Carlos Dafonte
A loita de clase maniféstase tamén dunha forma moi
crúa, na loita ideolóxica que ten como obxectivo quitarlle valor ós
argumentos de inimigo de clase e conseguir que o xeito de pensar da
clase hexemónica, a todos os niveis, sexa o pensamento maioritario
na sociedade, convertido sen que os explotados se decaten, no sentido
común.
O periodista Ansón escribiu hai días un artigo nun
medio, loando a postura de Podemos e do seu dirixente Pablo Iglesias,
por renunciar, di trabucándose ou tentando que teña maior sona o
argumento, á subvención de máis dun millón de euros que lle
correspondería a esa formación polos votos e deputados acadados nas
pasadas eleccións. A realidade é outra, entendo que Podemos non
pode cobrar máis que o que dixo ter gastado e o dito ata o de agora,
non chega por moito a esa cantidade.
Ansón como home moi de dereitas, ve con preocupación os resultados electorais ó Parlamento Europeo e o inicio da ofensiva popular contra o réxime, ocasionada a partir da mobilización que xuntou en Madrid a máis dun millón de persoas e que continúa cas celebradas a favor da república. O seu artigo vaime servir para reflexionar sobre a campaña iniciada fundamentalmente contra Podemos pero tamén contra IU e que se pode estender á Fronte Cívica Somos Maioría de Julio Anguita, AGE en Galicia, e todas as organizacións, colectivos e movementos, para evitar que os resultados do día 25 de maio sexan o inicio dun ascenso das forzas que formulan unha transformación fonda da sociedade e das institucións.
Como é unha persoa intelixente, sería erróneo
considerar a todos os de esta tendencia torpes, tamén coñece a
importancia que pode ter, para os procesos electorais próximos, un
acercamento entre as forzas do que dun xeito cotiá establécese que
é a esquerda no estado español. Por iso se ten iniciado unha
campaña, que se está a producir, que ninguén o dubide, en varias
frontes.
Nunha delas, vai primar o de desprestixiar no eido
persoal ós compoñentes destes grupos e no mesmo vale todo, pasando
por buscar actitudes ou actividades, actuais ou pasadas, que sirvan
para o menoscabo da imaxe dos principais dirixentes. Recorrerase a
mentiras, medias verdades, co obxectivo de sementa-la confusión,
crear desconfianza entre as persoas que os votaron e as que tiñan
pensado facelo no futuro. E para elo a dereita vai poñer todo o
aparello que ten ó seu servizo, ata o do estado, para acadar o seu
obxectivo.
Unha segunda fronte é máis ideolóxico,
combate-las posicións e propostas programáticas de todo tipo feitas
desde estas forzas políticas. Nótase nos últimos días un
sistemático ataque contra propostas como o reparto del traballo, a
nacionalización de sectores estratéxicos, avances no sistema para
facelo máis participativo, etc. A maioría das persoas que fan este
labor non entran no debate, a súa capacidade é cativa, a dar
argumentos de peso en contra; quédanse na superficie, na denuncia do
feito e só entran para preguntarse como pagaremos todas esas
medidas, o que obrigará a un debate aberto sobre os temas e a quen
os presenta a facer un esforzo de concreción maior. Polo visto e
escoitado ata o de agora, acaban acusando, é o argumento estrela
máis socorrido da dereita máis conservadora e retrógrada cando non
ten algún outro que opoñer, de querer levar ó estado español a
ser como Venezuela, xa quixéramos en algún aspecto, Cuba ou Corea
do Norte.
Pero hai un terceiro aspecto que no debemos deixar
no esquecemento; a dereita vai facer todo o posible por frustrar todo
tipo de achegamento entre forzas políticas que consideran, poidan
poñer en risco o sistema político actual e que loiten por combater
xuntas a agresión constante contra a xente que recibe un salario e
aquelas clases intermedias entre, a burguesía e o proletariado,
tamén moi agredidas polas medidas da oligarquía.
En este último capitulo inscribiría o artigo de
Ansón; desde o meu punto de vista ten un obxectivo moi claro, abrir
un espazo de incomprensión entre Podemos e IU, poñer atrancos no
camiño da unidade servíndose, neste caso, dunha cuestión que ten
calado na conciencia da xente a causa da corrupción, como é o
financiamento dos partidos, que os medios máis conservadores
utilizan contra a existencia dos mesmos e hai que recoñecer que
moita xente acepta os seus falsos argumentos e tamén a maioría dos
movementos sociais.
No fondo cando se trata este tema, aínda por parte
de aquelas persoas que non son de dereitas, se fai, a maioría das
veces, contra os partidos do que se considera no común da esquerda,
que son os máis prexudicados por todos os argumentos que se expoñen,
dándolle a razón á dereita máis retrógrada.
Por que despois de tantos anos de goberno do PSOE e
PP segue sen solución a financiamento dos partidos? Ese é o
problema fundamental e non si Podemos deixa de cobrar ou cobra. Ansón
sabe como todo o mundo, que si os partidos se financiaran só co
"diñeiro dos militantes" e simpatizantes, a esquerda, a
verdadeira, estará en serias dificultades, con militantes e
simpatizantes de baixos ingresos e moitos, mentres exista o sistema
capitalista, engordando o “exército de reserva”, no paro, sen
medios de comunicación propios que leven á xente as súas ideas e
programas e sometidos a constantes campañas electorais, vaille ser
moi difícil acadar bos resultados e manterse cun número importante
de representantes nas institucións, elemento táctico importante
para que te vexan e escoiten, aínda que serva pouco para a
transformación.
Despois de que os xuíces vaian desentrañando algún
dos innumerables casos de corrupción, coñecemos ben como actúan as
grandes e medianas empresas e os bancos, moi xenerosas cos partidos
que defendan os seus intereses. Polo tanto, os partidos que
xenericamente defenden os intereses da burguesía nunca terán
problemas para financiarse e polo tanto prefiren este sistema, que
outro que sexa transparente, no que se lle poñan límites estritos e
que se considere delito e castigue con importantes penas de cárcere
ós dirixentes que permiten esas actividades. Prefiren o actual a
outro no que a sociedade financie ós seus partidos, cos impostos que
pagamos todos e que están bastante mellor investidos nese concepto,
que en outros moitos que aparecen nos orzamentos xerais do estado.
O financiamento por parte do estado, non debe ser
considerada como concesión polo partido de turno nas institucións,
é fundamental para os partidos e organizacións da xente
traballadora, debe ser unha conquista como outras moitas que se
acadaron despois de fortes loitas; recibir unha cantidade do estado
non debe indicar nunca sometemento ás directrices do mesmo e á
clase que se atope á fronte das institución, pola contra garante
que se pode manter unha estrutura que che permita actuar en todos os
eidos da vida social; potencia-la loita de clases.
Tanto PSOE como PP ó longo destes anos estiveron
inmersos en causas de financiamento irregular; o chamado caso
Naseiro, responsable en tempos das finanzas do PP, a trama Gürtel e
a súa derivación Bárcenas ou o de Filesa e outros “montaxes”
que dicían facer informes para empresas que nunca apareceron, pero
os cartos se cobraban e desviábanse ás arcas do PSOE.
Como se pode
apreciar son os partidos defensores da oligarquía española, os
mesmos que se atopan interesados na existencia da monarquía e dunha
construción europea ó servizo dos grandes emporios económicos, os
que non quixeron cambia-lo sistema de financiamento dos partidos; os
que non aceptan as regras da transparencia e da limpeza neste eido.
Hai que ser conscientes, que iso non é máis que
un lavado de cara ó sistema como outras moitas propostas que se
están a manexar estes días en pleno debate dos resultados do 25 de
maio; que será importante se facilita a articulación de
determinados sectores sociais nas loitas contra os recortes e a
agresión oligárquica, pero tamén se todo este proceso permite a
articulación e o avance na construción do partido da xente
traballadora asalariada, sen cuxa existencia, a loita polo socialismo
é unha quimera.
En Galicia no mes de xuño de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario