Carlos Dafonte
1. En todos os países
que configuran o planeta, tamén polo tanto na U.E. aínda que moit@s
o teñan esquecido, ou téntense encubrir ca formulación da
existencia de “clases medias”, “caixón de xastre” onde
métense asalariados con niveis medios e altos xunto con pequenos
comerciantes, profesións liberais, etc., tentando que teñan
intereses comúns, existen diferentes clases sociais que se atopan en
constante loita, sendo a máis importante a que libran, no sistema
capitalista, @s traballador@s
asalariad@s e a burguesía.
Clases sociais que crean
partidos para defende-los seus intereses, pero sobre todo os partidos
burgueses, tentan esconder esta realidade, converténdose en partidos
interclasistas, é dicir, onde convivan diferentes clases, as veces
teoricamente antagónicas, irreconciliables nas súas posicións,
para así recibir votos de moi diferentes sectores sociais. Hai que
entender que non tería obxecto un partido onde só estivese afiliada
a grande burguesía, formado por banqueiros e grandes empresarios;
“cantaría moito”, a xente daríase conta dos intereses que
perseguen e recibiría só votos destes sectores, que son moi
reducidos, o que non lles permitiría acada-lo poder.
Ademais a sociedade
actual é moi complexa, recibe enormes cantidades de información,
case sempre ó servizo da clase dominante o que fai que moitas veces
un banqueiro e un obreiro, pola falla de conciencia do asalariado,
coincidan nun proxecto de defensa dunha determinada crenza relixiosa,
da defensa en abstracto da propiedade, poden coincidir tamén, por
estar en contra do divorcio ou do aborto e polo tanto votar ó mesmo
partido, aínda que os seus intereses económicos sexan
diametralmente opostos.
2. Se a sociedade esta
constituída por diferentes clases, e hoxe ninguén o discute, con
intereses diferentes e se a crise que estamos a vivir é xerada pola
tendencia que no capitalismo existe, que funciona como unha lei, a
caída da taxa de ganancia, desde unha perspectiva de clase, a
burguesía, os sectores propietarios dos medios de produción, queren
unha saída segundo os seus intereses económicos e @s asalariad@s
outra moi distinta.
Pero tamén dentro da
burguesía, nestes tempos de crise, prodúcense loitas e
enfrontamentos entre uns sectores da mesma contra outros, tanto a
nivel mundial como dentro dos propios estados, tentando quedarse cos
mercados, cas materias prima, etc, tentando en suma facer desaparecer
ós competidores máis febles, nun proceso de concentración e
centralización do capital, cada vez en menos mans. As crises serven
pois, “para limpa-los” mercados, eliminando competidores e no
caso da bolsa, inversores, cuxas accións desvalorizadas, non todos
poden aguantar a caída e venden, van parar a mans de quen ten máis
poder económico.
Polo tanto se PP e PSOE,
son partidos defensores dos intereses burgueses, chamárase así ou
con outras siglas no caso do primeiro, como se ten amosado desde os
anos do principio da transición, o primeiro desde unha perspectiva
conservadora, progresista o segundo, non lles pidamos outra política,
sobre todo a quen hoxe nos goberna, por que é pedirlle “peras ó
ameneiro”; van facer o que lles interese ós sectores burgueses
máis poderosos, que como reflicten os tan traídos e levados “papeis
de Bárcenas”, son os que axudan ó financiamento do partido, e
quen paga, manda.
Por iso tentar dar unha
perspectiva, o que fan moitas veces os sindicatos maioritarios e os
partidos da esquerda institucional, que mobilizando conseguiremos
cambia-la política do goberno e facela “máis social” é
verdadeiramente quimérico e é emprender loitas que nunca se van gañar: tanto PP, como PSOE, UPyD ou os nacionalistas de dereitas,
CiU ou PNV, como partidos burgueses van defende-los intereses da
burguesía, que non ten interese algún nunha “saída social” á
mesma.
Polo tanto as loitas
contra as políticas da burguesía deben te-lo obxectivo, ademais de
acadar algunhas reformas, nunca se debe renunciar ás mesmas, de
abrir novas perspectivas, de aglutinar a maioría da xente en base a
explicarlles que se non hai cambios estruturais fondos, o que
significa avanzar cara a unha nova sociedade que non asente os seus
alicerces na explotación da forza de traballo e o dominio político,
social e económico dunha minoría que se apropia da riqueza
producida pola maioría da sociedade e a utiliza no seu exclusivo
beneficio, senón abrimos esa perspectiva, o único que faremos e
darlles ás masas falsas esperanzas e perder enerxías en algo que,
se a burguesía non perde o poder, nunca se vai acadar. Só haberá
“saída social á crise” se muda a correlación de forzas das
clases en disputa, hoxe favorable á burguesía; e si esta
correlación mudara a favor da maioría social, débese continuar nun
sistema explotador?.
Alguén poderá poñe-lo
exemplo do goberno de Andalucía, como indicativo de que se poden
facer cousas distintas ó servizo dos traballadores, pero non nos
enganemos, o goberno PSOE-IU fai paga-la a crise ós traballador@s,
pero toman algunha medida, poucas, limitadas e quizais pouco
eficaces, para facer menos dolorosa esa derrota.
3. Porque o descrito no
punto anterior é a realidade e non outra, se analizamos desde o
punto de vista da loita de clases todas as medidas que se foron
tomando, en todos os anos da transición, primeiro cos gobernos da
UCD de Suárez e o Pacto da Moncloa, máis tarde co PSOE de
González, despois co PP de Aznar, a continuación co PSOE de
Rodríguez e agora co PP de Rajoi, todas as medidas foron tomadas co
obxectivo de desarticular á clase obreira, facela máis ineficaz na
defensa dos seus intereses, recortando todo tipo de dereitos, e
potenciando un sistema produtivo baseado nas burbullas, que unido á
crise capitalista actual, sitúa ó estado español en maiores
dificultades para superala.
Polo tanto dánse as
condicións para que a saída da crise actual, se vaia facer en
clave burguesa e cando dentro duns anos nos digan que xa estamos de
novo nun período de expansión, será de expansión e acumulación
de maior riqueza por parte da clase dominante, un sector da
burguesía, pero os asalariad@s
teremos que vende-la nosa forza de traballo nunhas condicións
peores á de como o facíamos hai uns anos, con menos dereitos en
todos os eidos, traballando máis horas por menores salarios, con
contratos feitos á medida do patrón, cunha vida laboral máis
longa para ter menos pensión, sen seguro de paro ou moi minguado,
etc e con menos instrumentos de defensa que hai uns anos; esa vai
se-la realidade.
E se, din os expertos,
que se crea traballo a partires dun crecemento do 2 % do PIB, se
agora atopámonos no -1'5 e non podemos pensar que que se vaia a
subir dun xeito continuado, posiblemente serán poucas décimas ó
ano, se comezará a crear emprego polo ano 2020, de mala calidade e
pasará como nalgunhas economías centrais do capitalismo, que ter
emprego non é garantía de atoparte fora da exclusión social e a
pobreza.
4. O PP vanglóriase de
ter evitado que fóramos rescatados, ese é o seu maior logro, din,
destes meses de goberno, pero mente; cando un país é rescatado
nunca, en ningún caso rescátase á maioría da poboación e se lle
fai mellora-la súa condición de vida, rescátanse ós sectores
burgueses hexemónicos que se atopan en perigo e paga o rescate dos
ricos, a maioría da poboación. Ademais, as institucións da U.E.
e o FMI, vixían e deciden as medidas que se teñen que tomar. E iso
é o que está a pasar no estado español; fomos rescatados, pero
dun xeito distinto a como o foi a economía grega ou portuguesa,
tamén a española é maior e non se podería facer do mesmo xeito,
pero cúmprense as premisas de rescate dos sectores burgueses, de
pago do rescate pola maioría da poboación, a calquera prezo, e a
perda de soberanía, que ninguén pode dubidar despois da
modificación “express” da constitución por parte dos dous
grandes partidos burgueses estatais, PP e PSOE e da vixilancia
constante, á que se atopa sometida a economía do estado español,
e o exame, hai que pedir permiso, por parte de institucións de
fora, non elixidas democraticamente, para tomar calquera medida
económica.
5. A crise e a
superación da mesma en beneficio da oligarquía, vai poñer en
evidencia en Galicia, polo proceso centralizador e de concentración
de capital dos sectores da burguesía dominante do estado e o peche
de numerosas empresas, a compra de outras por empresas de fora, como
ocorreu co Banco Pastor e Etcheverría as quebras de outras como
Nova Caixa Galicia, o enfeblecemento da propia burguesía galega a
todos os niveis, industrial, pesqueiro, financeiro, etc, e o aumento
das dificultades para o futuro autogoberno galego; pero tamén ponse
en evidencia, o pouco interese da burguesía local por defende-lo
proceso ó considerarse representada pola posición de submisión do
PP respecto os intereses centralistas. Parece que a burguesía
galega ou é transnacional, ou subalterna da centralista, caso
distinto da catalá que resiste ó intento de centralización e
concentración, cunha proposta de maior soberanía, aínda que se
abran fendas na propia clase.
6. Fronte a este
panorama económico con graves implicacións políticas e sociais,
ós traballadores asalariados só lles queda a alternativa de
loitar, decatarse que sen loita a burguesía non lles vai conceder
absolutamente nada, aínda loitando vai ser difícil, pero só
loitando é o único xeito de reconquistar dereitos perdidos neste
período e non permitir que nos quiten ou rebaixen os que mantemos;
a alternativa de establecer obxectivos moi claros a curto prazo,
modificacións que sexan paliativo das políticas agresivas actuais,
pero sobre todo tomar conciencia da necesidade de producir un cambio
de sistema, o capitalista atópase esgotado e é necesario abri-lo
debate entre os traballadores, de cal deben se-los alicerces do novo
e o elemento fundamental para acada-los obxectivos anteriores: a
organización; sen ela as loitas son facilmente derrotadas. E para
consegui-la organización necesaria, poderosa para enfrontarse a
agresión da burguesía, hai que tentar afastar aqueles elementos
político-ideolóxicos que non sexan esenciais na loita de clase e
que non permiten avanzar na unidade dos traballadores.
En Galicia no mes de maio de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario