A convicción profunda da actualidade da revolución, fai necesaria a organización política da clase obreira.

G. Lukács
 

viernes, 7 de noviembre de 2008

GAÑOU OBAMA, E AGORA QUÉ?

Roberto Laxe


Como dixo o Sr Solana o outro dia na Ser, “xa temos líder”. Bem. As burguesias de todo o mundo expresaron a sua ledicia pola vitoria de Obama non USA, mesmo sres tan Bushistas non há tanto tempo como os do PP, hoxe son “obamistas”. E xa non digamos dos nosos “obamas”, o ZP, o sr Touriño, Quintana… e demais progresistas españois ou galegos.


Evidentemente a vitoria de Obama é a derrota da foto das Azores, da foto que xerou unha das guerras máis brutais e baseada como nunca nas mentiras, a de Iraq. Tamen é a derrota do neoliberalismo como politica do capitalismo, inaugurada polo binómio Thatcher-Reagan para enfrontar a crise dos 70 desmantelando o estado do bem estar, e levado ate as suas ultimas consecuencias nos USA e na Gran Bretaña, e imposta ao resto do mundo pola via das políticas do FMI e o BM, a debeda externa e o saqueo absoluto dos países dependentes.


E digo vitoria, porque quenes votaron por Obama foron os sectores máis explotados da sociedade ianqui, os negros, os hispanos, as mulleres, a xuventude, nos centros obreiros, nas grandes zonas urbanas; é dicer, o que chamaríamos o pobo traballador foi quen lle deu a vitoria. Mais, Obama é a resposta do capitalismo ianqui á crise, o seu obxectivo no é mudar a sociedade, senon face boa a máxima lampedusiana de “muda-lo todo para nada mude”, e desta maneira salvar o capitalismo en crise. Tamen tem como un dos seus obxectivos recuperar o papel dos USA como “líder” do mundo imperialista, nunha época na que a decadência dos USA é máis que evidente.


E como há 70 anos, cando a crise do 29, a burguesia ianqui aposta polo “cambio” para salvar o sistema capitalista, nomeando a Roosvelt e aplicando o New Deal (que foi acusado de “comunista” pola extrema dereita ianqui, e que arrastrou trás de si a moitas xentes da esquerda), e agora centrando as criticas no Bush e no neoliberalismo, como fai Cebrian no artigo do País de onte.


Ao cargar a man no neoliberalismo agachase que a crise non é dunha politica, a neoliberal, senon do mesmo capitalismo. E desta maneira xogan o despiste da poboacion, que confia nas promesas de Obama de traballo, de seguridade social para toda a poboacion, de retirar as tropas de Iraq… para levalas a Afganistan, etc.


Mais, se isto tem un predicamento importante diante da poboacion mundial  -houbo manifestacions de apoio en case todo o mundo- tem unha razon de fundo: non há unha alternativa obreira e socialista á crise.


Os 90 foron os anos da “morte do socialismo”, baseado como toda gran mentira, nun elemento de verdade: a dexeneracion stalinista foi asociada na mente das masas co “marxismo” e o “socialismo”. Desta maneira, as novas xeracions da mocidade que viñan cara a esquerda (antiglobalizacion, feminismo, ecoloxismo, etc., etc.) , non ollaban no marxismo unha alternativa, pois aparecia diante deles só a version desturpada e dexenerada, economicista vulgar, do stalinismo. E isto fixo moito dano, pois é un freo subxectivo ao desenvolvimento da única saída a crise, o socialismo entendido como a “socializacion dos médios de produccion” como parte do reintegracion do ser humano na sociedade; fronte ao individualismo, a competitividade e as relacions sociais alienantes e opresoras do capitalismo.


As direccions progresistas, dunha maneira ou outra, fan “obamismo”. Ou dito doutra maneira, e como expresaba un xornal, “chegou o cambio aos USA”. Porque os nosos”obamas”, os ZPs, a Xunta bipartita, levan facendo o que agora é “obamismo”, decindonos que o inimigo era o PP (que o é), mentras fan politicas burguesas, continuistas côas do PP.


É evidente que o longo dun tempo as ilusions e as ganas de cambio no conxunto da sociedade a nível mundial teñen unha “direccion política” o “obamismo”, e as suas versions estatais e nacionais; os anteditos ZPs, Touriños, Quintanas…. E en sectores da vanguarda vai a ver moitas presions cara a integracion. As ilusions son o primeiro paso a decepcion… senon existe unha alternativa que explique com toda claridade o seu verdadeiro carácter, burguês e imperialista.


A decepcion é o camiño da derrota do movimento de masas, que votou a Obama (e no resto do mundo apoiou) para que non se resgate aos bancos, para que nos USA se extenda a Seguridade Social ao conxunto da poboacion, para que as relacions internacionais sexan de igual a igual; decepcion que pode vir porque Obama, máis alô dalgun xesto, non vai facer nada disto..


Mais nos sabemos que esa alternativa non existe, que há que construila nas condicions concretas de cada estado e nacion; mas para que sexa unha verdadeira alternativa obreira e socialista tem que dicer com toda claridade; nengunha confianza en Obama.


Por outra banda, non podemos ser sectários. A xente, a poboacion traballadora, confia nos Obamas, nos burgueses vestidos de “progresistas”, e non van romper com eles por que nós o digamos. Só o faran coa sua experiencia na loita, partindo de exixir o que prometen, e pondo aos “obamas” de a pé diante das suas contradiccions.


A crise xoga ao nosso favor, pois demostra as falências do capitalismo, o seu verdadeiro carácter. A realidade é unha verdadeira universidade de anticapitalismo como cando o Pte da patronal afirma sem rubor que os EREs son “sanos para a economia”, coa “socializacion das perdas” que é o resgate das bancas, etc… A realidade hoxe, permite falar com toda claridade: nos estamos contra os EREs porque son “sanos para as empresas”, mais perxudiciais para os traballadores, estamos pola nacionalizacion das empresas e bancos, e non só as quê esten en crise; estamos polo reparto do traballo para combatir o desemprego; estamos pola suba automática dos salários para evitar a perda de poder adquisitivo, etc etc..


É dicer, estamos por rematar côas relacions sociais de produccion capitalistas, verdadeira causa da crise económica. E isto, nin Obama nin os “obamas”, van facer nada… Pola contra o que xa estan a facer é xusto o resgate do sistema.


A vitoria de Obama abre o melon do debate de “outro mundo é posible”, que para nós, só pode ser socialista, ainda que nun principio miren para nós como uns “tolos” esquerdistas que van máis alô do que se pode facer.


Oleiros, 6 de novembro de 2008





No hay comentarios:

Publicar un comentario