Carlos Dafonte
Celebráronse as primarias de A Marea con resultados que non axudan á
unidade, por moito que se nos queira convencer do contrario. Onde teñen máis
forza determinadas organizacións e actuaron con maior unidade de criterios,
sacaron os cabezas de lista e os postos de saída das próximas eleccións e na
provincia onde algunha organización ten pouca forza, pois non sacou nada que
lle permita ter representante no futuro Parlamento Galego. Polo tanto as
primarias concibidas como se levaron a cabo, como unha carreira entre as
diferentes organizacións, non axudan a confecciona-las mellores listas, non
serven para integrar, nin creo que se escolleran @s máis cualificad@s; as
listas que só están formadas por persoas que pertencen a determinadas
organizacións políticas ou sociais, que non defenden un programa claro e
coñecido con anterioridade, na miña opinión, serven para moi pouco; non van ser
o feito determinante para que produza unha morea de votos que derrote ó
bipartidismo e supoño que de iso se trata. Se ó final o resultado da Marea é
bo, o será a pesares do paso atrás na unidade que representaron as primarias.
Por outra banda, se gañe ou se perda, necesítase un grupo parlamentar forte, disciplinado, capaz de levar adiante o programa presentado, non só na institución, tamén na sociedade e ser capaces @s elixid@s, de estar en contacto permanente ca sociedade galega e sen suplanta-las súas organizacións nin o xeito autónomo de funcionamento que teñan; ser capaces de converte-lo Parlamento na caixa de resonancia dos problemas e das necesidades da sociedade.
A experiencia nos di que hai doce anos o PP con Fraga á cabeza, foi
derrotado e catro anos de goberno PSOE-BNG, prepararon a situación política
para dúas maiorías absolutas do PP. Todos temos claro que hai que botar ó PP do
goberno da Xunta, pero non para repeti-lo mesmo ciclo político. Que debe
cambiar?
O grave é que en oito anos ningún dos dous compoñentes do “bipartito”
fixo unha autocrítica do que aconteceu e as razóns de que o PP saíse
fortalecido, despois de catro anos de goberno da suposta “esquerda”. Autocrítica que permitise a
sectores do pobo galego entende-lo que pasou con aquel goberno, para que catro
anos despois moit@s galeg@s cambiaran o seu sentido do voto, ou o fixeron polo
PP ou marcharon cara a abstención e voto en branco.
Os que non formaron parte de ese goberno e tamén se consideran de
esquerdas ou progresistas, tampouco fixéronlle a crítica pública adecuada para
permitir que, o posible avance o 25 de setembro, en momentos como o actual de
verdadeira emerxencia social, sexan chanzos consolidados para seguir subindo
despois dos catro primeiros anos e non haxa máis tarde que baixalos.
Polo tanto, que debe cambiar respecto ó goberno PSOE-BNG de hai doce
anos?. Entre outras circunstancias, en
primeiro lugar non converterse en prisioneiro da institución; do Parlamento
e de calquera outra na que se teña presenza, que foi a tendencia, do PSOE é
lóxica, pero non do BNG ata que entrou na Xunta e que arrastrou a moitos grupos
municipais ó mesmo camiño. Para unha persoa de esquerdas as institucións non
son onde se dan solucións completas a todos os problemas das clases traballadoras
explotadas polo capital. As institucións actuais son o lugar para soluciona-lo
problema da burguesía en conflito permanente con a quen lle extrae a plusvalía,
e en determinados momentos, como nas crises, dos sectores máis poderosos da
mesma. Por iso falamos e cualificamos o estado actual, como “estado burgués”,
por estar edificado para resolve-los problemas da clase hexemónica na sociedade
capitalista: a burguesía.
E esta circunstancia non se soluciona cos “Códigos Éticos”, só poderá
resolverse se hai consciencia de que o anterior é certo e polo tanto se actúa
en consonancia con esa certeza e a consideración de que estas institucións
poderán permitir avances en beneficio dos explotados só, e ata un certo límite,
se, segundo aspecto a ter en conta, hai unha mobilización social importante. Na
etapa do “bipartito” a mobilización social desapareceu, posto que os que ían
traballar polos de “abaixo” estaban controlando as institucións, nunha clara
mostra do que é unha actividade reformista: ó socialismo a traveso das
institucións do capitalismo. E quen esperaba cecais dun xeito precipitado, o
PSOE é un partido de orde, pero da orde burguesa, transformacións importantes,
sentíronse enganados e abandonaron o barco. Pouco se fixo dende as institucións
e nada se pulou dende a rúa.
En terceiro lugar, que a
xente non esta disposta a tragar calquera tipo de política e o bipartito
aplicou políticas neoliberais, como non pode ser doutro xeito nun goberno do
que o PSOE forme parte, sobre todo se é o partido maioritario. Se cambian as
maneiras de exerce-la política, pero a política que se aplica segue a ser
agresiva c@s traballador@s, non podemos dicir que haxa un cambio. E iso foi
fundamentalmente o que aconteceu.
A experiencia de AGE.
Despois do “bipartito”, doutra experiencia da que hai que sacar
conclusións e do acontecido con AGE e a súa irrupción no panorama político
galego que lle permitiu xogar un papel importante, aínda que todo hai que
dicilo, menor do que se esperaba. E a experiencia AGE nos di que é posible unha
alianza entre unha forza nacionalista de esquerdas e unha forza da esquerda
galeguista cun proxecto nacional galego, aínda que se atope integrada nun
proxecto estatal; sempre que esta forza estatal sexa de esquerdas e polo tanto,
respectuosa cas decisións das organizacións autónomas. Hai que dicir que houbo
un antecedente de AGE cuxo fracaso nunca foi valorado, a creación de Esquerda
Unida- Esquerda Galega.
En segundo lugar, a existencia de AGE veu demostrar que ó contrario do
que se manifestaba dende hai anos, o panorama institucional galego non estaba
pechado, o constituído por tres forzas, e que é a loita de clases a que
determina as forzas que van ter presenza nas institucións.
A aparición de AGE, foi resultado do interese que espertou en sectores
sociais que non se sentían representados por ninguén, as tres forzas de sempre,
ós que se chamou xenericamente “@s indignad@s”, froito da brutal crise
económica e social que padecemos, e tamén sectores da esquerda que levaban
moitos anos na abstención ou no voto en branco.
AGE non permitiu que esa corrente de desapego do réxime, que é
positiva, se materializase en Galicia en unha organización pequenoburguesa de
carácter radical, que toda a actividade política a centra na actividade
institucional e no pacto co Psoe.
Pero dende o meu punto de vista, AGE e os seus dirixentes non estiveron
a altura das necesidades que o momento político e as necesidades do pobo
traballador galego exixía; non foron capaces de supera-la forma de grupo
parlamentar e avanzar decididamente cara a creación dun movemento político
social, dotado dun programa que superara o electoral e poñerse ó servizo dos
traballadores galegos como clase capaz de levar adiante as transformacións
necesarias, para supera-la situación de crise e o réxime que a xestiona.
E AGE tiña unha responsabilidade enorme, como tamén foron enormes as
expectativas creadas a nivel de estado, pero quedou en ser un grupo
parlamentar, con dificultades internas, incapaz de dar os pasos necesarios para
acoller no seu seo a toda unha serie de persoas independentes e grupos e
organizacións políticas; configurar en suma un espazo de converxencia de
distintas tradicións da esquerda galega, en base a un programa elaborado dun xeito colectivo que representara un
compromiso ca sociedade e dera fundamento ás políticas de alianzas.
Así pois, a experiencia de AGE, aínda que rachou con moitos
convencionalismos da política galega, en conxunto, sendo positiva non conseguiu
poñer en valor todo canto de forza transformadora tiña, ó ficar como grupo
parlamentar e non ser capaz de recoller organicamente e polo tanto dar canle,
lanzar a acción política a moit@s milleiros galeg@s.
De ser AGE un movemento integrador, de terse presentado ás eleccións
municipais, outro sería o panorama político actual e o camiño por percorrer
cara ás eleccións autonómicas.
O peor que pode facer unha parte de En Marea, é pensar que todo naceu
co 15-M; o análise a fondo das experiencias do pasado, e en Galicia hai un
pasado de loita como en ningunha outra parte do estado español, deben conducir
a cometer un número menor de erros hoxe.
Volverá En Marea a comete-los mesmos erros do pasado? A formular unha
alternativa cun Psoe maioritario no caso de que o PP fique en minoría? Con que
programa no caso de darse o “sorpasso” e ser En Marea a segunda forza
parlamentar? Vai ser En Marea só un grupo parlamentar ou vai avanzar cara a
constitución dun movemento?
En Galicia no mes de setembro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario