Roberto
Laxe
Hai
unha máxima que di:
"canto máis vello,
máis pelello"...
Pois como bo tópico ten
un elemento de verdade. A experiencia que dá o
tempo permite diferenciar o que é "novo"
de verdade do que non é máis
que um "reciclado" de vellas teorías.
Para
o prol Melenchon en Francia perderon as organizacións
políticas "tradicionais",
seguindo o ronsel de cando o ascenso de Podemos afirmouse que a
"nova" política
desbancara á "vella"
política das
organizacións
tradicionais, ou na Grecia con Syriza.
Que é a
"vella" política;
pois o neoliberalismo, porque que eu saiba desde 1991 no mundo non
hai outra alternativa que políticas
neoliberais nas súas máis
diversas variantes; neo liberalismo puro ou a súa
variante progresista, o social liberalismo. Así que
en todo caso, os que perderon son as vellas políticas
"neoliberais", sexan a través
da dereita ou da "esquerda" (admitindo o PS como animais de
compañía).
A segunda proposta é, perderon as organizacións "tradicionais". Esta crítica si que é um reciclado de moi vellas políticas, que como unha farsa do pasado, retrotraem-nos a comezos do século XX, cando o teórico do reformismo, E Berstein, dirixente da Socialdemocracia Alemá, afirma, "o movemento é todo, o fin nada".
Desta
afirmación deducíase
un tipo de partido, o "partido-movemento", que se daquela
existise internet encarnouse en Podemos. Os afiliados / as non tiñan
que estar en ningunha estrutura do partido, non tiñan
que intervir nun movemento defendendo a política
do partido; para nada. Con cotizar (agora os pos modernos chámanlle
crowdfunding) e simpatizar coas ideas, chegáballes
para definirse socialdemócratas
e votar, decidir no partido, co mesmo poder de decisión
que aquela persoa que se implica no traballo do partido.
Curiosa
maneira de concibir a democracia dentro dun partido (unha
organización non ten por
que reproducir no seu interior a sociedade que quere construír,
aínda que se o faga). Con
que un pague, e pódeo
facer pouco antes de pechar o censo, vai decidir sobre o que vai
facer unha organización.
Isto,
amigos das "novas" organizacións
defendérono todos os que
dicían defender o
"partido movemento", e ao final, cando se daban discusións
craves, ese "partido movemento" enchíase
de "cotizantes"; ás
asembleas aparecía xente
que levaba anos sen facer outra cousa que votar... E normalmente
aparecía para votar o que
a burocracia quería. Os
arxentinos teñen un nome
moi gráfico para este
tipo de afiliados / as, "brazos de madeira".
E
sempre ao redor da figura dun LIDER... Curiosa maneira de entender a
democracia nun partido da "nova" política:
sobre a figura do secretario
xeral, o Líder,
estrutúrase toda a
organización, coas
asembleas de base (círculos
ou como se lles queira chamar) reducidas, por ese mecanismo
aparentemente democrático
da afiliación ao vello
estilo "socialdemócrata",
a un agrupamiento de "brazos de madeira", onde o debate
político, de ideas, queda
reducido á simpatía
cara a Líder, ou non.
Pero é unha
farsa da vella Socialdemocracia alemá porque,
polo menos e aínda que
fóra nos "días
de festa", Berstein e os seus amigos expúñanse
que "o movemento" tiña
un fin: a transformación
socialista da sociedade.
As
"novas" formas de organización
-que son tan vellas como o movimientismo- non teñen
nin iso; limítanse a
levantar programas políticos
keynesianos (Berstein sería
neles a extrema esquerda), co único
obxectivo de gañar unhas
eleccións.
E
aquí entra a outra
explicación de porqué a
"nova" política é unha
farsa da vella socialdemocracia alemá.
Esta expúñase
transformar en limonada o océano,
a base de "vasos de limonada"; a nova política
non pretende transformar o océano,
só facelo máis
pacífico, "paz
social", imos. Pois para gañar
unhas eleccións, Alfonso
Guerra xa deu as indicacións
(e de gañar eleccións
este señor sabe bastante, porque gaño
unhas cantas): "prefiro 10 minutos de TV, que 10 mil
militantes". Os militantes convértense
en afiliados / as, que cotizan e votan ao Líder,
e serven de arroupe para os 10 minutos de TV.
Claro, é coherente
coa máxima: "a
función fai o órgano".
Se un quere gañar unhas
eleccións, para que quere
militantes que nos centros de traballo e estudo, nos barrios promovan
o auto organización e a
loita; iso, e sábeo todo
o mundo, non dá votos
para gañar; pode dar bos
resultados electorais para ser oposición,
mais nunca para gobernar. Nas eleccións
burguesas pesan tres elementos centrais: un, a ideoloxía
dominante que saca da poboación
os seus instintos máis
conservadores, dous, o control absoluto da burguesía
e o capital dos medios de comunicación,
que atizan día si e día
tamén eses instintos,
tres, a vertixe que produce o enfrontamento "voto/individuo vs
estado/aparello de dominación".
As
eleccións burguesas non
están deseñadas
para a democracia directa, desde os centros de traballo e estudo,
desde os barrios obreiros e as vilas; están
deseñadas para que a
alienación da clase
obreira elévese á máxima
potencia: vótase ao
Líder, que nos "salvará"
dos males, ou serán o
menor dos males. Son o contrario
polo vértice da auto
organización independente
da poboación
traballadora.
A
frase de Afonso Guerra adquire así un
calado filosófico; nestas
condicións e con este
obxectivo, gañar unhas
eleccións, non
transformar a sociedade, cun "partido movemento" chega.
Para que queres máis, se
xa tes os 10 minutos de TV que che permiten chegar a millóns
dunha tacada, para... que voten e punto.
As
organizacións que
defenden esta teoría das
"novas" formas de organización,
non son máis que o
"vello" partido-movemento, que ao final, como se comproba
día si e día
tamén, cristalizan nas
fronteiras do sistema ou do réxime,
sen chegar a romper con el; e, acirrados polos medios de
comunicación, que ven
neles un freo a outro tipo de organización,
convértense nunha
barreira no camiño da
construción dunha
organización para a
transformación socialista
da sociedade.
En
Galiza no mes de abril de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario