Roberto
Laxe
Hai
unha lenda que di que Lenin, en decembro de 1916, comentoulle a uns
compañeiros novos que “el
non vería a revolución”.
Un lince, si señores;
Lenin en decembro de 1916 dicía
que non vería o que,
xusto un ano despois, estaría
a dirixir co Partido Bolxevique, a primeira revolución
obreira triunfante, e con percorrido temporal, da historia.
Vén
a conto esta anécdota,
porque este ano que entra vai haber artigos de todos os tipos para
conmemorar, criticar, deostar e mentir, sobre eses días
que cambiaron o mundo gústelles
ou non aos burgueses e os seus apoloxistas de calquera cor.
A
revolución de outubro non
se entende sen esa figura, sen Lenin, e a súa
gran obra, o Partido Bolxevique.
Lenin
fixo grandes achegas ao marxismo; completou dunha maneira maxistral a
análise do Capital, ao
definir o Imperialismo, na súa
fase actual, como a superior (e de decadencia) do capitalismo, cuxa
esencia é o
dominio do mundo polo capital financeiro. Tamén
fixo achegas na economía,
na análise das crises
económicas, tan de moda
agora, en obras como Sobre o Problema dos Mercados. Polemizou cos
primeiros populistas, os que dan orixe ao nome, os narodniki rusos,
en Quen Son os Amigos do Pobo.
Derivado
da caracterización do
imperialismo, a definición
de nacións opresoras e
oprimidas, permite ter claridade na loita polo dereito das
nacións á autodeterminación.
Así mesmo,
xunto con Rosa Luxemburgo, Trotski, e uns trinta máis
de revolucionarios, comprenderon o verdadeiro carácter
da I guerra, como Interimperialista, e levantaron a política
correcta de "guerra á guerra"
na Conferencia de Zinmerwald, de onde xurdiría
a III Internacional.
Sen dúbida cometeu erros, como o que corrixiu coas Teses de Abril do 17; pois antes delas, Lenin consideraba que a revolución rusa era esencialmente burguesa, que só unha alianza entre a clase obreira e o campesinado pobre podería levar adiante.
Pero
o que dá a Lenin ese
carácter de individuo que
a burguesía non pode
mercantlizar, como fixo con outros revolucionarios, é a
comprensión da necesidade
do partido para o triunfo da revolución;
un partido que non transixe cos oportunistas.
“A época
imperialista non tolera a coexistencia nun mesmo partido de elementos
de vangarda do proletariado revolucionario e a aristocracia semi
pequeno burguesa da clase obreira, que se beneficia das migallas, dos
privilexios proporcionados pola condición ‘dominante’ de ‘a
sua’ nación.
A vella teoría
de que o oportunismo é un ‘matiz
lexítimo’ dentro
dun partido único
e alleo aos ‘extremismos’ converteuse hoxe en día
no engano máis
grande á clase
obreira, no maior obstáculo
para o movemento obreiro” (O socialismo e a guerra)’´
Para
Lenin, a diferenza da inmensa maioría
dos marxistas daquel momento, e dos progresistas de hoxe, o
capitalismo imperialista non “fomenta” a paz e a
democracia, senón a
guerra e as ditaduras -sexa a súa
forma dura, militar ou fascista, sexa a súa
forma branda da reacción
democrática-.’
Lenin caracterizaba o século XX -e polo que vemos do XXI, seguimos nas mesmas- como o “das guerras e as revolucións”. Por iso non podía transixir cos oportunistas, porque estes, ao final, sempre claudican todo o máis atrasado da sociedade e, como a súa base social a aristocracia obreira (a que vive das migallas do capital), porase de parte do capital e os seus estados.’
Por
iso, para el o partido non podía
transixir; porque a esencia e o fin, se se quere até teleolóxico,
dese partido era facer a revolución; é dicir,
guerra aos que fomentan a guerra. E por iso, a gran obra de Lenin foi
o Partido Bolxevique, pois a pesar de todos os erros, incomprensións
e dúbidas, foi o único
capaz de entender até o
final que en 1917 só a
expropiación da burguesía
e a revolución obreira
podían parar a guerra.
En
Galiza no mes de decembro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario