Carlos Dafonte
Estamos dominados polo
“pensamento único”; o discurso alternativo ó oficial é moi
dificil que apareza na sociedade ca insistencia necesaria para que
cre unha tendencia asentada; o debate ideolóxico está moi limitado
e non se permite que as alternativas, por outro lado desorganizadas,
cheguen amplos sectores sociais. Ven esto a conto pola razón de que
hai poucos días o Presidente convocou unha rolda de prensa para
destaca-los enormes logros do seu goberno no ano 2017 en
materia económica e social. Unha grande cantidade de postos de
traballo creados, nunca tantos afiliados á Seguridade Social, un
crecemento económico adecuado para proseguir por esa senda trunfal e
un só atranco para continuala: os problemas de Cataluña.
Non falou nada nin da pobreza infantil e enerxética que sofren numerosas familias, nin dos desafiunzamentos que se seguen a producir, nin do paro de longa duración de moit@s traballador@s, nin dos fogares onde ninguén traballa, nin do paro xuvenil, nin dos cidadáns e cidadás do estado español que emigraron no último ano, nin da calidade do emprego creado, nin como pensa pagar a enorme débeda pública que acumulamos, nin da desaparición da “caixa da Seguridade Social”, nin da perda de poder adquisitivo das pensións, nin da desigualdade salarial entre homes e mulleres que sitúa ó Estado Español no posto 106 do mundo.
De nada de iso falou
“M.Rajoy” na súa intervención que parecía tentar convencernos
de ter convertido ó país, nos anos que leva á fronte do goberno,
na locomotora económica mundial e un exemplo a seguir para os países
do centro do sistema capitalista.
Como non podía ser
doutro xeito, os medios de comunicación hexemónicos destacaron a
súa comparecencia e moi poucos discutiron os datos e as trampas que
os mesmos encerran.
Como non quero que se me
trate de pouco obxectivo, prefiro mencionar e poñer a discusión
para @s lector@s diferentes informes que apareceron no transcurso dos
meses pasados que indican a verdadeira situación na que vive unha
parte importante da sociedade no territorio do Estado.
Un elaborado pola Unión
Europea, dado a coñecer en novembro, que recolle a revista “Mientras
tanto”, que amosa cifras sobre o estado español que contrastan ca
irresponsable e que máis parecía propia dun atacado de alucinosis,
situación descrita por “M.Rajoy”.
Realidade que nada ten
que ver co acontecido nestes meses pasados en Cataluña e moito cas
políticas tomadas polo goberno de Zapatero e continuadas polos de
Rajoy que indican dúas cuestións fundamentais; en
primeiro lugar que as medidas aprobadas nestes anos levan a facer
máis desigual e insolidaria á sociedade e en segundo, que pensar
que só crecendo se solucionan os problemas é mentira, o fundamental
e un mellor reparto da riqueza producida, cuestión que con gobernos
oligárquicos e neoliberais, aplicando determinadas políticas, nunca
se vai conseguir. O que está por demostrar é que dentro do
capitalismo se podan levar adiante outras políticas
económico-sociais que permitan hoxe o proceso de acumulación,
fundamental para o sistema. Se isto é así, o que debemos
plantearnos é seguir pola senda da depauperación da maioría d@s
traballadores, como ben formulou Marx hai moitos anos, ou buscar unha
alternativa ó mesmo.
Diferentes informes
sobre a situación española.
Para
facer un balanzo do impacto negativo que sobre as diferentes
poboacións tiveron as políticas que se pularon dende as
institucións europeas nestes anos de crise, a Comisión Europea puxo
en marcha o ano pasado, no mes de marzo, o denominado “Piar Europeo
dos Dereitos Sociais” que ten por obxectivo analiza-la situación
na que se atopa o “benestar” nos diferentes estados que compoñen
a UE, e sexa unha chamada de atención sobre os déficits no mesmo.
Esta
iniciativa tivo como resultado a publicación en novembro do ano 2017
do informe “Draft Joint Employement Report 2018”, onde se sinala
unha situación “crítica” de España en termos do aumento da
desigualdade e a pobreza: o 20% máis rico, gaña 6,6 veces máis que
o 20% máis pobre.
O
número de mozas e mozos, entre 19 e 24 anos, que abandonan os
seus estudos antes de tempo é dos máis altos da UE, o 19%,
apuntando a unha mingua global da renda familiar, un 8% menor que no
ano 2008, mingua maior que a de Portugal que é do 6%.
Este
documento reflite que o 28% da poboación do Estado atópase en
risco de pobreza e exclusión e ademais, como as políticas que
debía toma-lo Goberno para facer fronte a este gravísimo problema,
ou non se toman ou son ineficaces. En calquera caso non se está a
cumprir o aprobado polo Consello Europeo en xuño de 2010, que diante
da grave situación que padecemos, na chamada “Estratexia 2020”,
fixaba para España nese ano, un obxectivo de redución
cuantitativa da pobreza entre 1.400.000 e 1.500.000 de persoas; está
claro que este obxectivo non se vai cumprir e ó Goberno e a
“M.Rajoy”, non lle preocupa en absoluto.
Outro
dato moi importante que se destaca no documento de novembro e a
tendencia ó alta do número de traballadores pobres, un 13,1 %, que
a pesares de traballar un número de horas moi importante non chegan
a fin de mes polos salarios de miseria que reciben. Tamén habería
que engadirlle a esta situación á modificación á baixa do chamado
salario indirecto polo deterioro de dous servizos fundamentais
a causa da rebaixa dos seus orzamentos, como son sanidade e ensino.
Os
salarios de máis de 4 millóns de familias, non acadan os 8.209
euros anuais e afecta a CCAA como Andalucía con máis do 30% de
familias nesta situación, pero tamén por enriba do 30% a Castela A
Mancha, Canarias, Extermadura.
Esta
realidade convirte nunha falacia o que repite constantemente o
goberno e os seus “palmeiros”, ese discurso oficial de que o
importante é a suba do PIB e a creación de emprego, aínda que sexa
con salarios de miseria e precario, para saír da crise.
Hai
outro informe que é anterior, que vai na mesma liña do da UE, o da
“Rede Europea de Loita contra a Pobreza e a Exclusión Social” no
período 2008-2016 que conclue que nese período produciuse un
aumento de 1.788.358 de pobres como resultado da aplicación do
“indice AROPE”, que mide a probreza, a baixa intensidade no
emprego e a privación material; pois ben no ano 2016 había
13.334.573 persoas, o 28,6 % da poboación en risco de exclusión
social, 3,9 puntos máis que no ano 2009 e que confirma os datos da
UE.
Con
anterioridade Oxfan e UNICEF presentaron un informe hai uns anos,
onde se destaca, a partires de datos de Instituto Nacional de
Estatística (INE) que a probreza infantil é do 34,4 %, a segunda
maior de toda a Unión Europea. Como nesta situación “M.Rajoy”
pode pensar que nos vamos a tragar a versión dulcificada que nos dá
da realidade deste país rescatado?.
As perspectivas
económicas e sociais para os anos próximos non son boas.
O
PIB sube cada vez máis pero se da o paradoxo de que as cidadás e
cidadáns cada vez son máis pobres e sobre todo as primeiras. A
pobreza se está a cronificar. Neste ano pasado segundo o FMI e o
Goberno, o crecemento do PIB acadará un record, o volume de negocio
do conxunto de nacións e rexións do Estado vai chegar a 1,14
billóns de euros, superando o anterior, no ano 2008 de 1,11 billóns.
Pero esta recuperación da macroeconomía non se corresponde cunha
mellora en paralelo, como sinala Eduardo Bayona, da microeconomía
das familias que se viron afectadas por unha queda sen precedentes,
nas condicións laborais e salariais, provocada polas reformas
laborais dos gobernos na última década. Os datos oficiais da
Axencia Tributaria indican como as rendas do traballo teñen
descendido e o aumento das do capital.
Outra
contradición que merece ser destacada é que hai máis emprego, pero
menos traballo. “M.Rajoy” ten razón cando di que aumentan os
contratos e créase emprego, pero minguan as horas traballadas na
semá. Para este feito obxectivo resulta clave a precariedade do
mercado laboral, onde se encadean máis de oito anos nos que a maior
parte da horas traballadas á semá, son resultado dos contratos a
xornada parcial, mentres as horas asignadas á xornada completa,
aumentaron moi pouco nos últimos tres anos. No ano 2016
traballáronse menos horas á semá que no ano anterior, e no mes de
marzo do 2017 traballáronse 609 millóns de horas, 70 millóns menos
que no ano 2008.
Eurostat
tamén ten unha visión non moi boa do que acontece, dando datos que
non confirman as previsións de “M.Rajoy”. Por exemplo no ano
2016 se reduciu en 4 décimas a presión fiscal, ata ficar no
34,1 %, 7,2 puntos por debaixo da presión fiscal da eurozona.
Tomáronse toda unha serie de medidas que teñen como resultado a
queda da recaudación, que é unha medida política que beneficiou ós
máis poderosos, cando somos un dos países máis endebedados do
planeta e reducindo a presión fiscal, imos a aumenta-lo déficit
estrutural e polo tanto non poderemos mingua-la enorme débeda que
esta por enriba do 100% do PIB. E istes anos, era o momento para
facelo, cando se producen as condicións para elo, con tipos de
interese baixos, unha política monetaria laxa, cambio dólar-euro
reducido, prezo do petróleo asequible e un grande número de
turistas que compensan a queda do consumo interior. Non debemos
esquecer que de toda a UE só dous países, Grecia e España teñen o
“deficit descontrolado”. Pois ben o goberno só preocupado
pola marcha das grande empresas, de permitirlles maiores beneficios
neste “capitalismo de amiguetes”, perde oportunidades de tentar
corrixir, en certa medida, a senda que nos leva ó precipicio, e para
poder baixa-la presión fiscal ós máis ricos, recortou en
prestacións para os desempregados, non aplicando a Lei de
Dependencia, segundo datos do Ministerio faleceron dende 2012 máis
de 200.000 dependentes que estaban en lista de espera, sen que se
lles deran as axudas establecidas pola lei; nin tampouco se entrou a
fondo no enorme fraude fiscal nin se corrixiron as listas de espera
na sanidade pública e segue a haber un déficit de empregados
púbricos no ensino, nin aumentou o suficinte as pensións...
Aínda
que non me guste facelo, non é dificil coñecer como terminará o
ano 2018: Con menor presión fiscal para @s máis poderosos
economicamente, cun aumento cada vez maior da débeda con respecto ó
PIB, co déficit fora de control, perdendo cobertura os
desempregados, ca banca facendo a súa política especulativa pois
coñece que cos cartos de tod@s
subsanaremos a súa deficiente xestión, @s pensionistas seguirán
perdendo capacidade adquisitiva, as mulleres seguirán discriminadas
nos salarios, a caixa da SS seguirá deficitaria e aconsellarán
facer planos de pensións privados, as listas de espera na sanidade
aumentarán, asi como a pobreza, os dependientes seguirán esperando
a aplicación dunha lei que non conta con orzamentos adecuados, os
orzamentos na ensinanza se rebaixarán, aumentará o número de mozas
e mozos que buscarán emprego fora, seguiremos rescatando ós
concesionarios de autopistas e radiais, o debate sobre a reforma da
Constitución seguirá paralizado, só alguén moi marxinal afirmará
que a UE e a eurozona non son espazo democráticos...e un bo día
“M.Rajoy” convocará unha rolda de prensa, cara a finais de ano,
nos “felicitará as pascuas” e asegurará que todo marcha moi ben
e que “España é un gran país”. Imolo permitir?.
En
Galicia no mes de xaneiro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario