SOBRE A CRISE DO RÉXIME

Roberto Laxe

 A crise económica que tensa todas as relacións sociais, arruína burgueses, enfróntaos por mellorar a súa cota na explotación da clase obreira, etc., vén xuntarse á do PP, como reagrupamiento de todos os franquistas que como o mesmo rei, foron amnistiados coa lei do 76.

Os escándalos de corrupción nos que esta inmerso, e que o goberno esta utilizando para desviar a atención da situación económica, é a crise do partido que reagrupou a todos os herdeiros do franquismo arredor á figura do antigo ministro de Franco, Fraga Iribarne. A el incorporáronse, como administradores dos límites que o réxime do 78 impuxo ao movemento de masas, todos os franquistas, falangistas, opusdeístas, e demais axentes da ditadura, todos eles moi interrelacionados coas institucións básicas mantidas na Transición, a xudicatura e o exército.

Alen diso, o PP expresaba os intereses dun sector da burguesía, profundamente ligada ao ladrillo e o capital financeiro (non é casualidade que estale en Valencia e Madrid, dúas das zonas do estado con maior dependencia da burbulla inmobiliaria), que a crise económica veu a levarse por diante.

E nunha sorte de axuste de contas entre burgueses -nos EEUU, nin curtos nin perezosos, van a meter na prision a un dos especuladores máis grandes do mundo-, un sector do aparello xudicial con Garzón á cabeza asume a tarefa de “limpar” de corruptos e especuladores, coma se con iso, limpase ao sistema capitalista.

Mais pola sua interrelación co aparello xudicial, do que é prácticamente o seu portavoz político, o encarcelamiento de dirixentes do PP, o cuestionamiento de dirixentes de Comunidades Autónomas, etc., esta provocando unha crise moi seria nunha das institucións básicas de calquera réxime, o aparello xudicial e o seu órgano máximo, o Consello de Poder Xudicial.

Os enfrontamentos entre xuíces e fiscais, as denuncias e contradenuncias, xustifican o devandito popular de que “a xustiza é un cachondeo”. Pero as consecuencias son profundas, a principal fonte de legitimación da represión que é o “imperio da lei” e os seus ejecutores, os xuíces, están postos en cuestión por todos os sectores.

E no centro de todo, como case sempre, a Audiencia Nacional, a herdeira do franquista Tribunal de Orde Publico, que con esta guerra contra “a corrupción”, pretende lavarse a cara do seu verdadeiro papel, represora dos dereitos dos pobos e dos activistas independentistas vascos, cataláns e galegos. A exixencia de disolución da Audiencia Nacional é unha das reivindicacións democráticas básicas na loita contra o réxime da monarquía.

Un réxime cuxa institución fundamental, o monarca, esta prácticamente desparecido ante unha crise como a que esta sufrindo a clase traballadora do Estado. Esta claro que o pacto de silencio e amnesia colectiva sobre o que se sustenta o actual réxime, tralos recortes á lei de la “des”memoria historica, renovouse. A burguesía é consciente de que a medida que a loita obreira e popular se agudice e profundice, os choques coas institucións do réxime van estar á orde do día, e para iso é necesario contar coas súas institucións fundamentais intactas diante da poboación.

Por este motivo, xa pasou ao caixón dos esquecementos calquera proposta de reforma da constitución. A unidade en torno ao rei, como única institución aínda non desprestixiada diante da poboación, vai ser determinante no futuro.

Mais a crise, os sufrimentos das masas, o desemprego e a pobreza crecente, vai a abrir un abismo entre unha institución parásita como a monarquía e unha clase traballadora empobrecida por ese mesmo réxime; o que fai que a batalla pola ruptura coa monarquía, pola republica, váiase a poñer no centro do conflito, abarcando a cada vez máis sectores sociais.

21 de marzo de 2009