Roberto Laxe
O Santander
adquiriu o 100% do capital social do Banco Popular tras unha poxa
executada polo Fondo Único
de Resolución (FUR) e o
FROB. A compra levouse a cabo a través
dunha poxa na que o Santander presentou a súa
oferta e foi aceptada.
Miúda
poxa máis amañada...
Seica non houbo ninguén
que ofrecese 5 euros polo Banco Popular.
Estes pénsanse
que somos estúpidos. Esta
operación de fortalecer o
núcleo duro do capital
castizo, casposo, centralista ata a medula, que é o
Banco de Santander (se alguén
vai a unha oficina deste banco verá que
só teñen
un xornal, A Razón),
cheira a chamusquina.
O timo ou estafa é completo. Hai un ano o Popular lanza unha ampliación de capital por 2500 millóns de euros, baixo consígnaa "isto sobe seguro". A UE fai un test de tensión, e confirma; o Banco Popular é solvente.
Un ano despois,
o banco é liquidado,
cómprao o BSCH a un euro,
quedan cos 2500 millóns
de euros, posto que os pequenos accionistas perden todo o seu diñeiro
coa compra, e haberá unha
nova "reestruturación"
de persoais; ou o que é o
mesmo, miles de traballadores / as perderan os seus postos de
traballo.
É a
lóxica infame do
capitalismo na súa
decadencia, de que cada proceso de concentración
e centralización do
capital non redunda nun aumento da riqueza social, senón
na acumulación en cada
vez menos mans da existente, aumentando as desigualdades sociais.
Ao non ser
froito de ningún proceso
produtivo, senón dunha
manobra especulativa, non xera riqueza de ningún
tipo, senón que empobrece
máis á sociedade.
Pero o dos
medios xa ten delito; en moitas ocasións
son tan corruptos que se parecen ao comisario Renault de Casablanca,
cando tras recibir a orde de pechar o bar de Rick (Bogart) polos
nazis, e saíndo dunha
timba de póker onde
gañase miles de francos,
grita: "pechen este bar, descubrín
que nel se xoga".
Levaban
afundindo as accións do
banco Popular mínimo dúas
semanas, con noticias constantes da súa
posible venda, e cando a Sra Botin anuncia que o comprou por 1 euro,
gritan: O Popular estaba en quebra. Veña
xa, non sexan hipócritas,
se é como o das
Caixas e toda a reestruturación
financeira dos últimos
anos, "crónica dunha
morte... non anunciada, senón
preparada".
Dentro de todo
este afundimento, hai un vítima,
non por colateral menos importante; Galiza.
Galiza entrou
na crise do 2007 cun sistema financeiro baseado en 3 entidades
publicas (Caixa Galicia, Caixa Nova e Caixa Rural) e tres privadas
(Banco Pastor, Banco Galego, Banco Etcheverria). Hoxe só queda
unha, a pequena Caixa Rural. As dúas
caixas foron mal vendidas ao capital antichavista venezuelano,
Banesco; o Banco Galego foi vendido por un euro ao Sabadell, e o
Etcheverria entro no saco das Caixas de Aforro.
Que significa
isto. Mentres vivamos nun sistema capitalista, significa que a
plusvalía xerada polos
traballadores e traballadoras galegos, en forma do interese pago pola
industria e os comercios aos bancos, sae de Galicia, a engrosar as
contas de resultados dos bancos que reinvisten onde lles da gana,
menos aquí.
Significa que
os aforros do pobo traballador galego, autónomos,
mariscadores, etc. e os beneficios do seu traballo, son xestionados e
reinvestidos onde os donos deses bancos queiran; que non vai ser
aquí, está claro.
Significa, en
fin, que a riqueza xerada pola clase obreira e o pobo traballador
galego é drenado
a outras prazas, onde cristalizará en
beneficios para os bancos donos as axencias que teñen
aquí.
Isto non supón
que o capital galego sexa mellor ou peor que o estranxeiro; Inditex,
as fábricas de Cortizo,
as da conserva, etc., inchan as súas
contas e beneficios sobre a base da superexplotación
de miles de traballadores e traballadoras no medio mundo.
O que
supón é só que
a dependencia de Galiza profúndase,
que o vai a pagar a clase obreira e o pobo galego, e que a
alternativa non este ter un sistema financeiro e industrial privado
propio, salvo que un sexa accionista desas multinacionais.
Tampouco é alternativa
ter un sistema financeiro e industrial publico, paralelo ao privado,
como propoñen desde
sectores da esquerda, como a Banca Publica ou reeditar o vello INI
franquista. Ao ser públicos
nunca poderán competir
cos privados en termos de rendibilidade capitalista; e mentres
vivamos nunha sociedade capitalista, leste é o
criterio de validez. Por iso, os bancos/caixas e a industria publica
terminaron como terminaron; a rendibilidade capitalista baséase
nos baixos salarios e a alta precariedade.
A única
perspectiva posible é de
loitar pola expropiación
dos capitalistas, pola nacionalización
baixo control dos traballadores / as dos bancos e empresas
expropiadas; polo establecemento de organismos de planificación
da economía que responda
as necesidades sociais e non aos dos Botín, Ortega e demais.
Esta
perspectiva, está claro,
supón enfrontar aos
gobernos que, como o do PP, ou antes o do PSOE, e a UE (non
esquezamos que é a
UE a que está detrás
da venda do Popular a través
do organismo do Fondo Único
de Resolución), son os
"negociadores" de poxas tan amañadas
como esta, que un banco sae a poxa, sen que se decate ninguén;
porque 1 euro pódeo pór
ata o parado máis parado.
Aquí non
caben estruturas "paralelas" ás
do sistema capitalista senón
a loita contra este sistema, esixindo a nacionalización
sen indemnización das
empresas (banco) en crise, para garantir todos os postos de traballo
e no caso dos pequenos accionistas enganados polos cantos de sirena,
a devolución do
investimento con cargo ao patrimonio dos altos executivos
(presidentes do consello, conselleiros delegados, e demais que se
garantiron pensións
millonarias).
Non é cuestión,
tampouco, de estar "vixiantes", como din estar desde o
Concello da Coruña
-cidade especialmente preocupada, porque era sede do Banco Pastor,
comprado hai pouco polo Popular e con moitos intereses na mesma-, ou
desde a Xunta.
Que a Xunta do
PP diga iso, xa é o
normal, é a
responsable política do
desmantelamento; pero que desde Marea Atlántica
limítense a dicir que
"estarán
vixiantes", é o
mesmo que Paco Vazquez dixo cando venderon Fenosa á madrileña
Unión Eléctrica,
e que queda, nada. É o
mesmo que dixeron cando se vendeu Fadesa a Martinsa, e que queda,
nada. É o mesmo
que dixo Fraga cando se vendeu Leyma a Puleva, e que queda,
pouco. É o
mesmo que dixeron cando o Pastor foi vendido ao Popular, e agora
vemos o que pasa.
Desde unha
institución como o
Concello da Coruña
deberíase estar, xa,
chamando á poboación
traballadora a defender medidas que supoñan
que non se vai a perder ningún
posto de traballo, que os pequenos aforradores non van perder nin un
euro, e propor ás
forzas políticos e
sindicais galegas unha fronte para a nacionalización
dos bancos "expropiados" aos galegos e galegas por esta
Xunta vendepatrias.
A nivel estatal
a denuncia desta venda fraudulenta debería
ser un motivo para esixir a nacionalización
do Banco Popular, baixo control dos traballadores / as, que se esixa
a apertura dos libros de contas do banco, pois como se di máis
arriba esta, esta poxa... cheira a queimado.
En Galicia no
mes de xuño de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario