A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

miércoles, 25 de febrero de 2009

GOBERNE QUEN GOBERNE...A LOITA CONTINÚA

RobertoLaxe


 


As eleccions do 1 de marzo ao que esta convocado o pobo traballador galego son um feito político importante, pois decidese cal vai ser o Xunta para os vindeiros 4 anos; mas a situacion atual de profunda crise econômica e póla experiência ata o de agora, o feito é que non van resolver os problemas fundamentais dos traballadores e as traballadoras, e do pobo galego no seu conxunto.


Mas, a voz das clases traballadoras non se escoitan nos parlamentos, o único que se escoitan son voces que dabaten sobre o AVE ou a Cidade da Cultura, sobre como resgatar empresas, financeiras, construtoras, automobilísticas ou gandeiras, sobre planos alleos ás necesidades sociais e obras faraônicas,


O mais parecido son as medidas asistenciais propostas por Touriño ou Quintana de garantir os salários dos traballadores e as traballadoras afetadas pólos EREs ou estabelecer um seguro asistencial ao desemprego. Mas, qué é unha “tirita” fronte os anos de sobre explotacion e de subsídios da administracion recibidos pólas empresas, para que agora veñan com que teñen que despedir?  


A crise, que so esta comezando a mostrar as súas fauces diante da clase traballadora, vai pór ao goberno que saia diante da disiuntiva: ou se vai á causa mais profunda da crise, o lucro das empresas e os bancos, que, segundo a CIG, na ultima década acadaron um incremento do 73%, ou se vai a gobernar para eles, mentras a xornada laboral real mantense nas 10 horas diarias, a precariedade supera o 30% e os salários perden poder adquistivo.


E hoxe non serven medidas intermédias, pois, goberne quen goberne vai ter que enfrentar unha crise que xá destruiu miles de postos de traballo, e ameaza outros miles a traves dos EREs e do goteo de despedimentos individuais; vai ter que enfrontar unha nova reforma laboral pedida póla patronal e o Banco de España, com dous eixos, um, abaratamiento do despido, dous, aumento da xornada laboral.


Em fin, a nova Xunta vai ter que elexir entre facer unha política para a patronal com ou sem “tiritas” -esta é a diferencia entre o PP e os do Bipartito- e fale o idioma que fale, ou para a clase traballadora.


Mas, a clase traballadora non precisa medidas asistenciais “mentras dure a crise”, ou planos de desenvolvimento mentras a patronal recupera os seus lucros co diñeiro de todos. Precisa um plan seu para sair da crise, que rexeite os EREs e os prohiba por lei, que garanta um reparto de traballo entre todos côa reduccion da xornada, e non a ampliacion da xornada, que garanta um salário digno para viver, que garanta a estabilidade no emprego e proíba a precariedade.


Tampouco precisa planos como o acuicola ou o eólico, pensados para que os capitalistas, os galegos como Jacinto Rey, Tojeiro, Feiraco, Pescanova, Isidro de la Cal, Amancio Ortega, Jove, Mendez ou Gaioso, ou os alleos, como Endesa/Enel, saian da crise sem grandes danos nas “súas” economias, e non para cubrir as necesidades sociais alimentarias ou de enerxia.


A clase traballadora e o pobo traballador precisa planes reais de desenvolvimento baseados nas súas necesidades, alen da construccion de hospitais e centros para terceira idade, xardins de infância e centros de ensino, um plan de transportes integrado en toda Galiza, todo elo embaixo control publico, das organizacions obreiras e sociais, e rexeitando esa falácia privatizadora dos servizos que é “a xestion privada dos servizos públicos”.


A clase traballadora e o pobo traballador galego precisam, tamen, a defensa dos seus direitos democráticos como nazon (língua, cultura, etc.), que se resumen no dereito a autodeterminacion. O fracaso da reforma do Estatuto non se pode achacar ás resistências do PP e á ambiguedade do PSOE.  


É pedirlles o que non son. Ningun dos dous esta interessado em defender os direitos nacionais da Galiza, por isso, só levantando com forza a exixencia do dereito á autodeterminacion, pode avanzarse na resolucion da opresion nacional da Galiza.


Por outra banda, algunhas forzas políticas incorporan alguns dos elementos centrais desta proposta, mais non teñen um aspecto determinante na loita de clase traballadora, a unidade da clase obreira do Estado Español contra o rexime do 78.


O rexime do 78 é a maneira que teñen as burguesias do Estado para garantir a acumulacion de capital. É um cadro xuridico e legal construído sobre a reforma do rexime franquista e a amnésia coletiva dos crimes da ditadura, garantindo à impunidade das súas principais institucions, a xefatura do estado, o exercito e a xudicatura. Por elo, a unidade da clase obreira do Estado é fundamental para súa derrota, e ista unidade só pode construirse sobre o recoñecemento da existência de nacions oprimidas no Estado Español.


Por todo elo, sexa o que fose o 1 de marzo, as ameazas contra os traballadores e as traballadoras van tomar corpo de lei, nunha nova “reforma laboral”, pactada ou non côas direccions de CC OO e UXT.


Ollamos que no conxunto de Europa, a clase traballadora xá comezou a respostar a os planes “anticrise” do seus gobernos e da EU, como foi a Folga Xeral em Grecia, os centos de miles em Roma ou a folga xeral Francesa, alen dos levantamentos obreiros e populares nos países do Leste Europeo (os ex comunistas), avanzando na unidade na resposta a crise capitalista.


Neste cadro, e a pesar da vontade das direccions de CC OO e UXT, esta crecendo a necesidade dunha folga xeral contra a crise, unha folga xeral no Estado Español que de um paso na necesidade dê xuntar forzas a nível europeo contra os acordos anticrise dos gobernos da Union Europea.


Mais o gran freo ao desenvolvimento da mobilizacion social contra a crise é político. É a inexistência dun referente político que aposte póla mobilizacion das masas traballadoras contra a crise, que rompa côa loxica burguesa da xestion do que há e da negociacion de esmolas co estado, dun bloque da esquerda anticapitalista e autodeterminista que situe no centro do debate a única saída á crise, a transformacion socialista da sociedade.


O 1 de marzo resolverase quen vai gobernar na crise social atual, e para CV a clase traballadora e o pobo, ao dia seguinte e goberne quen goberne, van ter que sair á loita para defender os seus dereitos a as súas condicions de vida e traballo, e contra os gobernos do capital. Para que ista loita avance é precisa que a súa voz sexa escoitada em todos os âmbitos, desde o centro de traballo, a fábrica, a facultade ou instituto, o barrio ou a vila, ata os parlamentos, e para isso é necesario a construccion do seu referente político, próprio e independente do aparello do estado e do goberno.


Por estes motivos, nestas eleccions o chamado voto “útil” é o voto máis “inutil”, pois ao dia seguinte, a realidade vaise impór ás ilusions, e a loita contra a crise, por umha saída obreira e popular, vai ser o central para a clase traballadora e o pobo.


 


Na Galiza, a 25 de febreiro de 2009


 


 


 



viernes, 6 de febrero de 2009

GAZA: UN FITO MÁIS NO XENOCIDIO DO POBO PALESTINO



Carlos Dafonte


Desde hai máis de sesenta anos o pobo palestino mantén unha loita heroica contra do imperialismo que situou a un dos seus peóns fundamentais, o sionismo, constituído como estado de Israel, nos territorios do antigo “protectorado británico”, xurdido do tratado Sykes-Picot entre Francia e Gran Bretaña en 1916. Este tratado é asinado en plena guerra mundial, pero cando xa era previsible a derrota do imperio turco que “administraba” extensos territorios na zona. No territorio que hoxe chamamos Palestina, conformados por Cisxordania, Gaza e Israel, a poboación a principios do século XX era de 700.000 persoa aproximadamente; un 80% de musulmáns, un 10 % de cristiáns e un 8% de xudeus, e o resto doutras crenzas. A poboación xudía aumentou entre ambas guerras ata acadar unha cifra aproximada ó 31 % do total cando se proclama dun xeito ilegal a existencia do estado de Israel, sobre todo a partires do inicio das persecucións por parte dos nazis.


É necesario desmontar unha das mentiras creadas polo sionismo; a formulada como a existencia “dun territorio sen pobo e dun pobo sen terra”. Sobre o territorio de Palestina discorría a vida, desde había milleiros de anos, de centos de miles de palestinos non xudeus e desde que os británicos o ocuparon, loitaron contra do “protectorado” para constituír un estado propio; e a actitude dos escasos xudeus da zona, foi a de colaborar cos imperialistas para reprimir todos estes movementos. O caso máis exemplificador foi o da sublevación palestina iniciada en 1936, que combinou folgas xerais, resistencia civil ó pago de xuros e loita guerrilleira. A represión levada a cabo polo exército británico en colaboración con organizacións xudías, permitiu a estes últimos expulsar a numerosos palestinos das súas terras e ensaiar métodos de terror que utilizarán máis tarde.


O estado de Israel nace o 14 de maio de 1948 dun xeito ilegal, e como un estado confesional, en contra da resolución da ONU número 181, aprobada o 29 de novembro de 1947; resolución que recollía os intereses sionistas, e entregaba máis do 56% do territorio, das mellores terras, a unha poboación minoritaria e que nunha grande parte acababa de chegar. Nos contidos desta resolución vai ter moita influenza o lobby sionista norteamericano e o abandono cobarde e cómplice, das autoridades británicas, que se enfrontaron a unha campaña terrorista moi intensa levada a cabo polos xudeus a traveso das organizacións Irgún, Haganah e Stern, contra británicos e palestinos, na que destacaría a voadura do hotel Rei David, onde morreron centenares de militares británicos e o asasinato masivo de palestinos como o levado a cabo en Deir Yessin. A partires do ano 1948 estes grupos terroristas incorpóranse ó exército. É nestas circunstancias cando por primeira vez na historia do terror ensáianse métodos como o coche e a carta bomba, e toda outra seria de barbaridades a maior parte das veces contra dos civís.


Pero a pesares de ser unha resolución favorable ós seus intereses, do mesmo xeito que levan facendo desde hai sesenta anos, despreciárona e impuxeron á comunidade internacional os seus criterios e a súa política de feitos consumados. Como seguen a facer hoxe.


Pode haber alguén que xustifique o terror utilizado polos xudeus naqueles tempos, por ser moit@s recen chegados de Europa e atoparse baixo o schock que debeulles producir o coñecemento das cifras do holocausto e afectad@s pola perda de numerosos familiares, amigos, etc., e dispost@s a utilizar calquera método con tal de conseguir un estado que os protexera e puidera evita-la repetición do sucedido baixo o dominio nazi. Non hai xustificación algunha para a ocupación violenta do territorio, a “limpeza étnica” que seguiu a esa ocupación e obrigar a un sector importante da poboación palestina a vivir en verdadeiros campos de concentración que moitas veces convértense en campos de exterminio. En momentos en que unha grande parte da comunidade internacional estaba a favor da creación dun “fogar xudeu”, eles utilizaron o terror e a violencia desprezando a vía diplomática e a negociación.


Abraham León sostuvo, ó marxe de que o xudeu é un pobo-clase, que o sionismo é a ideoloxía da burguesía xudía oprimida entre o feudalismo en ruínas e o capitalismo en decadencia, polo tanto non é un produto do desenvolvemento das forzas produtivas. Mentres a creación dos estados nacionais son consecuencia do pulo do capitalismo, o sionismo é da etapa da súa decadencia e polo tanto a creación do estado xudeu, como produto da burguesía sionista, nunca vai conseguir os seus obxectivos. Este si que é un “estado fallido” utilizando a terminoloxía dos EEUU e os seus aliados imperialistas.


Estado que despois de tantas décadas, non poden seguir utilizando o argumento de que as súas accións criminais contra d@s palestin@s, teñen por obxecto garantir a supervivencia do estado de Israel. A súa supervivencia esta garantida en primeiro lugar, e o ten amosado en todos estes anos, por ter un exército e un servizo de intelixencia dos máis poderosos do mundo, dotados de tecnoloxía punteira e capaces de defende-lo seu territorio de calquera ataque; pero en segundo, e non é un argumento menor, as potencias imperialistas mundiais son garantes da existencia do estado de Israel e intervirían con todo o seu potencial militar, para protexelo. Seguir recorrendo o mito da súa seguridade non deixa de ser un argumento mentireiro, pois todos sabemos, e podiámolo poñer como un terceiro aspecto, que mantén relacións diplomáticas con Exipto e Xordania, antigos inimigos, e Siria desde a desaparición da URSS, pouco debe preocuparlle a Israel. Outro antigo inimigo Iraq, tampouco esta hoxe en condicións de representar perigo algún. Polo tanto hoxe os seus inimigos son menos numerosos que hai uns anos, e se existen é pola intransixencia e a conculcación sistemática que o estado de Israel fai do dereito internacional.


Israel é unha peza clave da estratexia imperialista de control das fontes de enerxía e para impedir saídas democráticas para moitas ditaduras da zona.


Pero non só defende os intereses estratéxicos dos EEUU na zona, senón que é e foi tamén un pión importante ó servizo deses intereses noutras partes do mundo. Israel apoiou o réxime racista de Sudafrica e lle suministraba armamento nos momentos do boicote mundial; tamén a Irán na guerra con Iraq, como axente intermediario dos EEUU; e á “contra” nicaragüense, os partidarios da ditadura somocista desaloxados do poder pola revolución sandinista, así como á Xunta Militar de Guatemala, acusada de xenocidio contra a poboación; asesores militares de Israel asesoran ó narco-goberno colombiano e os paramilitares, e cada vez máis os intereses dos EEUU no continente africano teñen na política dos sionistas, un piar fundamental. Comezando polo apoio a Marrocos e a construción do muro, onde se utilizaron técnicas moi sofisticadas de control e detección, que divide os territorios do pobo saharaui.


A loita do pobo palestino ten pois, dúas vertentes, a loita polo dereito de autodeterminación para acadar un estado propio, pero este obxectivo vai ligado ó debilitamento do sionismo e polo tanto ten un forte contido antiimperialista que de trunfar trastornaría en parte, os obxectivos das grandes potencias na zona e o seu control da mesma. A Israel non lle interesa un “estado palestino viable”, necesita do importante exército de reserva que hoxe son @s palestin@s; a constitución do seu estado, con capacidade política, pero sobre todo económica, poñería fin a unha situación que tanto o beneficia a nivel económico e onde o militarismo perdería parte da súa influencia. Israel necesita manterse en guerra permanente, os EE.UU e o sionismo necesitan esta situación, para que os militares sigan a constituír o espiñazo do estado e, aducindo razóns de seguridade, a democracia sexa deturpada dun xeito cotiá.


Porque esa e outra das mentiras que o sionismo e os seus órganos de propaganda, moi poderosos, difunden de cote. Que son a única democracia nunha zona onde florecen as ditaduras e os integrismos. Israel non é un país democrático, non o pode ser o que permite a tortura, o que establece normas étnicas e relixiosas para gozar de dereitos, o que non permite a concorrencia dos partidos da minoría palestina ás eleccións, nin que unha parte da súa poboación se poda expresar politicamente, onde a información é manipulada, onde os militares e os integristas relixiosos teñen o poder desde a súa fundación, onde as actuacións de carácter nazi-fascista é a norma nas relacións internacionais, lembremos a actuación do fascismo italiano e o nazismo alemán na Sociedade de Nacións; cando unha parte importante dos seus habitantes pensan que son “o pobo elixido de deus” e mantéñense polo tanto, na irracionalidade máis absoluta que conduce ás súas actuacións.


A vitoria electoral de Hamás, vitoria limpa, democrática, que expresa a vontade do pobo palestino, foi considerada polos “demócratas” da Unión Europea e do goberno dos EEUU como inaceptable. O curioso é que durante a ocupación israelí dos territorios palestinos o número de mesquitas creceu de cinco ou sei ducias a varios centenares; a estratexia israelí foi potencia-los movementos relixiosos para enfrontalo á laica OLP á que alcumaban de “comunista”. Sempre, e ten relación co anterior, lembro unha anécdota relatada polo profesor Samir Amín, cando a Nasser, na súa presencia, coméntanlle a celebración do I Congreso Islamista Mundial, e o presidente exipcio o valora como a resposta dos EEUU á celebración da Conferencia de Bandung, onde se creara o movemento coñecido como “Non Aliniados”. O apoio ó integrismo relixioso, foi a resposta ós devezos dos países árabes que nos últimos sesenta anos, tentaron dar alternativas ás saídas neocoloniais; unhas veces de carácter nacionalista burgués e outras de carácter socialista.


Non hai xustificación algunha para a barbarie cometida en Gaza polos sionistas nos dous meses pasados; nin para a complicidade, co terrorismo de estado, dos gobernos da Unión Europea, o do estado español incluído.


O que menos importan nestes momentos son as razóns aducidas, se uns foguetes caseiros, se o partido de Barak, ministro de defensa e membro da Internacional Socialista, necesitaba votos para as próximas eleccións ou si Obama...o que non debe soportar a comunidade internacional, mellor dito os pobos deste planeta, xa que a maioría dos gobernantes son os seus aliados, é a existencia dun “estado matón” que non cumpre norma algunha do dereito internacional nin das convencións sobre dereitos humanos, guerra, etc.. E a todo pobo fronte a unha ocupación de carácter xenocida, se lle debe recoñecer o dereito á resistencia.


Polo tanto a mobilización contra do sionismo e en solidariedade co pobo palestino, ten que ser unha actividade non só dos revolucionarios e antiimperialistas, senón dos demócratas e os que defendan os máis elementais dereitos humanos.


Mobilización para boicotear os produtos procedentes de Israel, de capital xudeu e daquelas empresas que apoien ó sionismo; presión para que o Tribunal Penal Internacional xulgue e condene ós dirixentes e os que teñan intervido nos actos de xenocidio; sobre os gobernos “democráticos”, para que non se comercie con Israel, cese a venda de armamento e instrumentos de represión así como se tomen medidas diplomáticas de illamento contra do estado terrorista; para que a Unión Europea lle retire o estatuto de “país favorecido”; para que se lle faga pagar a Israel todos os danos producidos tanto materiais como en vidas humanas e corra cos costos da ocupación.


E solidariedade co pobo palestino, comezando por espalla-los contidos da súa loita para facer fronte ás campañas de desinformación dos medios e das axencias de noticias e facerlles chegar, desde todos os lugares de Galicia, a posición firme de que estamos con eles, que lles respaldamos na súa loita e que case tod@s @s galeg@s sentímonos palestin@s.





En Galicia no mes de febreiro de 2009