A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

miércoles, 14 de diciembre de 2011

ALGUNHAS ENSINANZAS DA CRISE SISTÉMICA


Carlos Dafonte

Hai xa varios anos, ó comezo da crise actual, cando se afundiu parte da estrutura bancaria dos EEUU e da U.E., discutiuse en círculos de activistas sociais, nos partidos e medios de información, sobre as características da mesma, as causas, elemento fundamental cavilábamos algúns, que permitiría coñecer con anterioridade, que medidas ían tomar os grandes emporios económico financeiros a traveso dos políticos que os representan, para tentar saír da mesma. A solución á mesma está moi cinguida ás causas que a orixinaron. E a discusión foi ardua e as veces non se chegou a acordos ou se pensaba que era un debate inútil.
Apareceron varios tipos de argumentacións. Unha primeira defendía que a xénese da crise era a sobreprodución; un enorme desenvolvemento das forzas produtivas que levaba a producir moito máis do que se podía consumir o que traía consigo que moitas pequenas e medianas empresas fosen desprazadas do mercado e polo tanto ó peche de fábricas e ó aumento do paro, a pauperización da clase obreira, a caída do consumo e a rebaixa de salarios. Na maioría dos países con anterioridade a entrar na nova situación, nos momentos de euforia, se xeraba unha burbulla no sector inmobiliario que afectaba a sectores moi diversos da poboación, pois os encadeaba a créditos hipotecarios de moitos anos de duración Era polo tanto unha crise tipicamente cíclica do sistema capitalista que estalaba nunha economía moi globalizada e se resolvería sen o recurso a unha grande guerra, como se fixo en épocas anteriores.