Carlos
Dafonte
As segundas eleccións seguen a poñer de
manifesto a febleza do réxime.
Rematada a batalla das eleccións, o
panorama político a nivel de estado continúa marcado pola guerra do
neoliberalismo contra todo intento de que apareza outra política, sobre todo no
aspecto económico, que poña en entredito as marcadas pola "troika",
aínda que sexa neokeynesiana. Este labor o van ter que levar a cabo nunhas
circunstancias de extrema debilidade, tanto do réxime e do futuro goberno do
estado, como da propia Unión Euopea. Vai ser a primeira vez que nas Cortes,
senón se celebran unhas terceiras eleccións, teña o partido maioritario
nas mesmas, o menor número de deputados de todo o período dende que desapareceu
a ditadura, o que posiblemente vai a obrigar a unha lexislatura curta. Sobre a
febleza desta UE, e o “Brexit”, falaremos máis adiante.
Para agachar esta realidade, necesitan, en primeiro lugar, presenta-los resultados de Unidos Podemos como unha derrota cuasi definitiva das dúas formacións políticas que a integran, e así seguirán os medios de información hexemónicos ata as eleccións autonómicas próximas, facendo propaganda e tentando desprestixia-las; mentres, os resultados do Psoe e C's siléncianse ou non se consideran importantes. O mesmo que tampouco lle dan importancia algunha a que o PP non recuperara a enormidade de escanos e votos perdidos con relación ás eleccións xerais de 2015. Algúns medios chegaron a formula-la necesidade da dimisión de Iglesias, os mesmos que non consideraron necesarias as dimisións de Rajoy e Sánchez despois dos respectivos desastres electorais do 20 D.
Vese con claridade o intento de
facer todo o posible para que nas futuras eleccións autonómicas, galegas
e vascas, as forzas que en principio parecen poñer en cuestión ó réxime,
cheguen co maior desgaste posible.
E quero matizar a miña anterior
afirmación; a desconformidade co réxime móstrase de diferentes xeitos, dende actitudes
claramente reformistas, ata alternativas de carácter revolucionario; ogallá
estiveran creadas as condicións para esta última, pero se consideramos que o
actual aséntase en tres pés, un sistema político cun estado de carácter burgués
con monarquía parlamentar; un xeito de xestiona-la economía baseado no
neoliberalismo e a hexemonía dunha clase, unha fracción da burguesía, a
oligarquía. Unha modificación do actual réxime, pode ser unha república
burguesa, unha proposta de capitalismo neokeynesiano e a pequena
burguesía como clase hexemónica; algo parecido ó que foi a IIª República.
Xa sei, cunha matización moi importante, a fortaleza do movemento obreiro e
popular que agora non hai.
A realidade obxectiva é que Unidos
Podemos consolidou 71 deputados e En Marea 5 e un senador, que é unha base moi
importante para as futuras eleccións autonómicas; tampouco se debe esquece-lo trunfo no Pais
Vasco, desprazando ó PNV.
Para o réxime, un futuro cas tres
nacións sen estado, gobernadas por forzas políticas que formulan unha saída
democrática enfrontada ó centralismo herdado do franquismo, é un horizonte non
aceptable.
A incapacidade de Podemos para levar adiante a loita contra o réxime e a
actual U.E.
Podemos, dende o meu punto de vista,
como o movemento de masas coñecido como o 15 M onde ten a súa xénese,
representan a explosión de indignación da pequena burguesía e sectores
proletarios que se consideraban "clase media", polo proceso de
proletarización da primeira, e os segundos non atopar nin nos sindicatos, nin
nas organizacións políticas que os din representar, solucións para a nova
situación vivencial á que a crise os empurrou. E quero lembrar unhas verbas de
Lenin no senso de que a “concepción pequenoburguesa da hexemonía ve a esencia
da mesma nun pacto, no mútuo recoñecemento
e nas condicións estampadas sobre o papel…”
Polo tanto non é estrano, que
Podemos como vangarda da pequena burguesía teña unha concepción da actividade
política moi circunscrita ó electoralismo, reducida ó campo das institucións.
En primeiro lugar pola razón de que a pequena burguesía non ve ó proletariado
como o seu aliado e as formas de loita do mesmo, como o exemplo a seguir, como
as máis adecuadas para combinalas co calendario electoral e ca actividade
institucional. En segundo, aínda que tivera outra concepción da actividade
política, non ten vimbias para levar adiante unha mobilización obreira, sostida
no tempo, ca misión de paraliza-la producción, determinados servizos, etc. Non
se lle poden “pedir peras a un ameneiro”; por certo árbore en perigo de
desaparición.
Podemos pode hoxe encher unha praza
púbrica, pero pouco máis; non ten conexión nin interese en organiza-los
asalariad@s como tal clase, a súa misión e dar cauce institucional á
indignación que se produce nun momento determinado, pero iso ten un percorrido
moi limitado. Son outros, os sindicatos de clase e organizacións políticas que
forman parte do movemento obreiro quen ten a responsabilidade de organizar e
mobilizar, pero uns polo seu grao de burocratización, outros polo
institucionalismo no que se atopan inmersos e diferentes grupos pola súa
incapacidade para a unidade, son incapaces de manter unha sociedade mobilizada,
que quere dicir informada , organizada para a loita. Ó réxime só lle pode
enfrontar con éxito a clase obreira organizada, política e sindicalmente e á
UE, a confluencia das loitas d@s traballador@s de cada país. Unidos Podemos ca
presencia de IU, debe ser un elemento que lle faga reflexionar a Podemos sobre
a loita de clases. Aínda que a febleza ideolóxica de IU non o garantiza en
absolute.
En Segundo, esmagar de inmediato calquera xermolo doutra política
que non sexa de austeridade, desacreditando non tanto a política en si, que
tamén, como ós voceiros da mesma, por ser irresponsables e utópicos. O caso
grego exemplifica ben o que afirmo. Imponse unha “verdade única” o estado
español está a saír da crise, somos o que máis medra da Europa da UE e hai que
persistir na mesma política para consolida-los logros. É certo que nas campañas
electorais, os neoliberais de ámbito estatal, PP, Psoe e C's, as veces
presentan diferencias programáticas pero unha vez que controlan as institucións
a “verdade única” é a que se concreta; ademais, mentiron na campaña electoral
pasada, nonquerendo falar da UE, escondendo os recortes ós que estàn
comprometidos ca UE e non queren que a hora de concretalos, poda producirse un
"outono quente", expresión que utilizábamos en tempos da ditadura
cando retornábamos para inicia-lo curso na universidade, arredor doutra política
distinta. Como levan machaconamente afirmando dende 1982, a política neoliberal
“é a única posible”, e “González dixit” xa hai moitos anos, “ademais é a
política da esquerda”.
Son unha alternativa ás políticas
neoliberais as neokeynesianas? Noutras circunstancias cecais, pero hoxe a única
alternativa posible e rachar co capitalismo, nun proceso que terá maior ou
menor duración segundo a forza de cada quen. O capital hoxe non está disposto a
renunciar a aplastar ó movemento obreiro
e popular e iste non ten a forza global como para impor na UE outro tipo
de política económica, mentres non lle de solución ó problema da dirección política.
En terceiro, o
sistema politico do réxime sae do proceso máis feble que antes das dúas voltas
electorais, aínda que o bipartidismo non paga como merecía a corrupción, as
políticas contra os traballadores e a construcción dunha UE ó servizo da
oligarquía. A realidade é que tampouco existe unha alternativa fiable.
Vai ser moi dificil artellar unha
maioría estable parlamentar ó redor do 33 % do PP; nin sumando os escanos do
C’s teñen esa maioría; recorrer ós nacionalistas burgueses vascos e cataláns,
derrotados polos procesos unitarios en curso, un perigo para o future e para a
“unidade de España”, pensa o PP; se o PSOE apoia á que se denomina “a grande
coalición” pode que o “sorpasso”, agora si fose posible se a coalición Unidos
Podemos se manten. En Andalucía e Asturias foi escandalosa a abstención de
militantes e simpatizantes de IU, xusto nos lugares onde se ten producido
gobernos PSOE-IU; parece como si temeran que se producira o “sorpasso”, no
fondo ca súa actitude consolidaban o bipartidismo, que en determinadas
circunstancias lles permite “tocar poder”.
O PSOE, conscente da súa difícil
situación, xoga nestes meses a se-la
alternativa ó PP cando non é mais, os anos de goberno así o amosan, a
alternancia da continuidade nas políticas neoliberais e de austeridade impostas
pola “troika” no estado español. Non debemos esquecer que os dous partidos
aprobaron o tratado de Maastrict e o resto dos tratados da UE, que son os que
establecen na súa maior parte as políticas económicas nos estados membros; que
os dous partidos chamaron a dicer “si” á fallida Constitución Europea; que
foron incapaces de opoñerse ós recortes exixidos en servizos públicos; que
entre os dous dilapidaron o patrimonio común, vendendo a totalidade das
empresas que tiñan beneficios a especuladores e amigos; que nos meteron na
Guerra en Afganistán e Libia e teñen consensuado para que os nosos exércitos
interveñan, non se coñece moi ben con que obxectivos, en máis dunha ducia de
países. Só quero lembrar que en Afganistán facíamolo para “reconstruír e levar
a democracia”; sería bo que se deran nas Cortes debates sobre obxectivos e
logros da nosa política militar exterior. Que os dous partidos opóñense ó
dereito democrático que toda nación ten a audeterminarse…en fin, para que
seguir.
Todo o anterior nos permite afirmar
que PP e PSOE son dous pes do mesmo banco. Dous partidos “populistas” entendida
esta verba non como un concepto que resume a actividade levada a cabo dende as
instancias políticas en favor da maioría da sociedade, senón no senso deturpado
do concepto, de decirlle a sociedade o que quere escoitar, para unha vez
dominando as institucións, facer políticas económicas a favor dos sectores
minoritarios da sociedade, sempre os
máis poderosos, esquecendo as promesas electorais. Non hai máis que
manexar a hemeroteca dende hai uns anos, para decatarse da realidade.
Unha U.E. con graves problemas, pero que non vai desaparecer se non se
levan adiante as loitas necesarias para avanzar por outro camiño na unidade dos
pobos.
En primeiro lugar pola situación
económica que non ten saída clara; hai uns días o economista xefe de Deutsche
Bank, David Folkerts-Landau, falaba da necesidade de crear un fondo de 150.000
millóns de euros para recapitaliza-los bancos do continente e acusaba ó Banco Central Europeo de
“converterse na maior ameaza para a eurozona” por poñer atrancos ós bancos cas
súas decisions. Tamén afirmou “os riscos de novos cracs están por todas
partes”. Os bancos en Italia atópanse nunha grave situación, necesítanse,
segundo o Banco de Italia, 40.000 millóns para supera-la actual crise. As
franquicias en EEUU do Deutsche Bank e Santander non superaron as “probas de
estress” levadas a cabo pola Reserva Federal ós 33 maiores bancos.
A inestabilidade economica en España
e Francia tamén son elementos que debilitan a actual UE e por descontado as de
Grecia e Portugal, ó que se ven a sumar os resultados do referendo en Grande
Bretaña, o país que tiña modelado a actual UE e que a súa saída vai representar
un elemento máis de inestabilidade, non só política, tamén social e económica.
Do “Brexit” debíanse sacar
conclusions moi importantes; que os traballadores británicos votaron contra
unha UE que lles impón políticas que consideran desacertadas e que só
benefician ás élites do país e a City de Londres, o centro financeiro do mundo.
En segundo lugar que esta masa de
asalariados son moi conscentes, na maioría dos paises que a conforman, que a UE
é o seu nimigo e polo tanto diante da ausencia de forzas de esquerda que lle
planten cara á UE, votarán a aquelas organizacións que formulen a necesidade de
sair da mesma. E Francia pode ser o seguinte país en atoparse con problemas
parecidos.
Tamén saiu enfeblecida a UE da
chamada “crise dos refuxiados”, dividiu á ciudadanía, deixou de ser o espazo de
solidariedade e fraternidade e creou divisions entre países membros. A patronal
alemá dixo hai uns meses que nun horizonte próximo, debido á queda da
natalidade necesita 1.000.000 de traballador@s de fora. Esta necesidade cúbrese
con traballador@s dos países do leste e do sur de Europa. De entrar unha masa
importante procedente dos lugares en conflicto de Oriente Próximo e Medio, polacos,
húngaros, bulgaros e países do entorno van ter problemas importantes cas cifras
elevadas de desocupados, polo que se opoñen rotundamente a admisión de
emigrantes, creando disidencias insalvables dentro da UE.
Que facer?.
Sempre se considera que esta pregunta
retórica foi un logro de Lenin que así titulou o seu libro de 1902, pero non é
orixinal, a copiara do título dunha novela de Chernishevski, revolucionario
naródnikin, un dos seus autores favoritos de mocidade. En calquera caso, debe
ter contestación e precisa, nos momentos en que se considera que nos atopamos
nunha encrucillada e que da resposta, pode depende-lo futuro. O dixo o Beiras
nun programa de Vtelevisión, “necesitábamos a Lenin”; e Lenin o tiña claro, o
fundamental, da actividade por el realizada ó longo da súa vida da que se
atopaba máis satisfeito, foi crear, a pesares das dificultades e as
incomprensións de moit@s, o Partido Obreiro Socialdemócrata de Rusia
(bolxevique), máis tarde convertido en Partido Comunista; pero as solucións ós
graves problemas actuais, nunca as pode dar unha persoa por moi intelixente e
por moito traballo, como era o seu caso, que desenvolva; debemos ser entre
tod@s quen demos solucións. E cando digo entre tod@s refírome á xente de
esquerdas e @s progresistas. Que non é o mesmo, pero podemos percorrer un
camiño xuntos. O camiño de facer todo o posible para que o réxime actual non sexa máis forte como resultado das nosas accións.
En Galicia no mes de xullo de 2016
Al final siempre estamos en lo mismo, hay que construir el partido obrero, ¿pero cómo?
ResponderEliminarInteresante artigo
ResponderEliminar