Roberto Laxe
Cando alguén
quere ocultar unha intención adoita disolver o concreto no
abstracto, o particular no xeral; de tal forma que a realidade
presente quede disolta nunha afirmación xenérica que non compromete
a nada.
Isto é o
que hai dous días fixo Trump ante os acontecementos de Virginia onde
resultou morta unha sindicalista a mans dun fascista, cando condenou
os que fomentan o odio, a “todos”; este é o método que signo a
transición española, ao condenar a “violencia veña de onde
veña”, e desta maneira disolver a violencia do réxime franquista
na violencia dos anti réxime; e isto é o que está a suceder co
“conflito” entre Corea do Norte e os EE UU. Os medios occidentais
están a pór un signo igual entre Corea e os EE UU, coma se fosen
dous iguais.
Corea do Norte é un país pobre, que saíu dunha guerra devastadora nos 50, provocada polos mesmos que hoxe andan ameazando con “lume e furia”. Tan devastadora foi que, en palabras do Che que visitou nos 60, os pilotos norteamericanos xa non tiñan fabricas que bombardear e dedicábanse a ametrallar as vacas. Foi un país destruído, pero non derrotado. E ademais, dividido. Corea do Sur quedo baixo manto norteamericano, e o Norte destruído.
Sobre estas
bases construíuse un réxime que por utilizar un termo pouco
político, é delirante, partindo da base da destrución total que
sufriu engádese ao illamento total. Un réxime que se pode definir
como unha “monarquía obreira”, onde o poder se herda de pais a
fillos, cun aparello burocrático construído ao mesmo tempo que se
reconstruía a nación. É un réxime actualmente inclasificable,
onde os elementos de ditadura burocrática exacerbada líganse á
expropiación do capitalismo.
Como baixo o
capitalismo non caben estados “independentes”, autocráticos
totais, o 30% da economía coreana depende das exportacións ao novo
xigante capitalista, China, de tal forma que aínda que se conserven
as “estruturas” da monarquía obreira, o mercado entrou pola vía
das relacións con China. Corea do Norte é do libro unha semicolonia
chinesa (o libro é Imperialismo Fase Superior do Capitalismo de
Lenin), da que dependen “por mil fíos financeiros, económicos,
diplomáticos...”.
Enfronte
quen está, “outra semicolonia”?
Hai que ser
moi atrevido, ou tentar ocultar algo, para pór un signo igual entre
a semicolonia Corea do Norte cos EE UU. Que imos dicir dos EE UU que
non saibamos, en potencial económico, político e militar, Corea do
Norte non é nin o estado máis pequeno dos EE UU, nin tan sequera o
crebado Porto Rico. É basto tentar equiparalos, pero a intelixencia
social ultimamente ten os limítes moi baixos, e coan as mentiras dos
medios.
Tentemos
ver, entón, que ocultan os medios occidentais, que son ben
coñecedores das diferenzas entre Corea do Norte e os EE UU.
“Está
previsto que este luns Trump emita un decreto para que a oficina
comercial estadounidense investigue a Pequín polo presunto roubo de
tecnoloxía e propiedade intelectual estadounidense. Aínda que a
investigación non dará lugar á aplicación inmediata de sancións
contra China, é posible que nun futuro Washington incremente os
aranceis sobre os produtos importados desde o país asiático”,
Russia Today hoxe 14 de agosto.
“Facer
grande América de novo” significa, en termos económicos, “facer
pequenos aos seus competidores”. Nunha crise do capitalismo como a
actual, coa contracción que viviu o comercio mundial todos estes
anos, non collen “dous grandes” do comercio mundial. É como os
vasos comunicantes, se un énchese o outro baleira-se. Seriamos uns
economicistas empedernidos pensando que iso é posible sen que o
estado que ve como se baleiran os seus vasos, aceptáseo
pacíficamente; sen desatar guerras comerciais, diplomáticas,
financeiras, políticas... E, se chegase o caso, guerras “quentes”.
Sumemos
dous e dous
Corea do
Norte depende de China, China hoxe está a enfrontar unha gran
presión por parte dos EE UU, porque este quere recuperar o seu papel
de potencia imperialista hexemónica, que segundo o sector da
burguesía ianqui que puxo a Trump, perdeu nos anos de Obama. Pero
China ten acordos militares con Rusia, e ademais, o propio exército
Chinés, xunto co seu potencial económico e industrial, faino
inalcanzable para unha presión directa polos EE UU. Nin económica
nin militarmente a EE UU teñen a capacidade para reducir a China,
facela caer do seu papel de “potencia emerxente”, ou
“imperialismo de baixa intensidade”, como a cualifica un
compañeiro.
Entón,
seguindo a Lenin no Imperialismo Fase Superior, os EE UU presionan
con dureza sobre o elo débil desa cadea, que non é nin Rusia, nin
China... Senón Corea do Norte, pero para debilitalos. Están a
golpear sobre Corea para presionar a China.
Atopámonos
que Corea é, salvando todas as distancias máis que obvias, a
República española no 36. A revolución española foi, ademais
dunha revolución, un campo de probas no que as forzas imperialistas
do Eixo (Alemaña, Xapón e Italia) fixeron unha demostración de
forza ante os seus grandes competidores (Gran Bretaña e Francia), ou
é casualidade que só tres meses despois da vitoria de Franco
desatásese o II Guerra Mundial. Corea é só o campo de probas onde
os EEUU ensinan os seus dentes, ... aos veciños chineses.
Isto é o
que os medios, con ese signo igual entre Corea e a EE UU; en
realidade, están a pór un signo igual entre China e a EE UU,...que
é máis próximo á realidade.
Por iso hai
que defender o dereito de Corea a armarse, dereito que o imperialismo
hipócritamente recoñece aos seus aliados, desde Israel ata
Paquistán, ademais dos propios EE UU, Rusia, China, e hai que
defender a Corea fronte os EE UU; pero isto non significa darlle
ningún apoio ao histriónico (Trump é tamén trágicamente
histriónico, niso parécense) réxime coreano nin ao “imperialismo
de baixa intensidade” chinés.
A clase
obreira, nin a coreana, nin a chinesa, nin a norteamericana nin a
europea, teñen que porse “baixo bandeira allea” de ninguén;
senón que debe levantar o seu propio proxecto social, a expropiación
dos capitalistas e o socialismo, comezando pola denuncia dos propios
imperialistas; cuxos representantes nos medios ocúltannos as súas
verdadeiras intencións de saír da crise empobreciéndoa máis en
todo o mundo que lles permita “facer grande de novo a América”
(aquí, que cada cal poña o seu propio imperialismo), sen renunciar
para iso á barbarie da guerra.
O
capitalismo, leven a bandeira que leven, é a guerra contra a clase
obreira; sempre están en guerra contra ela, para iso teñen policías
e exércitos; ocasionalmente, en momentos de crises, de
enflaquecimiento da torta do comercio mundial, cando “dous grandes
non caben no mundo para repartirllo”, fanse a guerra entre eles. A
clase obreira e os oprimidos deben enfrontar ambas as guerras, sen
porse nunca “baixo bandeira allea”.
En Galiza no
mes de setembro de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario