Eusebio López
A clase obreira non pode ser espectador pasivo: están en xogo os seus dereitos
É certo que as imaxes da Garda Civil entrando en ministerios e sedes do PSOE son moi graves, por dous motivos, un, pola sensación de corrupción xeralizada que dan, dúas, porque é a Garda Civil, a institución que o 23F entrou no Parlamento a punta de pistola. Agora parece máis legal posto que no canto de armas de fogo levan “autos” e “requirimentos”. Pero, lembremos o que dixo o filosofo grego, “a política é a guerra con palabras”, e cando estas toman a aparencia de resolucións xudiciais ou bulos xornalísticos son case de “armas de destrución masiva”.
Por iso, resulta patético a miopia e o localismo enfermizo dos medios de comunicación progresistas, cando abren todos as súas noticiarios coas “escoitas” que personaxes como Koldo, Villarejo e demais teñen no seu poder, sen sinalar a previa, a consígna do ínclito Aznar o dos Azores, “o que poida facer, que faga”.
O localismo ponse de manifesto, non porque se fale da corrupción como elemento da crise do réxime do 78, senón en que se fala coma se non tivese nada que ver coa situación social global do capitalismo; fálase dela coma se fose allea á crise que atravesa o mundo, ás tendencias belicistas e á resolución dos conflitos pola forza, militar se é preciso que converte en papel mollado os pactos entre estados e clases sociais (Declaración da ONU, constitucións estatais, etc.).
Nos matices é onde se esconde o diaño
É obvio que as diferenzas veñen dadas non porque o PSOE non sexa un partido burgués e imperialista con corrupción interna, que o é, senón pola relación que os partidos teñen coas súas bases sociais e o mesmo aparello do estado, que no caso do PSOE agrava as consecuencias para a poboación traballadora ao xerar desmoralización.
O PP é o herdeiro da “vella” Alianza Popular onde se agruparon os “7 magnificos”, ex ministros de Franco que con Fraga á cabeza constituíron o “bunker” na Transición fronte á UCD de Suárez, “reformista”. Unha vez que esta cumpriu o seu papel, integrar no novo réxime á oposición democrática ao franquismo, o PCE e o PSOE, tirárona ao lixo e construíron o PP como a “marca” política dun aparello do estado que seguía sendo o mesmo, co poder xudicial, o exercito e o rei como columna vertebral.
O PSOE, co PCE, integráronse de cheo no réxime sendo este a victima propiciatoria desta integración. O PSOE pola súa banda co abandono de toda referencia ao seu pasado marxista (Congreso de Suresnes e dimisión de González se non rompía con ese pasado) transformouse nun partido burgués, na pata progresista do réxime e na referencia electoral de amplos sectores da clase obreira.
Con todo, para o franquismo sociolóxico que constitúe a base do PP e de VOX non deixan de ser “advenedizos” nun estado que consideran, e o é, seu, como están a demostrar as “folgas” dos xuíces e fiscais ante a reforma da carreira xudicial que pretende o goberno.
Se a iso unímoslle a humillación que supuxo a derrota de M. Rajoy cando foi desaloxado pola mobilización social tras o 15 M, as Marchas da Dignidade, o movemento de mulleres e dos pensionistas, que se manifestou na moción de censura que o expulso do goberno, comézase a entender ese odio tan salvaxe polo “sanchismo”, que non é outra cousa que o último recordatorio do poder da mobilización social.
Isto só non bastaría para este odio, hai outras dúas razóns, unha, en grao sumo prosaico, e a outra xeopolítica.
Comecemos pola “prosaica”
A UE acordou a axenda 2030 contra o cambio climático, que supuña o investimento en todo o seu territorio de 800 mil millóns de euros para entrar na “economía verde”. Ao Estado Español correspondíanlle 150 mil millóns, que é case o 10% do PIB. Pois ben, o partido que controla a repartición desta inxente cantidade de euros non é o PP, senón o PSOE e os seus aliados, a burguesía vasca, catalá e a pequena burguesía galega, ademais dos bolivarianos/ comunistas de PODEMOS e agora de SUMAR.
Até aquí podiamos chegar!, pensaron desde as cloacas do capital castizo instalado en Madrid, con Florentino Pérez e o palco do Bernabeu. Pase que se pacte coa burguesía vasca, xa o fixeron en moitas ocasións; pase que se faga coa catalá, sobre todo despois da derrota do “process” do 2017, até Aznar chegou a falar “catalán na intimidade”; pero que os desarrapados herdeiros do 15M, PODEMOS, e os “comunistas” de EU, SUMAR, teñan máis control sobre os Orzamentos e os 150 mil millóns é inaceptable. Sanchez é o culpable desta situación, pois lles abriu as portas.
É o vello clasismo da sociedade española, hipócrita até a medula. Mentres son encorbatados como eles, como poden ser os do PNV ou mesmo, os de Junts, pódese falar; pero con representantes de sectores populares que poden entrar no Parlamento con camisolas e rastas, non hai nada que falar. Non teñen o menor respecto polas institucións!, berrou Abascal desde a tribuna parlamentaria.
A razón xeopolítica
Esta é a que os medios españois, que teñen a Madrid como o embigo do mundo, ocultan de maneira sistemática, illando a crise do réxime do 78 da situación política mundial.
Un exemplo, imaxinemos que o PPVOX botan do goberno ao PSOE, SUMAR e Feijoo convértese en presidente do goberno, con Abascal de vice; alguén cre que nada cambiaría na política exterior, cando ambos son “trumpistas” acérrimos. Cando ambos se declararon pro sionistas abertos e a súa base social xalea os bombardeos sobre Gaza ou Irán, cousa que non sucede coa base do goberno de coalición. Trump, Rutte e von der Leyen aplaudirían un cambio deste tipo no goberno español!
Certo é que a política do goberno de coalición é hipócrita, posto que cunha man di defender ao pobo palestino recoñecendo de boca para fóra un estado palestino, mentres coa outra segue mantendo relacións de todo tipo con Israel. Pero como digo máis arriba, “nos matices agochase o diaño”.
Agora mesmo, por exemplo, coa imposición que desde a OTAN queren do aumento do orzamento de guerra ao 5% do PIB. Alguén dubida que o PP VOX aplicaríana sen discusión, como fixo o goberno de Rajoy tras a crise do 2007/8 e os famosos “venres, decreto” pola que nos impuxeron os plans da UE. O goberno de coalición está de acordo no rearmamento, pero discute que sexa necesario o 5%, co 2 chegaríalles.
No fondo, a crise do réxime
Cando se di que o actual réxime é herdeiro do franquismo non só facerse referencia ás institucións centrais (xudicatura, exercito, monarquía), senón á mesma estrutura económica do capitalismo español.
Esta estrutura construíuse a partir do Plan de Estabilización dos anos 50 do século pasado, cando o capitalismo español se “modernizou” para integrarse plenamente na división internacional de traballo. Deixou de ser un estado fundamentalmente rural, para ser industrial e urbano.
Forzados polo papel secundario do imperialismo español nesa división, as patas sobre as que levou a cabo esta “modernización” foron tres: unha, o turismo, “spain is different”; dous, a construción de infraestruturas (encoros antes, Alta Velocidade agora) e da vivenda que dicir, se hai todo un subxénero cinematográfico sobre o tema (O Pisito, O Verdugo, etc.); tres, o investimento estranxeiro, naquel momento estadounidense (Benvido Ms Marshall) e en menor medida, europeo, e agora, chinés.
Este tres sectores foron fonte de corrupción institucional e precariedade. O turismo baséase nunhas condicións de traballo lamentables, e as concesións de obras, recualificacións e entrada de capital estranxeiro, agora baixo a forma de Fondos de Investimento, apóianse na procura das mellores “condicións” administrativas para desenvolverse.
O réxime actual herdou este trípode e as súas consecuencias de corrupción que afecta o conxunto do sistema, como se pode ver nos Santos Cerdán/Abalos; unhas consecuencias que no partido que herdou o control do aparello do estado, o PPVOX constitúen parte do seu ADN, como o é o nacional catolicismo, a submisión ao poder estadounidense tal e como fixo o ditador cando pacto as bases militares ou o centralismo ao redor do “palco do Bernabeu” e o Madrid do “capital castizo”.
O golpe de estado hoxe
No imaxinario colectivo “golpe de estado” asóciase a tanques na rúa, represión masiva e abolición total dos dereitos políticos, pero isto non é tan así.
O mundo burgués coñeceu decenas de golpes de estado e non hai dous iguais, nin pola súa metodoloxía nin polas súas consecuencias.
Tres casos emblemáticos nos anos 30 de golpes de estado fascistas; un, os nazis en Alemaña chegaron ao goberno por vía electoral, previo unha verdadeira guerra civil coa SA atacando sistematicamente os barrios obreiros alemáns, e só tras un atentado “baixo bandeira allea”, o incendio do Reichstag, desataron a represión masiva; dous, o golpe en Italia por Mussolini produciuse tras a Marcha Sobre Roma en 1922, pero durante un tempo había representación parlamentaria, o PC foi ilegalizado en 1925; tres, o golpe de Franco, que fracasou nun inicio, o 19 de xullo a autoorganización obreira e popular freouno nas zonas centrais (Madrid, Catalunya, Euskadi, Asturias,… ) e só triunfo tras unha devastadora guerra civil.
Os EEUU ao longo da Guerra Fría fomentaron decenas de golpes militares que, a diferenza dos golpes fascistas dos anos 30, non contaban cunha base social de masas; senón co financiamento e apoio do imperialismo norteamericano até o punto de que non triunfaría sen ese respaldo. Os máis coñecidos destes golpes son os de Pinochet en Chile e Videla en Arxentina.
Nos 80, por mor da caída das ditaduras europeas, Portugal, España e Grecia, e das latinoamericanas, xunto coa desaparición do réxime do apartheid en Sudáfrica, o capitalismo “descubriu” que a ditadura e a represión pura e simple como método de dominación tiña un límite cando os pobos perdían o medo: podíase abrir unha crise revolucionaria que cuestionaba non só ao réxime, senón ao propio sistema capitalista. Portugal foi o fenómeno máis avanzado desta deriva revolucionaria.
Impúxose a política de “contrarrevolución/reacción” democrática que necesitaba do acordo coas organizacións da clase obreira e os pobos; sen o pacto social esta politica sería imposible de legimitar ante os pobos. Así, coa crise e colapso dos estados do “socialismo realmente existente” e a consecuente restauración do capitalismo, abríronselle as portas para eses acordos.
O exemplo para todos eles foron os pactos da Transición española entre o PCE, o PSOE e o aparello do estado franquista. A cambio de liberdades democráticas e dereito ao voto, estas organizacións levaban á clase obreira e os pobos a renuncia a calquera veleidade revolucionaria. Era un trueque, “dereito ao voto por renuncia á revolución”.
Este mecanismo apoiábase no fin da historia, a “morte do socialismo” e a desaparición da clase obreira como suxeito social, para si, da transformación. Como o baleiro non existe, este espazo foi ocupado polos movementos sociais dos sectores oprimidos en loita contra as consecuencias da opresión capitalista, pero que, ao non cuestionar as relacións sociais de produción sobre as que se sostén, eran integrables nesa política de “reacción democrática”, asi fose de maneira formal e hipócrita.
Pero “a serie de desdichas dos irmáns Baudelaire” que foron para o capitalismo imperialista a crise do 2007/8, a Pandemia, a ruptura dos circuítos de distribución e a decadencia máis que manifesta do hexemón do mundo desde 1945, os EEUU, están a obrigar ao capitalismo a renunciar, así sexa parcialmente, a política de “contrarrevolución/reacción democrática” por unha de máis man dura.
No entanto, 40 anos de “democraterismo” non se acaba dunha plumada, as poboacións asumiron o dereito ao voto e as liberdades como propias e neste momento o mundo non admitiría ver tanques e represión masiva nas rúas das cidades. Por iso, deben facelo doutra forma, e para iso contan con instrumentos moi poderosos que van desde o control case absoluto dos medios de comunicación, o poder xudicial e o aparello do estado. Sobre estas patas constrúense verdadeiros golpes de estado “brandos”.
Que política fronte ao golpe brando
O goberno PSOE SUMAR, como consecuencia que é dun ascenso das loitas que comezou o 15 M, desenvolveuse coas Marchas da Dignidade e o proces catalán, e culminou coa caída do goberno de M. Rajoy tras as masivas loitas das mulleres e as pensionistas, tivo que facer algunhas concesións aos movementos sociais que se poden sintetizar en consígnaa: “o escudo social” respecto dos traballadores e traballadoras, leis favorables aos sectores oprimidos (con todas as limitacións, a lei “si é si”, etc.) e medidas para manter o poder adquisitivo dos pensionistas; entre outras.
Son, iso, concesións moi limitadas que como di o refrán, “feita a lei, feita a trampa”; porque o obxectivo do goberno PSOE, primeiro con Podemos, e despois con Sumar, non era transformar nada, senón desactivar a forza social do 15 M e as loitas posteriores integrando no réxime un movemento que nacera con dous eixos: “chámanlle democracia e non o é”, e “non nos representan”. E iso, lográrono!. A desmovilización social e a desmoralización que xera, é a que abre a porta a extrema dereita.
Cando Aznar lanza a consígna golpista de que “o que poida facer, que faga”, non se queren limitar a quitar a Sánchez para porse eles, senón para ir a un goberno de “gran coalición”, PSOE, sen un Sánchez que pactou con “terroristas”, “independentistas” e “comunistas bolivarianos”, e o PP que destrúa as poucas conquistas que este goberno aprobou en forma de concesións.
Por iso, é dunha miopía reaccionaria a mensaxe que amplos sectores do activismo e a esquerda asumen, o PP e este PSOE son iguais. Non!. Até nas relacións de parentesco os “matices” son centrais, son primos irmáns, non xemelgos, que é distinto.
O goberno PSOE-Sumar é un goberno burgués incapaz de defender nin as súas propias leis coherentemente ante a andanada golpista, e polo seu carácter é parte do problema non da solución. Para avanzar hai que defender o conquistado; senón é un eterno recomenzar que é ao que conduce a teoría dos partidos “xemelgos”.
Isto non significa apoiar nin de lonxe o goberno PSOE SUMAR, senón as conquistas logradas estes anos. É un goberno que non só non derrogou nin unha soa das leis craves dos gobernos anteriores, como a Lei Mordaza, as Reformas Laborais, a lei 15/97 para as privatizacións, etc., que se mantén como un leal goberno do rexime e dos organismos imperialistas, polo que só merece o seu derrocamento.
Con todo, xorde unha pregunta, como enfrontalo sen abrirlle a porta á extrema dereita e a súa política golpista?.
Fronte ás partidos e organizacións que o apoian, ou que o critican pola esquerda como Podemos, non podemos esperar pasivamente a unhas eleccións que, gañe o que gañe, vai significar un retroceso. Xa está ben da teoría do “mal menor”!. Non debemos escoller entre un retroceso de 80 anos nin un de 40. Para derrotar ao primeiro é necesario enfrontar aos que desmobilizan, estean no goberno ou non; hai que mobilizar á poboación en defensa das liberdades políticas e os dereitos sociais construíndo unha alternativa que se apoie na loita da clase obreira e os sectores oprimidos.
Como de últimas, o problema non é que goberne Sánchez ou Feijoo, senón un réxime que leva a corrupción no seu ADN, profundamente reaccionario e antiobreiro, a gran tarefa é organizar un potente movemento social pola ruptura co réxime do 78, por unha Asemblea Constituínte que comece a construír o estado sobre outras bases.
Pero non caiamos no localismo que denunciamos ao comezo, a crise do réxime español é parte da crise do sistema capitalista que, na súa deriva militarista cara a unha guerra de grandes proporcións, pon á humanidade ante a disxuntiva máis actual que nunca: socialismo ou barbarie. O Estado Español é parte dos organismos internacionais que apontan esa tendencia (OTAN, UE), romper con eles é a gran tarefa que a clase obreira e os pobos teñen para loita pola transformación socialista da sociedade.
Galiza, no mes de xullo 2025
