Roberto Laxe
O pasado 23 de xuño, mentres en Francia a clase obreira enfrontaba a
reforma laboral do goberno Hollande e a UE, en Gran Bretaña celebrábase un
referendo para decidir se seguían na Unión. A pesar de toda a campaña do gran
capital británico, europeo e mesmo norteamericano, unha parte maioritaria da
clase traballadora británica votou por saírse da UE.
Está claro que a política timorata do actual dirixente laborista
Corbyn, de “nadar e garda-la roupa” ante unha opción que enfrontaba á súa base
social, inclinada cara á saída, co aparello do partido, disciplinado ao gran
capital, facilitou a tarefa da dereita conservadora e do UKIP, para pór no
centro do debate a xenofobia e o racismo, ocultando o verdadeiro motivo.
O certo é que o voto foi contra as políticas neoliberais implementadas desde a época de Thatcher, os seus sucesores, Major e Blair, e sobre todo desde o estalido da crise del 2007. Que a xenofóbia e o racismo mollo un papel central, seria infantil negalo, pero tamén é certo, como afirman moitos, “non todo votante por saír é un racista, pero todo racista votará por saír”; nunha afirmación non exacta, pois as políticas xenófobas contra as persoas refuxiadas foron impulsadas polo goberno europeísta de Cameron.
Gran Bretaña foi xunto coa EE UU un dos epicentros da actual crise,
seguidos polo Estado Español, pois foi no tremendamente financierizado Reino
Unido onde a burbulla inmobiliaria alcanzou cotas máis grandes, levándose por
diante a bancos como o Nothern Rock, nacionalizado e posteriormente vendido, a
fondos de pensións, etc. En palabras dun alto executivo do Banco de Inglaterra,
“Ao longo dos últimos 160 anos o crecemento da intermediación financeira foi
superior, en máis dun 2% anual, ao crecemento global da economía. Dito noutras
palabras, o aumento do valor engadido do sector financeiro foi o dobre que o
aumento do conxunto da economía, nese período de 160 anos”. Se devandito sector
financeiro supuña o 1.5% dos beneficios da economía entre 1948 e 1970, hoxe
representa o 15%.
Só foi capaz de navegar na crise dunha maneira distinta ao Estado
Español, e os que eles despectivamente chamaron PIIGS, por esa situación
“especial” que o imperialismo británico ten na a división internacional
mundial, ser un centro financeiro sen grandes industrias, todas ou en mans
estranxeiras ou deslocalizadas, e o control da libra, que lle permite absorber
unha parte da plusvalía a nivel mundial para sufragarse e facer políticas
independentes da zona Euro.
Aínda así, a súa pertenza á UE obrigáballe a disciplinarse, así fose de
mala gana, ás politicas de Bruxelas. Esta disciplina foi a que asociou
UE=decadencia, recortes e austeridade; a conclusión non podía ser outra que o
triunfo de “saír”, a pouco que a UE cambaleásese: a crise das persoas
refuxiadas puxo de manifesto a aguda crise que atravesa á Unión.
De Grecia a Gran Bretaña,
pasando por Francia e os demais
Non é a primeira vez que a UE recibe un pau por parte dos pobos. De
feito, cada vez que un estado consulta á poboación a relación coa UE, esta (e o
goberno de quenda) recibe unha derrota. Fronte á Constitución Europea, en datos
citados por Vicenç Navarro, en Francia votou en contra o 79% dos traballadores
manuais, o 67 dos servizos e o 98 dos sindicalizados; en Holanda o 68% da clase
traballadora; en Luxemburgo o 69. E non hai tanto tempo, un ano, en Grecia a UE
levou un rotundo OXI, que só a traizón da súa dirección, Syriza, reverteu,
pactando as políticas que agora están a converter a Grecia nun protectorado
europeo, e en concreto alemán.
Non é desatinado afirmar que a experiencia grega, o rexeitamento ás
políticas da UE, pesaron no Brexit, reafirmando o profundo carácter de clase,
internacional, da resposta británica.
No fondo, a crise da UE
O Brexit non é a causa da crise da UE, senón unha das súas
consecuencias, como o Oxi grego, as mobilizacións francesas...; dito doutra
forma, é consecuencia do capitalismo europeo actual que tomo forma xurídica no
Tratado de Maastricht e as súas consecuencias de débeda, privatizacións e
desmantelamento do Estado do Benestar. Pero é unha forma particular de crise,
posto que a burguesía británica sempre tivo unha relación “especial” con
Europa, que definise Churchill en 1930, “estamos con Europa, pero non somos
parte dela”. Tras a II Guerra, cando GB cede o cetro do mundo á EE UU, a súa
burguesía redefine o seu papel e convértese no “socio” europeo da nova gran
potencia. Para a EE UU este papel é importantísimo, por iso é polo que Obama
fixese campaña polo “remain”; desta maneira teñen un pé dentro dun conglomerado
económico que nalgún momento podería facerlles sombra, ademais de ser unha
punta de lanza para as relacións económicas entre ambos os lados do Atlántico:
Gran Bretaña como a mortadela do “sandwich”, ao carón a EE UU no outro Europa,
e ambos mantendo Londres como centro financeiro de primeira orde.
Esta relación contraditoria manifestouse non fai nin dous anos, cando o
Tribunal de Estrasburgo negou a Frankfurt o dereito a ter a sede dos
intercambios en euros, que estaban en Londres (e seguen alí). É surrealista,
Londres cunha política monetaria diferente á da zona euro, controla a trasfega
financeira en euros. O Brexit ten tamén este compoñente que agudiza as tensións
interimperialistas; ao saírse da UE o argumento para manter o centro financeiro
do euro na City non se sostén e xa comezaron os movementos para facerse con el.
A UE é unha alianza entre potencias imperialistas contra a clase
traballadora europea e os pobos do mundo. A crise do 2007 agudiza as súas
tendencias opresoras e explotadoras, e é contra estas políticas que reaccionan
os pobos, uns a través dos referendos como gregos ou británicos, outros, como
os franceses con folgas e ocupacións; pero en todos os casos a resposta faise
de maneira illada. Cada clase obreira, cada pobo, enfronta aos seus gobernos
coma se os seus políticas non fosen parte dun plan do capitalismo europeo,
senón froito dos problemas nacionais ou estatais.
Da mesma maneira que moitos dos que rexeitan as políticas da UE, non o
levan até o final quedándose na mera esixencia da súa rexeneración, sen
comprender que a UE é o problema; outros manteñen a oposición a esas políticas
dentro dos marcos estatais. Os dous alimentan as saídas racistas e xenófobas,
que son as únicas que aparecen ante a poboación traballadora clara e
abertamente enfrontados á raíz do problema, a Unión Europea.
Para que o Brexit, o OXI grego, as mobilizacións francesas.... adquiran
un carácter verdadeiramente transformador hai que superar o nacionalismo de vía
estreita que os atenaza, e o NON á UE ten que ir ligado á esixencia de “outra
Europa é posible”, a Europa dos e as Traballadoras e os Pobos.
En Galiza no mes de setembro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario