Carlos Dafonte.
Cando Trump chegou á presidencia e falou de conseguir axiña unha paz en Ucraína, en 24 horas, pensei que quería ter as mans ceibes para permitir que a súa administración e as posteriores, puideran seguir traballando en establecer unha nova estratexia para o enfrontamento verdadeiramente importante a nivel planetario, que é o que enfronta aos USA con China. Non só pola súa capacidade económica, tecnolóxica e sobre todo a de aglutinar ao seu redor a toda unha serie de nacións, en Asia, Latinoamérica e África que non están moi dispostas a seguir sendo explotadas polos EEUU e os seus vasalos europeos. Pero non teño nada claro que os chinos queiran enfrontamento MILITAR algún cos estadounidenses. Sen ser moi intelixente, calquera pode ver que a guerra da OTAN contra Rusia en Ucrania, para os USA estratexicamente é un desastre, pois afianza o pato ruso-chinés que nunca pensaron que podería ser tan forte.
Fagamos memoria sobre China e as súas relacións cos USA.
Finalizada a IIª Guerra Mundial que en Asia supuxo a derrota do imperialismo xaponés que ocupara partes de China e levou a cabo un xenocidio en moitas partes do país no seu intento por desmembrar China, iníciase unha guerra civil entre unha parte da poboación dirixida polo partido Kuomitang (KMT), de carácter nacionalista que agrupaba a sectores burgueses, e outra baixo a dirección do Partido Comunista de Mao Ze Dong. En 1949 estes últimos consolidan a súa vitoria e os nacionalistas refúxianse en Taiwán e outra pequenas illas dos arredores. O enfrontamento continuou, pero os cambios non se produciron. Os USA e os países occidentais recoñeceron á República de China, cuxo territorio era Taiwán que entrou na ONU e tiña un representante permanente no Consello de Seguridade, e fixeron todo o posible para dificultar o desenvolvemento da República Popular de China, establecida no continente.
En 1971, na época da presidencia de Richard Nixon nos EEUU, esta situación cambia; as relacións entre a URSS e a República Popular de China non eran boas, producíranse enfrontamentos armados nalgúns lugares da fronteira, e a administración estadounidense considerou importante abrir relacións coa China continental, coa China que tentaba avanzar cara o socialismo e o comunismo, para afondar nas diferencias coa URSS e abrir un mercado como o chinés a produtos estadounidenses, aínda que entón a capacidade de consumo fora moi limitada; abríase unha perspectiva a longo prazo, e ala viaxou Nixon e o seu séquito, que recoñeceron explicitamente a existencia dunha “soa China” e pecharon as relacións diplomáticas con Taiwán e as abriron con Pekin, por exemplo, expulsando a Taiwán do Consello de Seguridade da ONU e substituíndoa pola representación da República Popular de China. Como bos vasalos, os “países occidentais” fixeron o mesmo. Os USA axudaron ao desenvolvemento de China, pois viron a posibilidade dun grande negocio trasladando as fábricas ao país, cuestión de non trabucarme, aconteceu na presidencia de Ronald Regan que aprobou unha lei que amparaba este feito. Producir produtos estadounidenses a baixo prezo, tentar que o desenvolvemento económico dera paso a unha democracia de carácter liberal e manter a China afastada da URSS e despois de Rusia, eran os obxectivos estratéxicos fundamentais dos USA. Non hai que votarlle a culpa aos chinos, como fai Trump, da marcha de numerosas empresas dos USA a China, foron os empresarios estadounidenses e a administración republicana, os únicos culpables do proceso de desindustrialización do país.
Para os USA que levan dende a queda da URSS actuando como un matón ao fronte dunha “república bananeira”, os logros económicos e políticos dos demais consideran que van no seu prexuízo, no recorte da súa hexemonía, que non a establece como a consegue China, mediante acordos comerciais, negocios con numerosos países que fan medrar a ambas partes, senón con políticas de ameazas, intervencións nos asuntos internos, e a instalación de numerosas bases militares en máis de 150 países do planeta.
Diplomáticos de países que tiveron a oportunidade de negociar coas dúas grandes potencias de hoxe, falan do diferentes que son esas negociacións; cos USA só fálase da obrigación de non negociar coa outra grande potencia, e de non aceptalo, ameazas de sancións de todo tipo, económicas e políticas. Cando negociase con China, só falase de comercio, infraestruturas e todo tipo de negocios que puideran beneficiar ás partes que interveñen na negociación, algo que nunca acontece cos USA que impoñen os seus criterios e sempre o beneficio é para eles.
Aos chinos o carácter do réxime do país ou países cos que negocian, non lles preocupa, nunca interveñen nos asuntos internos doutro país. Pode ser unha democracia liberal, unha monarquía autoritaria, unha ditadura republicana ou unha república popular; o único que lles interesa e a capacidade para pechar acordos comerciais e cumprilos.
Quizais por iso, os chinos asinaron recen un acordo con 22 países americanos, constrúen portos e aeroportos e outras infraestruturas e outro con 54 países de África, só un ficou ao marxe, onde invisten tamén en toda serie de infraestruturas e toman medidas como a de perdoar a débeda a 14 países do continente por todo o realizado nos últimos anos. Algunha vez os USA fixeron algo semellante?.
Un caso que pode servir de exemplo desta actitude, foi a creación, hai un tempo, por parte dos USA dunha estrutura comercial na Asia Oriental con diferentes países excluíndo a China. Amosaron a súa inxenuidade ao non decatarse dos cambios producidos no contexto. Refírome a que pouco tempo despois da súa creación, todos os países que pactaran cos USA, tiñan pactados acordos comerciais con China. Eran máis beneficiosos que as recomendacións excluíntes dos estadounidenses.
En Galicia no mes de outono 2025
