Roberto
Laxe
A
corrupción no estado español é tan profunda, está tan enraizada na maneira de
facer dos políticos institucionais, que xa non saben que mañas lingüísticas
facer para saltarse á toureira as súas propias leis.
Sae Rajoy e di que vai cambiar o termino "imputados" por
"investigados", coma se cambiando as formas modificásese o contido;
vén Felipe González e di que se pode levar "imputados" (ou
investigados?, ou é que xa non sabe que non existen os "imputados")
nas candidaturas... É coherente, se así fose uns cuantos centos de candidatos
do PSOE e miles do PP terían que deixar as listas.
O problema
da corrupción no estado español non é de formas, de significantes flotantes sen
ancoraxe social, senón dunha maneira moi concreta que tivo o capitalismo de
desenvolverse no que os "españois" chaman "pel de touro".
Non é que non haxa corrupción no resto de Europa, nada máis lonxe da realidade: o capitalismo construí-se sobre a piratería e os corsarios ingleses e franceses, a comisións legais ou ilegais para as infraestruturas ferroviarias e o saqueo sistemático de riquezas. En EE UU dise que "tras cada fortuna hai un delito". Países como Italia, onde as relacións coa Mafia provocaron a caída do réxime do Pentapartito nos anos 90, teñen severos problemas de corrupción.
Pero o
Estado Español ten unha característica que o diferencia dos demais, e fai que
aquí a corrupción sexa estrutural ao propio réxime. A debilidade do capitalismo
español na súa construción como modo de produción dominante, incapaz de facer
unha revolución burguesa digna dese nome, trasladoulle as formas de
enriquecemento do "antigo réxime" (non me refiro ao franquismo, senón
ao feudalismo). O imperio español construíuse coas riquezas de América, que
pasaban por aquí, deixaban unhas migallas que caían nos petos dos aristócratas
e cortes reais, e viaxaban aos Países Baixos ou ás cidades italianas para pagar
as débedas que a monarquía asumía (xa fosen os Austrias ou os Borbóns), para
pagar as guerras nas que se metían. Era unha sociedade que vivía das rendas do
saqueo de América. Unha vez acabado ese imperio en 1898, todo foise ao garete;
pero a lóxica de "vivir da sopa boba" mantívose.
A
sociedade española salvo lugares moi puntuais, nunca viviu unha verdadeira
industrialización que separase a "economía" do estado; dito doutra
forma, que o enriquecemento persoal dos capitalistas baseásese directamente na
explotación directa da clase obreira, senón que eses capitalistas sempre
viviron á calor da "corte" de Madrid -agora das "cortes"
creadas nas autonomías-, sobre a base das obras de infraestruturas e
subvencións.
A
corrupción, eufemismo de saqueo das contas do estado, é a maneira que ten o
capitalismo español de crecer, e para iso necesita uns gobernantes á súa
altura.
Esta
relación simbiótica entre gobernantes e capitalistas chegou á súa máxima
expresión nos 40 anos de franquismo: baixo a ditadura non é que non houbese
corrupción, senón que a corrupción era o estado. E a Transición, coa lei de
amnistía, librou de responsabilidades a todos os capitalistas que se
enriqueceron con ese réxime, co contrabando e a superexplotación, co saqueo das
propiedades republicanas, etc.
Por estes
motivos, a corrupción no estado español ten unhas características distintas a
outros estados de "a nosa contorna", e por iso só pódese combater
enfrontando as raíces sociais e políticas que a xeran.
En Galiza no mes de abril de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario