A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

martes, 19 de marzo de 2013

LOITA OBREIRA CONTRA A DITADURA



Carlos Dafonte

O mes de marzo, en diferentes anos, foi escenario de dúas importantes folgas reivindicando melloras na condición dos traballadores, que a ditadura tentou solucionar como sempre ó longo dos anos que durou, ca represión como única resposta, convertendo calquera reivindicación obreira e popular, nunha de carácter político.
Refírome as mobilizacións de Ferrol de 1972 e as de Vitoria de 1976; as dúas puxeron en evidencia a brutalidade dun réxime que impúxose mediante as armas e que se mantivo do mesmo xeito, por medio da violencia; en ningún momento sufriu transformación algunha, naceu matando e desapareceu facendo o mesmo, manténdose no poder a base da violencia institucional.
As dúas mobilizacións dánse nun réxime de ditadura, a de Ferrol con Franco vivo, a de Vitoria co xeral morto, pero cun rei que o substituíu e que mantiña as mesmas formas ditatoriais que o seu antecesor.
Moit@s propagandistas da monarquía e do capitalismo, para poder negar o evidente, que a ditadura seguiu despois da morte do ditador e só a mobilización de masas conseguiu cambia-lo rumbo do proceso, atrévense a explicar a “modélica transicións española” como, ou ben resultado dun proxecto feito nun laboratorio no que o rei, e tres ou catro máis o idearon, ou ben como resultado de que nos últimos anos da ditadura, cando vivía o ditador, os cambios económicos e sociais producidos, as modificacións nos hábitos de consumo, levaban indefectiblemente a un proceso democrático, sen que se necesitara ningún tipo de esforzo engadido.
Nada de iso é certo, e feitos como os de Ferrol e Vitoria, e non foron os únicos pero si dós máis salientables, indican o contrario; que o sistema ditatorial estaba disposto perpetuarse, a redor do “espírito de febreiro” de Arias Navarro, con lixeiras modificacións, e só a mobilización de masas, e a bestial represión que facía aparecer ó réxime sen careta, pero que podía poñer en perigo a supervivencia da monarquía, co que isto significaba para a continuidade da hexemonía da clase dominante, obrigoulles e emprender un camiño distinto, o do pacto ca oposición sen ruptura democrática.
Cousa distintas que non vou a analizar nesta entrada, é se a oposición estivo “a altura das circunstancias”, que o momento e a mobilización popular esixían.
E se analizamos o período 1975-82, veremos que de transición modélica nada, como se expresa no libro de investigación sobre o período, “A transición sanguenta”, as forzas represivas causaron máis de 180 mortos e de 1500 feridos; ademais o Tribunal de Orden Público, encargado de xulgar a quen loitaba pola democracia, nos anos posteriores á morte do ditador, elevaron considerablemente o número de procesos en relación ó pasado inmediato.
A dureza da crise económica actual, que a converte nunha crise do sistema, e a defensa, por parte dos gobernos sucesivos dos partidos maioritarios do PP e do PSOE, dos intereses espurios dunha minoría e a perda do consenso entre a poboación do sistema xurdido na chamada transición, inducen a unha operación de desmemoria que se esta a levar a cabo, unha veces dun xeito explícito outras non tanto.
Operación que ten varios obxectivos, en primeiro lugar apuntalar unha monarquía acosada por toda unha serie de escándalos e cuxa función, a da xefatura do estado, hoxe a maioría da cidadanía, así o expresa nas enquisas, considérana fora de lugar sen pasar polas urnas e máis abusiva aínda se hai que soporta-lo que significa a “casa real”. Polo tanto a institución que se sitúa na cúspide do estado, a pesares de todos os esforzos feitos por medios de comunicación, outras institucións, etc, atópase en “horas baixas”, froito tamén do uso que a propia institución fixo da súa impunidade que establece a Constitución; por iso son constantes nestes tempos, os labores de propaganda tentando cambiar esta mala imaxe, e vólvese con reiteración ós anos da transición, que seguen a cualificar como modélica, para que apareza diante de todos os españois, a monarquía, como a institución que trouxo a democracia e a que a defendeu o 23 de febreiro de 1981, cando un grupo de gardas civís a saltaron o Congreso dos Deputados en complicidade con numerosos mandos militares.
En segundo lugar, téntase, neste exercicio de desmemoria, facernos crer que os dereitos de todo tipo, moi reducidos respecto a UE do euro, dos que gozamos, son tamén concesións feitas pola oligarquía e non resultado das loitas dos traballadores. E fan isto en momentos en que os están a recortar dun xeito drástico, pois se borras a memoria das loitas do pasado, pensan, posiblemente borres tamén as gañas de resistir fronte a agresión que as políticas implementadas polo PP e o PSOE significan.


Isto non é nada novo, estamos inmersos nunha violenta loita de clase, sempre o é, lembremos as verbas dun dos homes máis ricos do planeta, o especulador financeiro Bufet, que aseverou que nesta loita de clases os ricos ían gañar; e a devandita campaña de propaganda e desmemoria, debémola considerar como parte do aspecto ideolóxico da loita, que ten unha función moi salientable como é quitarlle o inimigo as razóns, os argumentos para combater. Se os asalariados asumen que a democracia e os dereitos foron concesións e a crise é resultado de “vivir por enriba das posibilidades de cada un”, os explotadores teñen moito gañado para que a predición de Bufet se cumpra.
Pero se os explotados non perden a memoria das loitas do pasado, as reivindican, o que quere dicir combater dun xeito continuado contra a penetración da ideoloxía burguesa no seo da clase obreira e o pobo, estarán poñendo os alicerces para lograr unha conciencia revolucionaria, ata leva-las loitas ata as súas últimas consecuencias: a reivindicación dun novo tipo de sociedade que poña fin ó capitalismo explotador.
En Galicia no mes de marzo de 2013.

jueves, 14 de marzo de 2013

BREVE COMENTARIO DE URXENCIA SOBRE A ELECCIÓN DO XEFE DO ESTADO VATICANO




Carlos Dafonte

Dicía Marx que facer política é prever, e aínda que fora inútil facer este tipo de cábalas desde a posición que ocupo, hai que dicir que tiña dous candidatos para a xefatura do Estado Vaticano; o cardeal brasileiro e o arxentino; do primeiro descoñecía todo, do segundo coñecía algo que non me gustaba, a colaboración dunha grande parte da cúpula da igrexa arxentina ca ditadura militar, insensibles á masacre que se realizou no país e incluso ó asasinato de dous bispos e varios sacerdotes e monxas polos militares nesa época. Que tivera que declarar ante o tribunal que xulgaba o roubo de nenos de nais detidas pola ditadura. “Pouca cousa”, dirán algúns, pero que debe encher de desacougo a calquera.
Unha vez elixido o cardeal Bergoglio, pódese dicir utilizando esa estúpida frase que tanto usan algúns líderes políticos, que acertei no meu vaticinio pois “ERA O QUE TOCABA”.
Do mesmo xeito que noutros tempos era necesario un Wojtyla e o seu fiel escudeiro, o grande inquisidor Ratzinger, para axuda-lo neoliberalismo depredador a gaña-la “guerra fría” e poñer fin, derruba-las sociedades que xurdiran despois da queda do capitalismo na Europa do leste, e avanzar ademais na loita contra a “teoloxía da liberación”, que tiña millóns de adeptos entre as masas e preclaros defensores entre numerosos teólogos e algún cargo eclesiástico de América Latina, como monseñor Romero, Casaldaglia, Ellacuría, Boff, o bispo Helder Cámara, Frai Betto, Ernesto Cardenal,... cuxa posición a favor dos pobres, levaba ó enfrontamento cas sanguentas ditaduras impostas polos EEUU na maioría dos países, agora é necesario tamén, un esforzo da Igrexa, o imperialismo o esixe, para poñer atrancos a ese novo capítulo da loita de liberación dos pobos, que con todas as zonas de sombra que se queira, con avances e retrocesos, significa o movemento bolivariano, proceso ó que se chama tamén, quizais con verbas fora da realidade, Socialismo do Século XXI.
Estou convencido que nas xuntanzas previas ó conclave, máis que rezar e pedi-la intervención do espírito santo, unha perda de tempo, do que se discutiu foi de xeopolítica e de como intervir mellor e dun xeito máis eficaz, a favor dos poderosos, na loita dos pobos contra os seus explotadores, na loita de clases en suma, que se está a dar en todo o mundo, pero sobre todo cunha grande virulencia en América Latina, onde o imperialismo esta a perde-la hexemonía, pois lle esta a fallar a pata amable sobre a que se asenta, o consenso; só quédalle a da coerción, quizais por iso Obama activou de novo a IV frota de guerra, que opera nesa área. O capitalismo necesita recupera-lo consenso e nun subcontinente cun elevado número de católicos o papel da Igrexa é fundamental. É o aspecto ideolóxico da loita de clases, mante-los oprimidos na súa opresión que xa chegará o premio na outra vida. Unha igrexa, por outra parte, que non tivo ningún reparo, cando se tratou de acurruncha-la teoloxía da liberación, de permitir, e aquí entrou a CIA en escena, que unha parte dos seus feligreses fosen captados por sectas protestantes de todo tipo, cos seus telepredicadores ben financiados desde o centro do imperio. Máis vale, debeu reflexiona-la Igrexia, que sexan sectarios, que contestatarios ou revolucionarios.
Polo tanto, os pobos non deben esperar nada bo deste papa que se quere vender como amigo dos pobres; non dubido que vivira dun xeito humilde, visitara as “vilas miseria” e viaxara en autobus, pero nunca puxo o seu traballo a favor da liberación nin da xustiza, só foi caritativo e predicou, xa sabemos, benaventurados os mansos.

miércoles, 13 de marzo de 2013

EFEMÉRIDES MES DE MARZO



Carlos Dafonte.

Día 1.

1951. Folga de utiliza-lo servizo de tranvías en Barcelona. A suba do prezo do tranvía en Barcelona de 0,50 a 0,70 céntimos, foi o detonante dunha importante mobilización, que se viña xerando pola situación de miseria das clases populares, como consecuencia da política autárquica do novo réxime xurdido da vitoria na guerra civil sobre a clase obreira e os seus aliados. Nos comezos do inverno do ano 1950 o desabastecemento da cidade, os continuos cortes de luz, a

miércoles, 6 de marzo de 2013

SEXUALIDADE NON É MATERNIDADE




Xulia Mirón

A evolución da sexualidade estudada unicamente desde o ángulo biolóxico é asimilar unha soa aresta do problema, e sabemos que hai múltiples factores de toda índole que interfiren nela. Os poucos estudos que hai sobre a sexualidade non son publicados para que estean ao alcance de todas e todos e, sobre todo, para os e as máis novas; “o obxecto da supresión da actividade sexual é producir un individuo que se axuste á orde autoritaria, ao que se someterá a todas as miserias e degradacións” (Wilhem Reich), e así manter a orde establecida dentro deste sistema capitalista.

É máis, estes estudos realízanse desde un punto heterosexual e a maioría deles vinculados ao control da natalidade, porque o noso pasado histórico vese reflectido neles. Sen dúbida as raíces históricas da regulación da sexualidade, constitúe elemento imprescindible para comprender a realidade actual. Todo iso porque o sexo segue sendo tabú, un tema vergoñoso na nosa sociedade e sobre todo porque cando se trata faise desde a óptica da reprodución, non do pracer.


sábado, 2 de marzo de 2013

UN DEBATE ESTERIL E UNHA PROPOSTA QUE HAI QUE DEFINIR


Carlos Dafonte

O pasado debate sobre o “estado da nación”, volveu poñer en evidencia o que xa descubrimos desde que se comezou a celebrar á imaxe e semellanza dos que se celebran nos EEUU; que non serven para nada. Só para que os días posteriores, en numerosas faladoiros de radio e televisión, as empresas que fan enquisas e a case totalidade dos medios de información, teñan entretida á cidadanía facendo consideracións e grandes debates deturpados, sobre o que menos importancia ten de todo canto aconteceu na sé das Cortes; como sempre os medios manipuladores e creadores de opinión, destacan o que a eles lles interesa, neste caso como todos os anos: “quen gañou o debate”. Circunstancia que sempre se circunscríbe a unha competición entre os líderes dos dous grandes partidos, o que axuda a fortalecer o sistema bipartito, pedra angular do réxime da transición, do que a oligarquía que nos goberna é a grande beneficiada.