunista chileno Pablo Neruda, de enfermidade e da tristura
polo golpe dos militares que puxeron fin a experiencia democrática
da Unidade Popular. A súa casa de Illa Negra, foi asaltada polas
hordas fascistas. O seu enterro a pesares da represión converteuse
nunha importante manifestación popular e contra a ditadura recen
instaurada.
Día
25.
1963.
O
Presidente da República Dominicana Juan Bosch, é derrocado por un
golpe militar. Despois de decenas de anos de exilio, unha vez
desaparecido o ditador Leónidas Trujillo, venceu nas eleccións e
acadou a presidencia do país en febreiro de 1963. Conseguiu aprobar
unha constitución que concedía todo tipo de dereitos e liberdades
@s dominican@s; establecía dereitos
laborais, apoiaba a creación de sindicatos, dereitos das mulleres
embarazadas, das persoas sen fogar, os dereitos dos nenos e mozos,
dos agricultores, dos fillos ilexítimos, etc. Bosch enfrentouse a
poderosos opositores, os terratenentes, que temían que os campesiños
se beneficiaran da lei de reforma agraria, os militares, amos e
señores do país durante a sanguenta ditadura de Trjillo, apoiada
polos EEUU, a Igrexa, que acusou a Bosch de facer desaparecer a deus
da vida pública e política, os empresarios e sobre todo os EEUU
que, tiñan bastante con Cuba para aceptar outro goberno que tendía
cara a esquerda no Caribe. Foi derrocado polo coronel Elías Wessin e
formouse unha xunta militar de tres membros.
Día
27.
1927.
O
Presidium do Comité Executivo da Internacional Comunista, expulsa da
mesma a Trotski.
Día
28.
1864.
Constitúese
no St. Martin's Hall de Londres a Asociación Internacional de
Traballadores, tamén coñecida como Primeira Internacional.
Participan un grupo de traballadores franceses, moitos exiliados do
ano 1848 residentes en Londres e sindicalistas británicos.
Os antecedentes hai que buscalos na xuntanza entre
sindicalistas ingleses e franceses celebrada en Londres con motivo da
exposición de 1862 e o mitin internacional pola independencia de
Polonia, tamén celebrado na capital británica o 22 de xullo de
1863.
No St. Martin's Hall elixiuse un comité internacional
no que figuraban 21 ingleses, 10 alemás, 9 franceses, 6 italianos, 2
polacos e 2 suízos. Karl Marx encargouse da redacción do Manifesto
Inaugural e do Proxecto de Estatutos da nova organización, aprobados
o 1 de novembro de 1864.
Día
29.
1933.
Nace
en Xilembena, provincia de Gaza, Mozambique, Samora Machel, o
primeiro presidente do país despois da independencia de Portugal, a
potencia colonizadora. Fixo os estudos primarios nunha escola de
misioneiros e foi enfermeiro mentres cursaba a secundaria nocturna.
Desde moi novo participou en actividades clandestina a favor da
independencia de Portugal.
En 1962 exiliouse, afiliándose ó FRELIMO (Fronte de
Liberación de Mozambique), movemento de maioría marxista. Recibiu
entrenamento militar en Arxelia e máis tarde foi comandante das
frontes guerrilleiras de Niassa e Cabo Delgado.
En 1968, no II º Congreso da Fronte foi elixido membro
do seu comité central e despois do asasinato de Eduardo Mondlane,
polos servizos secretos surafricanos, que era o presidente do
movemento, Samora Machel foi elixido para este cargo en maio de 1970.
Nos cinco anos seguintes fíxose máis intensa a loita
guerrilleira contra o colonizador portugués e ca declaración da
independencia o 25 de xuño de 1975, Samora Machel foi nomeado
presidente do novo estado. Desenvolveu unha liña comunista próxima
ó maoísmo, iniciando unha política de nacionalizacións o que lle
leva a enfrontarse o imperialismo e o seu pión na zona, a Suráfrica
branca do aparheid. Mozambique apoiará a loita clandestina da
organización surafricana ANC (Congreso Nacional Africano) e será
promotor da Fronte Antiaparheid, xunto con Angola, Zimbawe, Zambia e
Namibia. Estas decisións teñen como consecuencia que o imperialismo
financie a guerrilla do RENAMO (Resistencia Nacional de Mozambique),
dentro da estratexia deseñada nos EEUU de “guerras de baixa
intensidade”, que como en Nicaragua, Angola e outros países,
obriga a enormes gastos militares e a mingua-los sociais. En 1984
asina a paz con Suráfrica e morre nun atentado cando viaxaba en
avión o 19 de outubro de 1986; atentado que sempre se considerou
levado a cabo polo goberno racista de Saráfrica.
1906. Segunda intervención dos EEUU en Cuba en
aplicación da chamada “enmenda Platt”, que no seu artigo 3º
establecía: “O Goberno de Cuba acepta en que o dos EEUU poda
exercer o dereito de intervir para a preservación da independencia
cubana, o mantemento dun goberno adecuado para a protección da vida,
a propiedade e a liberdade individual...”
O 14 de novembro de 1905, os máis de 300
norteamericanos propietarios de terras e plantacións na illa dos
Pinos, se declararon “separados de Cuba” e proclamaron a súa
adhesión á Unión Norteamericana. O ministro norteamericano na
Habana, Squiers, pediulles ás autoridades cubanas que abandonaran a
illa e solicitou o seu goberno o envío de barcos de guerra.
A sublevación liberal de agosto de 1906 contra o
goberno corrupto de Estrada Palma, que anulou dun xeito fraudulento a
súa candidatura á presidencia, foi aproveitada polo goberno dos
EEUU para nomear a William Taft gobernador xeral da República de
Cuba, baixo a autoridade do presidente dos EEUU. Posteriormente sería
nomeado gobernador Charles Magoon que malgastaría os fondos da
facenda cubana. Esta segunda ocupación finalizou en 1909.