Carlos Dafonte
Estes días no que o
xenocidio organizado polo estado sionista de Israel, abátese de novo
sobre o pobo palestino, algúns cando analizamos o que está a
acontecer, facemos unha diferenza entre os xudeus e os xudeus
sionistas, aínda que teño a certeza de que si os sionistas
atópanse no poder en Israel case dende a súa fundación, é grazas
ó voto cativo de moitos xudeus que non son sionistas.
Vendo o martirio do pobo
de Gaza ante a indiferenza do que denominamos “comunidade
internacional”, é dicir, toda unha serie de institucións
internacionais e estatais, mediante as que as oligarquías dominantes
no mundo impoñen os seus criterios ós diferentes pobos,
institucións que non son capaces de tomar medidas que castiguen os
crimes de Israel e repiten despois dalgunhas condenas verbais o de
“Israel ten dereito a defenderse”; este “mantra” que
escoitamos estes días en numerosas ocasións, o que verdadeiramente
significa é que só Israel ten dereito ilimitado para matar civís,
contravir toda lei sobre a guerra e o respecto polos dereitos
humanos, pero os palestinos, que son verdadeiramente os agredidos
desde preto de 70 anos, non teñen dereito algún á defensa contra
unha ocupación e a usurpación duns territorios, que os sionistas
levaron adiante violentamente, e os condenan ó holocausto.
Observando o que acontece, comprendemos o enorme poder que ten o sionismo como ideoloxía no mundo, que, entre outros contidos, tentan impoñer a reconstrución de Sión, o antigo reino do rei David, con todos os seus territorios. Algo similar, e digo similar e non igual, que o intento dos nazis de unificar baixo o Reich, a todos os territorios de fala alemá.
Esta ideoloxía
consolídase a partires da creación por parte do periodista
austríaco Herzl, da Organización Sionista Mundial (WZO) e da
publicación da súa obra, “O estado xudeu”, cuxas teorías son
asumidas por pequenos grupos de xudeus que, todo hai que dicilo, non
teñen en grande consideración ó resto dos seus correlixionarios.
Sirvan como mostra as verbas de Chaim Weizmann, presidente da
Organización Sionista Mundial (WZO), que dicía en 1912, “Cada
país debe absorber un número limitado de xudeus, se non quere
desordes no seu estómago. Alemaña xa ten demasiados xudeus”.
Ou esta outra afirmación
aparecida en 1917, e volta a publicar en 1936, cando Hitler atopábase
no poder, que apareceu nas dúas datas, no periódico da Organización
da Mocidade Sionista, “Hashomer Hatzair”: “O xudeu é unha
caricatura dun ser humano normal, natural, tanto física como
espiritualmente. Como individuo en sociedade rebélase contra todos
os arneses das obrigacións sociais, non coñece a orde nin a
disciplina”. Máis parecen declaracións de nazis que de xudeus
sionistas.
Como hai que interpretar
estas declaracións e o contexto no que se producen? Representaban un
xeito de pensar que daba argumentos ó antisemitismo, pois os
sionistas pensaban que canto peor viviran nos seus países, máis
foran perseguidos, menos capacidade de asimilación existise, a súa
solución se abriría camiño entre a maioría dos xudeus: a creación
dun estado propio.
Hai dous casos que poden
servir de exemplo de como actuaban os sionistas, o “caso Dreyfus”
en Francia, un oficial xudeu do exército acusado e condenado por
traizón que mobilizou a unha parte importante da sociedade; é nese
contexto que o escritor Emile Zola escribiu e publicou no diario
L'Aurore o “Eu acuso”, que lle custou un proceso por difamación,
cárcere, multa e exilio . Toda esta campaña levada a cabo
fundamentalmente pola esquerda, conseguiu o indulto e illa-lo
antisemitismo francés ata a ocupación do país polas tropas alemás.
Pois ben, Herzl condenou duramente a participación de xudeus nas
mobilizacións contra os antisemitas, afirmando que os xudeus de
Francia “Buscan a protección dos socialistas e dos destrutores da
orde civil actual (...) En verdade deixaron de ser xudeus. A bo
seguro, tampouco son franceses”. Os sionistas partían de una
posición que deixaba indefensos ós xudeus fronte ó antisemitismo,
pero que lles axudaba ós planes do “estado xudeu”, a idea que o
antisemitismo non se debía combater, que era imposible vencelo e
polo tanto os xudeus debían marcharse dos seus respectivos países
onde naceran e fundar un estado. Non querían que os xudeus se
decataran que loitando no seu país podían derrotar ó antisemitismo
e vivir máis tranquilos.
Un segundo caso que pode
servir de exemplo, é a elección como alcalde de Viena do antisemita
Karl Lueguer, que produciu numerosas mobilizacións contra o seu
nomeamento, o que provocou que o emperador non o confirmase no posto.
Pois ben, os sionistas, con Herzl á fronte, apoiaron a súa
confirmación, entrevistándose co primeiro ministro para premelo no
senso de que fora confirmado e o propio Herzl, a pesares da grande
influenza que tiña na súa cidade, non participou en mobilización
algunha contra os antisemitas.
Por iso os sionistas
tiñan un inimigo fundamental, o bolxevismo, que tentaba que os
xudeus de cada país se integrasen no proceso de loita de clases,
desde unha toma de conciencia de pertenza a una determinada. Non hai
que esquecer que o BUND, partido dos obreiros xudeus de Rusia,
integrouse no Partido Obreiro Social Demócrata de Rusia, bolxevique,
o que para os sionistas era aberrante.
Cando nace esta ideoloxía
non o fai a redor da relixión, raza ou outra consideración, é
resultado do antisemitismo imperante en numerosas sociedades; non
nace como resultado de afirmar e consolidar aspectos do xudaísmo, e
o territorio concreto tampouco era moi importante, Herlz estivo a
punto de aceptar crea-lo estado xudeu no norte de Kenia.
Pero a principios do
século XX, despois da I ª Guerra Mundial, os sionistas van facer
súas algunhas propostas dos estudantes nacionalistas alemáns, que
devirían máis tarde en nazis, que rexeitaban os xudeus por non ser
de blut, sangue, alemá e en consecuencia non podían formar
parte do volk, pobo, alemá, e eran alleos ó boden,
solo, teutón.
Os estudantes xudeus
reaccionaron de diferentes maneiras diante desta posición; moitos se
integraban nas fileiras do partido socialdemócrata, para combater
este xeito de pensar que consideraban burgués, outros se reafirmaron
na súa postura de considerarse “alemáns de fe mosaica” e os
sionistas adaptaron as premisas dos nacionalistas alemás ós seus
intereses. Aceptaban que os xudeus non eran parte do volk alemá, por
suposto non debían xuntarse sexualmente cos alemás por respecto a
súa blut e por descontado tiñan que ter o seu propio boden,
Palestina.
Esta adaptación tivo
moito que ver ca pertenza a unha clase, a pequena e media burguesía,
e nunca os sionistas alemás, nunca conseguiron emanciparse da clase
capitalista de Alemaña. Por esa mesma razón rexeitaban integrarse á
socialdemocracia que se dirixía preferentemente ós traballadores
asalariados e polo mesmo apoiaron ó seu goberno na I ª Guerra
Mundial e déronse posicións como as do filósofo sionista Martín
Buber que combinou o patriotismo alemá máis extremo, co sionismo.
Buber, Zollschan e
Einstein, si, el grande científico, atópanse entre os defensores
das concepcións sionistas da pureza racial, superados nas súas
posturas extremas por Mauricio Samuel na súa obra “You Gentiles”
Pero o sionismo vai caer
entre outras, nunha contradición, que se expresa na idea de raza
superior o tempo que plasmando na realidade o dito de que “para ser
bo sionista hai que ser ata certo punto antisemita”, aparezan
autores, despois da división do sionismo entre revisionistas,
laboristas e sionismo relixioso, pertencentes o primeiro grupo, o
máis duro ideoloxicamente, que manteñen posicións moi parecidas ás
que van ter os nazis.
Así Yosef Berdichevski
consideraba que os xudeus non eran “nin nación, nin pobo, nin
humanos”; ou Chaim Brenner que os consideraba “Xitanos, cans
sucios, inhumanos, cans feridos”; ou A.D.Gordon que afirmaba que o
seu pobo non era mellor que “parasitos, xente basicamente inútil”.
As razóns últimas
destes sionistas para facer tales afirmacións debe ter moito que ver
co escaso eco que tiñan as súas teorías, que moitos xudeus
loitaban pola asimilación, outros pola revolución e consideraban a
solución de ir a Palestina, como algo irreal.
Xerouse así un
sentimento contraditorio entre o enxalzamento da raza e o autoodio, o
que nos leva a preguntar, se os sionistas son capaces de facer
afirmacións tan brutais contra os propios xudeus, que sentimentos
poden desenvolver respecto ós palestinos e os árabes no seu
conxunto?
AS RELACIÓNS
DOS SIONISTAS COS NAZIS.
Os sionistas
non eran maioritarios entre os xudeus alemáns; a súa organización
era a ZVD, Federación Sionista de Alemaña; nunca participaron nas
loitas contra o ascenso do nazismo e cando este chegou ó poder, a
partires de 1933, entraron en contacto cos mesmos para que lles
axudaran á creación dun estado en Palestina. É coñecida a
entrevista de Kurt Tuchler membro da executiva da ZVD co membro das
SS, o barón Leopold Itz Edler von Mildenstein para convencelo de que
redactara unha serie de informes e artigos favorables a esa solución
e como viaxaron os dous durante seis meses por Palestina, acompañados
das súas respectivas esposas, para ter un coñecemento da situación,
política, económica e social no territorio. Para conmemorar este
feito, Goebbels fixo acuñar unha moeda na que por unha faciana
aparece a esvástica e na outra a estrela de David, con unha frases
baixo cada unha delas. Este von Mildenstein, que pertencía o Servizo
de Intelixencia Militar das SS, participou incluído na delegación
dos sionistas alemáns, no Congreso Sionista de Lucerna no verán de
1935.
Consideraban
ademais que a posición dos nazis axudaría a convencer a xudeus
alemáns de que a solución por eles esgrimida era a correcta. Así,
despois de que se tomaran as primeiras medidas contra os xudeus,
boicot para non mercar nos seus comercios, e a nivel internacional se
tentara dar unha resposta en contra dos nazis, os capitalistas que os
apoiaban, comezaron a senti-lo temor das repercusións que podían
ter nos seus negocios, temores que lles expresaron ós seus
protexidos, sobre todo pola manifestación que se estaba a organizar
en Nova Iorque e que era considerada como a vangarda de todas as
demais.
Goering, un
dos principais xerarcas do nazismo, convocou a diferentes
organizacións xudías, para tentar parar as mobilizacións;
xuntáronse con Goering, Blumenfeld pola ZVD, autor dun longo ensaio
aparecido en agosto dese ano, que afirmaba que os xudeus non debían
limitarse a acatar en silencio os ditados dos seus novos gobernantes,
senón que debían comprender os absolutos beneficios da separación
racial, Julius Brodnitz representando á “Unión Central de
Cidadáns Alemáns de Fe Xudía” (CV), Heinrich Stahl á comunidade
xudía de Berlín e un fanático pronazi, Max Naumann pola Verband
nationaldeutscher Juden. Aceptaron tentar impedi-la campaña antinazi
e para entrevistarse cas organizacións mundiais de xudeus, partiron
para Londres, acordando ter informada á embaixada alemá. Xuntáronse
dous membros da ZVD e un da CV, con máis de corenta delegados de
organizacións xudías nunha xuntanza presidida por Nahum Sokolow,
presidente da WZO, e a realidade é que a campaña antinazi non se
levou adiante.
A ZVD tentou
durante varios anos do goberno de Hitler, de abortar toda campaña de
carácter mundial contra os nazis e no ano de 1962 coñeceuse por
primeira vez un memorando dirixido por esta organización ó partido
nazi o 21 de xuño de 1933, que é unha traizón os xudeus alemáns,
onde ofrecen colaborar co nazismo e non “presentar batalla contra
eles, só contra aqueles que lles ofrezan resistencia”.Tamén os
dirixentes da ZVD premeron á WZO para que non realizaran o Congreso
Mundial organizado para agosto de 1933, para evitar así unha condena
do nazismo.
Esta
colaboración política tivo a súa correspondencia no ameto
económico cando o 25 de agosto de 1933 asínase o tratado entre os
nazis e os sionistas alemáns, denominado Acordo de Traslado, “Heskem
Ha'avara” en hebreo, ideado polo sionista laborista e man dereita
de Ben Gurion que será o primeiro presidente de Israel, Chaim
Arlosoroff, que tiña como obxectivo potencia-la emigración de
xudeus, sobre todo xoves, a Palestina ó tempo que se salvaban as
fortunas de moitas familias. Ha'avara era unha especie de compañía
comercial na que interviña o Banco Leumi e a Compañía Navieira
Hamburgo Sur América, por medio da cal os xudeus alemáns mercaban
mercadorías fabricadas en Alemaña, levábanse a Palestina e despois
cobraban o que se pagaba por elas no lugar de destino. Estas
relacións comerciais serviron para que a partires de 1936, a
Organización Sionista Mundial (WZO), vendera produtos fabricados
polos nazis en Gran Bretaña.
Do éxito do
acordo, da testemuña as verbas de Hitler, cun marcado carácter
propagandístico, que dixo referíndose ó mesmo: “Así nos, os
salvaxes, amosamos unha vez máis ser mellores seres humanos, menos
cecais en protestas externas, pero si nas nosas accións. E agora
somos aínda máis xenerosos e damos ó pobo xudeu un porcentaxe
moito máis alto do que teñen en posibilidades de vida e maior que o
que temos nos”.
Cando se
inauguran moitos campos de concentración cos detidos da esquerda, o
periódico sionista “Jüdische Rundschau”, atacaba ós xudeus que
militaban nestes partidos e sindicatos declarados ilegais e
correspondentes como o de Italia, Kurt Kornitcher, era un furibundo
partidario do fascismo. Os sionistas no fondo tentaban contrapoñer o
“bo fascismo” de Mussolini ós excesos dos hitlerianos que,
pensaban, minguarían co paso do tempo e ca súa contribución, ca
contribución do sionismo.
Se os boicot
á economía de Alemaña tivese trunfado desde os primeiros meses, os
capitalistas alemáns seguirían apoiando a Hitler na chancelería?
Se o Departamento de Estado norteamericano e toda a Administración
demócrata presidida por Roosevelt e os principais emporios
económicos capitalistas dos EEUU, non considerasen que eran máis
importante o exterminio dos comunistas, das forzas de esquerda, e o
mercado alemá para saír da crise e da depresión económica e
apoiaran o boicot contra Alemaña, os valedores dos nazis os
manterían no poder? Se os xudeus sionistas non fixeran a política
que levaron adiante respecto ós nazis, e tiveran apoiado o boicot
mundial, consolidaríanse os nazis no poder?
Pero a
realidade foi outra e outros os intereses en xogo; produciuse o
holocausto e a ideoloxía do sionismo trunfou, e hoxe os sionistas
están moi presentes no novo estado e son maioritarios nas súas
institucións e teñen a capacidade de condenar a nivel internacional
toda crítica contra eles, utilizando os horrores do holocausto, que
se puido evitar, e os feble argumento de antisemitismo. Desde a miña
perspectiva os sionistas tiñan que render contas da súa actitude
con respecto ó antisemitismo e o nazismo, responsables da mortes de
seis millóns de xudeus.
En Galicia
no mes de agosto de 2014
(Este artigo
atópase en débeda co libro, mencionado no meu anterior artigo sobre
Palestina e os bombardeos xenocidas sobre Gaza, do comunista
trotskista norteamericano Lenni Brenner no que atopei a maioría das
citas e moitos feitos)
No hay comentarios:
Publicar un comentario