Carlos Dafonte
As últimas medidas do
goberno do PP, aumento dos impostos indirectos (IVE), restrinxi-lo
seguro de paro a quen máis sofre a crise, quitarlle a paga de fin de
ano ós funcionarios, etc, están a conseguir apreciables movementos
de oposición, dunha grande parte da poboación. Son, por outra
banda, medidas que non van permitir un repunte da economía, só
están encamiñadas, e non nos cansaremos de repetilo, a derrota-los
traballadores asalariados, para frea-la caída da taxa de ganancia.
Coinciden ademais cos obxectivos de Alemaña, de defende-los
intereses dos seus bancos, moi comprometidos pola situación do
sector no estado español.
O PP segue a “tensa-la
corda” esperando que non rompa, pero cada vez máis as
mobilizacións son máis importantes e espontáneas, escapan das mans
dos partidos e dos sindicatos maioritarios que ata o de agora, as
mantiveron dentro do “marco adecuado”, para que fagan a función
de válvula de escape, liberen frustración, pero non avancen cara a
busca dunha alternativa ó sistema capitalista. Esta moi clara esta
posición despois de asinar por parte de CCOO e UXT, o manifesto “En
defensa do estado de benestar e os servizos públicos”, cando
durante oito anos foron o sostén do PSOE que reduciu os orzamentos
en sanidade e ensino, por exemplo, e en toda outra serie de servizos.
Cada vez se incorporan
novos sectores a protesta, unhas veces dun xeito verbal, nas rúas
outras, porque a suba do IVE e a brutal perda do poder adquisitivo do
funcionariado e dos empregados públicos, de toda a poboación en
xeral, así como a liberalización de horarios, condena, por exemplo,
á pequena burguesía comercial a decadencia económica, peche de
comercios, traballar moitas máis horas se non poden contratar e
nunca poderán competir cas grandes áreas comerciais. As medidas
tomadas en plenas rebaixas de verán, e as que van a afectar ás de
fin de ano, producirán un grave deterioro económico a este sector
da sociedade, que aínda que sexa momentaneamente, comeza a amosar
tamén o seu malestar.
Funcionarios e empregados
públicos, que non se mobilizaron a fondo cando se iniciaron as
agresións contra os seus dereitos, o fan agora dun xeito moi
importante.
Pero tamén as medidas
afectan a sectores burgueses como poden ser as grandes cadeas de
hoteis, distribucións culturais, editoriais, etc, que van ver
mingua-los seus beneficios ca suba do IVE reducido.
Atopámonos pois no
inicio dun novo proceso mobilizatorio, no que se precisa organización
e obxectivos claros.
Sería necesario facer
algunhas consideracións sobre este momento político; en primeiro
lugar algo que veño subliñando desde hai un tempo; a carencia de
lexitimidade do PP para tomar as medidas que está a tomar. A
lexitimidade non a dan os votos, dáa o cumprimento das promesas
electorais, o cumprimento do programa presentado na campaña
electoral; ese é o contrato ca cidadanía; esta non lle entrega unha
“carta branca” para que o partido gañador, con independencia da
maioría acadada, neste caso o PP, faga o que lle veña en gana. Se
lle vota para que cumpra, con lixeiras correccións, co programa que
presentou e que someteu o debate de toda a sociedade. Pero o que está
a face-lo PP, o que aproba venres tras venres nos consellos de
ministros, é diametralmente oposto ó presentado na campaña. E se a
situación é moi distinta á esperada, e que din descoñecer,
argumento mentireiro que utilizan constantemente, tiñan a obriga de
coñecela, para iso están nas institucións, e se pensan que o
programa axeitado é o que están a aplicar, e que non lles permite
ningunha outra opción, que convoquen novas eleccións e o presenten.
Iso é o que faría un partido democrático. O que están a facer,
ten moito que ver cun marco ditatorial, non ten xustificación
algunha.
A segunda das
apreciacións, e que se abre camiño cada vez máis, esta no ambiente
despois do último debate parlamentar e ten moito que ver co discurso
conciliador do PSOE, a proposta de pacto por parte do partido de
Rosa Díez de UPeD e as editoriais que nos últimos tempos algúns
dos máis importantes diarios e cadeas de radio do estado airean, é
a necesidade, a esixencia, dunha especie de “acordo nacional”,
para enfrontar estes graves momentos de crise global do proxecto
burgués, dar confianza “os mercados”, a mesma cantinela de
sempre, e lexitima-las políticas de agresión contra d@s
traballador@s asalariad@s. Non
esquezamos que a crise na estrutura económica tradúcese en crise
na superestrutura política e de continuar por este camiño tamén se
está a poñer en perigo o armazón institucional da transición,
comezando pola propia monarquía que non está ó marxe.
Hai algúns anos, ó
comezo da etapa actual da crise, analizamos no blog, a posibilidade
de gobernos de concentración PSOE-PP, gobernaba o primeiro, como
instrumento da oligarquía para levar adiante as agresións contra @s
asalariad@s co menor custo para o
sistema; o PP non aceptou ser acólito, posiblemente non estaban
dadas as condicións obxectivas, e a nosa anticipación púidose
analizar como un erro. Agora que a oligarquía ten un goberno de
“maior confianza”, quizais sexa o momento para levar adiante a
fórmula da “salvación nacional”, que só vai salvar os
intereses duns poucos, pero que debe facilitar, por unha banda a
aparición da alternativa e por outra clarexar con contundencia o
panorama institucional do estado. De darse esta situación, dun apoio
explícito do PSOE ás políticas lesivas do PP contra a grande
maioría da poboación, que no fondo é a continuidade cas levadas a
cabo nos seus oito anos de goberno, debíanse vir abaixo todos os
acordos daquelas forzas que se reclaman da esquerda co PSOE, en
Concellos, Comunidades Autónomas e Deputacións, o que deslindaría
mellor o espazo no que se da a loita de clases.
De producirse esta
situación, posiblemente o enfrontamento cas burguesías periféricas
que teñen organización propia, en Cataluña e no País Vasco, sería
moi importante pois un dos obxectivos do acordo vai ser rebaixa-los
teitos competenciais das autonomías, reformar a estrutura do estado
A terceira é a
sorpresiva aparición no panorama político de Julio Anguita,
coordinador de IU, no momento en que esa forza actuaba como unha
forza de esquerdas e acadou o maior número de votos e deputados.
Primeiro foi nunha conferencia en Sabadell e mais tarde concretouse
nunha especie de manifesto titulado “Somos maioría”. O que ven a
dicir, é a necesidade de articular unha fronte cívica, onde el,
volvería á política activa e actuaría como unha especie de
“referente”; a súa postura supón unha crítica demoledora á
organización na que milita, IU, pero nin no acto de Sabadell, nin no
devandito manifesto, queda moi claro se a “fronte cívica” vai
ser conxuntural, nin cal vai se-la súa expresión político
-institucional; só expresa que nos primeiros tempos, non se vai
presentar ás eleccións, sen apoiar a ninguén?, e máis tarde xa
se verá. A súa posición expresa algo que moitos sectores de
esquerdas afirman pero non concretan, organizarse a redor dun
programa, pero ese programa ten que ser anticapitalista, digo eu,
hoxe xa non son posibles os termos medios, nin os lavados de faciana
do capitalismo. O asinado polos sindicatos máis arriba indicado, nas
circunstancias actuais, de globalización e creación dunha UE ó
servizo das oligarquías, non o permiten. O vello pacto entre a clase
obreira e a socialdemocracia, ca traizón desta última e a
modificación das circunstancias nas que se deu, fano imposible.
Falan tamén no manifesto que aquelas forzas que se atopan na
esquerda “están desbordadas”, refírese ó PCE e IU, habería
que facer unha crítica das razóns, e expresa dun xeito idealista,
que esta fronte cívica debe inducir a gobernar en beneficio da
maioría, a quen?, ou as políticas actuais non son resultado da
loita e da correlación das clases?; pensan que o PP ou o PSOE van
gobernar doutro xeito se se lles preme?. Paréceme unha posición
idealista, pero haberá que ver como se concreta.
A cuarta é que non nos
debemos enganar, as medidas do PP tomadas ata o de hoxe son brutais,
e seguirán neste camiño as que van vir; Grecia é o laboratorio,
pero a loita dos mineiros do estado foi o catalizador desta loita que
se da hoxe; o PP dentro dos seus incumprimentos programáticos non
valorou suficientemente as consecuencias de enfrontarse a un sector
da clase obreira politizado, combativo, organizado, que na memoria
colectiva dos pobos do estado, segue a ser a vangarda de numerosa
loitas. A resposta dada pola cidadanía a súa chegada a Madrid, foi
moi importante e indicou o camiño; por iso a estulticia de Esperanza
Aguirre cando lle preguntaron que lle parecía a mobilización de
solidariedade; o que deixaba ver é o medo que a oligarquía ten a
clase obreira con conciencia, organizada e con obxectivos e a súa
capacidade para ser vangarda e aglutinar a todos cantos son agredidos
polo capital.
Loitar e organizar, esa é
a cuestión.
En Galicia no mes de
xullo de 2012.
No hay comentarios:
Publicar un comentario