O calendario electoral vai marcar dun
xeito determinante os procesos políticos do ano próximo; en
primeiro lugar vai despexar se o réxime xurdido ca aprobación da
constitución séguese a cambalear, afectado polo retroceso dos
dous máis firmes alicerces sobre o que se asenta, o PP e o PSOE,
pola corrupción, o desprestixio da institución monárquica e a
fonda crise económica que esta a beneficiar ós sectores
oligárquicos, a consecuencia das medidas aprobadas nestes once
últimos anos, polos dous partidos que monopolizan o control das
institucións; en segundo se comézase a albiscar unha alternativa,
dentro do propio sistema, que abra como mínimo un proceso
constituínte que sen grandes traumas, poña remedio dun xeito máis
democrático a algunhas chatas do réxime xurdido despois da
desaparición da ditadura.
Traducir en resultados electorais as realidades que expresan as últimas enquisas, non vai ser fácil. Máxime se o peso da recomposición política do estado se vai facer en función dunha forza como Podemos, que presenta unha grande debilidade ideolóxica, cun programa que non vai máis aló do keynesianismo de Paul Krugman e un proxecto de sociedade descoñecido para a grande maioría da clase traballadora; só coñecemos que “hai que bota-la casta das institucións” e deixar o verdadeiro poder, o económico, cos seus fieis servidores nunha clara minoría; aspecto importante pero como dixen máis complexo do que parece.
O poder económico vai poñer todos os
medios ó seu alcance para que, co desgaste predicible, o
bipartidismo e a alternancia no control institucional siga a ser unha
realidade; é certo que Podemos xorde con tanta forza electoral e
social, tamén pola constante presencia do seu dirixente Pablo
Iglesias, en varias televisións que son propiedade de sectores
oligárquicos, onde expresou un discurso que podíamos cualificar
como rupturista, que contacta co que moita xente pensa e é capaz de
crear unha corrente de opinión favorable, que da os seus froitos nas
eleccións ó Parlamento Europeo, pero ata as eleccións xerais o
camiño vai ser moi longo, e todas aquelas forzas políticas que
queren rachar co bipartidismo e configurar unha alternancia desde
posicións non neoliberais, van sufrir non só a crítica constante e
as trapalladas que contra elas dirixan os dous grandes partidos,
tamén a dos medios de comunicación e periodistas a soldo das
grandes empresas. E pódese afirmar que a cacería comezou; Pablo
Iglesias, Iñigo Errejón e a candidata de IU á Comunidade de
Madrid, Tania Sánchez, son obxecto dun acoso de periodistas e
sectores do PP, ca anuencia do PSOE, que o financiamento irregular do
PP e o caso Bárcenas, a Pokemon, a Gürtel, a Campeón, o caso Noos,
todo os temas de corrupción da Comunidade Valenciana, o caso Palau,
os supostos fraudes da familia Pujol, os ERES en Andalucía, a
Púnica, que leva ó que actuaba como man dereita de Esperanza
Aguirre á cadea, parecen xogos de nenos fronte o que estas tres
persoas teñen feito; a realidade é que cando xogas desde a
esquerda, en posicións próximas a ser contrarios ó corrupto
sistema capitalista, non debes cometer nin a máis cativa das
irregularidades administrativas, pois en caso contrario, os poderes
teñen a capacidade para darlle unha dimensión que pode danar o
proxecto que representas; xa se coñece desde hai moito tempo, repite
unha mentira ou unha “media verdade” teimudamente, todos os días
en diferentes medios e se converterá nunha verdade para a grande
maioría da xente que a escoita.
O PP ten unha clara liña de actuación
diante do panorama electoral próximo. Iniciou a súa campaña na que
destacan como elementos fundamentais, en primeiro lugar xogar co
medo, creando unhas expectativas catastróficas de perder eles as
eleccións, sobre todo as xerais, pero tamén de sacar o PSOE uns
resultados tan malos que non lles permitiran facer a “grande
coalición”, PP-POSE, que agora consideran froito da defensa dos
“intereses de España” cando o único que vai significar de
concretarse, sería seguir aumentando as desigualdades en beneficio
dun reducido número de oligarcas. E para meter medo, utilizan
diferentes argumentos; empezaron por dicir que Podemos era populista,
que como contestou o presidente do Ecuador, Correa, entrevistado
nunha televisión, “utilizan o termo populismo cando non entenden o
que esta a pasar”. E moitas veces tentan os dirixentes do PP e o
PSOE matizar algo o termo, engadindo que ser populista é “dicirlle
a xente o que quere escoitar, pero que non se pode levar a cabo”. É
dicir, a lista dos populistas deste país a encabezaría Filipe
González cando prometeu crear 800.000 postos de traballo e conseguiu
millóns de parados, ou Rodríguez, por boca de seu ministro Solbes,
cando na campaña para a segunda lexislatura, afirmou que de
revalida-la maioría, habería pleno emprego e ó país non se vería
afectado pola crise; e que debemos pensar de Rajoy ofrecendo tamén o
pleno emprego, rebaixas de impostos, aumenta-los orzamentos en
sanidade e educación e todo o resto de programa que se pode
consultar nas hemerotecas. Como poden esta xente falar de populismo,
nos termos en que eles o entenden?.
Xogan co medo cando din que os que
substitúan a PP ou ó PSOE no control das institucións, van impoñer
o “modelo bolivariano”; o afirman ou por ignorancia ou porque
mentir e o seu costume; parecen descoñecer que un modelo económico
é froito da historia dun pais, da loita de clases, de cuestións
como si houbo unha verdadeira revolución burguesa, si existen restos
de propiedade feudal e toda outra serie de parámetros, que polo
tanto é imposible impoñer un modelo doutro país moi distinto;
aplicando políticas parecidas os resultados serían moi diferentes.
Ademais minten cando dan unha visión de Venezuela totalmente
distorsionada, desde que é unha ditadura ata que estes anos de
bolivarianismo levou á maioría da poboación á pobreza. Antes da
chegada de Chávez si era unha ditadura que mataba a miles de
venezolan@s, como no “caracazo”,
onde @s mort@s os enterraban en fosas
comúns ou os tiraban ó mar; cando o 79% da poboación atopábase na
pobreza, sendo un país dos maiores produtores de petróleo; hoxe
Venezuela é unha democracia burguesa, con maiores controles dos que
hai en moitos países que se poñen como exemplo e onde, segundo
organismos internacionais, a pobreza minguou ata un 28 % e os avances
en educación e sanidade son enormes. E temos que escoitar ós
dirixentes do PP e PSOE dicindo estas cousas, cando ós primeiros si
que se lles podía acusar de aplica-lo “modelo Pinochet”, de
privatización de todo o privatizable nun marco político-xurídico
de perda constante de dereitos e liberdades, que se vai acrecentar
cando, sexa aprobada a Lei de Seguridade Cidadá, a coñecida
popularmente como “lei mordaza”.
O PP tentará impoñer nestes meses ata
as eleccións xerais un clima de medo ante a súa previsible derrota,
cando a realidade é que a xente debe estar temerosa de que
continúen, e tentarán convencer á grande masa de votantes,
en segundo lugar de, entre outras, tres mentiras: a primeira que
grazas a eles a crise xa pasou, que a traveso da “Lei Mordaza” o
país vai ser máis seguro e en terceiro lugar, que aprobada a
chamada Lei de Transparencia imos ser un país con “paredes de
cristal”.
Analicemos aínda que sexa dun xeito
moi superficial estas propostas. Nestes anos o estado español
converteuse nun dos países máis desiguais do centro do sistema
capitalista, onde os ricos son cada vez máis ricos e sectores
importantes da poboación caeron no albor da pobreza. Dos máis de 17
millóns de ocupad@s cerca de 8 millóns cobran menos de 1000 euros
mensuais e dos 5 millóns e medios de parados, máis de 3 millóns e
medio non cobran prestacións, resultado das políticas de redución
orzamentaria do PP que o fixo en 5.000 millóns de euros nesas
partidas; agora dun xeito electoralista, aínda que os que van a
recibir os cartos o agradezan, vai implementar 1000 millóns para dar
unha paga de pouco máis de 400 euros. Desde a aprobación da Reforma
Laboral polo PP, @s traballador@s
son cada vez máis precarios, temporais e peor pagados; minguou o
número de ocupados en cerca dun millón e o 20% da poboación
atópase no albor da pobreza ó tempo que o número de nenos nesa
situación é dos maiores da UE. Atopámonos cun fenómeno novo, ser
pobre traballando. É o cuarto país da UE en “pobreza enerxética”.
Temos un dos paros de moz@s máis altos, o
53 %. O PIB e hoxe igual que no 2012 e un terzo dos asalariados cobra
menos de 645 euros mes, o salario mínimo. A pesares desta situación
da clase traballadora o presidente da patronal declara solemnemente
que os traballadores debían aceptar calquera salario que se lles
ofreza: a escravitude. Segundo un informe da Organización
Internacional do Traballo, desde o ano 2009 a produtividade subiu a
redor de 8 puntos e os salarios baixaron 6'5 puntos, diferencia que
non se corresponde ca evolución nos países máis desenvolvidos.
Segundo o mesmo informe, o poder adquisitivo do conxunto dos
habitantes do estado descendeu un 17 % dende o ano 2006. A débeda
pública acadou o 100 % do PIB; a loita contra o déficit público é
un fracaso, o centro de toda a política do PP, e si o paro baixa
algo e pola razón de que preto de 700.000 traballador@s
abandonaron o país. Recortouse, no conxunto das autonomías, un 20 %
en educación e hoxe no estado hai 50.000 sanitarios menos. Miles de
familias seguen a perde-la súa vivenda; por exemplo, no terceiro
trimestre do presente ano, aumentaron os desafiuzamentos un 7'3 %
respecto a mesmo trimestre do ano anterior. Segundo ADICAE o 40'2 %
dos españois non teñen capacidade de aforro.
Pois ben, coñecida a situación e
estes son datos obxectivos, algúns dos propios ministerios, o PP
tenta convencernos de que a crise terminou e que de aquí en diante
co crecemento da economía propiciado polas súas medidas, se van
poder resolver os inxentes problemas que a crise xerou. En primeiro
lugar, a economía de medrar non o fará polas medidas tomadas polo
PP, máis ben a pesares das medidas que eles tomaron; como explicou
un economista nunha televisión, pero son datos coñecidos por todo o
mundo, en primeiro lugar, pola razón de que no ano 2015 seguirá
baixo o prezo do petróleo, no mes de decembro é a metade que a
principios de ano o que permitirá medrar unhas décimas e esta caída
ten moito que ver ca caída da actividade económica nas grandes
metrópoles mundiais; tamén pola desvalorización do euro respecto o
dólar, o que permitirá exportar máis e en terceiro pola
intervención do Banco Central Europeo na compra de débeda pública,
que ten como resultado a caída da prima de risco e os intereses a
pagar polos cartos que nos presten. Eses tres procesos poden facer
medra a economía preto do 0'8 % no 2015 e pouco máis vai medrar. E
medrando pouco máis do 1% non haberá solución ós nosos problemas,
pois as familias e as empresas teñen sobre si unha enorme débeda,
máis de 2 billóns de euros, que frea toda posibilidade de
actividade. Proba de que esta afirmación é certa, é que os últimos
datos afirman unha nova caída do IPC, atopándonos nun claro proceso
deflacionario.
Polo tanto, a situación económica do
conxunto da sociedade española, o seu nivel de vida dos anos
anteriores a 2007, non se recuperará nunca, nin tampouco o nivel de
prestacións dos servizos como sanidade, educación e outros que
sufriron un deterioro enorme cos recortes nos seus orzamentos e cos
procesos de privatizacións.
En Galicia a situación social pódese
fotografar co informe da Fundación de Fomento ós Estudos Sociais,
que resumidamente afirma que o incremento da desigualdade foi maior
aquí que no resto do estado.
O segundo aspecto e igual do tramposo;
a Lei de Transparencia aprobada hai un ano, da que entraron estes
días en vigor aqueles artigos relativos ó acceso á información,
sitúa o estado español, segundo os organismos que estudan estes
elementos país por país, nunha posición moi parecida á de Ruanda,
o estado español 76 puntos de 150, Ruanda 77, pero moi lonxe de
países como Gran Bretaña, onde se pode consulta-la axenda de
calquera ministro e aquí, de preto de 250 altos cargos non se coñece
dato algún ou o tribunal da transparencia para solventar litixios é
elixido polo goberno. No “Global Right to Information Rating”
elaborado polas organizacións pro transparencia “Center four Low
and Democracy” e “Acces Info”, o estado español ocupa o posto
64 de 100 países. Pois ben, na súa torpeza política
característica, o PP nos quere vender que nos atopamos á cabeza do
mundo nesta cuestión e a señora Cospedal vai máis aló, e di que
“España e o país, despois de aproba-la lei, ca mellor
administración pública mundial”; non se decata que pouco ten que
ver unha cousa con outra, pode haber unha boa administración pouco
transparente e unha moi transparente e que non funcione. Ruanda por
exemplo que é máis transparente que o estado español, non creo que
teña mellor administración pública que a que temos nós.
E moito coidado ca chamada “lei
mordaza”, que tenta poñer fin á mobilización popular deixando en
mans da policía e non dos xuíces, que xulgue a actuación da
cidadanía e tendo a capacidade de impoñer multas enormes, por actos
nos que os xulgados nunca viron delito algún. Non é unha lei para a
defensa da sociedade, é unha lei para defende-la minoría
privilexiada dunha sociedade que esta farta. Pero aínda paréceme máis grave que algunhas unidades militares, como a Unidade Militar de Emerxencias e outras, estean a recibir instrución para reprimir manifestacións cidadás. Explica o Ministerio que son unidades que se lles envía o exterior, pero algunhas fontes desmenten esta afirmación.
Unhas breves liñas sobre o PSOE. A
aparición de Podemos obrígalle a un discurso máis radical, ca
intención de recuperar un certo espacio político-electoral, que non
o converta nun monicreque do PP e lle permita presentarse ante os
“poderes fácticos” como unha verdadeira alternativa fiable desde
a esquerda para, unha vez no control das institucións, seguir a
facer a política neoliberal de sempre que lle garanta á oligarquía
o seu control. Non se pode crer que cada vez que chega ó cumio do
partido un novo secretario xeral, vaia cambia-la súa política
respecto ó período anterior. Que é o que intenta, cando formula
rectificar respecto á modificación do artigo 135 da Constitución
no que se establece que a prioridade é o pago da débeda ós
mercados, e non a satisfacción das necesidades da xente.
O réxime vai poñer toda a “carne no
asador” para non permitir que os devezos da xente se cumpran, que o
bipartidismo que levou a este país á situación de deterioro
económico e indefensión na que vive unha parte importante dos seus
traballadores asalariados, sexa derrotado. Fará todo o posible para
seguir como ata hoxe, por iso os traballadores deben participar dando
os primeiros pasos para que esa derrota sexa posible. Non se poden
quedar ó marxe da organización dos instrumentos que permitan abrir
unha vía distinta á que todos estes anos de democracia formal, foi
consolidando.
En Galicia no mes de decembro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario