Carlos Dafonte
Inmediatamente despois de coñecidos os resultados da xornada electoral
do 20 de novembro, puxéronse en marcha dúas operacións políticas, que aínda que
pareceran contraditorias, tiñan como obxectivo a estabilidade do réxime actual
moi enfeblecido pola crise económica mundial e as particularidades da mesma no
estado, e a crise política e social
no mesmo, que vai dende a falla de credibilidade da maioría das institucións
nadas ca Constitución de 1978, ata poñer en cuestión o poder da clase
hexemónica, a oligarquía, e os políticos que a representan. Inestabilidade á
que axuda que unha parte importante tanto de sectores da clase burguesa, como
dos políticos, incluída a monarquía, inmersos en numerosos casos de corrupción
económica, de roubo sistemático dos fondos públicos.
Nestas circunstancias prodúcense determinadas mobilizacións masivas, tamén sectoriais, a ocupación de prazas de diferentes cidades e comézase a albiscar cambios substanciais nos procesos electorais que se van celebrando, europeas, autonómicas e municipais e por último as lexislativas do 20 de novembro, onde van aparecendo novos actores e os vellos, os que configuraban o chamado “bipartidismo imperfecto”, fundamentalmente o PP e o PSOE sofren un importante desgaste tanto electoral como social. Maior o social que o electoral. O que se tenta deixar claro dende o primeiro momento é que o PP ou o PSOE, partidos derrotados, deben ser quen encabecen a posibilidade de formar goberno.
Do PP algúns din que gañou, pero sacar o 28 % dos votos, me leva a
dicir que foi o que gañou entre os perdedores, foi un dos que perdeu, o que
máis perdeu, mais de tres millóns de votos e de sesenta deputados, pero a
pesares de perder gañou pois foi a formación política que sacou máis deputados
e maioría absoluta no Senado.
Durante os últimos catro anos
que tivo maioría absoluta en ámbalas dúas cámaras das Cortes e maiorías
importantes que lle permitían gobernar en Comunidades Autónomas e Concellos, a
política económica do PP estivo orientada a recupera-la taxa de ganancia dos capitalistas, reducindo os
dereitos laborais, sociais e políticos dos traballador@s asalariad@s e da clase
obreira e permitindo que a iniciativa privada a la busca de beneficios, entrara
a saco nos servizos públicos. Os mesmos obxectivos que se marcou o PSOE nos
oito anos nos que gobernou sendo presidente Rodríguez, a traveso das diferentes
reformas levadas a cabo, en 2006, a laboral e fiscal, onde se suprimiu por
exemplo o imposto de patrimonio e baixáronse os impostos ós máis ricos, xusto
ás portas da grande recesión; pero sobre todo a emprendida en 2010, de reforma
das pensións e de novo do mercado laboral, que trouxo consigo unha folga xeral
que lle obrigou a convocar eleccións anticipadas no ano 2011 que gañou o PP,
con maioría absoluta.
En tempos de crise ata dentro da burguesía se agudizan as contradicións
e o proceso de concentración e centralización do capital é máis implacable, o
que obriga a moitos capitalistas a saír do mercado; en calquera caso os máis
febles loitarán para permanecer e non ser derrotados polo que, como é na
actualidade, moitos medios burgueses poden propor solucións distintas para a encrucillada
na que se atopa o sistema político.
Das contradicións interburguesas nace a proposta “dun pacto de esquerdas”, que constantemente como posible no actual
panorama electoral, repiten determinados medios, El País, La Sexta, la
SER...tentando convencer a moitos votantes que fuxiron nesta ocasión do voto
PSOE ou PP, de que o PSOE pode encabezar esta alternativa “de esquerdas” a un
goberno do PP.
Polo tanto creo que é necesario debater que é ser de esquerdas hoxe,
que segundo a miña opinión non variou moito dende que a expresión foi acuñada,
en primeiro lugar na guerra civil inglesa do século XVII cuxo espazo estaba
ocupado polo movemento coñecido como “os cavadores”, que tiñan como obxectivos
suprimi-la propiedade privada e busca-la igualdade entre todos os individuos;
foron exterminados polos sectores que actuaban ó servizo da burguesía.
Pero onde tomou corpo verdadeiramente esta expresión foi na revolución
francesa iniciada en 1789, e que se correspondía cas posicións dos grupos que
se sentaban na parte esquerda da Asemblea Nacional,
que eran os que querían levar as medidas e os cambios máis radicais, suprimi-la
propiedade privada, desaparición dos cartos e substitución por bonos
convertibles, comida e casa gratis para os pobres, democracia popular, etc.
Estas premisas dos primeiros anos da revolución se vai plasmar na época do
Directorio na que se denominará a “revolución dos iguais” encabezada por
Babeuf, que será esmagada polo exército, que ten puntos de conexión cos
socialistas utópicos e desembocará no marxismo, ca súa proposta de sociedade
dividida en clases e a loita entre elas como motor da historia, a lei do valor,
a xénese do beneficio na explotación da forza de traballo e a consecución da
plusvalía, a necesidade da toma do poder por medio da revolución e a
construción dun novo estado ó servizo dos traballador@s que socialice os medios
de produción e toda outra serie moi importante de consideracións.
Este “fío condutor vermello”
desemboca a finais do século XIX na creación da socialdemocracia ligada ó
marxismo, e a súa división máis tarde, entre os reformistas e os
revolucionarios. Os primeiros modificaron a súa proposta inicial e pensaron que
por medio do voto e de reformas aprobadas nos parlamentos, podíase avanzar cara
ó socialismo, os segundos , que despois da revolución de outubro en Rusia toman
o nome de comunistas, mantiveron os postulados do marxismo e consideraban ese
proceso imposible e só alcanzable por medio dun proceso revolucionario, que
significara a derrota da burguesía e dos restos do feudalismo.
Despois da IIª Guerra Mundial e do inicio da chamada “guerra fría”, o
enfrontamento entre as dúas grandes potencias, os Partidos Comunistas dos
países capitalistas, independentemente das liortas que tivesen ca URSS, eran
considerados “axentes ó servizo do inimigo” e necesitábase para o funcionamento
do sistema unha “esquerda fiable”, que non puxera en cuestión o sistema
capitalista: ese vai ser o papel fundamental dos Partidos Socialistas.
Esa transformación na esquerda do sistema a van a levar adiante os
socialdemócratas reformistas facendo súa a teoría elaborada por Keynes e
pasaron de querer consegui-lo socialismo por un camiño que non levaba a
ningures, a defende-lo capitalismo e en determinadas circunstancias a reformar
algúns aspectos do mesmo, a darlle unhas pinceladas que fixera máis humana a
súa faciana pensando que as condicións do capitalismo no centro do sistema,
permitiría sempre o pacto social de despois da II Guerra Mundial. Abandonaron
polo tanto, as posicións de esquerda, convértense en partidos da dereita, que
defenden nalgúns casos, certos aspectos progresistas.
A realidade, a partires do final da década do dos sesenta do século
pasado, indica que a burguesía diante das crises sucesivas que sofre o
capitalismo, que lle son propias, abandona o pacto social, pula as políticas
neoliberais de enfrontamento co movemento obreiro e obriga a antiga
socialdemocracia xa neokeynesiana, a poñerse
a remolque e actuar como o monaguillo do grande capital, pois as
políticas que durante un tempo deron resultado, co comezo da globalización e a
queda da taxa de ganancia, deixaron de ter o efecto esperado.
O que quero destacar é, que o longo da historia dos séculos XIX e XX,
as forzas que se deben considerar de esquerdas
foron as que loitaron pola desaparición do sistema capitalista; ese é o aceno
de identidade da esquerda e non podemos aceptar que a burguesía nos de “gato
por lebre” facéndolle crer a unha parte da sociedade que os antigos
socialdemócratas, máis tarde reciclados de neokeynesianos e hoxe neoliberais,
son a esquerda deste país. E unha pregunta que creo pertinente, pódese ser
transformador, revolucionario, sen ser marxista?
O problema político máis importante do estado español é a inexistencia
hoxe dunha esquerda recoñecible como tal para a grande maioría dos seus
habitantes, polo que é relativamente fácil, o labor de travestismo político e
un partido que estivo durante o franquismo “corenta anos de vacacións”; que a
maioría dos seus dirixentes nos albores da democracia o foron como resultado do
pulo dado ós mesmos polo Departamento de Estado dos USA e a CIA; que acepta
para gañar as eleccións do ano 1982 as imposicións dos poderes económicos, o
exército e a igrexa; que nos mantén na OTAN, elemento fundamental do control do
imperialismo; que acepta unha entrada na UE segundo o establecido pola
oligarquía; que ten como unha misión fundamental cooptar sectores do movemento
obreiro e popular para as políticas socioeconómicas neoliberais, de dereitas;
non permitir que medre, co respaldo dos medios de información da burguesía,
quen defenda políticas de esquerda; que acepta o Acordo de Maastricht e a
Constitución Europea, elementos fundamentais para o dominio dos sectores
oligárquicos da burguesía na UE e non hai dúbida algunha, sen soberanía
económica non existe a soberanía popular nin democracia; que é inimigo dos
pobos que loitan pola súa liberación; que moitos dos seus dirixentes,
ex-ministr@s, etc ocupan postos de relevancia en consellos de administración de
grandes empresas que impoñen os seus criterios ó goberno; que iniciou a
privatización de empresas públicas de carácter estratéxico e sentou as bases
para a entrada da Igrexa no ensino e o capital nos servizos públicos; que non
acepta o dereito de autodeterminación dos pobos; que xunto co PP modificou o
artigo 135 da constitución sen dar explicación algunha, o que significa que o
pago da débeda é prioritario sobre a xestión dos servizos que a poboación
necesita; que está de acordo co Tratado de Libre Comercio UE-EEUU, e co xeito
en que se elabora, en segredo, mantendo á poboación ó marxe, cando lle vai
afectar en numerosas facetas da vida cotiá e vai representar un maior dominio
da empresas multinacionais sobre a economía; un partido socialista que non di
nada sobre a débeda do estado español, que esta por enriba do 100% do PIB o que
a converte en impagable e unha parte da mesma é de carácter ilexítimo; que
cando estivo no goberno facilitou a expulsión daquelas persoas que por motivos
laborais, perde-los empregos, non puideron paga-las hipotecas. Pois ben un
partido que entre outras cousa fixo todo o anterior, que a calquera outro
partido lle definiría como de dereitas, aquí, no estado español, para tentar
recompoñer un bipartidismo en ruína, alicerce fundamental, xunto ca monarquía,
do réxime, pero que os poderes económicos consideran debe seguir sendo
hexemónico no novo proceso político onde aparecen novas formacións, no estado
español repito, se nos venda agora na totalidade dos medios, como o que debe
encabezar unha alternativa ó PP, dende a esquerda. Quen considerándose de
esquerdas acepte este apaño, o único que vai facer é, en momentos de debilidade
do bipartidismo, fortalecelo, e seguir afondando na tumba que os pactos co PSOE
meteron á esquerda no estado español.
O caso de IU é un exemplo claro de cara a onde conduce esa política e
polo que se ve, pola anuencia de Garzón a aceptar un “novo pacto de esquerdas”
co PSOE, IU está decidida a seguir tropezando na mesmo pedra que a levará sen
dúbida a súa desaparición. Perece que da experiencia de apoiar sistemáticamente
ó PSOE nas Cortes no período de goberno de Rodríguez e formar parte do goberno
de Andalucía, non se sacan as conclusións adecuadas.
Está moi claro que para a burguesía contar cun partido, ó que unha
parte da poboación o considera de esquerdas, e que defenda os seus intereses,
os máis importantes, como fiscalidad regresiva, integración na UE e no euro,
privatización de servizos públicos étc, é un elemento determinante para evitar
convulsións sociais graves e acadar importantes beneficios económicos.
Atopámonos nunha situación de emerxencia social, polo tanto non está
demais poñer en primeiro plano o no central da cuestión, que non é outro que
discutir que política nas circunstancias de hoxe deben levar adiante as
organizacións de esquerda, tanto nas institucións, na sociedade civil, así como
nas rúas.
Creo que en primeiro lugar,
os grupos anticapitalistas, que teñen como obxectivo inmediato a defensa d@s
traballador@s asalariad@s e como estratéxico a loita por unha sociedade distinta,
deben facer un esforzo de recoñecerse entre si, como que forman parte da
esquerda deste país, e iniciar unha acción unitaria tanto nas institucións, na
sociedade, como nas rúas, o que sen lugar a dúbidas levará a redacción dun programa de mínimos. Son pasos
fundamentais para construír unha esquerda no estado español.
En segundo lugar non
abandonar nunca a rúa e a mobilización; o labor nas institucións pode ser
interesante si se é capaz de utilizalas para levar reivindicacións populares;
axudará a que a poboación preste maior atención ás propostas, sendo conscientes
de que os medios de comunicación da burguesía, van facer todo o posible por non
informar ou non facelo dun xeito adecuado; só traballando nas institucións non
se conseguirá avanzar.
En terceiro lugar, manterse
ó marxe e combater ideoloxicamente,
toda manobra encamiñada a seguir fortalecendo o bipartidismo; esa posición pasa
por non caer na trampa de considerar que o PP representa á dereita e o PSOE á
esquerda. E polo tanto, cos dous partidos que representan a política
neoliberal, non poden darse acordos de certo calado como pode ser unha
investidura.
Se en verdade o que se quere e dar inicio a un “novo tempo político”,
non se pode seguir respondendo e aceptando as necesidades da “vella política”;
hai que abrir novas perspectivas, as xentes de esquerda teñen que fuxir da
táctica do bipartidismo, da dicotomía ficticia PP-PSOE, e elaborar para as
institucións e a sociedade unha verdadeira alternativa.
En Galicia no mes de xaneiro de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario