Escribín no ano 2003, publicado con posterioridade en ALTERNATIVA baixo o título “Reflexións sobre a crise do sistema capitalista”, que o capitalismo na actualidade, no seu conxunto estaba sometido a crises cada vez máis fondas e longas seguidas de recuperacións cada vez máis curtas.
Nos derradeiros vinte anos temos probas moi salientables da anterior afirmación: en 1987 o descalabro bolsístico, de proporcións superiores ó de 1929; en 1990 o afundimento dos “bonos lixo”, algún asesorado por un eminente premio Nobel de economía e a crise das Caixas de Aforro dos EEUU, onde un Bush andaba implicado; 1997 crise financeira dos chamados “tigres asiáticos”, Tailandia, Korea, Hong Kong; 1998 crise financeira en Rusia e Brasil; tres anos máis tarde “picada da burbulla tecnolóxica” e fin da chamada “nova economía” que tanto dera para falar e escribir e parecía instala-lo sistema ó marxe das crises. E agora atopámonos con este novo “acontecemento” de carácter financeiro especulativo do que parece que ningún responsable político quere falar en profundidade, tentando botar un manto de silencio e desinformación sobre o tema.
Debemos destacar que non é un acontecemento illado, algo novo e polo tanto imprevisible.
O que está a acontecer é resultado das políticas que na esquerda cualificamos como neoliberais que se levan adiante tanto na Unión Europea como nos EEUU, e os seus resultados son en primeiro lugar previsibles, hai responsables políticos aínda que miren cara a outro lado, perdedores e gañadores.
A crise non chega doutra galaxia; nos EEUU prodúcense síntomas desde hai anos da existencia dunha burbulla inmobiliaria e da súa parálise; pero como é un sector básico da maltreita economía norteamericana, o mesmo que no estado español, para atrasar o derrube do sector, iniciouse o proceso de “hipotecas lixo” sen garantías de cobro. Para evitar os riscos por parte dos bancos que as aceptaban, convertéronse os cretos hipotecarios en títulos financeiros, un activo para o banco, que comercia co mesmo; neste caso vendéndoos, por todo o mundo a grandes bancos, e por ter moito risco, producindo altos rendementos. Os problemas xorden cando as familias deixan de pagar polas subas dos tipos de interese ou cando por esta mesma razón xa non hai clientes a quen lles dar unha hipoteca, todo o castelo de naipes vai parar ó chan.
Pero é importante subliñar que en teoría o capitalismo crea organismos para controlar e corrixir este tipo de actuación de alto risco, pero por estar ó servizo do capital, nin actuaron nin deron a voz de alarma.
E pois unha crise xerada polas políticas neoliberais que permiten a liberdade absoluta dos capitais, sobre todo dos especulativos, e a creación de todo canto produto financeiro se poda crear co obxectivo de gañar cartos. Alguén chamoulle a esta situación economía-casino.
En segundo lugar hai responsables políticos aínda que miren para outro lado e fagan como que a cousa non vai con eles; son os partidos e os individuos que levan adiante as políticas económicas neoliberais; en particular na Unión Europea unhas veces como conservadores e outras disfrazados de socialistas, todos os que nestes anos aprobaron tratados como o de Maastricht, Lisboa, Niza, que despois refundiron no chamado Tratado Constitucional Europeo, votado afirmativamente no estado español, aínda que só fora polo 34% dos posibles votantes, grazas as campañas de PP e PSOE que coincidían punto por punto no mesmo. Estes partidos xunto con outros que se atopan nos grupos Popular e Socialista do Parlamento europeo, son os que deseñan institucións como os Bancos Centrais, din que ó marxe da política, que teñen, entre outras atribucións controla-los bancos privados e non o fan, e só actúan a favor e en beneficio do capital financeiro e dos grandes emporios económicos. Estes partidos e políticos non se poden agachar debaixo das institucións que eles mesmos crearon, cando a cidadanía no exercicio dos dereitos democráticos lles pidan contas pola permisividade co capital financeiro, coa especulación e o latrocinio que significan moitas operacións levadas a cabo no planeta.
Hai que pedirlles contas, pois esta crise á que tentan restarlle importancia vai golpear moi duramente, tamén no estado español, sobre todo á clase traballadora e a sectores da pequena burguesía a quen lles vai seguir subindo os intereses dos préstamos, porque vai aumenta-lo paro e a precariedade, porque son os que máis sofren a suba dos prezos, as reformas das pensións e unha política fiscal que sube os impostos indirectos, sobre o consumo, e baixa os directos ás rendas máis altas.
Se crecendo como dicían a economía española cerca dun 4% nos últimos anos, os índices de precariedade e os contratos lixo eran dos máis elevados da Unión Europea dos 15 e os salarios e as prestacións sociais dos máis baixos, o que levou ás familias do estado español a un endebedamento límite, as correccións sobre o crecemento que introducen os organismos internacionais por causa da actual crise, van golpear sen dúbida algunha, en maior medida, a quen neste tempo non se beneficiou “das vacas gordas” e ademais padeceu un índice de inflación alto que sempre actúa como un imposto contra das rendas do traballo.
Como os bancos centrais sacaron cartos ó mercado pero subindo os intereses, esto significa un transvase de cartos do bolso dos traballadores ós bancos e se a esto lle engadimos que hai sectores da clase obreira, dos de máis renda, que as veces meten os seus aforros en bolsa, as caídas das mesmas en todo o mundo seguro que os van facer perder parte dos mesmos.
Por último, quen van gañar son os grandes capitalistas e os bancos, beneficiándose dos altos tipos de interese, das caídas nas bolsas, mercarán barato, acrecentarán o seu patrimonio inmobiliario a conta dos particulares e das pequenas empresas, faranse co control doutras entidades máis febles.
Esta nova crise do capitalismo debería servir para que @s traballador@s aprenderan a realidade na que viven, o que significa este sistema de explotación, e sacaran as conclusións pertinentes de ver ós voceiros da liberdade e da desregulación dos mercados de capitais e da economía, clamando agora pola intervención e por poñer regras ós mercados financeiros.
Tamén é preciso lembrar o debate do chamado Estado da Nación, onde o presidente Rodríguez e o chamado xefe da oposición Rajoy, non foron capaces de dicir nada dunha crise que xa daquelas estaba en marcha e que está a afectar a unha parte importante da cidadanía.
En Galicia setembro 2007
Carlos Dafonte
No hay comentarios:
Publicar un comentario