A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

sábado, 27 de agosto de 2011

MOBILIZARSE CONTRA O ATAQUE Ó ESTADO SOCIAL E DE DEREITO


Carlos Dafonte

O título pode parecer un pouco “rimbombante”, pero no fondo os cambios que a dereita estatal española, PSOE e PP, queren introducir na Constitución vixente, poñendo límite o déficit público teñen, na miña opinión, ese obxectivo: proseguir no camiño de debilitar o xa cativo estado social e dar unha nova “volta de torca”, na rebaixa dos dereitos democráticos.
PSOE e PP e supoño que nesta aventura contarán con algún grupo parlamentar máis como compañeiro de viaxe, queren levar a cabo, por medio dunhas Cortes que chegaron ó final do seu mandato, sen debate social e sen participación cidadá, modificacións constitucionais que van ter unha forte repercusión en aspectos que afectan a vida da maioría dos habitantes do estado, como son o ensino e a sanidade.
Pois de aprobarse a modificación anunciada, eses dous servizos básicos da sociedade son os que se verán máis afectados; servizos imprescindibles para os sectores sociais máis febles.
E cando PSOE e PP aceptaban despois do 15-M, que temos chatas na nosa democracia que hai que solucionar, e que é necesario un marco de maior participación, o xeito como queren levar adiante esta modificación constitucional pon ben as claras que as verbas do recoñecemento de problemas no sistema, non eran máis que verbas sen contido para contentar a algúns dos descontentos; o xeito como queren tramitar agora a reforma constitucional é un retroceso democrático sen precedentes que ademais vulnera o que establece a propia constitución para a súa modificación.
Cando as modificacións afecten ó Título Preliminar, onde se establece o Estado Social e de Dereito, e que ninguén dubide que se vai ver afectado, ó trámite debe ser, aprobación polas Cortes ca maioría establecida para o caso, disolución das mesmas, eleccións, aprobación ca mesma maioría polas novas Cortes e despois Referendo, consulta a cidadanía.
De obstinarse en levar a cabo esa reforma, da que non explicaron as razóns que lles leva a facela, a que esixencias responde, de quen, dos mercados?, da Merkel?, do Banco Central Europeo?, cos trámites que anunciaron, creo se pode considerar como un golpe, civil, pero un golpe, contra os dereitos de todos os habitantes do estado.
Aínda que a época e o tempo para dar unha resposta sexa moi limitado, hai que organizar a resposta unitaria. Pasadas as vacacións este é o primeiro chanzo de toda unha serie de novas reformas que os capitalistas esixen, para seguir garantindo os seus beneficios; detrás do deterioro que van sufrir determinados servizos coa limitación do déficit, viran as privatizacións dos mesmos, e os beneficios para unha minoría e o deterioro na prestación, para a maioría.
O estado social esta en perigo, o desenvolvemento da loita de clases inexorablemente indica que o capital leva vantaxe; pero os traballador@s asalariad@s somos máis e garantimos o funcionamento da sociedade, sen nós todo se paralizaría, nin os capitalistas poderían revaloriza-las súas inversións, sen eles monopolizando os medios de produción, os beneficios e malgastando a riqueza que producimos tod@s, viviríamos mellor. O problema esta en tomar conciencia diso.

En Galicia no mes de agosto de 2011.

miércoles, 24 de agosto de 2011

EL MADRID DIGNO Y REBELDE SE ECHÓ A LA CALLE


Ángeles Maestro. Red Roja.

Madrid está recuperando a pasos agigantados su vitalidad de pueblo. La respuesta de más de 20.000 personas – según las agencias – en plena canícula veraniega al avasallamiento que está suponiendo la parafernalia y el despilfarro de dinero público con ocasión de la visita del Papa convertirán al 17 de agosto de 2011 en una jornada histórica.

La rabia, la alegría, el cachondeo y la rebeldía de pueblo anticlerical inundaron ayer las calles del centro de Madrid. Ya decía Quevedo que la pobreza “aún siendo toda cristiana, tiene la cara de hereje”. Y ese pueblo con medio millón de parados y paradas, que trabaja jornadas interminables por salarios de miseria, que ha visto recortar los presupuestos de educación la mitad de lo que se va a gastar en la visita de Benedicto, que ve desmoronarse la sanidad y los pocos servicios sociales públicos, de mujeres y hombres de todas las opciones sexuales excepto la de pederastia, estalló ayer.

Los dineros públicos, los que salen y los que no van a entrar por impuestos desgravados, el boato, la ciudad ocupada por los peregrinos “invitados” a costa nuestra “¡Esa mochila la he pagado yo!”, se fue poco a poco percibiendo como un insulto insoportable para la dignidad de las trabajadoras y trabajadores que quedamos este agosto asfixiante en Madrid. Con el convencimiento de que, una vez,  más la Constitución de 1978 y su aconfesionalismo, es papel mojado y de que el Nacional-Catolicismo de Franco no lo habría hecho mejor.

Fue la primera gran manifestación contra la iglesia católica y los poderes  - públicos y privados  - que la amamantan, que recordamos las generaciones actuales. El derroche de imaginación y de gracia es imposible de reflejar. Las pintadas en las paredes en los días previos, sobre todo en las proximidades de los edificios públicos destinados al alojamiento de los “peregrinos”, gritaban: “No Paparán!, ¡Papa, go home!, la cifra “diabólica” 666, o simplemente “Puto Papa”.

Las miles y miles de pancartas, todas hechas en casa, no había ni una impresa – ni particular ni de organización - , rezumaban ingenio: ¡Predicáis pobreza y vivís como dios!, ¡Si lo pagáis vosotros, iros al cuerno…de África!, ¡Cuidado, miles de socerdotes sueltos!, ¡Más vale perroflauta que pastor alemán!..

Muchas se transformaban en gritos variados, seguidos y celebrados por todas las gargantas: ¡Ni dios, ni dios, ni dios nos representa!, ¡Gastos clericales para escuelas y hospitales!, ¡Menos curas y más cultura!,. Algunos, ya tradicionales,  resonaban por primera vez en las voces de la juventud: ¡Vamos a quemar la conferencia episcopal por machista y patriarcal!

No convocaban los autodenominados “grandes sindicatos” y ni una bandera, ni una pegatina, les recordaba. Hace tiempo ya que la gente pasa de ellos y que se convocan importantes manifestaciones sin sus siglas.




Siento la impotencia de no poder reflejar tanta vida, tanta rabia y tanto pueblo en estas líneas, pero aún así es preciso destacar que la realidad que decenas de miles construimos ayer en las calles ahonda una percepción cada vez más clara: los dominados y las dominadas estamos despertando ya no son impunes la humillación, la prepotencia y los atropellos. Ni los navajazos de los feligreses, ni las noticias de la preparación de ataques químicos, ni la enésima represión anoche por parte de la policía, disuaden a la gente. Sólo contribuyen a arrancar la máscara y desvelar el verdadero rostro de los papistas, de los poderosos que les protegen y de sus poderes fácticos.


También las incógnitas del 15 M se van despejando. Del movimiento apolítico, ni de izquierdas, ni de derechas, va quedando cada vez menos. En la misma medida en la que la atención y las alabanzas de los medios de comunicación oficiales, van dejando paso a la represión. Las marchas del 19 de junio, preñadas de reivindicaciones de clase; las del 24 de julio cuyo lema era “no es una crisis, es el sistema”; las movilizaciones de agosto por recuperar la Puerta del Sol y la de ayer van acuñando el perfil de un pueblo, de unos pueblos, que aquí y ahora van preparándose para hacer frente a los tiempos duros que vienen y para ocupar su lugar en la historia.



Ellos, los banqueros, los grandes empresarios, los políticos de todos los colores, el Papa, los obispos y la policía reprimiendo, se han colocado todos juntos – como en tantas otras ocasiones – para la foto. La diferencia es que la lucha y la conciencia del pueblo, por primera vez en mucho tiempo expresamente anticlerical, ha descorrido el telón.



lunes, 22 de agosto de 2011

CATRO ANOS DESPOIS.UMHA CRISE SEM FONDO?

Roberto Laxe

Despois de que trás as hipotecas subprime, a economia capitalista descubrira que o fin da historia, e das crises, estaba lonxe, o mundo volve á montaña rusa da especulacion, agora a conta das “apostas” sobre a debeda e o déficit dos estados, que alcanzou o seu momento mais rechamante côa rebaixa, histórica, da cualifiacion dos EEUU. Para evitalo, xurden todo tipo de propostas de control dos supostos responsebéis, os “especuladores”, os “mercados”, como se istos fosen entes “imaxinarios” sem nengunha conexion côas persoas e a vida.
Se non queremos ficar atrapados nas saídas socialdemocratas á crise (ou nin tan siquer iso, keinesianas), temos que retomar cal é o motor da crise, que non é a debeda nin o deficit, é a queda da taxa de lucro e a crise do modelo de acumulacion, o que está a xerar conflitos interburgueses brutais (ha umha viaxe "segreda" de H Clinton á China e Extremo Oriente, pois China ven de constituir um mercado libre por fora do ASEAN, e sen control ianqui), verdadeiras guerras financieras onde xogase  o futuro da moeda que vai ser o referente (dolar, euro, yuan, ou a moeda que propon o goberno chines), e poren a que permitirá absover o capital mundial á sua burguesia, como aconteceu coa libra no seu momento ou co dolar ate o de agora.
A debeda e o deficit son a propaganda para impor algo pior. Son as palabras de orde actuais como foron as hipotecas subprime no seu momento . Mas son conceptos contabéis modificables por lei, como no debate ianqui sobre o "limite" da debeda e o deficit, non realidades economicas
Por exemplo, no Estado Español. Se realmente fose um problema o deficit e a debeda, con sacar á luz a economia sumerxida, que constitue o 24% da economia, o PIB español estaría fora da recesion. ¡FORA DA RECESION!. Mas, no E Español iso supon tomar umha medida anticapitalista, pois 24% da economia supon tocar, con ollos e cara, aos empresarios que manteñen a economia sumerxida, que beneficia non só o pequeno ou o autonomo, senon aos grandes, comezando polos que controlan a 2 de cada 5 obras publicas mundiais (si, mundiais), as grandes constructoras (FCC, ACCIONA, Ferrovial).
Se o problema fose a debeda ou o deficit, chega con subir os ingresos; a isto chamase keynesianismo. Mas... o problema é mais de fondo, porque na situacion actual de caida da taxa de lucro e a crisis do modelo de acumulacion (petroleo, etc.), a unica maneira que os capitalistas coñecen para subir os ingresos, da produccion de bens non pode facelo (este é o significado da queda da tasa de ganancia), é incrementando a explotacion dos traballadores e especulando.
O capitalismo esta atrapado na vella  contradiccion entre os capitalistas e politicos atados aos "vellos" modelos de acumulacion de capital, que concretase nun sistema de produccion de mercancias obsoletas, e a incapacidade para que un novo modelo de acumulacion de capital alumbre, e xenere umha nova onda expansiva da economia: é a concretizacion da contradiccion da Critica da Economia Politica de Marx, cando din que do choque entre o desenvolvimento das forzas productivas que baten coas relacions sociais de produccion, xurde umha "era de revolucion social". Esta contradiccion é irresoluble... salvo un retroceso salvaxe nas condiciones de vida da poblacion en xeral, e no concreto da clase obrera.
Esto é o que significa a destruccion masiva de forzas productivas. Destruir para construir. O capitalismo ten saídas á crisis, e a debeda/deficit non é mais que unha xustificacion para facelo sin tocar aos propietarios dos medios de produccion.


Galiza, a 12 de agosto de 2011

 


miércoles, 10 de agosto de 2011

A ECONOMÍA MUNDIAL UN ANO DESPOIS DO RESCATE DE GRECIA

Carlos Dafonte

 


Transcurrido máis dun ano do chamado “rescate de Grecia” e uns meses do de Portugal e Irlanda, pódese ca perspectiva que da o paso do tempo, analizar se as medidas anunciadas, impostas por organismos internacionais ás clases explotadas de estes países, cumpriron cos obxectivos de revitaliza- la economía. No caso grego hai que dicir que non; a situación empeorou respecto a hai un ano, tanto a nivel de cifras macro como na microeconomía, no conxunto da sociedade; @s greg@s son hoxe máis pobres que no momento do rescate e perderon toda unha serie de dereitos; en xullo deste ano, os mesmos organismos internacionais, tiveron que “diseñar” un novo plan de rescate para facer fronte a incapacidade de cumprir cos compromisos da débeda. É preciso lembrar nestes momentos que en marzo de 2010 Strauss Khan, naquel momento director do FMI dixo que Grecia non necesitaba ningún plano de rescate e que non habería ningunha outra economía que fora afectada. O FMI nunca destacou polas súas previsións e non pasa de ser un grupo de economistas encargados de drenar riqueza da maioría dos países cara ós imperialistas.
E falando de declaracións, hai que destacar as da vicepresidenta Elena Salgado, que o 27 de xuño “quitáballe ferro” o tema da escalada da prima de riscos e amosábase confiada “en que a calma volva ós mercados”; o sucedido estes días de agosto debíanlle indicar que debe ser máis prudente nas súas declaracións e xa que non entende nada do que esta a pasar, non facer o ridículo como o ministro de Fomento, que “tiña previsto” que o diferencial co bono alemán superase o 400. Se xa estaba previsto, como se explica as xuntanzas de urxencia, as consultas ó resto dos partidos, e a interrupción das vacacións?.
Pouco tempo despois do “rescate portugués”, rebaixouse a cualificación da débeda pública, quedando coa consideración de lixo; analistas do Banco de Basilea falaron da banca española, en particular BBVA, Santander e Popular como os máis expostos por máis de 113.000 millóns de dólares.
Quen poden estar en mellor situación, despois do “rescate grego” son os bancos franceses e alemáns, principais obxectivos do rescate, e seguro que tamén numerosos especuladores que controlan importantes fondos e grandes empresarios e banqueiros gregos, que ademais de pagar mínimas cantidades en concepto de impostos, no 2010 só 15.000 gregos declararon ingresos superiores a 100.000 euros, o “rescate” representa unha táboa de salvación para saír a flote.
Escribín hai máis dun ano que Grecia ía se-lo laboratorio para ensaiar medidas conducentes a paliar as consecuencias de aplicar medidas neoliberais durante as tres últimas décadas; isto é algo que non debemos esquecer: son as políticas neoliberais, sobre as que se edifica por exemplo, a Unión Europea, as que conducen a unha crise como a actual; outras políticas dentro do marco capitalista, tamén conducirían á crise, o capitalismo necesita da crise, pero con outras características; crise que sempre a pagan os asalariad@s en primeiro lugar e sectores da pequena burguesía e do campesiñado, en segundo.
Grecia foi o laboratorio, e aínda que o experimento non saíu moi ben, no estado español, non nos enganemos, aplícanse por parte do presidente Rodríguez e do PSOE, co apoio do PP, medidas similares ás gregas, como se nos tiveran “rescatado” e organismos internacionais incitan ós poderes públicos, a seguir por esa senda, continuar con novas medidas, que traerán máis paro, menos dereitos e maior depresión ás economías familiares.
Grecia, un ano despois do rescate ten unha economía que se contraeu un 4'5%, as pensións foron rebaixadas nun 20% e os salarios un 15 %; a débeda pública que antes do rescate se estimaba entre o 85 e o 110% do PIB, hoxe supera o 160%. E no ano pasado retiráronse dos seus bancos máis de 30.000 millóns de euros, o 12 % do total dos aforros. Deben chegar a conclusión, os dirixentes da UE e do FMI, que non deu resultado o seu plano. Pois ben, polo que coñecemos deste segundo plano de rescate, van seguir afondando nas medidas establecidas no primeiro o que garante o seu fracaso; parece que o máis lóxico, se marcas un camiño e non conduce ó fin que tes previsto é cambiar de camiño, pero na economía non funciona a lóxica, se as medidas neoliberais son as que conducen á crise, non se decatan estes políticos que seguindo coa receita neoliberal afondan máis nela?; que é o que lles impide un cambio de rumbo? .Pois moi claro, que non están o servizo de quen lles vota, gobernan para as grandes empresas transnacionais, os grandes bancos e pouco máis.

Se hai paraísos fiscais, se hai liberdade de movementos para os capitais, se os organismos da U.E., como o Banco Central ten unhas competencias e non outras, é resultado de determinadas políticas e no estado español PSOE, PP, CiU, PNV, C.C., entre outros, pero sobre todo PSOE e PP, son os responsables máximos de aprobar e pular estas políticas, tanto na UE, como desde a administración central e as autonomías.
Parece que se nos esquece o célebre Informe Delors, para transformar a CE na Unión Económica e Monetaria, onde se aprobaba entre outras cousas, liberaliza-los movementos de capital, é dicir, non regula-las transaccións de diñeiro entre distintos países e que estas teñan lugar segundo os mercados. Nin o dano que fixo na economía española, o mercado único, permitindo que os países máis potentes puideran operar sen atrancos en todo o territorio.
Agora estamos a constatar e a sufrir as consecuencias de todas estas medidas, de como se construíu Europa; pero non só son culpables determinados políticos e os seus partidos, tamén a grande maioría dos medios de comunicación do estado español e os seus “periodistas estrela”, que aplaudiron esta construción europea e a globalización capitalista, o imperialismo, e condenaban constantemente á marxinación, chegando moitas veces ó insulto, ás poucas organizacións políticas que se opoñían á mesma. Os políticos non estiveron ó servizo dos electores e da maioría do pobo, pero a grande maioría dos periodistas, tampouco; en vez de informar fixeron apoloxía do que as empresas propietarias dos medios querían; hoxe atopámonos cunha cidadanía desinformada e así haberá calquera cousa, pero non democracia.
Nun artigo publicado na revista “Socialismo21”, Pedro Montes, co que coincidín na dirección de Izquierda Unida, hai xa moitos anos, concreta toda unha serie de cuestións que paréceme importante resaltar sobre a situación da economía española; antes de aparece-lo euro, a débeda española, a que podíamos considerar histórica, cifrábase en 540.000 millóns de euros; nos doce anos seguintes desde a aparición do euro, esa débeda incrementouse en 748.000 millóns; ademais na década dos 90, os habitantes do estado, as administracións públicas, bancos, caixas, empresas, etc endebedáronse en outros 995.000 millóns.
Polo tanto no 2010 os pasivos exteriores da economía española elevábanse a 2,28 billóns de euros, o equivalente ó 215 % do PIB dese mesmo ano. Ata aquí un resumo do que Pedro Montes afirma. Como podemos aprecia-la catástrofe económica que estamos a padecer é inabarcable, ó tempo que dous sectores básicos sobre os que se alicerzou, o “milagre español” dos anos 90, a nosa participación na “champión” do presidente Rodríguez, e o célebre “España vai ben” do seu antecesor Aznar, o consumo interno e a construción, atópanse en franco retroceso, e o turismo, por moitos máis turistas que veñan, se consumen menos, que é a realidade incontestable, presaxian como escribín neste blog en 2006, dificultades enormes.
Só con confianza imos poder saír desta situación? A convocatoria electoral vai se-lo “bálsamo de fierabrás” que todo o cura? Debémoslles facer caso a eses dous patéticos personaxes da política estatal, Rajoi e Rubalcaba, que queren dar a entender que o seu trunfo solucionaría todos os problemas?
Os sacrificios para remontar esta situación van ser enormes, a clase traballadora do estado debe asumir esta situación, que é de emerxencia e decatarse de que sobre as súas costas se esta facendo recaer, proceso que cada vez máis vai ser evidente, o peso da crise. Polo tanto como clase maioritaria do estado, e a única que crea a riqueza que os demais malgastan, debe ter un protagonismo fundamental; en primeiro lugar creando un instrumento político propio e en segundo recuperando a soberanía económica, que a temos transferida á Unión Europea en grande parte; sen ela as clases populares do estado non poderán artellar unha alternativa desde unha perspectiva de clase.
Para finalizar algunhas consideracións sobre os EEUU e China; do primeiro dicir que os que esperaban que se convertera no motor para saír da actual recesión , que non sigan esperando, acudir o rescate dos especuladores os custos da guerra e o militarismo a redución dos impostos ás grandes fortunas e os costos “fora de control” que representa o pago a compañías farmacéuticas e aseguradoras, imposibilitan esa posibilidade.
O Presuposto militar para 2011 representa o monto de máis de 708.000 millóns de dólares, o 42, 8 % do gasto militar do mundo e algo máis de 4 millóns diarios representa o ataque a Libia; o endebedamento superou os 14 billóns de dólares sendo a débeda pública o 99% do PIB do presente ano e representará o 103% para o ano que ven.; o paro ronda o 10%, aínda que de utilizar os mesmos parámetros que na U.E., sería máis alto; no que vai de ano afundiuse a demanda interna, a liña de creto dos bancos caeu en máis de 400.000 millóns de dólares e tamén o índice de produción industrial; unha axencia de cualificación fixo perder a EEUU a tripla A e o día 8 do presente mes o prezo das accións do Bank of América derrubáronse un 20,32 %; as perdas no segundo semestre son as maiores na historia do banco.
Pois ben nesta situación o 21 de xullo pasado, coñeceuse o resultado da auditoría realizada ó organismo privado da Reserva Federal e descubriuse que fixo préstamos secretos por valor de 16 billóns de dólares para “rescatar” bancos e negocios dos EEUU pero tamén de Europa e Asia; o texto da auditoría pódese consultar en www.gao.gov/new.items/d11696.pdf Mentres se carga sobre as costas dos traballadores a crise, se expulsa a decenas de miles de funcionarios, son moitos os millóns de persoas que perderon o seu fogar, que pasan fame, que viven no albor da pobreza, unha minoría reparte os cartos xerados pola sociedade, secretamente e entre quen xerou a crise e...nin se informa nos medios nin se abre un debate nacional e a economía da primeira potencia mundial esta estancada.
Para finalizar unha pincelada sobre China, o fondo de inversións de Singapur, Temasek, o maior inversor institucional no Banco de China, vendeu o 49% das súas accións e o 8% das que posúe no China Construction Bank; ámbolos dous parece teñen problemas cas débedas das administracións locais. O que é verificable e que as accións dos dous bancos caeron no mes de xuño por enriba do 13 e o 14 %.
Desde 2008 0 goberno chino leva a cabo unha política de investimentos e creto fácil que trouxo consigo inversións non rendibles e moitos cretos impagables.
Hai posibilidade dunha crise financeira en China? Iso parece que é o que os inversores detectan. Se verá afectada a demanda mundial?. Cando EEUU e a U.E., non tiran, China era unha alternativa....

En Galicia no mes de agosto de 2011