Roberto Laxe
Sen dúbida o holocausto
xudeu foi un dos acontecementos máis tráxicos e salvaxes da
historia, non só pola cantidade de mortos nas cámaras de gas nazis,
senón no escaso lapsus de tempo en que se produciu.
O capitalismo na súa
fase imperialista, na 1ª Guerra, trasladara a capacidade produtiva
das fábricas aos campos de batalla. Mentres os xenerais de todos os
bandos seguían cos esquemas militares de séculos anteriores,
grandes cargas de cabalaría, ataques en liña da infantaría, ... a
industria capitalista atopara un novo mercado, o da guerra, coas súas
metralladoras, cos gases, os seus tanques e os rudimentos da
aviación, así como os ataques aéreos cos Zeppelines. A matanza era
inevitable
Hai a dramática anécdota
que nunha deses ataques en liña da infantaría inglesa contra
posicións alemás, os soldados xermanos, armados con metralladoras,
saíron das trincheiras a gritarlles aos ingleses que non cargasen,
que os ían a esnaquizar. O mando inglés mantívose no seu trece, e
miles de soldados morreron. Era a maneira “industrial” de matar.
Esta produtividade na industria da morte, os nazis elevárona a outro nivel; incorporaron os sistemas de producir mortos que Ford (simpatizante nazi) introducira na industria, o traballo en cadea. Os campos de concentración eran verdadeiras fábricas de destruír persoas.
A planificación e a
racionalidade que introduciron os nazis é o que lle confire máis
dramatismo. Isto é o que diferencia o holocausto xudeu doutros
holocaustos, a racionalidade burguesa, capitalista, na organización
da matanza. Pero esta racionalidade non xustifica as campañas para a
través do holocausto xudeu ocultar que o capitalismo se construíu a
base de matanzas masivas.
A colonización de
América, tanto do norte anglosaxón, como o sur hispano, supuxo a
morte de millóns de seres humanos, considerados inferiores. Iso foi
un holocausto, non planificado pola racionalidade nazi, e ao longo de
moitos máis anos, pero se xustificado polo desenvolvemento
capitalista. Sen a ocupación das terras dos indios americanos, sen o
saqueo do ouro e a prata, do norte e do sur, o capitalismo europeo
non chegaría ao nivel que chegou nin a dominar o mundo.
Pero quizais o holocausto
máis salvaxe da historia foi a colonización de África, onde están
implicadas as clases dominantes de todo o mundo, desde os industriais
do téxtil inglés de Manchester e Liverpool ata os xeques árabes
que facían de intermediarios na mesma África -eran os que
secuestraban aos africanos para envialos a América, a través dos
portos do Atlántico-, pasando polas burguesías nativas de toda
América.
Millóns de seres humanos
eran arrincados das súas aldeas, metidos nos buques negreiros e
enviados ás plantacións do outro lado do Océano, para aumentar a
riqueza, non só das colonias e excolonias, senón, sobre todo, dos
capitalistas das metrópoles europeas... que se beneficiaban da
materia prima producida con man escrava.
A árbore do holocausto
xudeu non pode ocultarnos o bosque que significan as matanzas sobre
as que se construíu o capitalismo actual. Os nazis non eran uns
tolos sedientos de sangue, senón como os esclavistas do século XIX,
ferramentas dos grandes capitais que se beneficiaron dese holocausto,
desde a Krupp ata a Siemens, pasando pola Benz.
Incluso esa árbore xudía
ten moitas ramas, ademais da xudía, que queren ocultar. Os millóns
de mortos nos campos de concentración, que inicialmente se encheu de
comunistas e socialistas, e onde morreron republicanos españois
antifranquistas, que o goberno actual négase a lembrar, xitanos e
homosexuais, rusos e ucraínos, ... Lembrar a todos eles é un
exercicio fundamental de xustiza histórica, para evitar xustificar
ao estado actual de Israel. Os mesmos xudeus ortodoxos renegan do
sionismo, considerando que desvirtúa o imprescindible recordo dos
mortos nos campos de concentración nazis.
En Galiza no mes de
febreiro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario