1.- A crise financeira e monetaria nos EEUU é o colmo do carácter especulativo do sistema capitalista (D-D'), chegando ao extremo de facer préstamos que saben incobrables. Mais é expresion tamén dunha crise social interna de gran calibre, expresado nos límites de consumo da clase obreira ianqui pola súa caída da renda de xeito absoluto.
Se centos de miles de traballadores ianquis xa tiñan que escoller entre pagar os alugueres da vivenda e comer; e a sanidade converteuse nun luxo, as hipotecas subprime son, directamente, o remate para esa clase obreira, que se vai quedar directamente sen casa, ao non poder pagar a hipoteca.
2.- Fronte a ela saíron todos os bancos centrais, comezando polo Europeo, ao resgate de especuladores e financeiros, inxectando no sistema miles de millóns euros.
3.- A gravidade da crise non vén só polas hipotecas “lixo”, que afectan a unha pequena porcentaxe de prestámos, senón pola conxuncion de diversos factores, algúns ligados ao mercado hipotecario, a chamada “burbulla inmobiliaria” que nos EEUU levaba máis dun ano á baixa.
A crise estructural do imperialismo ianqui é a que esta no fondo da crise, a desindustrializacion masiva do capitalismo norteamericano, converténdolle nunha economia absoluamente dependente do resto do mundo.
EE UU hoxe son o país máis debedor do mundo, o funcionamento da súa economía dependen de prestámos que desde Europa e Asia fánselle constantemente, para alimentar un capital cada vez máis parasito, baseado na especulacion e no gasto militar.
A iso hai que unirlle a derrota economica e politica que supón a invasion de Iraq, que é un buraco sen fondo alimentando o deficit orzamentario que sofre xa de xeito crónico.
4.- Ata a data, o imperialismo yanki tiña un mecanismo infalible para exportar a crise: a hexemonia monetaria; todos querían dolares, todos os pagamentos de materias primas efectuábanse en dolares, o dólar era o refuxio en caso de crise, financiando o endebedamento interno ianqui e exportando as crises e a inflacion.
Con “darlle á maquinita” modificábanse os prezos das materias primas, devaluábanse moedas desde a Reserva Fedaral, etc.
Pero o dólar esta perdendo ese carácter hexemonico, que ligado ao carácter debedor da economia ianqui, pon a esta contra as cordas en canto aparecen os primeiros signos de crise.
5.- A aparicion do euro supón xa máis do 20% das reservas de divisas do mundo, e cada vez é máis utilizada nas transaccions, paises como Rusia, China, Venezuela, etc., efectúan unha parte importante dos seus pagamentos de petroleo e gas en euros.
A pesar da vontade politica dos dirixentes europeos, de “non competir co dólar”, a realidade é que calquera capitalista, banqueiro ou especulador que ve como o dólar non esta apoiado por unha economia forte, senón por unha economia basicamente endebeda, ve no euro (como o yen ou o franco suízo) unha alternativa, limitando de xeito obxectivo a capacidade de reaccion do imperialismo ianqui ante as crises.
Deste xeito, a exportacion que facia antes das crises, agora vólvense contra eles mesmos, contra o interior, convirtindo-lle no eslabon débil da cadea imperialista, cunha polarizacion social interna só comparable aos países chamados “terceiro mundistas”: a porcentaxe na diferenza entre os ricos e os pobres en EEUU é moi superior a cualquera outro país imperialista. O desenvolvemento desta polarizacion dependerá do comportamento das forzas sociais en conflito, da actitude da clase obreira e da capacidade para xerar unha alternativa a un capitalismo que vai, como o xogo da Oca, de crise en crise.
6.- Acabouse o recurso o dólar para resolver as crises á conta de exportalas, agora a endebedada economia ianqui ten que enfrontar as súas crises como cualqueir outro, a pelo; ou, polo peso político e militar que ten aínda a nivel mundial, na procura do apoio dos outros dous grandes eixos imperialistas, Europa e Xapon (e “confiando” en que China e Asia non decidan pasar a euros as súas reservas). A súa dependencia é financeira, comercial e social, por moito que o seu cine -feito e producido maioritariamente por non norteamaricanos- propagandice o “modo de vida ianqui”, e o “seculo americano” dos neocons de Bush.
A crise financieira recente non foi parcheada pola Reserva Federal que achegou aos mercados financeiros a metade que o BCE, senón pola UE, que viu aos bancos franceses e alemáns en perigo, e metiu grandes cantidades de diñeiro nos mercados.
E isto, en economia e en politica, págase. Ningun capitalista, por pequeno que sexa, dá duros por pesetas; o xudeo de Venecia quixo cobrar en carne e sangue o que non podía cobrar en diñeiro, e era “xudeo”, é dicer, un marxinal da sociedade medieval.
7.- E nisto, pariu a avoa. Rusia, co aval de China e o grupo de Shangai (países centroasiaticos da ex URSS) vai e pon a súa bandeira no Ártico e renova os voos militares intercontinentais.
Os intentos do imperialismo occidental, con Alemaña á cabeza, de semicolonizar Rusia e China chocan cunha realidade obxectiva, as clases burguesas xurdidas nestes países coa restauracion do capitalismo teñen tres ferramentas craves herdadas do estado obreiro para oporse, unha, uns potentes exércitos, con armamento nuclear, capaces de golpear ao imperialismo nos seus centros de poder sen necesidade de acudir ao terrorismo, dous, unha man de obra moi barata e moi cualificada, tres, unhas reservas de materias primas intactas por haber estado alleas durante anos ao malgasto que supón o capitalismo.
Se a iso unímoslle a acumulación primitiva de capital efectuada polas mafias ao longo destes anos, e a máis que evidente debilidade do imperialismo hexemonico ata a data, o ianqui, atopamos unha resposta á agresividade de Rusia e China hoxe, que piden a súa parte na torta e pon as súas cartas nucleares sobre a mesa da negociacion.
8.- Unha das primeiras consecuencias da crise financeira deste verán, é que pon de manifesto que o caos da a OMC de Seattle a comezos de século é a norma, por moito que a guerra contra o terrorismo desatada tralos atentados do 11 de setembro quera arranxalo: caos que hoxe redunda no aumento das contradicións interimperialistas e o incremente do “desorde mundial”, acelerada pola decadencia do imperialismo ianqui.
O que parecía un verán anodino e sen grandes acontecementos mundiais, resolveuse ao final : a economía ianqui esta tocando fondo aumentando de xeito exponencial a polarizacion social e politica que xa se vive desde os atentados do 11 de setembro.
Galiza, 27 de agosto do 2007
Roberto Laxe
No hay comentarios:
Publicar un comentario