Roberto
Laxe
Nunha
situación de normalidade social, a resolución dos conflitos
realízase de "boas maneiras", que en termos políticos
chámase "voto". É a normalidade democrática, e os
xuíces, a eufemísticamente chamada "xustiza", quedan
reducidos ao ámbito individual, tanto no que fai ao penal ou
administrativo.
Nos
últimos anos asistimos a un aumento da judicialización da vida
social e política; desde a resolución dos conflitos internos da
dereita con "filtracións" que acaban nos tribunais (caso
Cifuentes, sen ir máis lonxe), os 900 casos de corrupción do PP
(máis os do PSOE), son o exemplo da incapacidade do réxime para
atopar unha alternativa á actual descomposición da dereita, tras a
ruptura do bipartidismo.
Un réxime tan débil que é incapaz de incorporar a menor crítica; e a xudicialización úsase contra os disidentes. A resposta desde os tribunais no proceso Catalán, o encarceramento ou procesamiento de blogueros, raperos, ... as centenas de xuízos contra sindicalistas de calquera central (ata afliados de UXT, un dos alicerces do réxime, están afectados).
O
réxime xudicializa a resposta á disidencia pois calquera outra
opción, democrática, como un referendo monarquía/república, daría
ás aos que rexeitanna. A estas alturas da súa descomposición só
válelles o "pau e tenche teso", posto que a súa falta de
lexitimidade social é máis que evidente.
Politicamente
o réxime da monarquía está sostido polo apoio irrestricto das
forzas que se din progresistas e os sindicatos maioritarios; e porque
estes manteñen á maioría da clase obreira na retagarda da loita,
illándoa e separándoa artificialmente das loitas sociais á
vangarda (mulleres, pensionistas,...), converténdoa desta maneira,
pola pasiva, no seu sostén social.
"A
política é a guerra con palabras" dixo o filosofo, e a
utilización da xustiza para resolver conflitos políticos é a súa
ferramenta. Da mesma maneira que "a guerra é a política por
outros medios", militares; xudicializar a política é unha
declaración de guerra non cruenta, aínda que con consecuencias
dramáticas, como é a prisión dos disidentes.
Pero
a guerra, así sexa "con palabras", nun réxime de
"normalidade" social, debería ser o último recurso. Que o
réxime da monarquía este utilizándoo como único recurso contra a
disidencia, é que non ten outra arma para frear a súa decadencia;
estreitando cada vez máis os límites da normalidade democrática.
A
crise económica e social que rompeu esa "normalidade social"
é a que está no fondo desa "declaración de guerra" non
cruenta, e canto antes a clase traballadora rompa cos sindicatos do
réxime e decátese que nela está a chave da solución ao problema:
grazas a eses sindicatos sobre ela caeron os golpes máis duros da
crise; antes acabarán as consecuencias dramáticas do estrechamiento
de limítelos democráticos do réxime expresado na xudicialización
de todos os conflitos sociais.
Nesas
condicións, debemos comezar a deixar de falar do réxime do 78, e
empezar a falar do réxime do 155/135; réxime de excepción, non
vinculado a ningunha constitución, nin tan sequera á errada da
Transición, onde as liberdades democráticas están en función dos
intereses do aparello do estado e non ao revés.
Galiza,
no mes de maio de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario