Carlos Dafonte
Dúas cuestións son ó meu entender salientables analizando os resultados
da xornada electoral no seu conxunto; en primeiro lugar que en Euskadi o
primeiro partido de presenza estatal é Podemos, e conseguiu o terceiro posto;
os partidos do “bipartidismo” imperante no estado, ocupan os últimos lugares;
en segundo que quen sae derrotado verdadeiramente da xornada é o Psoe que perde
7 deputados en Euskadi e 4 en Galicia. A relevancia dos nacionalistas en
Euskadi é moi importante e aínda maior a dos partidarios do dereito a decidir,
cuestión que non debe ser esquecida.
O retroceso do Psoe nas dúas autonomías debemos valoralo como resultado dun conxunto de circunstancias mesturadas entre as esóxenas, a posición do partido a nivel de estado na conxuntura política actual, tanto a da dirección, como a de quen se lle enfronta, @s que se coñecen como “os baróns” e endóxenas, as propias das políticas desenvolvidas polo Psoe nas dúas autonomías. En Galicia estas últimas hainas moi variadas, dende as presuntas corruptelas descubertas en determinados concellos, que afectaron ó candidato a presidi-la Xunta, á política de oposición levada a cabo nestes catro anos ou a substitución “hai poucos días” do candidato á presidencia da Xunta elixido en primarias por outro menos coñecido, que ademais non conta co consenso dentro da organización e a oposición explícita de determinados dirixentes territoriais con peso na mesma, ou a inexistencia dun proxecto do Psoe para Galicia.
Os resultados en Galicia: o PP renova a maioría absoluta.
Era unha posibilidade por todo o acontecido a redor da forza que se
converteu en continuadora de Alternativa Galega de Esquerdas (AGE), En Marea.
Para gañarlle ó PP en Galicia necesítase proxecto, programa e discurso e
engadiría dúas cuestións máis que sen elas o obxectivo, aínda que tivéramos o
anterior, tórnase moi difícil, organización e mobilización social.
Eu tiña claro que o tirón forte para non permitir que o PP acadase a
maioría absoluta tíñao que dar En Marea fronte a un Psoe e un Bng en retroceso
electoral, pero En Marea non ten hoxe un proxecto de Galicia claro, alternativo
ó neoliberal, capaz de ser algo máis que un trasnoitado social-keynesianismo,
nin un programa electoral coñecido e
debatido na sociedade con anterioridade. Así mesmo o discurso da campaña, agás
catro elementos utilizados por todos cantos non son o PP, tampouco foi capaz de
dar alternativas ós problemas cotiás, foi un discurso máis ben de carácter
emotivo e de denuncia, que de senta-los alicerces da construción dun proxecto
de país diferente ó que a UE tenta impor.
Eu levo tempo cavilando sobre que debe facer unha forza que
verdadeiramente sexa transformadora nunha conxuntura como a actual, na que as
vellas forzas políticas resístense a desaparecer e as novas non teñen o pulo
suficiente para imporse. A miña conclusión e que non hai que levar adiante posicións
que axuden a consolidar o que queremos
cambiar, e na situación actual, todas aquelas que non sexan levar nas
institucións nas que se ten presenza, políticas autónomas de enfrontamento co
réxime, e tentar mobiliza-la sociedade con ese mesmo obxectivo, considero son
incorrectas. Hai que ter como obxectivo organiza-la oposición nas institucións
e na rúa ó réxime. Pero cada vez que en Madrid ou en Galicia se formule a
necesidade de formar parte dun goberno co Psoe, vaise polo camiño contrario a
ese obxectivo e se valoramos esta cuestión dun xeito só electoral, pérdense
milleiros de votos de quen pensaba votar por estar de acordo nun cambio fondo
nas estruturas; non nos enganemos o obxectivo de formar goberno co PSOE, aquí
ou en Madrid, non permite aparecer como unha forza de esquerdas, alternativa, e
converte a quen o formule, nunha forza máis do sistema político do réxime.
A continuidade de AGE
En Marea xorde, como AGE, para ser esa alternativa, que supere ó creado
hai catro anos, pero esta non se pode construír só dende as institucións
burguesas; ese camiño non ten saída; hai que construí-lo dobre poder dende a sociedade e para facelo é necesaria a
mobilización e a organización e neste senso, dende a aparición de AGE,
perdéronse catro anos por unha falla de obxectivos de carácter estratéxico, que
en dous meses de existencia de En Marea non se poido solucionar. E pregúntome,
dentro de En Marea se ten claro este obxectivo? Ademais centrouse a acción de
oposición ás políticas actuais que o PP leva adiante, unicamente no eido electoral: votádeme que
dende as institucións realizaremos o cambio xunto con outro partido, en quen a
xente, hai tempo perdeu a confianza.
A organización da que falo é algo máis que sumar diferentes siglas de
partidos xunto con algunhas persoas independentes; no caso de Galicia é
transformar todo o que é En Marea nun movemento organizado que supere a actual
situación de “sopa de siglas” onde cada unha delas tenta saca-lo maior
rendemento político como se viu nas primarias.
Polo tanto nestas circunstancia de debilidade política, organizativa e
de falla de perspectiva estratéxica, os resultados de En Marea hai que
consideralos como que son produto da importancia que certos sectores sociais
ven da necesidade de transformacións fondas nas estruturas de Galicia, pero
tamén resultado da improvisación e non ser capaces de ver as limitacións con
que o proxecto nacía. E nesas circunstancias AGE ten unha responsabilidade
importante, e os que pensan que ca elaboración de Códigos Éticos e a celebración
de primarias para elixir os candidatos, estanse a dar pasos adiante na posible
derrota do PP.
Nestas circunstancias enfrontarse ó PP e pensar que se lle podía
vencer, era máis efecto do optimismo da vontade que dun análise serio da
realidade.
Que circunstancias levan ó
47,53 % dos votantes a facelo polo PP?
Aínda que En Marea avanzou en 70.000 votos en relación a AGE, coido que
o que a grande maioría dos votantes que o fixeron polo PP, aínda que entenden
que este partido non o está a facer ben, e quen coñeza as cifras de paro, de
pobreza, de emigración, de contratos lixo, as noticias de corruptelas, etc, así
o ten que considerar, danlle máis valor a estabilidade, a continuidade do que
hai, fronte ó que se coñece pouco, o que pode vir.
Tampouco axuda moito esa identificación que se fai na maioría dos
medios de comunicación hexemónicos, de En Marea con Podemos a nivel de estado;
é certo que Podemos forma parte, que ten unha presencia en En Marea maior da
que lle correspondería pola súa traxectoria política en Galicia, pero é a
acadada nas primarias, e hai que recoñecer que a súa importante presenza, lle
da un certo carácter de improvisación, de atoparse todo no aire, de que é
necesario asentar todo o que se puxo en marcha hai catro anos, que gozaba, hai que
dicilo, de alicerces moi sólidos en Galicia; situación que non axuda nunha
conxuntura política como a actual de fonda crise económica e social e fronte a
un partido cunha importante estrutura, que ademais atópase á fronte de
institucións que utiliza no seu beneficio, cun considerable apoio dos medios de
comunicación e no medio dunha corrente política que se está a dar na UE, que
apunta cara a unha dereitización maior do panorama político.
Se comparamos as cifras de todo tipo do País Vasco cas de Galicia, de
paro, a pensión media, os salarios, pobreza, ou xestión dos servizos públicos,
listas de espera na sanidade por exemplo, etc, observase que son moito mellores
as do primeiro que as nosas e nembargantes ó PNV, que xestiona as institucións
autonómicas, fica moi lonxe da maioría absoluta. Son uns tolos @s vascos e as
vascas? Pois non, non son un grupo de tol@s, non son conservadores a nivel
político, inmobilistas, nunca lle entregan a maioría absoluta ó PNV nin a
ningún outro partido e en Galicia, cunha xestión que ten uns números
desastrosos, preto do 50 % dos galegos e galegas consideran que é bo darlle ó
PP ó longo de varias lexislaturas, a maioría absoluta. Como é posible que non
consideren que esas maiorías absolutas que tivo Fraga e agora Feijoo, son as
que nos levan á actual situación?. Creo que merece unha fonda reflexión, unido
ó que significou o goberno do bipartito na creba das esperanzas de moit@s
galeg@s, que foron capaces de dar o paso de quitarlle a maioría absoluta ó
partido que agora a repite.
Pero ademais no País Vasco, o PP, se non chega a ser que na lei
electoral a provincia de Álava está moi “primada” en número de escanos respecto
ó número de habitantes, sacaría aínda menos deputados, xa que é nesta provincia
onde acada máis que nas outras dúas xuntas.
Que circunstancias concorren en Galicia para que a clase traballadora asalariada, a pequena e media
burguesía, o campesiñado, os que se adican á pesca, todos tan golpeados pola
crise, algúns sectores en situación crítica, sigan confiando no PP? A resposta
é histórica, atopase mergullada no feito en como se desenvolveu o proceso
histórico na nosa terra, na loita de clases, na formación das mesmas, o xeito
en como a superestrutura influenciou nelas, a igrexa, os límites ó ensino, a
política baseada no caciquismo, a constitución da formación social actual... e
despois os anos de ditadura que serviron para asentar toda unha serie de
crenzas que viñan de vello e eran falsas, pero que cando enraizan no conxunto
dunha sociedade, considéranse como o sentido común da mesma, parte da súa forma
de ser, son moi difíciles de combater; sobre todo por seguirse fortalecendo na
etapa da democracia, pois aquí, o feito de non terse producido unha creba co
sistema ditatorial, tivo un influxo maior, polas circunstancias do noso devir
histórico, que noutros territorios do estado.
En Galicia no mes de setembro de 2016.
No hay comentarios:
Publicar un comentario