Roberto Laxe
Non hai día en que a
poboación non esperte cun novo caso de corrupción, aos xa “históricos”
Barcenas, Gurtel, EREs,... agora aparecen os cartóns “opacos” de Bankia, ou a
operación Punica... Isto polo que fai ao Estado Español, pero cada nación ou
rexión do estado ten os seus asuntos, como na Galicia a Pikachu, a Pokemon, e
ducias de alcaldes e concelleiros “pringados” en subornos, prevaricacións,
etc., etc.
A corrupción é parte
estrutural dun réxime, o do 78, que se basea no esquecemento e perdón dos que
ao longo de 40 anos de ditadura fixeron de “España” o seu casarío persoal; e
así seguen considerándoa. É consustancial, estrutural ao tipo de capitalismo
que se desenvolveu, o “capitalismo castizo” que nasce, cresce e desenvólvese
nas proximidades do aparello do estado, das concesións en infraestruturas ou
servizos privatizados, nas recualificacións do chan, nas subvencións para
cursos ou para a venda de automóbiles (plan Prive).
Son uns capitalistas subvencionados que precisan de xestores, de alcaldes e “representantes” públicos, corrompibles. Por iso é tan difícil loitar contra a corrupción no Estado Español, porque esta loita tradúcese directamente nunha loita contra o capitalismo español e as súas institucións, das que dependen.
Diante desta desfeita asistimos
a unha verdadeira operación de maquillaxe política para suavizar o que está a
acontecer. Primeiro retiraron ao “vello” rei Juan Carlos, acosado por un gran
desprestixio, e agora os xuíces, os que ao longo de 35 anos de réxime non
dixeron nada, lanzan unha campaña de detencións de corruptos que lembra ao
proceso “Mans Limpas” que a comezos dos anos 90 desenvolveuse en Italia contra
a Mafia e as súas ligazóns cos partidos, especialmente a Democracia Cristiá e o
Partido Socialista.
Con novas caras na
institución monárquica, nos partidos institucionais e “novas” forzas
políticas, tentan unha rexeneración do réxime do 78, sen chamar á poboación a
decidir sobre o seu futuro... Tanto negan este dereito, que prohiben o voto en
Catalunya no nome da “democracia”; o “franquismo” conxénito dos do PP lévalles
a afirmacións tan “democráticas” como que “triunfou a democracia, (o 9N) non se
pode votar”. Non se decataron que o voto é a esencia da democracia. A
corrupción é un cancro que ameaza con todo derrubar este edificio que tanto
lles custo levantar, por iso teñen que “cambiar todo para non cambiar nada”.
O 15M gritou, “chámanlle
democracia e non o é”, “non nos representan”, e fíxoo desde as prazas e as
rúas, con centos de miles nas mobilizacións... Catro anos despois parece que
ese sentido asembleario téñase reconducido nuns procesos electorais onde todos
e todas pon as súas esperanzas: mudando as persoas das institucións, faremos
que estas funcionen. “O problema non son as institucións, son as persoas”, é a
mensaxe dos máis radicais, investindo nun sentido reaccionario a lema do 15M,
"o problema non son as persoas, é o sistema".
Dentro deste
"sistema" xenérico do 15M, o problema son as institucións que están
regulamentadas, estruturadas pola lexislación, para favorecer a corrupción,
para que o capitalismo castizo teña acceso directo ás subvencións, ás obras
publicas, aos servizos privatizados... As institucións, este quen estea, teñen
este obxectivo e non outro. En palabras de Carlos Lesmes, Pte do Tribunal
Supremo, a lexislación esta feita para castigar ao “robagallinas”, non ao
corrupto.
A presenza nelas de
persoas honestas, que existen, só pode paliar o problema de fondo, pero mesmo
en concellos ou institucións rexidas por eles, as privatizacións tamén se
producen, só que “legalmente”, as concesións de obras á empresa privada, tamén,
só que co “regulamento” na man. Con todo o fondo da cuestión, a entrega de
servizos á empresa privada -ao beneficio privado que é de ultimas o que sucede,
máis caro por definición que un servizo publico xestionado publicamente
mantense e é igual que nos casos das persoas corruptas. A diferenza, as formas
nas que se fan.
A corrupción esta
desmoronando todo o réxime non porque exista, que existe sexa coñecida ou non,
senón porque pon branco sobre negro o seu verdadeiro carácter, demostra diante
da poboación o seu sentido: favorecer aos mais ricos, aos empresarios e
banqueiros, mesmo cando estes son xulgados; e que só derrubando este réxime
poderemos dar pasos na loita contra a corrupción que alcanza a todas as
institucións.
Nestas condicións é
imposible ter a menor confianza en que desde as institucións actuais sexa
posible o cambio; a limpeza do estado español só será posible baixo a
mobilización autoorganizada da clase traballadora e os pobos do estado, desde
os seus centros de traballo ou estudo, barrios e aldeas.
Antes de chegar ás máis
radicais -no seu sentido etimolóxico, ir á raíz das cousas- existen medidas a
tomar, que evitarían o choque de trens. A primeira dela, é a “berlanguiana” de
“todos a prisión”, os “políticos” corruptos e os empresarios corruptores. A
segunda é unha derivación dun dos resultados máis nefastos para a poboación da
existencia da corrupción, a privatización de servizos públicos, entregados aos empresarios
“amigos”; ante un saqueo como o que se está dando, imponse a recuperación
inmediata destes servizos; é un principio básico de “saúde publica” no sentido
“Robespierre” da palabra. Por último, que non a última, é a expropiación
inmediata dos bens e das empresas implicadas na corrupción, beneficiarias desde
hai anos da corrupción dos “políticos”.
É obvio que estas
medidas, dado as características do réxime español e do capitalismo no que se
sostén, non son posibles se non se dá unha fortísima mobilización social. O
capitalismo “castizo” é o núcleo duro do capitalismo “español”, a loita contra
a corrupción vai contra un dos alicerces fundamentais do seu enriquecemento e
poder.
Non hai tanto tempo, a
comezos de anos tras a dimisión de JC, deu os seus primeiros pasos un movemento
espontáneo de esixencia dun referendo “monarquía ou republica” que foi freado
por todos. O pesadelo da derrota do 36 e dunha transición que mantivo as
esencias desa derrota -os mesmos que non creran na democracia, impuxeron as
súas limites- vívese hoxe ese medo das forzas políticas, incluso as máis de
“esquerdas” a esixir a convocatoria dunha Asemblea Constituínte que rompa co
réxime do 78, resolva o carácter republicano do estado, o dereito á
autodeterminación das nacións e a recuperación de todos os dereitos sociais e
laborais destruídos polo PPSOE.
No fondo de todo esta a
Política con maiúscula; tras saída da crise esta un réxime feito á medida dos
rescates bancarios, tras a corrupción esta un réxime que é herdeiro dun en que
a corrupción era o goberno, tras os partidos institucionais esta o mantemento
dunhas institucións que lles dan para comer. Esta é a realidade da
corrupción....
Galicia, 3 de novembro de
2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario