A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

lunes, 26 de septiembre de 2011

UN NOVO 11 DE SETEMBRO


Carlos Dafonte
O pasado 11 de setembro converteuse nunha nova conmemoración da aflición do estado imperial norteamericano, polo derrubo das “torres xemelgas” en Nova Iorque no ano 2001. Aquel acontecemento serve hoxe para reafirmar a política imperialista de intervención constante contra todos aqueles estados, partidos, movementos, etc, que non acatan a hexemonía e a supremacía da primeira potencia militar do mundo.
Un capitalismo en bancarrota busca un “peche de filas” arredor dos seus cuestionados principios para acada-los seus obxectivos, e nada mellor que utilizar algúns centenares de vítimas sufridas pola grande potencia hexemónica mundial, as primeiras habidas no seu territorio, despois de máis de douscentos anos de constantes agresións contra os pobos do mundo, que produciron millóns de cadáveres.
O importante é reafirmar nas conciencias dos explotados que fora deste sistema non hai solución, para a grave situación na que viven miles de millóns de seres humanos deste planeta; que fora do sistema todo é “barbarie” e que enfrontarse ó sistema trae aparellado sufrir o “merecido castigo” que os cultos países do centro do mesmo, impoñen a quen non acepte as súas regras. E exemplos non faltan, Iraq, Palestina, Afganistán, Iugoslavia, Líbano, Libia ...e outro “merecido castigo” tamén comezado outro 11 de setembro, en Chile en 1973, levado a cabo coa sublevación do exército contra o goberno constitucional do presidente Allende, cun terrible balanzo de mortos, desaparecidos e exiliados. Un elo máis na interminable cadea de sanguentas ditaduras que os EEUU de Norteamérica impuxeron en América Latina.
Falar dos acontecementos do 2001, sen analiza-lo que representan os EEUU no mundo é un engano. O atentado contra as torres xemelgas e o Pentágono, aínda rodeado dunha nebulosa, permitiu e facilitoulle á potencia hexemónica, en plena decadencia, iniciar un proceso de recolonización de importantes áreas do planeta, de difícil aceptación a non ser polo atentado; pasou de ser verdugo a vítima, xogou ese papel a fondo e conseguiu un amplo consenso para actuar. Ademais, a nivel interno, por medio das chamadas Actas Patrióticas I e II, a oligarquía gobernante, conseguiu un férreo control da poboación, permitíndose a tortura, pódese deter a unha persoa e “facela desaparecer” durante un tempo ilimitado e toda outra serie de medidas que atentan contra a propia democracia burguesa e que de non ser polo atentado, serían contestadas con forza.

 A imposición da ditadura do exército en Chile, permitiulles ensaiar e ampliar a numerosos países as políticas, que coñecemos como neoliberais máis descarnadas, explotadoras, na sanidade, educación, pensións, etc.; Chile foi o laboratorio onde experimentar aquelas políticas que necesitaba o capitalismo polo inicio da queda da taxa de ganancia, unha vez finalizado o pulo que a segunda guerra mundial significou para a economía, e o inicio das protestas que a fin do ciclo trouxo consigo nos anos 68/69 do século pasado. A etapa expansiva chegara ó seu fin e con ela, no centro do sistema capitalista, o pacto que permitiu a “paz social” a cambio das concesións que coñecemos como o estado de benestar. Concesións, hai que aclarar, que foron arrancadas pola mobilización obreira e popular.



É difícil entender como sectores da esquerda deixan pasar o 11 de setembro e os acontecementos de Chile, sen tentar sacarlle as vergonzas ó imperialismo xenocida e permite que o recordo das “torres xemelgas” sexa hexemónico; que o caso de Chile non sexa utilizado para facer pedagoxía, en momentos en que tanto se necesita, pois permite poñer en evidencia algo que nesta etapa tamén é evidente: que o capitalismo non é democrático, que utiliza determinadas verbas para lograr consensos, pero se os pobos xogan a fondo coa democracia e elixen a quen os pode representar, a quen defende os seus intereses, a quen está contra da explotación do traballo e os beneficios empresariais por enriba de calquera outro obxectivo, o sistema capitalista recorre á violencia e o terror sistematicamente; só defenden a democracia se é aceptado o seu programa. Polo tanto democracia e explotación, asoballamento, no sistema capitalista están intimamente ligados e polo tanto a democracia capitalista, a democracia burguesa, non é liberadora.
Na actualidade, nesta época de derrotas para o movemento obreiro e popular, para a esquerda, xa non tenta o capitalismo tapa-la realidade; os votos non importan, os programas electorais tampouco, quen goberna son “os mercados”, ós que algúns inxenuos acusan de non presentarse ás eleccións, e se lles considera algo evanescente, inconcreto. Como que non se presentan ás eleccións? No estado español chámanse entre outros Rodriguez Zapatero, Mariano Rajoi, Rubalcaba, Aznar, Filipe Gonzalez e un longo etc., entre outr@s; os que durante todos estes anos facilitaron ós especuladores, ós ladróns de “pescozo duro” o marco político-xurídico para que exerzan o seu poder.

En Galicia no mes de setembro de 2011

viernes, 16 de septiembre de 2011

LA OFENSIVA DEL CAPITAL SOBRE LA SANIDAD PÚBLICA

 
Ángeles Maestro. Red Roja

Cada vez más sectores de la clase obrera son conscientes de que, ante esta crisis general del capitalismo y con el objetivo imposible de intentar detenerla, la burguesía y los políticos que la representan están dispuestos a liquidar cualquier vestigio de derechos laborales y del sistema de protección social.
En sanidad  empezaron como las termitas, privatizando poco a poco todo lo rentable (cocinas, lavanderías, laboratorios, alta tecnología..,etc) a costa de reducir personal, condiciones de trabajo y deteriorando la calidad. Ahora pisan el acelerador y, como en Cataluña, entran como un elefante en una cacharrería, arrasando.
La privatización del sistema sanitario[1] se acopla como un guante al deterioro de la sanidad pública. He aquí algunos de los procedimientos fundamentales.
El capital privado, que huye en desbandada de otros sectores productivos que han dejado de producir beneficios, se va refugiando progresivamente en el sector público. En un primer momento el objetivo fueron los monopolios públicos de sectores estratégicos que se vendieron a precio de saldo: Telefónica, Repsol, Enagás, Iberdrola, Argentaria, etc. El negocio es redondo: se producen mercancías de primera necesidad a una “clientela”, por ello mismo, cautiva.
A continuación, y a media que la crisis se agrava, se va a por la gallina de los huevos de oro. Los servicios públicos en manos privadas aseguran no sólo la clientela, sino también la financiación. Hablando en propiedad, no se “dispara con la pólvora del rey” sino con el dinero del pueblo.
El negocio se hace, obviamente, reduciendo gastos, por dos procedimientos fundamentales. Uno de ellos es reducir costes (restringir plantillas, precarizar el trabajo, incentivar económicamente a los profesionales para que ahorren[2], etc). Al otro, lo llaman “seleccionar riesgos”, véase, quedarse con los pacientes “rentables” (jóvenes, con una sola patología sencilla, a poder ser quirúrgica..) y quitarse de encima a personas mayores, enfermos crónicos y casos complejos. En definitiva, capitalismo en estado puro, aplicando a la sanidad su ley sagrada: obtención de beneficios por el medio que sea.

¿Qué es el copago?

Es la exigencia de abonar una determinada cantidad para acceder a un servicio sanitario. En realidad es un “repago” porque la sanidad pública la financiamos l@s trabajador@s a través de nuestros impuestos. Aquí ya existe el “repago” en: recetas médicas para los no pensionistas, dentista, oculista y el uso de la sanidad privada como consecuencia de inadmisibles listas de espera.
Los ejemplos de copago son múltiples. El más reciente es el de Italia: se pagan 10 euros por consulta general, 25 euros por visita a urgencias sin ingreso, 25 euros por consulta a especialista y un % por analíticas y radiología. También valoran aumentar el 40% que pagan los activos por receta y que los pensionistas paguen el 10%. Los estudios realizados[3] sobre sus  consecuencias en países en los que se ha introducido son demoledores. Aunque la cantidad a pagar para la consulta de A. Primaria sea “pequeña” (2 euros) se produce una reducción de las consultas del 18% en el sector de población con menos ingresos e independientemente de la gravedad del padecimiento. La consulta se pospone y llega al médico cuando la enfermedad se ha agravado, incrementándose el coste de la asistencia, la sobrecarga de las urgencias y, sobre todo,  el riesgo para la persona. Por ejemplo, en Portugal, donde se introdujo recientemente un copago también de 10 euros en A. Primaria, se están viendo en primera consulta, casos de cáncer con una extensión y una gravedad desconocidas hasta ahora. La detección precoz desaparece para los más pobres.

¿Cómo justifican la introducción de unas medidas tan brutales?

Como estamos viendo con la Reforma de la Constitución[4] la crisis es una gigantesca arma ideológica para aniquilar derechos laborales y sociales. Dejar el déficit público en un 0,4% supondrá reducir el gasto social público, anualmente, en 70.000 millones de euros. Pero lo más grave, sin duda, es lo que dice textualmente el nuevo artículo introducido: “El pago de la deuda y de los intereses de la deuda tendrán prioridad absoluta sobre cualquier otra partida de gasto”. Es decir puede no haber dinero para sanidad, educación, para pagar el paro, para los transportes públicos..etc, pero antes que nada, pagaremos la deuda. Su deuda, la que ellos han contraído y pretenden que nosotr@s paguemos.
En caso del copago sus grandes argumentos –armas de manipulación masiva -  son: el abuso de los servicios sanitarios y la “insostenibilidad económica” del sistema sanitario. En el primer caso, Vicente Navarro ha demostrado[5] claramente que si se descuentan las consultas por causas administrativas y las que podrían realizarse por otros profesionales, la frecuentación de consultas médicas está claramente por debajo de la media de la UE. También es inferior el uso de las urgencias y la tasa de hospitalización.
La “sostenibilidad” es una opción política en función de los intereses de clase que se defiendan. Desde el punto de vista de los ingresos, la política fiscal de todos los gobiernos desde la Transición ha sido reducir los impuestos al capital y aumentar los que paga la clase obrera.
Además del brutal incremento del IVA que pagamos todos por igual y que introduce una enorme regresividad fiscal los datos son los siguientes:
- Desde 1988 se vienen aprobando sucesivas reformas del Impuesto sobre la Renta cada vez más regresivas: pagan más lo que menos tienen.
- Desde 2007 las rentas del capital y las del trabajo tributan a tipos diferentes, mucho más altos para las del trabajo.
- Desde 1991 se va reduciendo el Impuesto de Sociedades (sobre beneficios empresariales); la última reducción se hizo en 2008: del 35 al 30%. El escándalo más grande es el de las SICAV, utilizadas por las grandes fortunas, que tributan al 1%.
El Impuesto sobre el Patrimonio se eliminó totalmente en 2008.
El Impuesto sobre Sucesiones (sobre la herencia), incomprensiblemente transferido a las CC.AA, va disminuyendo progresivamente y ha sido eliminado totalmente en Cataluña, Madrid, País Valenciano y Canarias.
A este marco legal absolutamente injusto hay que añadir un fraude fiscal gigantesco: una cuarta parte de la riqueza generada (PIB) anualmente no paga los impuestos que le corresponden, dejando de ingresar 90.000 millones de euros. Esta cantidad es muy superior a lo que separa nuestro gasto social público de la media de la UE (un 6% del PIB menos).
Desde el punto de vista del gasto hay que sumar la cantidad de 180.000 millones de euros puestos en 2010 por el Gobierno a disposición de la gran banca y que equivale a tres veces el gasto sanitario total. Y el inútil y criminal gasto militar, con una deuda de 30.000 millones de euros por compra de armamento, destinado a asolar países como Afganistán o recientemente Libia. Y los 25 millones de euros que salen de las arcas públicas para gastos de la monarquía y los seis mil millones de euros para la financiación de la Iglesia Católica y de todas sus estructuras sociales y educativas, que no han recibido recorte alguno. Y el despilfarro y la corrupción en la construcción de infraestructuras...y el largo etcétera de unas clases dominantes y unos políticos que devoran  los recursos públicos mientras se proponen recortar las prestaciones sociales.

En este contexto, definido además por unas necesidades  crecientes derivadas del desempleo masivo y de todo su correlato de incremento de la enfermedad, de incapacidad de acceso a la vivienda para millones de personas y de desestructuración social, la reducción del gasto público, la privatización de la sanidad y la introducción de medidas como el copago es un crimen. Un crimen que sin embargo tiene una explicación sencilla: el capital no necesita el 30% de la mano de obra y considera un obstáculo para la realización de beneficios la satisfacción de sus necesidades sociales.

A las trabajadoras y a los trabajadores nos toca decidir si aceptamos que el capitalismo hunda nuestro futuro y el de las generaciones posteriores o buscamos una alternativa.
Lo decisivo no es qué partido gobierna, sino qué clase social tiene el poder.

Sólo nuestra conciencia organizada,  nuestra dignidad de trabajadoras y de pueblos, y nuestra capacidad insobornable de lucha (en tiempos de tanto soborno) podrá detener su maquinaria de barbarie y construir el único futuro posible: poner los recursos al servicio de las necesidades y devolver el poder al pueblo.





[1] Para un análisis de la privatización en Madrid, cuyos elementos se reproducen con distinta intensidad en todas las CC.AA. puede consultarse http://www.kaosenlared.net/noticia/privatizacion-sanidad-publica
[2] El análisis del soborno a las médicos en función del cumplimiento de objetivos de ahorro puede consultarse  aquí: http://www.casmadrid.org/docStatic/nnhh.pdf

[3] Pueden consultarse en: “Inequalities in access to medical care by income in developed countries”. Hedí van Doorslaer, Cristina Masseria, Xander Colman for de OECD Health Equito Research Group. Can. Med. Assoc. J. 2006 174 (29. pags 177 – 183.
[4] La Reforma de la Constitución se analiza con más detalle en http://www.redroja.net/node/18



domingo, 4 de septiembre de 2011

DA INDIGNACIÓN Á REVOLUCIÓN (I). RECONSTRUINDO O PROXETO SOCIALISTA.


Roberto Laxe 
 
O 15 M expresou o desacougo da maioria da poboacion coa situación económica e política do Estado Español, como parte dun proceso moito máis amplo, internacional, de rexeitamento de que a crise paguen os pobres, os traballadores e traballadoras, a xuventude. Foron, e son parte das revolucions árabes, das folgas xerais gregas, das loitas nos EE UU, e, á sua maneira, da expresion de ódio das xornadas de agosto em Grande Bretaña.
Tuda esta reaccion social á crise, e á xestion que todos os gobernos estan facendo dela, sintetizouse nunha palabra: indignacion, como primeiro paso de oposicion a umha realidade cada vez mais dura. 
Como todo primeiro paso de algo que esta a nascer é titubeante, dubidoso, mesmo confuso, que incorpora a todos os elementos golpeados pola crise. Mas á hora de comezar a avanzar máis alo da primiera “indignacion”, do “non” a que a crise a paguen os pobres, é preciso comezar a clarificar o que significa isso, que supoen as alternativas que se estan propoñendo.
Desde os marxenes do sistema, a través dos seus médios, e desde os movimentos sociais que incorporan o movimento de indignacion contra o sistema, estanse a levantar alternativas sociais presentadas como novidosas, e cada umha dela respostan ás necesidades particulares dos sectores que o defenden; desde o consumo xusto ate as loitas contra os transxenicos, desde a reivindicacion de alternativas culturais ate a soberania alimentar. Todos os sectores golpeados pola crise presentan as suas elaboracions e proxectos sociais, que desde fai anos veñen discutindose nos círculos mais pechados.
O movimento internacional de “indignacion” pon sobre a mesa, saca á luz a existência de todos estos proxectos. Mas, por expresar sectores particulares com xustas reivindicaciones, non apuntan o corazon de quen xerou a crise, senon ás expresions mais evidentes do sistema capitalista.
Por isso, para reconstruir un proxecto social alternativo ó capitalismo, o primeiro que há que clarexar entre todos é que demo significa isso de “capitalismo”, porque, teño para min, que existen tantas concepcions de capitalismo como alternativas sociais existen. Alem mais, nun alarde de ahistoricidade, alguns misturan o capitalismo com outros modos de produccion, como se todos foran iguais. Como veremos nada mais lonxe da realidade.
Que é o capital?
Na fala normal, capital asociase ó diñeiro. Ista é umha Idea falsa que se transmite conscientemente desde os médios, como un xeito de despersonalizar o sistema capitalista, persoalizando o capital. Deste xeito, o responsable da crise non é o sistema, senon as persoas, os capitalistas, facendo umha subliminal distinción entre capitalistas “bos” e capitalistas “malos”, como se non existiran condicions obxectivas que obrigaran a facer o que se fai. Asi, as alternativas que admiten esta distincion, sempre estan á procura do capitalista “bo”, “productivo”, frente ao mal capitalista, o especulador na actualidade.
Em realidade o Capital é umha relacion social que se expresa nas ligazons entre os capitalistas e os asalariados/as. O capital é a relacion de explotacion do traballo asalariado, e non se concibe capitalistas sem explotacion, mais alo das suas conviccions persoais e morais. Capitalista é un Sr que tem diñeiro, empresas, bancos ou comércios, no que emprega traballadores e traballadoras. É dicer é umha relacion entre persoas, ainda que para o capitalista o asalariado/a apareza como um factor de produccion mais.
A reconstruccion dun proxecto social alternativo o capitalismo, exixe esta perspectiva xeral, totalizadora das relacions sociais. A sociedade capitalista non é umha suma aritmética de relacions sociais, todas em termos de igualdade; o invés, o capitalismo tem umha columna vertebral que o define, o traballo asalariado, sin él non séria capitalismo.
Diferenzas com outros modos de produccion
Para non cair no que moitos críticos do capitalismo caen, que é na consideracion de que “calquer tempo pasado foi mellor” e as suas alternativas fican nunha visaxen nostalxica dun pasado de Autoconsumo e pequena propriedade, é preciso diferencialos do capitalismo.
As crises econômicas dos modos de produccion anteriores o capitalismo resumianse nunha palabra: sub produccion. Ainda tendo umha base no autoconsumo do campesino libre, tiñan como relacion de produccion dominante o escravismo ou o servo da gleba, e os limites que xeraban a subproducion eran pola sua incapacidade para controlar as leis da natureza e o caracter brutal da dominacion.
A crise da idade media, a queda o Imperio Romano, producironse pola queda brutal da producitividade do traballo. O escravo ou o servo da gleba, pola sua situacion de dominacion “total” polo amo ou señor feudal, non tiña o menor interesse por aumentar a produccion, mesmo no caso do escravismo, a expresion do ódio ao amo e á sua brutalidade expresabase na destruccion de médios de produccion (Kautski, O Cristianismo). Por outra banda, a acumulacion de riqueza non viña das leis da economia, senon do saqueo, do expansionismo militar, dos tributos.
O capitalismo expresa as suas crise em todo o contrario, na sobre produccion. É un sistema de produccion de mercadorias para a venda, e cada capitalista individual esta na obriga do “camiña ou estoupa”. O caracter “libre” da relacion asalariada na que se basea, admite a superacion na formacion do traballador e a traballadora, alen mais, a competência inter capitalista no mercado impon essa formacion que favoreza a producción de mercadorias. De feito, esta competência é a que xera a tendência decrescente da taxa de lucro, motor da atual crise.
A acumulacion de capital que vai xerar as crises veñen do aumento da explotacion directa da clase traballadora, do aumento constante da sua productividade. Tanto este aumento, como a queda da taxa de lucro son os que provocan a aparicion das burbullas especulativas, primeiro porque os sectores mais productivos xeran mais plus valia, e provocan un efecto “chamada” desde os sectores menos productivos na procura dumha boa remuneracion dos seus investimentos, e cando a taxa cai, os capitais buscan refuxio na especulacion pura e dura (desde obxectos de arte ate a debeda dos estados, pasando pólas matérias primas ou todo o que sexa carne de “xogo” monetário).
Obviamente, se as condicions sociais que xeran umhas e outras crises son distintas, as alternativas son diferentes. Da quebra do escravismo, xunto côas invasions xermanicas, apareceu o feudalismo. Nos marxenes do feudalismo apareceu umha clase, a burguesia, que xerou a alternativa social o feudalismo, o sistema capitalista.
O proxecto socialista, a “administracion das cousas”
Há tempo xá que o capitalismo demonstrou os seus limites para favorecer o desenvolvimento social. O control sobre a natureza e o desenvolvimento da capacidade productiva do traballo asalariado, desde anos, estanse transformando non so num freo obxectivo á mellora das condicions de vida da sociedade, senon numha verdadeira ameaza para a supervivência como espécie.
Ninguen dubida que a maioria dos inventos e dos descubrimentos científicos dos dous últimos séculos (que superan por moito, os de toda a Humanidade desde os seus orixes), poen á sociedade nas condicions materiais para que se libere da inmensa maioria das lacras que hoxe a golpean. Enfermidades, fame, pobreza e miséria resolverianse co que os EE UU gastan em aramamento e guerras. Mas a sua forza vem da debilidade e crise do proxecto social global alternativo ao que é un proxecto social global, o capitalismo.
A victoria politica e ideoloxica da restauracion do capitalismo nos chamados estados “do socialismo real” foi precisamente esa, que  co stalinismo desprestixouse a alternativa social revolucionaria, o socialismo e o comunismo, e ficaron vivas as solucions particulares dos sectores urbanos e rurais, golpeados pola decrepitude do capitalismo. Socialismo igual á dexeneracion burocrática da URSS, dictadura dunha casta social frente á maioira da poboacion; esta é a conclusion de miles de persoas que se incluen nesse movimento de “indignacion” contra o sistema capitalista.
Reconstruir o termo “socialismo” comeza pola retomada do seu concepto orixinal: o socialismo, e na sua fase superior, o comunismo, é a sustitucion da “goberno das persoas, pola administracion” das cousas.
O capitalismo, como sociedade de clases que é, é a máxima expresion de esse “goberno das persoas”. Desde a empresa ate os gobernos, pasando pólos organismo internacionais como a ONU ou o FMI, “gobernan” a vida das persoas, deciden desde lonxe quen traballa e quen non, quen vive e quen no, que nacion é atacable cal non.
O socialismo, como sociedade sem clases, disolve este goberno das persoas, e grazas a inmensa capacidade productiva do ser humano - este é un dos logros do capitalismo-, abre as portas a umha “administracion das cousas”, que deixan de seren mercadorias para a venda, para se converter em obxectos para resolver as necesidades sociais, das persoas.
Esto é socialismo, a sociedade no seu conxunto, “administra” as cousas, os obxectos e é ela quen decide como e canto se fai algo, non forzas obscuras, como os chamados “mercados”, que ninguen semella coñecer, mas todo o mundo sabe quen son.
Quen pode avanzar neste camiño
A recuperacion dun proxecto social totalizador (que non totalitário, non confundamos) frente a un sistema global como é o capitalismo fai imprescindible a delimitacion dos suxetos sociais em conflito; a forza de calquer proxecto esta em que exprese as necesidades e os anceios dun sector da sociedade. Sem el, calquer alternativa social non deixa de ser umha declaracion de boas intencions (“os filósofos, ate o de agora, adicarónse a interpreta-lo mundo, a tarefa é mudalo”, Tesis sobre Feuerbach, Marx).
O capitalismo como relacion social basease na dominacion da sociedade por un sector dela, a burguesia, os capitalistas; é dicer, os proprietários directos e indirectos dos médios de produccion e distribucion, dos aparellos financeiros e os seus axentes (altos executivos, políticos burgueses, altos militares, etc). Frente a eles ubicanse, como vimos o comezo, a clase asalariada/traballadora, aqueles que como din o seu nome, venden a sua forza de traballo por un salário e constituen a maioria da poboacion mundial (o 70% da poboacion urbana e o 50% da rural).
Xunto a eles existen toda umha morea de sectores sociais heteroxeneos, desde o pequeno productor rural ate o autonomo (pequeno productor urbano), pasando pólos expulsos do mercado laboral dun xeito permanente, que atingen a cada vez mais sectores da sociedade, ou os que pola idade xá saíron dese mercado.  Sectores todos eles que se moven nas fronteiras do asalariado e da marxinalidade, mas todos teñen um elemento comum, viven, ou viviron, do seu traballo non do traballo dos demais.
Dentro deles, os pequenos productores, teñen unha diferenza obxectiva cós asalariados/as, desempregados ou non; estos venden a sua forza de traballo a un proprietário, que em moitas ocasions é un pequeno empresário, e os pequenos productores venden por definicion o producto do seu traballo. Isto condiciona os diferentes xeitos de enfrentar a crise capitalista. Asi, mentras un asalariado/a loita, para mellorar as suas condicions de vida, por un aumento de salários, pola reduccion da xornada, o pequeno productor exixe un aumento dos precios das matérias primas, a rebaixa dos costos de produccion (incluídos os salários dos seus asalariados), dos impostos, etc. etc.
Obviamente, o capitalismo, as grandes corporacions, atacan a todos, e isso une no “non” a este capitalismo. Mas, a perspectiva para uns é o de acabar co capitalismo, fonte da sua explotacion, e para outros chega com melloralo.
Poren, a clase traballadora é a única interesada em ir ate o final contra o capital, acabar coa relacion social que a explota e comezar a construir umha nova sociedade baixo outros parâmetros sociais, o socialismo. Neste camiño precisa de toda a claridade posible no obxectivo; mas tamen debe gañar para esse proxecto a todos eses sectores que chegarialles com mellorar o capitalismo; pois calquer mellora no capitalismo é transitória. É un sistema que nasceu destruindo ate as raices todos os modos de produccion prévios, e agora ameaza com destruir a humanidade.
Galiza, agosto de 2011