Roberto Laxe
Hai un tremendo apagamento informativo sobre o
que está a pasar en Francia, coa loita de clases manifestándose como é, clase
obreira contra capital, e as clases medias, aí, no medio, como o houbo cando na
Arxentina varias organizacións trotskistas agrupábanse no FIT e sacaban
1.200.000, e facían actos baixo a faixa do "goberno dos traballadores",
desmentindo a Laclau na súa patria.
Da mesma maneira que mentres a Podemos e os
seus 1.200.000 votos daquela dedicábanlle todos os informativos, ao FIT, non.
Os primeiros era "nova política", os segundos, "vella
política". Agora co que sucede en Francia tres cuartos do mesmo, a
"nuit debout" á que dedicaron paxinas, era a "nova
política", as folgas e cortes de estrada, a "vella"; e a
sociedade española, pequeno burguesa até a medula -aínda non superou o
fidalguismo, iso de ocultar que un é pobre tras unha capa e un sombreiro de á
ancha-, mirando para outro lado.
Aos que se cren clases medias, tapando o seu carácter obreiro baixo unha capa e un sombreiro de á ancha como os fidalgos do Século de Ouro: gústelles ou non son clase obreira. Viven dun salario e se llo quitan ou rebaixan, son desafiuzados, sofren ese eufemismo de clase obreira pobre que é "a pobreza enerxética", teñen que deixar de ir de vacacións, etc. Poida que a base de moitas horas extras, hai uns anos, conseguisen parecer que non o son. Que a base de hipotecarse puidesen ir de viaxes de noivos a Cancún, como calquera pequeno burgués, que cambiasen de coche,... Non eran máis que as súas capas que ocultaban o que realmente eran.
Coa crise todo iso acabouse, o capital quitou
a capa que tapaba as miserias. A festa terminou e agora toca recoñecerse como o
que un é, unha persoa asalariada, é dicir parte dunha clase social que depende
para o máis mínimo da súa vida dese salario que lle reduciron a base de
reformas laborais, como a que agora queren “endilgarlles” aos franceses.
O espello no que debemos mirarnos é no da
clase obreira francesa, non crernos as estupideces seudo intelectuais que veñen
das universidades anglosaxoas, ianquis principalmente, destinadas a nos facer
esquecer que somos clase obreira, asalariada; e que só temos a nosa forza no
papel que cumprimos na produción e distribución de mercadorías, como demostran
a clase traballadora francesa, parando as refinerías, as centrais nucleares, o
transporte colectivo, etc. etc.
No estado español tamén hai refinerías,
centrais térmicas, nucleares, papeleiras, conserva, téxtil, fornos de aluminio,
grandes almacéns e grandes empresas de transportes (o Metro de Madrid e
Barcelona na folga), e os franceses demostran que unha loita non se dá se non é
para gañar.
Aquí fixemos varias folgas xerais, coma se dun
fetiche tratásese: un dia de folga, e despois desmobilización... Como o inimigo
de clase non cede por un día de folga, loxicamente, posto que o recupera
despois a base de horas extras e co desconto de salario, a conclusión da clase
obreira española é que as folgas non serven para nada. E a burocracia sindical
tan contenta, porque así non ten que volver convocar nada, limitándose a tomar
café coa patronal.
Esta é unha concepción da loita ben pequeno
burguesa, formal, como todo no Estado Español. "As formas son todo, o
contido nada", seria o epitafio da esquerda española.
A clase obreira francesa fixo unha folga
xeral, que non foi tan xeral, pero tiñan vontade de loitar, e mantiveron até a
data as folgas parciais desorganizando a produción, os transportes e a
distribución de mercadorías. Porque ese é o noso poder: desorganizar a
produción burguesa de mercadorías, e tamén, cando se toma conciencia de clase,
organizala doutra forma, socialista, como apuntaban os traballadores e
traballadoras das eléctricas francesas, desconectando aos ricos e conectando
aos pobres. Miren, por certo, señores reformistas que fácil acábase co
eufemismo da "pobreza enerxética", sen subvencións nin nada de ong’s
subvencionadas; expropien ás eléctricas e xa está. Como todo, o problema é de
vontade política, de enfrontarse ás eléctricas ou ir de apagalumes socializando
o pago dos que non poden pagar.
Aquí o día despois dunha Folga Xeral hai unha
paz, que é a paz dos cemiterios da loita. No fondo, froito do seu atraso
político, a clase obreira ten substituído a reverencia cara á igrexa pola
reverencia cara ao dia de Folga. Non compañeiras e compañeiros, as loitas danse
para gañar, e senón é mellor non dalas, loitar por loitar é lume de artificio,
son formas sen contido. E derrotar a un inimigo como a UE e os gobernos non é
cousa dun día, nin un problema formal, senón dunha mobilización constante, cos
obxectivos ben precisos.
Está claro que unha loita se pode perder; non
está escrito en ningures que o resultado dunha loita, salvo se esta convócase
para perder, como fixo a burocracia española sempre. Converter nun fetiche a
folga xeral é baleirala de contido, para convertela nun día de festa, non de
loita. Para que isto non suceda, hai que seguir o exemplo francés, antes e
despois do día de folga, hai mobilizacións en sectores estratéxicos da
produción como as refinerías, as centrais de enerxía, o transporte,... que
fortalecen a conciencia da clase na súa propia organización.
A clase traballadora poderá perder porque o
inimigo a bater é moi forte, o goberno imperialista francés e a UE, e os medios
de comunicación co apagamento informativo (se isto sucedese en Venezuela, sería
titulares dia se e dia tamén), cuns aliados inestimábeis, as burocracias
sindicais da propia Francia e do resto de Europa e, sobre todo, as forzas
políticas do "cambio", como Syriza, Podemos, o Plan B, etc. etc., que
a contundente resposta da clase obreira colleu co pé cambiado, uns convertidos
nos Hollandes de Grecia, e os outros buscando nas eleccións o que Francia ou
Grecia demostran que son un canellón sen saída para os traballadores e
traballadoras. Tanto Hollande como Syriza chegaron ao goberno con programas e
políticas antiausteridade que gañaban pola esquerda ó de Unidos Podemos, e xa
vemos como están.
A clase obreira europea, como desde a Comuna
de París até as ocupacións de refinerías do 2010, pasando pola revolución en
1936 ou o maio do 68, faría moi ben en aprender dun dos seus sectores que
sempre pon no centro o que é o decisivo para a sociedade: a loita de clases,
que existe, por moito que aos nosos intelectuais pequeno burgueses lles de por
negala. O día que lles explote nos narices que non se digan que non avisamos:
Francia demóstrao.
En Galiza no mes de xuño de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario