Carlos Dafonte.
Galicia como non podía
ser doutro xeito, atópase hoxe mergullada en dúas crises que a
calquera dirixente político enraizado na súa terra, lle obrigarían
a considera-la situación con seriedade e non actuar como o teñen
feito nestes anos, tanto os que aspiran a ser elixidos para controlar
as institucións galegas como @s os que xa as controlan: ca certeza
de que o máis seguro é seguir a corrente que nos pula, aínda que
de facelo así, o futuro sexa incerto, pero é o que hai para todo o
estado e presentar unha acción política con toda unha serie de
medidas que non se atopan como repite constantemente M. Rajoy, dentro
do “sentido común”, ten os seus riscos; o primeiro que os medios
de comunicación hexemónicos demonicen a quen as formula. Sentido
común nunha sociedade dividida en clases, como a nosa, sempre e o
xeito de pensar da clase dominante, que consigue por métodos
diversos que as “clases subalternas” acepten o seu pensamento.
Políticos hai, como os actuais que son maioría nas institucións, que asumen ese risco por razóns ideolóxicas; están convencidos como os outros, que por ese camiño, os datos obxectivos non amenten, imos a ningures, pero seguen a pensar que ise é o camiño que lles traerá maiores recompensas persoais e aceptan de cheo as políticas dos poderes económicos. Atópanse na política para medrar, non para solucionar os problemas d@s máis desfavorecid@s, que na súa concepción darwiniana do mundo, atópanse onde se deben atopar e son os culpables da súa situación. Senón medraron máis é pola razón de que non o merecen.
A situación de Galicia
se enmarca pois, entre dúas crises moi potentes, unha económica,
propia do capitalismo que cada poucos anos necesita da mesma para
eliminar competidores e que é produto da queda da taxa de ganancia,
resultado da competencia intercapitalista, e a crise política do
réxime, crise de dominación, crise no fondo do proxecto de
transición política da ditadura a un sistema democrático, proceso
moi mediatizado por un aparello ditatorial que non foi desmantelado.
Como analizan Miras e
Tafalla, na Unión Europea a crise económica serviu para situar a
Alemaña no centro político e económico e ó mesmo tempo,
recolonizar, “resituar” a todos os países da periferia, incluído
o estado español.
As negociacións para a
nosa entrada no espazo imperialista europeo, a UE, leváronse a cabo
sen ningunha garantía e nos situaron como un país periférico,
perdimos a industria máis competitiva, desindustrializado, agás
para empresas deslocalizadas do centro do sistema capitalista, que
levan os beneficios cara a fora, que só imos vivir do sol-turismo e
as burbullas inmobiliarias que se producirán periódicamente.
Situación moi difícil sen “harmonización fiscal” a nivel do
espazo europeo, pois os nosos empregos precarios e de baixos
salarios, non poden nunca competir cos empregos indefinidos do norte
da UE e con salarios altos. A nosa Facenda vai ser sempre deficitaria
e o drama, das medidas de recortes de todo tipo, constantes.
Por iso moit@s
non aceptamos a entrada na UE, nin o tratado de Maastricht, nin os
acordos de Lisboa e fomos manifestarnos a Porto, nin o camelo da
“Constitución Europea” que PP e Psoe chamaron a votar, nin
aceptamos a entrada no euro. Os que así opinábamos éramos
conscientes de que a perda de soberanía, a súa transferencia a unha
burocracia ó servizo do imperialismo ía, máis tarde ou máis cedo,
debilita-los entramados institucionais dos estados, deixándoos sen
instrumentos para defender determinadas conquistas e valores, feitas
polo movemento obreiro despois da derrota do Nazismo e o Fascismo na
II ª Guerra Mundial. Ficamos sen instrumentos para a defensa de toda
unha serie de espazos, como os servizos públicos e toda outra serie
de cuestións que se poden considerar como contributivas dun
determinado tipo de civilización baseada no pacto co movemento
obreiro, á que chegamos tarde pola permanencia da ditadura e que
agora tentan, e o están conseguindo, arrasar ca mesma. A
modificación do artigo 135 da Constitución levada a cabo polo Psoe
e o Pp, con “nocturnidade e alevoisía”, afonda nese camiño.
Ademais da creación da
UE, debemos considerar, que xa dende o ano 1973 o capital industrial
iniciara unha “nova división internacional do traballo”, cuxo
obxectivo era a destrución das conquistas sociais e do sindicalismo
de clase, conseguindo por métodos moi diversos, “entre eles o de
cambia-la estrutura produtiva co que se liquidou as “anteriores
culturas do traballo, que construían e á vez daban autoconciencia,
a un suxeito subalterno autónomo; lle permitían autocomprenderse
nas súas expectativas, nas súas metas diferenciadas...”. O
capital nesta brutal ofensiva, está arrasando con todo tipo de
dereitos, liberdades políticas, sindicais e laborais, á saúde, a
unha vivenda, ó traballo, ás vacacións, a un salario que che
permita non ser pobre, á educación para @s fill@s
d@s traballador@s.
A sociedade faise cada vez máis clasista e aumenta o número d@s
ric@s que son cada vez máis, e o de pobres, acadando cifras no
Estado Español inimaxinables hai uns anos e que a calquera
gobernante que non sexa este PP corrompido e que debía ser
ilegalizado, tentaría poñerlle coto.
En Galicia esta situación
é aínda máis precaria, cos salarios entre os máis baixos do
Estado, cas pensión tamén das máis baixas e sobre todo das
mulleres; ca chamada brecha salarial entre homes e mulleres das
maiores do estado; cunha sociedade envellecida onde os novos cunha
certa preparación atópanse condenados á emigración, se queren ter
un proxecto de vida que no seu país non atopan; cunha Galicia
interior cada vez máis despoboada e cuns sectores produtivos, os
derivado do campo e do mar, con serios problemas estruturais que non
lles van permitir subsistir diante da voracidade e os apoios
institucionais ás multinacionais; ca reforma da estrutura sanitaria
que vai crear un peor servizo e avanzar no proceso privatizador; cun
pequeno comercio que esmorece pola competencia das grandes áreas
comerciais, hai rúas na cidade onde vivo que onde hai uns anos todos
eran comercios, hoxe, unha parte importante dos locais, teñen
letreiros de se “aluga ou vende”, e unha senestrabilidade
laboral das máis altas do Estado.
Galicia é máis sensible
á “nova división internacional do traballo” como
subministradora neta de man de obra, e a pesares de contar con
salarios baixos as empresas, máis de 500 manteñen a matriz aquí
pero para a expansión marcharon cara o norte de Portugal segundo o
titular dun xornal. Os traballadores portugueses e galegos debíanse
xuntar para establecer unha estratexia común que evite a brutal
explotación á que están sometidos. A principios do século XX
houbo xuntanzas para mirar o que acontecía co mercado laboral a
ámbolos dous lados da “raia”.
Tamén e moi importante a
venda de empresas galegas a capital de fora, como a Conserveira Cuca,
Azkar, Fenosa, Fadesa, Operadora R, Comunitel, Audasa, Pizza Movil,
San Luís, Toypes, Censa, Banco Pastor, Banco Galego, Tablicia, Nova
Galicia, etc.
Esta competencia inhumana
á que nos condena o capital ós países da periferia, se concreta
rebaixando salarios e condicións de traballo, e si na UE se ten
degradado tanto a situación d@s traballador@s que xa non é posible
seguir por ese camiño, sempre as empresas terán a opción de India,
Bangladesh ou países africanos. E neste caso, o das empresas
galegas, non se marcha a sé social ou fiscal, como no caso de
Cataluña, vaise, no mellor dos casos, parte da fábrica, o proceso
produtivo, que é moito máis grave, pois non quedan nin os salarios.
Pero a expropiación dos
traballadores, non se reduce ós contidos das reformas laborais,
precarización, baixos salarios, que afectan, aínda que non se diga
por ninguén que di loitar contra a suba ridícula das pensións
estes días, ó futuro das mesmas, tamén se fai socializando as
perdas das grandes empresas e a banca e corrixindo o déficit con
impostos indirectos mentres as grandes fortunas e empresas
multinacionais, teñen unha fiscalidade ridícula e as segundas gozan
de todo tipo de exencións fiscais.
Mentres esta situación
demoledora de verdadeira emerxencia social se produce, en Galicia
discutimos si o Ave vai chegar ou non nos prazos que xa se
estableceron numerosas veces e nunca se cumpriron. Pero
verdadeiramente necesitamos o Ave? Vai se tan importante para a nosa
economía? Con tres aeroportos, sen ter dobre vía en numerosos
tramos e sen electrificar, que é o prioritario para articular ó
país? Cun proxecto de Ave que fainos lembrar o trazado radial do
primeiro ferrocarril con centro en Madrid cando o estado era
centralista. Pero hoxe as circunstancias cambiaron e o Ave a Madrid
non se precisa, posiblemente cara o País Vasco, o val do Ebro,
Cataluña e Francia e sobre todo, o fundamental é estruturalo noso
territorio co ferrocarril e non con autovías, como a de Lugo
Santiago, que cando se contratou en numerosos tramos non circulaban
nin 3000 vehículos día, e coñecido é, que se proxectan a partir
dos 10.000. Ou a tolemia de ter dous superportos, Ferrol e Coruña,
separados por poucas millas pero sen o ferrocarril necesario para o
transporte rápido de contedores.
Teño a impresión que moitas
destas obras, como as radiais de Madrid, fixéronse para sacar do
apuro da crise a moitas construtoras, pero que van ser pesadas cargas
para a economía galega e non solucionan o transporte nin a
articulación territorial mediante o mesmo.
No noso territorio temos
refinerías que contaminan pero pagamos os combustibles a maior prezo
que noutras comunidades; encoros que asulagaron algúns dos nosos
vales produtivos e parques eólicos que contaminan as nosas paisaxes
e non pagamos menos pola electricidade producida e agora o PP na
Xunta quere converternos nun país extrativista para que as
multinacionais mineiras veñen contaminar, destruíla nosa paisaxe,
facer negocio e sacar fáciles beneficios ó exterior. É a
confirmación de que todo o discurso que durante moitos anos se
vendía do I+D+I xa está esquecido e aceptan parecernos a un país
semicolonial.
Ata nin ben financiada
atópase Galicia, contribuímos con máis de 11 mil millóns de euros
e recibimos pouco máis de 7 mil millón, grazas a un sistema de
financiamento que tiña que ser modificado no 2014 e non se fixo.
E hai algúns outros
problemas que a oposición chama agravios, como que o corredor
atlántico de mercadorías circule por Madrid e non por Galicia,
ficando excluída da “rede europea de transportes”, ou a
emigración dos aforros das galegas e galegos ó non ter unha banca
pública propia e oportunidades houbo, despois do acontecido cas
Caixas, o Banco Galego e o Pastor. Pero non son agravios impostos
dende o Estado Español, é a planificación realizada dende a UE que
o estado leva a cabo.
Pero non nos enganemos,
está ben que sinalemos a Feijoo e Rajoy e noutros momentos ó Psoe,
pero o que non é admisible e que a oposición parlamentar en Galicia
esconda o verdadeiro problema @s taraballador@s,
a pertenza á Unión Europea e o euro. Ise
é o no gordiano dos males de moitos países que pertencen a ese
espazo e se non somos capaces de levantar un poderoso movemento para
poñer fin a esta situación, en Galicia os problemas políticos,
sociais e económicos van ir cada vez a peor para a maioría da
sociedade. Os políticos atópanse ó servizo de intereses
supranacionais, dos poderes económicos que dominan o planeta, que
planifican co obxectivo de logra-los seus intereses.
E
aínda que esta sexa a realidade, pódense facer propostas, buscar
alternativas, loitar por elas que poden mellorar en certa medida a
vida das clases explotadas, pero hai que marcar claramente a senda da
liberación que non pasa por modificar a UE, “facela máis social”
cousa imposible, é un instrumento ó servizo da oligarquía e nunca
servirá os intereses d@s traballador@s;
hai que conseguir que o proxecto actual de Europa sucumba.
A
crise do réxime é
resultado da incapacidade do mesmo para abrirse, para negociar, por
ise compoñente autoritario que contén dende o seu nacemento que se
reflicte no envellecemento da Constitución, que produce unha mingua
nas liberdades de expresión, manifestación é políticas. Nos din
as veces que non se poden facer determinadas políticas posto que a
nosa permanencia na UE non as permite, pero no estado español
atopámonos con delitos que na UE non existen, son resíduos do
franquismo, que producen presos políticos por moito que as
autoridades autoritarias, neguen. E como dixo o artista que presentou
en Arco a obra censurada, esta se pode seguir ampliando nos próximos
meses.
E a
incapacidade para comprender a necesidade de cambios, conduce ó
proceso de recentralización en marcha, quitarlle poder ás
autonomías, centralizar; o caso da aplicación do art. 155 da
Constitución é exemplo, que vai ter importantes repercusións en
Galicia, sobre todo en aspectos básicos, diferenciadores da
identidade de Galicia como son os culturais ca lingua como primeiro
elemento.
Polo
tanto a aquelas organizacións que queren cambios, ás que
verdadeiramente os queren, non as que os queren na oposición e cando
gobernan os esquecen, lles citaría agora que algúns celebramos os
100 anos da Revolución Soviética, dúas formulacións de Lenin:
“marchar por separado e golpear xuntos” e “flexibles na táctica
e intransixentes nos principios”.
En
Galicia no mes de febreiro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario