A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

jueves, 24 de diciembre de 2015

SAE "TOCADO" O BIPARTIDISMO DO 20 DE DECEMBRO?. E AS POLÍTICAS NEOLIBERAIS?.



Carlos Dafonte.

Deixamos atrás o 20 de decembro cos resultados electorais producidos e mentres en todos os medios de comunicación dedícanse ó mercadeo de sumar e restar escanos para a formación de posibles gobernos, nunha actividade enganosa que tenta influír na sociedade sobre como se debe formar, facéndolle crer que non ten importancia algunha nin o programa, nin a ideoloxía, nin a historia próxima, nin a clase ou fracción de clase que cada organización representa, o que creo prudente é establece-los alicerces dun posible goberno que non debe ser outra cousa que o programa que pode presentar á sociedade.
No exercicio espurio de sumar escanos, algunhas direccións de programa tanto de televisións privadas como públicas, chegaron a sumar o PSOE, Podemos, IU, PNV, Bildu, Esquerra Republicana, Democracia e Llibertat e Coalición Canaria, para a formación dunha maioría parlamentaria que denominaban de “esquerdas”, cando a realidade que interesa é outra, e nunha primeira aproximación, dende o punto de vista dos traballadores asalariados, que son a grande maioría da sociedade, deben analizar se o retroceso do bipartidismo e a aparición de novos partidos na escena política, vai significar tamén un retroceso das políticas que se coñecen co nome xenérico de neoliberais que son as que agreden ás maiorías sociais, pero sobre todo o fan a quen ten que vender a súa forza de traballo por un salario.

sábado, 19 de diciembre de 2015

O CINISMO DA "DESTRUCIÓN CREATIVA".



Roberto Laxe
A crise capitalista, que detonou no 2007, comeza a ter umha deriva militarista moi perigosa para a humanidade. O estancamento nos beneficios nas potencias imperialistas, e os primeiros síntomas de crise e esgotamento nos “emerxentes”, con China á cabeza, demostra a incapacidade do capitalismo para saír dos círculos pechados de crise, recesión, empobrecemento social, numha espiral cara baixo, sen ter que recorrer á cínica definición de Shumpeter da “destrución creativa”.
Limites obxectivos á saída da crise
A restauración do capitalismo nos estados obreiros nos 90 supuxo unha achega inxente de forza de traballo cualificada e materias primas a baixo prezo que abriu un proceso de acumulación de capital tremendo, do que se beneficiaron non só as burguesías imperialistas, senón as burguesías nadas do paso da propiedade estatal a mans privadas: dos burócratas que se converteron en capitalistas. Se esta restauración deuse noutro momento histórico, coa vitoria de Hitler, ou tras a II Guerra mundial, estas burguesías serían semicolonizadas, xa polo imperialismo alemán ou, como sucedeu, polo ianqui, vencedor da II guerra, con Alemaña, Xapón, Francia e Italia destruídas fisicamente e Gran Bretaña debéndolles até a camisa da raíña.

viernes, 4 de diciembre de 2015

DE NOVO O DEBATE SOBRE O "ESTANCAMENTO SECULAR" DA ECONOMÍA CAPITALISTA.



Carlos Dafonte

Aínda que Rajoy, o PP e algúns dos partidos do réxime, os que o manteñen en pe, falen con moita desenvoltura da recuperación da economía española e mundial, cecais para non cargar, de cara o día 20, ca responsabilidade do que están a sufrir a maioría dos traballadores do estado español, a burguesía mundial atópase moi preocupada pola situación económica e os perigos dunha nova recesión planetaria. E non atopan explicación da razón pola que non acontece que despois da dura recesión e das medidas tomadas non se produza un período de forte crecemento.  Habería que preguntarlles que foi dos acordos do G-20 ampliado celebrado en Washington en novembro de 2008, onde acordaron “reforma-lo capitalismo”, maior control dos mercados, esixirlles transparencia, mellorala rendición de contas do sistema, reforma-las institucións financeiras internacionais, entre toda outra serie de medidas e acordos aprobados naqueles momentos de medo.

lunes, 23 de noviembre de 2015

SOBRE OS ATENTADOS DE PARÍS



Carlos Dafonte

Os políticos das principais potencias do mundo, ó servizo das súas oligarquías, din despois dos brutais atentados de París, declararlle a guerra ó Estado Islámico.
Ou é un caso de estupidez, de confusión, de ofuscación ou son uns cínicos; eles, os de agora, os seus antecesores nos cargos que ocupan, e os antecesores dos seus antecesores, o imperialismo para dicilo con claridade, hai moito tempo que teñen declarada a guerra ós pobos do mundo. O que cambiou é que hoxe hai organizacións capaces de leva-lo terror as cidades dos centros imperialistas, como resposta ás agresións a países que eles consideran irmáns por ser musulmáns.

lunes, 16 de noviembre de 2015

QUE FEIJOO NON SE EQUIVOQUE: QUEIRA OU NON GALIZA NAZÓN.



Roberto Laxe

Feijoo, tentando barrer para a súa casa, ironizou coa presenza do ex Xefe do Estado Maior na listaxe de Podemos -se non me equivoco, non falamos dun xeneral de a pé, senón o terceiro na cadea de mando do exercito no seu momento: primeiro, o rei, segundo, o ministro de defensa, terceiro, o Xefe do Estado Maior- , dicindo "benvidos a España", referíndose, obviamente, a ANOVA e a Beiras, no concreto.
Feijoo fai ben en sacar a relucir as incongruencias da organización que, cando se constituíu AGE, situou o problema político no centro: Beiras foi o primeiro político institucional que recoñeceu a situación de "emerxencia social e nacional", e chamou á ruptura co réxime do 78. Para iso, e utilizando a Castelao e Bóveda, fronte ás criticas que lle fixeron desde o BNG, argumentou que nunha situación de "emerxencia", eles tamén pactaron coa Fronte Popular do Estado Español.

jueves, 5 de noviembre de 2015

PODEMOS COMO PROBLEMA E NON COMO SOLUCIÓN



Roberto Laxe
Agora entendo ese agasallo de Xogo de Tronos ao rei Felipe VI, en realidade estaban dandolle un consello: "quitemos a Rajoy" que é o eixo do mal, incapaz de garantir a unidade de España (Errejon dixit), e poñamos a representantes da "nova" política, como nós, como Ciudadanos ("se seguimos así, presentámosnos xuntos", Iglesias dixit no programa de "debate" con Albert Rivera en Salvados, confirmado polas cinco condicións de Podemos para a rexeración democrática, que son asinables por Ciudadanos), ou o "novo" PSOE de Pedro Sánchez (para iso quitaron á imaxe rancia de Rubalcaba). Xogo de Tronos, quítate ti para que entre eu... E o final, a política é igual: garantir a unidade e estabilidade de España, dentro da OTAN ("non tocaremos os pactos das bases militares", representante de Podemos por Sevilla dixit) e a UE (o obxectivo non é romper coa UE, é a súa reforma, Iglesias dixit).

viernes, 30 de octubre de 2015

AS MENTIRAS DO PP, OS DEVEZOS DE UNIDADE E O SECTARISMO DOS LIDERADOS POLÍTICOS



Carlos Dafonte

O réxime actual atópase en crise; son numerosos os sectores da sociedade que rexeitan o sistema político actual, o dominio social, económico e político da oligarquía e a aplicación de políticas neoliberais para saír da situación económica que as leis propias do capitalismo conducen ás diferentes sociedades.
Os casos de corrupción na maioría dos partidos e organizacións políticas cando controlan institucións do estado e a incapacidade deste, por estar ó servizo do beneficio fácil e a explotación da forza de traballo, de poñer fin á mesma, axudan a agravar unha situación de descontento xeneralizado que só en contadas ocasións, se manifesta nas rúas.

lunes, 19 de octubre de 2015

EL JUEGO SE TERMINA




Ángeles Maestro
(Ponencia presentada nas xornadas “Sair do euro”) 
La tragicomedia representada por Syriza este verano de 2015 ha tenido la virtud de poner de manifiesto ante grandes sectores de la población las claves del momento político que caracteriza a las sociedades de una buena parte de los países de Europa y América Latina. Se han hecho evidentes puntos de ruptura que hasta este momento sólo eran percibidos por minorías con capacidad de influencia muy limitada.

sábado, 10 de octubre de 2015

"PROBLEMA NACIONAL" OU PROBLEMA ESPAÑOL.



Roberto Laxe

Desde o progresismo centralista seguen erre que erre coa teima de que o proceso catalán é un problema catalán... A ver se o entendemos, o problema catalán, como o vasco ou o galego, é o problema da conformación dun estado plurinacional baixo mando do exercito español, "garante da unidade nacional"... española, como din a Constitución, texto que no seu artigo 135 impón o pago da débeda por cima de calquera outro gasto.

lunes, 28 de septiembre de 2015

UNHA PRIMEIRA REFLEXIÓN SOBRE AS ELECCIÓNS AUTONÓMICAS DE CATALUÑA 2015




 Carlos Dafonte
 O que menos debe interesar a hora de analiza-los resultados do día 27, é utilizalos para personaliza-lo proceso que hai aberto; si Mas debe ser President da Generalitat ou non, si debe dimitir o continuar; cuestións sobre as que fan moito fincapé os medios, para non falar do verdadeiramente importante.
O que importa, dende o meu punto de vista, é considerar se os resultados electorais axudan a consolidar ou debilitar as políticas neoliberais en Cataluña, impostas por CiU, co apoio de ERC, que significaron importantes recortes en servizos fundamentais como sanidade, educación, a privatización dos mesmos e outros como augas, en resumo, a aplicación sen que á burguesía catalá lle tremera o pulso, das mesmas políticas que o PP e PSOE aplican no resto do territorio estatal cando gobernan.

sábado, 26 de septiembre de 2015

A DERROTA D@S TRABALLADOR@S GREG@S



Carlos Dafonte

Syriza gañou as eleccións en Grecia; estou convencido que na grande maioría das chancelerías da UE, respiraron aliviados, agás no estado español, a proximidade das eleccións xerais e a sombra de Podemos, obriga ós nosos gobernantes e a leal oposición a tentar transmitir unha mensaxe de catástrofe; o “converso” Tsipras segue no cargo e é de supoñer que vai levar adiante dende a “a á z” o memorando imposto pola “troika”, aprobado no Parlamento co apoio dos dous grandes partidos que levaron a Grecia o desastre económico, o PASOK e Nova Democracia, que vai desencadear maiores penalidades para a poboación.

martes, 15 de septiembre de 2015

CHÁMANLLE DEMOCRACIA E NON O É: O PROXECTO DA CLASE DOMINANTE.




Carlos Dafonte


Sempre é bo falar e debater sobre o sistema político, una parte importante dentro da estrutura do réxime actual, pero sobre todo cando @s galeg@s temos a perspectiva de participar en dúas eleccións nos meses próximos, as de novembro a Cortes e as autonómicas do ano 2016 e seremos ademais espectadores, dentro duns días das Autonómicas de Cataluña.
Vese reforzada esta necesidade por dúas propostas asumidas por unha parte, importante ou non, non teño datos fidedignos, do corpo electoral. A primeira, o esgotamento do réxime nado despois da desaparición da ditadura e a segunda, que ten moita relación ca anterior, a necesidade de abrir un proceso constituínte no estado español.

miércoles, 9 de septiembre de 2015

LA OTAN Y LOS REFUGIADOS: LA MANO QUE MECE LA CUNA



Ángeles Maestro

Un pueblo o una clase carece de identidad, y por lo tanto de capacidad de obrar, si no sabe quiénes son sus enemigos. Y esta conciencia colectiva es histórica porque se nutre de la memoria de la lucha de generaciones anteriores y es concreta porque da cuenta de las relaciones sociales en cada lugar y en cada periodo determinado.
Este axioma fundamental, consustancial a la lucha de clases, es el que se ha borrado de los discursos de las formaciones que se mueven en la órbita de Podemos, incluyendo a IU. Y cuando hablamos de la guerra imperialista como la expresión más brutal de la lucha de clases el resultado es patético.

sábado, 5 de septiembre de 2015

OUTRA INTERPRETACIÓN DA CRISE CHINESA.




Roberto Laxe
É precisa esta aclaración porque estamos a asistir a unha interpretación da crise chinesa en clave burguesa, que se caen as exportacións, que se o PIB non crece ao ritmo debido (home, dun 7.5% previsto, crecer un 7.4 non é como para facer unha traxedia grega), que se o prezo do petróleo abarátase pola caída da demanda chinesa e o exceso de produción do fraking norteamericano, ao que axudou o agasallo envelenado de Arabia Saudita o negarse a reducir a súa produción, cando a EE UU pedíronllo hai uns meses, posto que o fraking non é rendible por baixo dos 60/ 70 dólares o barril.


sábado, 29 de agosto de 2015

O "POLITICAMENTE CORRECTO", O LADO ESCURO DO ESTADO DE BENESTAR.




 Roberto Laxe

Porqué considéranse provocadoras as declaracións dun machista e racista redomado como D Trump, cando todos e todas sabemos que a sociedade é machista e racista? Non será que o Estado do Benestar ten o seu lado escuro?
O Estado do Benestar é froito das grandes conquistas sociais da posguerra, cando o mundo queda, por dicilo dalgunha maneira, nun empate entre a expropiación da burguesía e o dominio do imperialismo ianqui. Este, a través do Plan Marshall, reconstrúe unha Europa (e non só Europa, grandes zonas de Asia e o norte de Africa están destruídas) devastada pola guerra, e grazas ao reseteo do sistema froito desa devastación, da caída escandalosa do nivel de vida da clase obreira, reducida á miseria máis absoluta, prodúcese unha nova acumulación primitiva de capital que xera unha sobreacumulación de capital.

viernes, 21 de agosto de 2015

A SITUACIÓN POLÍTICA NO ESTADO ESPAÑOL NO CONTEXTO DA ACTUAL SITUACIÓN INTERNACIONAL NO VERÁN DO ANO 2015

Carlos Dafonte

Se tiveramos que establecer unha soa característica da situación mundial na que se vai levar a cabo o próximo proceso electoral no estado español, pola que se pode definir, afirmaría sen ningunha dúbida que o crecemento a nivel mundial dos enfrontamentos, na maioría das áreas xeopolíticas do planeta, das dúas cadeas imperialistas; o que significa poñer nun primeiro plano as contradicións entre as diferentes oligarquías, nun período onde a saída  da crise aínda non ten un horizonte próximo, con elementos moi preocupantes para a paz no planeta.
O enfrontamento prodúcese no eido militar, no económico e no ideolóxico. No primeiro gastando enormes cantidades en cada vez facer armamento máis sofisticado e caro, que se podían empregar doutro xeito. Tentando conseguir vantaxes estratéxicas e xeopolíticas que permitan unha superioridade sobre o adversario, aínda que nunca se chegue a un enfrontamento directo. Creándolles problemas de todo tipo a aqueles que non acepten as condición impostas polo imperialismo liderado polos EEUU e se considera milita no campo contrario

lunes, 10 de agosto de 2015

A POLÍTICA NO POSTO DE MANDO!



Roberto Laxe
Unha vez pasado o verán, no estado español asistiremos a dous plebiscitos, un así declarado abertamente polos seus convocantes, que son as eleccións catalás de setembro.
Dous meses despois asistiremos a un novo plebiscito, agora a nivel estatal, e cos resultados catalanes sobre a mesa. Un plebiscito entre o "bunker" do PP/Ciudadanos, que defenden a Constitución contra vento e marea (non vai con segundas, ou si?); os "reformistas" do réxime, que queren mudar sen tocar a esencia da constitución, e os que falan, xa dun xeito claro ou ambiguo, da necesidade da romper con ela.

miércoles, 22 de julio de 2015

Umha outra versión do acontecido en Grecia.

Roberto Laxe

O pobo traballador grego derrota nas eleccions á burguesia grega e a UE, pondo no goberno a unha organización que promete non aplicar as medidas de austericidio de Nova Democracia e o PASOK.
Tras ducias de folgas xerais, de duros enfrontamentos coas forzas policiais e entre as mesmas forzas da esquerda grega (que non recorda ao KKE protexendo o parlamento do intento de asalto de miles de manifestantes comandados polo anarquismo grego), a poboación, a falta dunha outra alternativa, escolle a via electoral, e confia en Syriza a aplicación das políticas que resposten aos interese da burguesia grega e europea.

sábado, 11 de julio de 2015

O REFERENDO GREGO UN CHANZO IMPORTANTE PERO NON DECISIVO DA LOITA DE CLASES NA UNIÓN EUROPEA

Carlos Dafonte

A loita de clases en Grecia produciu o domingo 5 de xullo, contestando máis dun 61 % dos votantes “non” no referendo e rexeitando as políticas que a chamada “troika” quere impor @s traballador@s asalariad@s e outras clases e capas sobre as que se fixo recaer o custe da crise, un novo chanzo que debía significar un importante revés ás aspiracións tanto da oligarquía grega como ós servidores dos especuladores e explotadores a nivel mundial. Pensaron que como aconteceu en todos estes anos, ían seguir impoñendo as súas medidas e mantendo ós pobos ó marxe das decisións económicas, como ocorreu no estado español cando PP e PSOE, sen ningún tipo de consulta modificaron o artigo 135 da constitución que establece, a partires dese momento, como prioritario o pago das débedas ós especuladores por enriba do funcionamento dos servizos básicos para a cidadanía.

domingo, 5 de julio de 2015

EN GRECIA Y EN LOS DEMAS PUEBLOS:EL GRAN NO


Ángeles Maestro
La clase obrera y el pueblo griego se enfrentan a momentos cruciales que afectan también directamente al resto de los pueblos de Europa, y muy especialmente a los del Estado español con unas elecciones generales inminentes.
Sólo los muy ilusos creen que la situación económica va bien aquí y que por ello se han detenido los recortes y las contrarreformas laborales. El resto sabemos que tras las elecciones, gobierne quien gobierne, se intensificaran todas las presiones para imponer políticas de ajuste contra la clase obrera. Como en Grecia, como en el resto de la UE.
Es curioso que en momentos álgidos todos los esfuerzos de las clases dominantes por dividir y aislar al pueblo trabajador de los diferentes países para que no perciba la imperiosa necesidad de unidad, se vienen abajo.

viernes, 3 de julio de 2015

UNHA SITUACIÓN CATASTRÓFICA, AGÁS PARA OS MEDIOS OCCIDENTAIS, QUE NON SE DAN POR ALUDIDOS




 Roberto Laxe

Imaxinemos que Grecia vota non no referendo, e os falcóns do BCE directamente bótanos da UE. É obvio que a economía grega resentiríase, seria enganar ao pobo dicir que non ía sufrir; pero esta claro que Grecia recuperaría a posibilidade de se rexer polas súas necesidades e non polas dos capitalistas e banqueiros europeos, enfundados nunha crise da que seguen sen saber como saír salvo dando lapotes de cego.
Esa posibilidade ten unha precondición, que sexa a clase traballadora e o pobo quen o encabecen. Se son os mesmos capitalistas gregos que levaron ao país á ruína actual, a autarquía non serviría de nada. Unha autarquía burguesa só conduce a máis pobreza, posto que o mundo segue sendo capitalista.
Hai outra perspectiva que non existía cando Arxentina entro en “default” a comezos do milenio; a existencia de China e Rusia. Que son o 120 mil millóns de euros que, din, Grecia debe aos bancos europeos, comparados cos 3 billóns de euros que a EE UU débenlle a China?. Que son o 120 mil millóns se o Estado Español débelle a China, segundo o ministro de exteriores Margallo, 300 mil millóns, o 30% do PIB?
China, de feito, xa é dona do porto do Pireo.

sábado, 13 de junio de 2015

UNHA LECTURA DOS RESULTADOS ELECTORAIS DO 24 DE MAIO




 Carlos Dafonte.

Que conclusións podemos ter do proceso electoral levado a cabo o 24-M no estado español? En primeiro lugar que o ciclo político de rebeldía popular que pon en cuestión ó réxime alicerzado arredor da constitución de 1978 e do “pacto da transición”, que se iniciou ca derrota do candidato popular en 2004 dándolle o PSOE o goberno despois das mobilizacións contra a guerra de Iraq, que tivo un segundo chanzo, capaz de rectificar o erro primixenio, ca ocupación da Porta do Sol e numerosas prazas do estado, que continuou medrando cas diferentes mareas en defensa dos servizos públicos e amosando a súa forza na primeira “marcha da dignidade” que levou a Madrid máis dun millón de manifestantes contra as políticas do goberno, a monarquía, a democracia deturpada que impón o capital a traveso do PP e PSOE, que se expresa electoralmente nas consultas das europeas, creando un grande desacougo no réxime e no bipartidismo, chega ás eleccións autonómicas e municipais, convertido nun instrumento do réxime, agás nalgunhas cidades onde son posibles algúns cambios.  Todo o proceso canalizado en función dos procesos electorais e afastándose cada vez máis da mobilización popular e avanzando deste xeito cara as xerais de finais de ano.

martes, 9 de junio de 2015

(G)ALICIA NO PAÍS DOS EUFEMISMOS




Roberto Laxe
Como pode ser que neste pais ninguén fale claro. Un amigo hai uns días dixo, como non vamos falar con eufemismos se no 36/39 a clase traballadora e os pobos recibiron umha malleira brutal, malleira que foi "ratificada" numha Transición que garantiu o Punto Final aos responsabéis do golpe e a ditadura.
A dereita neofranquista, que non vota nin tola umha condena expresa do réxime que lle deu vida, só pode falar con eufemismos: "son de centro", son "democratas", etc.... mas a súa ideoloxía neofranquista xurde a cada paso de dan: desde as homenaxes á División Azul, que actuou como un corpo de Exercito dos nazis (esos non se andaban con eufemismos), ate leis mordazas que os medios internacionais non precisamente de extrema esquerda, cualifican de "franquistas" e a ONU pide a súa retirada.

viernes, 15 de mayo de 2015

CORRUPCIÓN, RESULTADOS ELECTORAIS E MOBILIZACIÓN POPULAR



Carlos Dafonte

Hai moitos anos un republicano que nacera cos albores do século pasado, me sentenciaba, que o capitalismo tiña a tendencia a converter ós países nun “patio de Monipodio” cervantino e que nesas circunstancias, a ditadura, onde un reducido grupo de persoas tiñan as leis e as institucións ó seu servizo, era un caldo de cultivo moi favorable para que o índice de corrupción, si para medir esta práctica hai algún índice adecuado, se multiplicara.
Pois ben, desaparecida a ditadura que tapaba a corrupción como podía, non había medios de comunicación que tiveran a suficiente independencia como para atreverse a denunciala, só saíron dous ou tres casos que chegaron á opinión pública, como resultado das liortas entre as diferentes familias do franquismo, falanxista, democristiáns, opusdeistas, etc, que se movían  o son do ditador e  estaban interesadas en danar a aquela que lle disputase os seus favores, a partires do ano 1978 a corrupción segue a ser unha sinal de identidade do réxime actual.
Ou ben pola razón de que o grao de corrupción do réxime anterior se mantén ó non producirse unha creba democrática e continuar asentado o nacido ca Constitución de 1978 na hexemonía social da oligarquía franquista, ou porque o capitalismo en crise e dependente, como acontece no estado español, ten que sobredimensionar o aspecto da corrupción para mante-la taxa de ganancia, o caso é que este país segue a ser o “patio de Monipodio” e todos os días, dende hai anos coñecemos novos casos de corrupción e enriquecemento ilícito que non teñen a resposta adecuada por parte dos partidos políticos afectados, sobre todo os dous maioritarios, neste caso nunha dobre faceta: en primeiro lugar, a separación inmediata dos corruptos ca aparición das primeiras sospeitas de actuar fora do establecido polos principios da ética elemental e a dimisión dos cargos políticos superiores que os ampararon ou non foron capaces de detectar estas actuacións; e en segundo aprobando as leis necesarias para que roubar do erario público, e a corrupción nas súas múltiples formas redúcese a ese obxectivo, teña como resultado graves penas de cárcere, que non lles permitan pasar o resto da súa vida, sen poder ostentar cargos públicos por uns anos, como acontece hoxe en día, pero desfrutando do roubado. Tamén os dous grandes partido que teñen monopolizado o control das institucións nestes anos, son responsables de non corrixi-lo texto constitucional para acada-la independencia plena do poder xudicial, que axudaría a loitar mellor contra a lacra da corrupción.

sábado, 9 de mayo de 2015

COMO LOITA O CAPITAL?



Roberto Laxe
Ven a conto esta pregunta, porque desde o comezo da crise, aló polo 2007 (non o 2008 como adoitan dicir, para cinguir a crise ao sector financeiro e así librar o capitalismo de conxunto da queima), semella que os capitalistas como "empregadores" son vítimas da crise, igual que os traballadores; e que so uns poucos financeiros (a lóxica de cinguir o comezo da crise ao 2008) e especuladores, xunto cos seus políticos corruptos, son os responsábeis. Os demais, vítimas.
E nada mais lonxe da realidade. Os capitalistas non fan manifestacións, non fan folgas (fan, en todo caso, peches patronais, que non son o mesmo), non precisan de piquetes nin escraches. Non precisan de utilizar as redes sociais para convocar nada, xa teñen o seus Consellos de Administración, as organizacións empresariais e os seus medios, para premer á sociedade. Embora, todos sabemos que a presión sen forza detrás, non serve de nada. A clase traballadora e o pobo -salvo para algúns seguidores da teoría do discurso sen ancoraxes sociais- saben que se queren conquistar as súas reivindicacións, teñen que saír á rúa e loitar. Iso aprenden-no no dia a dia.

jueves, 23 de abril de 2015

RATO, O FMI E O "MILAGRE ESPAÑOL".



Roberto Laxe 
Un novo asunto de corrupción afecta a un alto cargo do PP; pero non falamos dun concelleiro calquera, nin tan sequera do Pte dunha Comunidade Autónoma. Non. Falamos de Rodrigo Rato, o que fose “super” ministro de Economía co goberno Aznar, o que privatizou Telefónica para entrar na “moeda única”, cuxas consecuencias de externalización agora ven coas folgas nas Instaladoras, Atento, etc.; o que no 2003 afirmou, “non hai burbulla”, e que “se os españois compran pisos é porque poden”; os créditos impagables que asumiron millóns de traballadores e traballadoras á conta de horas extra, era que "podían" endebedarse.

lunes, 20 de abril de 2015

EI, NON MIREDES PARA OUTRO LADO¡¡. QUE FIXÉSTES EN LIBIA?



Carlos Dafonte

A celebración estes días pasados do “ Cumio dos Países do Mediterráneo” en Barcelona, para falar entre outras cuestións do terrorismo practicado por algunhas organizacións de musulmáns radicais nos territorios onde se fixeron fortes e o perigo que para as sociedades de Europa representan, serve de marco para facer toda unha serie de consideracións sobre o problema.
En primeiro lugar, a contradición que se desprende de determinadas políticas de países e organizacións europeas no espazo da ribeira sur do Mediterráneo e Oriente Próximo e Medio, que hoxe se xuntan en Barcelona para combater algo, cando son as súas propias actuacións as que provocan o problema que despois din combater. En segundo,  a inexistencia dunha análise fonda, dunha autocrítica, sobre os erros cometidos en moitas das actuacións dos imperialistas europeos representados pola UE,  que levaron ó pulo do que hoxe se quere erradicar en zonas onde, estaba perfectamente controlado, por exemplo Iraq, Siria e Libia.  

lunes, 13 de abril de 2015

NOS TEMPOS DOS SIGNIFICANTES FLOTANTES, XA NON SON "IMPUTADOS, SON "INVESTIGADOS"




 Roberto Laxe

A corrupción no estado español é tan profunda, está tan enraizada na maneira de facer dos políticos institucionais, que xa non saben que mañas lingüísticas facer para saltarse á toureira as súas propias leis.
Sae Rajoy e di que vai cambiar o termino "imputados" por "investigados", coma se cambiando as formas modificásese o contido; vén Felipe González e di que se pode levar "imputados" (ou investigados?, ou é que xa non sabe que non existen os "imputados") nas candidaturas... É coherente, se así fose uns cuantos centos de candidatos do PSOE e miles do PP terían que deixar as listas.
O problema da corrupción no estado español non é de formas, de significantes flotantes sen ancoraxe social, senón dunha maneira moi concreta que tivo o capitalismo de desenvolverse no que os "españois" chaman "pel de touro".

miércoles, 8 de abril de 2015

LA LARGA HISTORIA DEL CONTAGIO DE LA HEPATITIS C Y LA SUBORDINACIÓN DE LOS GOBIERNOS A LAS MULTINACIONALES




 Ángeles Maestro
“Al adentrarme en la jungla farmacéutica, llegué a la conclusión de que mi relato, comparado con la realidad, era tan inocuo como una postal de vacaciones”.
Nota de John Le Carré al final de “El Jardinero fiel”


Las movilizaciones de las personas contagiadas por el virus de la Hepatitis C para conseguir el acceso de todas ellas al medicamento Sovaldi (Sofosbuvir) ha servido – como toda lucha- para sacar a la luz el poderoso entramado de intereses que hacen de las multinacionales farmacéuticas el sector económico con más beneficios, sólo comparable a la industria armamentística, el narcotráfico o la prostitución.
Ha trascendido ampliamente que el tratamiento con Sovaldi,  medicamento altamente eficaz y del que depende la vida de las personas afectadas por Hepatitis C, tiene un coste de producción de aproximadamente 100 euros. El precio inicial de venta establecido por la multinacional farmacéutica Gilead era de 60.000 euros, aunque al parecer ahora lo “rebajó” a 25.000. Con este precio, tratar a los 35.000 pacientes más graves absorbería el 10% del gasto farmacéutico público total que asciende aproximadamente a 14.000 millones de euros[1].

sábado, 4 de abril de 2015

REFLEXIÓNS SOBRE AS PASADAS ELECCIÓNS EN ANDALUCÍA E PERSPECTIVAS


Carlos Dafonte.

O bipartidismo que algúns combatemos, consiste en facer crer á maioría do electorado do estado español, e para afianzar esta crenza os medios de comunicación xogaron sempre un importante papel, de que hai dous grandes partidos, un de dereitas, o PP, e outro de esquerdas, o PSOE, que levan adiante políticas distintas e, por ser nunha “sociedade avanzada”, moderna e consecuente, facemos que se alternen no poder dende o ano de 1982, para corrixir as cousas que fagan mal un e outro cando se atopan no goberno. Pero a realidade é outra, PSOE e PP son dous partidos da dereita, o servizo dos intereses económicos do capital financeiro; o primeiro conserva un carácter progresista e o outro conservador e refuxio de numeros@s militantes portadores dunha ideoloxía de carácter autoritario que entronca perfectamente co pasado franquista. Pero algunhas veces o bipartidismo consolídase ca actuación de forzas que din combatilo e que se consideran do campo político da esquerda


domingo, 22 de marzo de 2015

EN DEFENSA DO PROCESO BOLIVARIANO




Carlos Dafonte

O acto levado a cabo polo presidente Obama o día 8 de marzo asinando a Orde Executiva na que cualifica a Venezuela como “ameaza para a seguridade” do seu país, é un  máis da agresión prolongada que se inicia ca vitoria de Chávez en 1998 e que non cesou nin un instante. Tamén  por parte do home en quen tanta xente de dentro e de fora do país depositou esperanzas sen fundamento, chegando inclusive a concederlle o desvalorizado e tamén inmerecido, premio “Nobel da Paz”.

miércoles, 18 de marzo de 2015

O CAMAROTE DOS IRMÁNS MARX




Roberto Laxe

A realidade política española, senón fose polos caracteres tráxicos cos que se está escribindo en forma de desafiuzamentos, taxas de paro, suicidios e emigración, podería visualizarse coa imaxe cómica do camarote dos Irmáns Marx.

Hai pouco tempo, nese camarote estaban o Chico, Harpo e Groucho en forma de PP, PSOE e EU -non necesariamente por esta orde-. Pero tras ese iceberg que foi o 15M contra a liña de flotación do buque que leva o camarote, este encheuse de novos personaxes. Agora camareiros e pedicuras, viaxeiros e achegados, apíñanse no seu interior, sen que se saiba moi ben onde empeza un e termina outro.


miércoles, 11 de marzo de 2015

A TEORÍA NA RECONSTRUCIÓN DO MARXISMO



 Roberto Laxe

A acomodación intelectual, acrítica, é o oposto ao que debe ser un marxista revolucionario, faino incapaz de expresar as súas dúbidas, os seus desacordos, preparando o camiño a unha crise de “unanimidade”, á “búlgara”, onde se secan as ferramentas teóricas e políticas necesarias para expresar as súas posicións, máis aló da repetición de consígnalas.
Perri Anderson, en tras As Pegadas do Materialismo Histórico di que a partir dos anos 30 o marxismo coñece unha bifurcación, entre os "prácticos", a burocracia soviética, que se constrúe a partir dun desprezo absoluto cara á teoría, visto como unha deformación pequeno burguesa; e os "teóricos", críticos co stalinismo, que se van refuxiando no academicismo e as universidades. Pola contra, os marxistas previos á dexeneración burocrática da URSS, se caracterizaban non só por ser uns revolucionarios "prácticos"; senón uns teóricos interesados polo coñecemento humano na súa máis ampla concepción.
Por non referirnos a Marx ou Engels, senón vindo a máis próximos. Lenin ademais de construír o Partido Bolxevique escribiu obras filosóficas como Materialismo e Empirocriticismo, económicas como O Imperialismo Fase Superior de Capitalismo; Rosa Luxemburgo impartía cursos de economía marxista no Partido Socialdemócrata alemán. Trotski non só dirixiu o Exercito Vermello, senón que elaborou sobre economía, política, moral e filosofía. Os “Cadernos da Cárcere de Gramsci” son unha achega extraordinaria ao marxismo. Os "vellos" marxistas ligaban as tarefas prácticas da loita de clases (mobilizacións, loitas e organización) cos seus  aspectos aparentemente máis abstractos, a loita teórica, seguindo a afirmación de Engels que a loita de clases ten tres frontes, o económico, o político e o teórico.


martes, 3 de marzo de 2015

AS DÉBEDAS ILEXÍTIMAS UN DOS PRINCIPAIS INIMIGOS DOS POBOS




 Carlos Dafonte

Desde os anos setenta do século XX as débedas de determinados estados, convertéronse nun dos problemas centrais da situación económica do planeta; a década dos anos oitenta se lle coñece entre outras cuestións, por ser a da “crise da débeda” cando numerosos países dependentes, non puideron facer fronte ás débedas contraídas cas potencias do centro do sistema, mellor dito cos seus bancos, débedas moitas veces resultado da aplicación de políticas que nada tiñan que ver cas necesidades populares levadas adiante por ditaduras militares, que pediron préstamos en grandes cantidades que serviron para enriquece-los e a construción de infraestruturas que beneficiaban ás grandes empresas transnacionais e a pequenos sectores da burguesía con elas aliada; América Latina pode ser tomada como un exemplo do acontecido e o resultado das imposicións levadas a cabo polo Fondo Monetario Internacional, encargado de intervir para salva-los bancos que prestaran grandes cantidades de diñeiro asumindo enormes índices de risco, tivo como resultado unha tremenda depresión económica que sufriron fundamentalmente as clases explotadas da sociedade, considerando algúns analistas que os anos posteriores á toma das medidas de austeridade para que os estados fixesen fronte ós seus compromisos, se considere unha “década perdida”.

martes, 24 de febrero de 2015

DESLÍZASE O MUNDO CARA A UNHA GUERRA? (II)



Roberto Laxe

 

Renunciou o imperialismo á guerra


Hai que ser moi inxenuo, ou con alto grao de autoengano, para pensar que o imperialismo renunciou á guerra e vivimos nun mundo en paz. Son incontables as guerras, as ocupacións militares, os golpes militares (unha forma especifica de guerra contra o seu propio pobo), etc., que desde o fin da II Guerra déronse. Sería moi ambicioso facer unha relación de todos eles, pois algúns están no imaxinario colectivo da humanidade, como a do Vietnam, a de Iraq e Oriente Próximo, ou as da antiga Iugoslavia. O imperialismo non só non renunciou á guerra como mecanismo de dominación, senón que non deixou de ser a súa ferramenta final contra os pobos que, da maneira que for, buscan vías de independencia.

É tan obvio que cando se formula esa pregunta en realidade non se refire un a ese tipo de guerras; senón que o motivo da súa formulación é o de: renunciou o imperialismo a guerras interimperialistas?


martes, 17 de febrero de 2015

DESLÍZASE O MUNDO CARA A UNHA GUERRA? (I)




 Roberto laxe

Amplos sectores sociais veñen anunciando que o mundo está ao bordo dunha nova “guerra fría”, presentado-a como unha continuidade da que enfrontou á URSS coa EE UU até a caída do Muro de Berlín e a restauración do capitalismo. Nesta liña, os “antiimperialistas” nostálxicos da URSS ven a ofensiva actual da OTAN e a EE UU cara a Rusia como unha prolongación dese proceso; e nada máis lonxe da realidade.

O mundo non avanza cara a unha guerra “fría”, porque esta baseábase nunhas condicións que xa non existen. A URSS non tenia a menor intención de enfrontar militarmente ao imperialismo; a súa política de coexistencia pacifica e socialismo nun só país constituían a base do mantemento do poder da burocracia. Se esta houbese ir a unha guerra “quente” co imperialismo, obrigaríase á procura do apoio da clase traballadora mundial, aínda que fose burocraticamente, como fixo na posguerra mundial; e o choque revolucionario entre o estado non capitalista da URSS e o imperialismo abriría as portas a novas vitorias revolucionarias,... pero tamén poría en risco o poder da burocracia, ou pola vitoria capitalista ou polo ascenso revolucionario.

Este xogo á estabilidade social e á coexistencia pacifica era a base do poder da burocracia; por iso, a guerra fría nunca se transformou en guerra quente, e terminou como terminou, coa destrución das conquistas que eran a expropiación da burguesía nun terzo da humanidade.


martes, 10 de febrero de 2015

AS TAREFAS POLÍTICAS RELACIONADAS CA PROLONGADA CAMPAÑA ELECTORAL DO ANO 2015




 Carlos Dafonte

A campaña de “todas as campañas”, así considerada polo volume de eleccións que se van celebrar neste ano e os importantes cambios que  poden producir no panorama político do estado, xa esta en marcha. Como analicei nun anterior artigo, vamos a escoitar por parte de determinados grupos políticos numerosas consignas e formulacións sobre diferentes aspectos, que atinxen á situación política e social, moi variadas e de votalos como nos solicitarán, axiña seremos tod@s felices. Propostas ben argumentadas poucas, consignas moitas, elaboradas en caros gabinetes de especialistas  e todas orientadas para que agraden ós oídos d@s que teñan que votar. Aínda que nunha grande parte sexan mentiras. Ou non se cumpra nada unha vez que se chega ás institucións. Tamén se van producir duros enfrontamentos sobre receitas políticas a aplicar neste momento de grave crise económica, polo que nos poden chegar a parecer que son forzas  políticas moi diferentes, as que se enfrontan nas próximas contendas electorais; o voceiro do PP no Congreso dicía que eles e o PSOE eran forzas antagónicas, utilizando un termo que os marxistas aplicamos á burguesía e o proletariado para definir  aquelas clases sociais que nunca chegarán a acordos;  incluso se intercambiarán insultos entre dirixentes que a partir do día seguinte  de coñecidos os resultados, van a seguir coincidindo en case todas as políticas que tanto dano fan á maioría dos traballadores asalariados e outras clases sociais, nestes tempos de fonda crise, que o capitalismo non consigue remontar. Hai uns días o presidente do Banco Central Europeo anunciaba unha serie de medidas para evitar que a Unión Europea entrara nunha terceira recesión; “darlle á máquina” para poñer a disposición dos máis ricos 1 billón de euros; se ve que a milagrosa recuperación anunciada por Rajoy e o PP da nosa economía, non chega para facer de locomotora da economía europea.

martes, 3 de febrero de 2015

OS DILEMAS QUE SYRIZA ABRE.




 Roberto Laxe


 O lío coa UE do novo goberno grego non vai vir tanto polas súas medidas

sociais e económicas progresivas, que teñen un limite claro, a
explotación dos traballadores / as, é dicir, a propiedade privada da
medios produción e distribución, senón polo seu reacomodo no marco dunha
profunda crise de dirección política do imperialismo.

jueves, 29 de enero de 2015

A IMPORTANTE VITORIA DE SYRIZA EN GRECIA




 Carlos Dafonte

Syriza a formación política grega que se pode considerar de esquerdas, acadou nas eleccións do domingo día 25, sen dúbida algunha un grande éxito, faltáronlle dous deputados para acada-la maioría absoluta. A pesares da fortaleza das forzas neoliberais, do apoio da “troika”, formada polo Unión Europea, o Fondo Monetario Internacional e o Banco Central Europeo, do recurso a xogar ca política do medo, augurando todo tipo de desastres que podían acontecer se os votantes se orientaban cara a esta formación, @s greg@s deberon pensar que maior que o desastre no que os sumiron Nova Democracia e o PASOK, actuando ó servizo da “troika”,  xa non era posible e que había que darlle un voto a esperanza. E puxeron fin a moitos anos dun bipartidismo ó servizo das grandes fortunas e os grandes especuladores radicados en Bruxelas. Algúns analistas políticos no estado español, atrevéronse a cualifica ós votantes de Syriza como os “electores analfabetos”, os que non souberon escolle-lo voto bo, que co seu voto se van meter en maiores problemas.

viernes, 23 de enero de 2015

DEREITOS SOCIAIS E DEREITOS LABORAIS




Roberto Laxe 
   
É un lugar común entre os comentaristas, entre os políticos institucionais, o diferenciar os dereitos sociais da poboación, dos dereitos laborais desa mesma poboación. Os primeiros son a vivenda, a sanidade, a dependencia e a educación, os segundos cínguense ao salario, xornada e condicións de traballo da clase obreira. Para os políticos institucionais progresistas, a tarefa é garantir a primeiros fronte ao neoliberalismo que os está desmantelando, mentres que os segundos déixanse á negociación entre os axentes sociais, é dicir, sindicatos e empresarios, coma se fóra entre iguais, que os políticos só teñen que “vehiculizar” a través do chamamento ao pacto social.
 A concepción teórica que subxace tras estas propostas, é que o obreiro é “libre” de negociar en termos de igualdade co patrón, e que a tarefa do estado é neutral para facilitar esa negociación. Mal que lle a pesar dos do “crepúsculo das ideoloxías” -que son moitos desde o franquista Fernández da Moura un libro con ese titulo-, esta é a quintaesencia dunha ideoloxía, a burguesa: baixo o capitalismo todos somos iguais, libres e o estado é neutral.

jueves, 15 de enero de 2015

CHARLIE HEBDO DENTRO DA ESTRATEXIA IMPERIALISTA




Carlos Dafonte

Descoñezo cando o consello de redacción da revista Charlie Hebdo decidiu levar adiante a liña editorial que considero preñada de islamofobia, e que coincidiu, descoñezo repito, se desde os primeiros momentos, co proceso iniciado hai máis dunha década no que o imperialismo por medio da violencia máis extrema, tenta a “recolonización e remodelación” dos territorios de Oriente Próximo e Medio, cuxa poboación maioritaria é musulmá. Proceso que considero un elemento máis da loita de clases que tenta substituír a unha oligarquía autóctona que facía unha distribución da riqueza máis xusta, por outra foránea que sume á maioría da poboación na pobreza máis absoluta.  A revista francesa converteuse nun axente ideolóxico dese proceso, que sementa a morte e a destrución en importantes zonas desas rexións. Teño a impresión que tentaba, cas súas sátiras sobre o islam e os musulmás, xustificar en algunha medida moito do que está a acontecer nos territorios onde se están a producir desde hai moitos anos feitos dunha violencia e brutalidade imposible de xustificar, levada a cabo polas tropas da OTAN.

domingo, 11 de enero de 2015

CUBA: O DIFÍCIL CAMIÑO DUNHA REVOLUCIÓN ACOSADA




 Carlos Dafonte

O día 1 de xaneiro pasado, cumpríronse 56 anos da entrada dos revolucionarios cubanos na cidade da Habana. Pero tamén 56 anos de loita contra o imperialismo, que nunca aceptou  que a poucos quilómetros das súas costas se consolidara unha revolución que tentou, e en certa medida conseguiu, avanzar nun modelo produtivo e social distinto do capitalismo; avanzar na procura do que se chama socialismo.
Pero a entrada na capital non significou o trunfo da revolución; o imperialismo e a ditadura durante tantos anos por el defendida, quixéronlle roubar a vitoria ó pobo cubano despois dos enormes sacrificios que tivo que sufrir e impoñer un goberno de monicreques que o pobo cubano derrubou por medio da convocatoria dunha folga xeral que acadou una resposta masiva, para impor a Fidel Castro como presidente dun goberno revolucionario.