Carlos Dafonte
Hai moitos anos un republicano que nacera cos albores do século pasado,
me sentenciaba, que o capitalismo tiña a tendencia a converter ós países nun
“patio de Monipodio” cervantino e que nesas circunstancias, a ditadura, onde un
reducido grupo de persoas tiñan as leis e as institucións ó seu servizo, era un
caldo de cultivo moi favorable para que o índice de corrupción, si para medir
esta práctica hai algún índice adecuado, se multiplicara.
Pois ben, desaparecida a ditadura que tapaba a corrupción como podía,
non había medios de comunicación que tiveran a suficiente independencia como
para atreverse a denunciala, só saíron dous ou tres casos que chegaron á
opinión pública, como resultado das liortas entre as diferentes familias do
franquismo, falanxista, democristiáns, opusdeistas, etc, que se movían o
son do ditador e estaban interesadas en
danar a aquela que lle disputase os seus favores, a partires do ano 1978 a
corrupción segue a ser unha sinal de identidade do réxime actual.
Ou ben pola razón de que o grao de corrupción do réxime anterior se
mantén ó non producirse unha creba democrática e continuar asentado o nacido ca
Constitución de 1978 na hexemonía social da oligarquía franquista, ou porque o
capitalismo en crise e dependente, como acontece no estado español, ten que
sobredimensionar o aspecto da corrupción para mante-la taxa de ganancia, o caso
é que este país segue a ser o “patio de Monipodio” e todos os días, dende hai
anos coñecemos novos casos de corrupción e enriquecemento ilícito que non teñen
a resposta adecuada por parte dos partidos políticos afectados, sobre todo os
dous maioritarios, neste caso nunha dobre faceta: en primeiro lugar, a
separación inmediata dos corruptos ca aparición das primeiras sospeitas de
actuar fora do establecido polos principios da ética elemental e a dimisión dos
cargos políticos superiores que os ampararon ou non foron capaces de detectar
estas actuacións; e en segundo aprobando as leis necesarias para que roubar do
erario público, e a corrupción nas súas múltiples formas redúcese a ese
obxectivo, teña como resultado graves penas de cárcere, que non lles permitan
pasar o resto da súa vida, sen poder ostentar cargos públicos por uns anos,
como acontece hoxe en día, pero desfrutando do roubado. Tamén os dous grandes
partido que teñen monopolizado o control das institucións nestes anos, son
responsables de non corrixi-lo texto constitucional para acada-la independencia
plena do poder xudicial, que axudaría a loitar mellor contra a lacra da
corrupción.