O señor Rodríguez, presidente do goberno, hai uns meses calculou mal o alcance que podía ter o reto lanzado sobre a opinión pública estatal cando afirmou que gañaría as eleccións aquel partido que conseguira, a nivel do estado, un voto máis que o seu opoñente. Erro groso que si tivera o talante que dí ter, deberíalle levar a aceptar que o PP gañou o pasado 27 de Maio, cando non é verdade.
Considero que analizando o conxunto do estado, os resultados nos dín que todos perderon; uns, xa que sacaron menor número de votos que o seu opoñente, o outro por perde-lo control de autonomías e alcaldías importantes, casi todos, por perder maiorías absolutas, concelleiros e deputados en lugares politicamente moi relevantes.
Esta consulta electoral confirma sinais inequívocas, manifestas, de que a democracia representativa española non funciona dun xeito estable e consolidado, xa que produce unha alta taxa de abstención. Non esquezamos as ridículas cifras de participación no referéndum da Constitución europea, e os estatutarios de Cataluña e Andalucía. E non me veñan con que a xente cánsase de tantas eleccións ¡¡nin que fora tanto traballo votar!!. Do que a xente esta farta é das promesas incumplidas e de que non se recollan os seus debezos e tenten dar solución os seus problemas, os cotiás. A xente abstense por non haber alternativa, despois de cada elección prodúcese no caso de cambiar o partido da maioría, a alternancia; despois dun partido neoliberal ven outro neoliberal, unha política económica neoliberal dañina para os intereses d@s traballador@s, sustitue a outra política económica neoliberal do mesmo perfil, e así ata as próximas eleccións.
O PSOE conseguiu menor número de votos que o PP, cando todo, según os seus razonamentos, estaba o seu favor: a economía “vai moi ben”, “estamos a ponto de acada-lo pleno emprego”,dicía hai uns días o señor Rodríguez, o que debía encher de satisfación a tod@s, e foron aprobadas toda unha serie de leis de carácter social, matrimonios gais-lesbianas, de dependencia, contra o maltrato ás mulleres, ponse “orde no estado” coa modificación estatutaria, e o PP atopase aillado social e políticamente.
¿Por qué non acadou entón máis votos o PSOE que o PP? Creo que no fundamental, porque para a grande maioría d@s español@s, @s que cobramos por nómina, non é certo que a economía “vaia ben” e os beneficios e obxectivos dalgunhas das leis aprobadas, as que afectan a grande maioría da sociedade, aínda non comenzaron a poñerse de manifesto, e moit@s dubidan que só con elas se acaden. Pero non deben esquecer que se leva adiante a intervención de tropas españolas en Haití, Afganistán e Líbano, que o goberno coloca ó país dun xeito descarado ó servizo dos EEUU, utilización das bases para agredir a outros pobos, voós segredos da CIA, etc.; lévanse adiante nestes tres anos as reformas laboral, para facilita-lo despido, de pensións, que fai máis difícil cobralas e fiscal para beneficio dos máis ricos; apróbase a lei de defensa, na que se establece a guerra preventiva, que tanto criticaron a Bush e Aznar, pero que tamén aprobaron no Tratado Constitucional Europeo.
¿Verdadeiramente este resultado é indicativo? Posiblemente dunha tendencia de voto, como se confirmou nas eleccións xerais de 2004 en que sorpresivamente o PSOE derrotou ó PP cando con anterioridade, nas municipais, conseguira máis votos. O PP consegue o froito da súa política de confrontación sobre aspectos conflictivos para importantes sectores da sociedade; a estrutura do estado e a cuestión da fin de ETA. É previsible que ata a celebración das próximas eleccións xerais, vexamos aumenta-la confrontación entre os dous partidos burgueses maioritarios.
Como resumo, podemos dicir que o presidente Rodriguez e o PSOE non estan consolidados no goberno, pois parte da masa social que lles votou no 2004, non lles deu nesta ocasión apoio. ¿Está castigando ó goberno, mandándolle un aviso, cando non esta en xogo a gobernabilidade do estado? É posible. Pero é un aviso amplo, pois IU e ERC, os seus aliados nas Cortes, tampouco saen moi airosos desta consulta electoral. A segunda gaña en número de concelleiros, pero os perde nos lugares politicamente máis relevantes. Para a primeira, excepto en Madrid, a perda de apoio social e institucional é alarmante, e confirma o descalabro das últimas elecións xerais, froito de impoñe-la direción, un proxecto deturpado do que debe ser unha forza-movemento da esquerda transformadora e poñerse ó servizo da forza neoliberal que detenta o goberno do estado.
En Galicia o relevante era confirmar se o “cambio” xerado polas elección autonómicas se vai consolidando. Desde o meu ponto de vista os resultados do 27-M, non permiten esta afirmación.
O PP segue a se-lo partido máis votado, o cal non ten importancia se non fora acompañado doutro dato máis preocupante para o goberno da Xunta, que avanza nas zonas urbáns mentres PSOE e BNG retroceden.
O BNG, despois do descalabro electoral nas eleccións autonómicas, suma agora a perda de concelleiros en Vigo, Ferrol, Pontevedra, Ourense e o estancamento en Coruña e Santiago. Nada rentabilizaron da súa presencia na Xunta e de tantos pasodobles de Quintana cos maiores, emulando a Fraga; prosegue a súa viaxe “cara o centro” iniciado por Beiras, e perde votos, entendo eu, pola súa esquerda. Viaxe que siñifica gaña-lo espacio social, político e electoral que pertenceu nalgún momento a Coalición Galega, representante de sectores da burguesía e pequena burguesía, absorvida, sen demasiada oposición todo hai que decilo, pola “maioría natural” de Fraga, nunha versión actual do bonapartismo do século XIX. O que tamén explica que o PP non teña con quen pactar.
E o PP aguanta en circunstancias difíciles, cando todo estaba na súa contra, desplazado de concellos importantes no ano 2003, da Xunta e en plena renovación do equipo diretivo.
Outro aspecto salientable, resultado de analizar un conxunto de eleccións, é que hai un número de votos que cambian de organización cunha certa facilidade; algúns apontanse a opcións “novidosas”, outros fuxen cara a abstención, das opcións que se consideran de “esquerdas” diante da súa obsesión por “centrarse”.
Pódese dicir en conclusión, que a pesares de que o panorama electoral galego parece estabilizado en tres forzas políticas, hai espacio para a acción social dunha forza da esquerda transformadora, capaz de conxugar gobernabilidade con antagonismo, que recolla e organice politicamente, toda a mobilización social, todas as contradicións que en Galicia se producen e que ninguén quere asumir.
Galicia Maio 2007
C. Dafonte
No hay comentarios:
Publicar un comentario