Carlos Dafonte
Dicía Marx que facer
política é prever, e aínda que fora inútil facer este tipo de
cábalas desde a posición que ocupo, hai que dicir que tiña dous
candidatos para a xefatura do Estado Vaticano; o cardeal brasileiro e
o arxentino; do primeiro descoñecía todo, do segundo coñecía algo
que non me gustaba, a colaboración dunha grande parte da cúpula da
igrexa arxentina ca ditadura militar, insensibles á masacre que se
realizou no país e incluso ó asasinato de dous bispos e varios
sacerdotes e monxas polos militares nesa época. Que tivera que
declarar ante o tribunal que xulgaba o roubo de nenos de nais detidas
pola ditadura. “Pouca cousa”, dirán algúns, pero que debe
encher de desacougo a calquera.
Unha vez elixido o
cardeal Bergoglio, pódese dicir utilizando esa estúpida frase que
tanto usan algúns líderes políticos, que acertei no meu vaticinio
pois “ERA O QUE TOCABA”.
Do mesmo xeito que
noutros tempos era necesario un Wojtyla e o seu fiel escudeiro, o
grande inquisidor Ratzinger, para axuda-lo neoliberalismo depredador
a gaña-la “guerra fría” e poñer fin, derruba-las sociedades
que xurdiran despois da queda do capitalismo na Europa do leste, e
avanzar ademais na loita contra a “teoloxía da liberación”, que
tiña millóns de adeptos entre as masas e preclaros defensores entre
numerosos teólogos e algún cargo eclesiástico de América Latina,
como monseñor Romero, Casaldaglia, Ellacuría, Boff, o bispo Helder
Cámara, Frai Betto, Ernesto Cardenal,... cuxa posición a favor dos
pobres, levaba ó enfrontamento cas sanguentas ditaduras impostas
polos EEUU na maioría dos países, agora é necesario tamén, un
esforzo da Igrexa, o imperialismo o esixe, para poñer atrancos a ese
novo capítulo da loita de liberación dos pobos, que con todas as
zonas de sombra que se queira, con avances e retrocesos, significa o
movemento bolivariano, proceso ó que se chama tamén, quizais con
verbas fora da realidade, Socialismo do Século XXI.
Estou convencido que nas
xuntanzas previas ó conclave, máis que rezar e pedi-la intervención
do espírito santo, unha perda de tempo, do que se discutiu foi de
xeopolítica e de como intervir mellor e dun xeito máis eficaz, a
favor dos poderosos, na loita dos pobos contra os seus explotadores,
na loita de clases en suma, que se está a dar en todo o mundo, pero
sobre todo cunha grande virulencia en América Latina, onde o
imperialismo esta a perde-la hexemonía, pois lle esta a fallar a
pata amable sobre a que se asenta, o consenso; só quédalle a da
coerción, quizais por iso Obama activou de novo a IV frota de
guerra, que opera nesa área. O capitalismo necesita recupera-lo
consenso e nun subcontinente cun elevado número de católicos o
papel da Igrexa é fundamental. É o aspecto ideolóxico da loita de
clases, mante-los oprimidos na súa opresión que xa chegará o
premio na outra vida. Unha igrexa, por outra parte, que non tivo
ningún reparo, cando se tratou de acurruncha-la teoloxía da
liberación, de permitir, e aquí entrou a CIA en escena, que unha
parte dos seus feligreses fosen captados por sectas protestantes de
todo tipo, cos seus telepredicadores ben financiados desde o centro
do imperio. Máis vale, debeu reflexiona-la Igrexia, que sexan
sectarios, que contestatarios ou revolucionarios.
Polo tanto, os pobos non
deben esperar nada bo deste papa que se quere vender como amigo dos
pobres; non dubido que vivira dun xeito humilde, visitara as “vilas
miseria” e viaxara en autobus, pero nunca puxo o seu traballo a
favor da liberación nin da xustiza, só foi caritativo e predicou,
xa sabemos, benaventurados os mansos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario