Carlos Dafonte
A principios de xullo, a
pesares do xesto dos franceses de boicotea-las despois de
descubri-las escoitas dos servizos de información da primeira
potencia mundial sobre as comunicacións dos seus aliados e de
millóns de cidadás, no maior segredo, como se fai nas ditaduras,
deron comezo as negociacións entre a Unión Europea e os EEUU de
Norteamérica para chegar a un acordo sobre un posible Tratado de
Libre Comercio entre estas dúas potencias económicas, que
representan hoxe o 40 % da economía mundial e cuxo comercio
bilateral é aproximadamente unha terceira parte do comercio mundial.Co fracaso da chamada Ronda de Doha da Organización Mundial de Comercio a mediados da primeira década do presente século, xa se falou de levar a cabo este acordo comercial; con anterioridade, nas xuntanzas entre a UE e os EEUU celebradas en Madrid en 1995 falárase no mesmo senso pero terían que pasar máis de dez anos ata que se materializase de novo a idea; no discurso do Estado da Unión do presente ano, Obama volveu sobre o proxecto que Durao Barroso recolleu e aceptou. Despois silencio, pero comezaron as negociacións que se queren pechar no ano 2014 para que entre en vigor o acordado, tres anos máis tarde.
Nin o goberno do PP nin a
oposición, como eran as súas obrigas, deron unha información
detallada dos aspectos que se van negociar, nin parece que teñan
intención de dar unha información constante dos avances na mesma, o
que considero moi grave e unha proba máis do déficit democrático
do sistema nado na transición política, que constantemente tenta
excluír á cidadanía, agás para votar cada certo tempo pero tendo
a menor información posible; e repito unha vez máis, non existe
democracia sen información, sen participación e control dos
elixidos e estes son aspectos inexistentes no sistema político do
estado.
Este posible acordo entre
as dúas grandes superpotencias económicas do planeta é, para
poñerlle un adxectivo, un acordo interimperialista, o que debe
encher de preocupación a grande maioría da sociedade, pois todos os
que asinou ata a data os EEUU, ben de carácter bilateral ou
multinacional, levaron maior miseria, paro e pobreza á clase
traballadora asalariada, afectando tamén moi gravemente a outros
sectores sociais como os campesiños.
En México por exemplo,
as condicións do tratado, no que tamén participa Canada, levaron a
ruína a máis de tres millóns de labregos incapaces de competir cas
empresas agroalimentarias norteamericanas e ó paro a centos de miles
de asalariados de ámbolos dous lados da fronteira, pois a marcha de
empresas a México xerou paro en EEUU e a chegada a México das
mesmas, creou emprego pero moito menos que o que se destruíu entre
as empresas mexicanas incapaces de competir cas instaladas no seu
territorio.
As mobilizacións destes
días dos campesiños e demais traballadores de Colombia tamén son
resultado da ruína á que os leva o TLC asinado ca potencia do
norte, que afecta tamén a “camioneiros, mineiros, gremios
produtivos e ata os cafeteiros” en verbas do sociólogo Alfredo
Molano, incapaces de competir dadas as condicións impostas polos
EEUU e aceptadas pola oligarquía colombiana. Porque esa é a
realidade, só as empresas multinacionais da industria, comercio,
finanzas e servizos, vense favorecidas por este tipo de tratado.
De feito, para evitar a
extensión desta situación naceu a iniciativa bolivariana ALBA, que
o imperialismo, sobre todo despois da desaparición de Chávez, quere
facer fracasar. Nesta estratexia atópase o intento de conseguir que
a grande potencia do sur de América Latina, Brasil, rache cos seus
actuais aliados e pase a formar parte dun trío formado polos EEUU, a
U.E e o propio Brasil a quen se di, que como recompensa, se lle
concedería un posto permanente no Consello de Seguridade da ONU.
Puras especulacións? O tempo dirá. En calquera caso debémonos
preocupar no que atinxe ó estado español e Galicia, de que
frutifiquen as conversas que comezaron en xullo pasado. Algunhas
noticias, poucas, falaban de que en Bruxelas varios miles de
“lobbys”, financiados polas grandes empresas, estaban a traballar
para que o tratado chegara a ”bo porto”.
As perspectivas
económicas son malas para o imperialismo liderado polos EEUUe hai
estudos que falan que para a metade do século a economía dos EEUU e
a UE no conxunto, non representaría máis dun 24% da mundial. Os
EEUU cunha economía moi precaria, cun crecemento que se atrasa
fronte os BRICS (Brasil, Rusia, India, China e Suráfrica) e co maior
endebedamento mundial, sobreviven grazas á inxección de 85.000
millóns de dólares mensuais feita pola Reserva Federal; precisa
polo tanto de agresivas políticas fronte ós seus competidores para
seguir monopolizando a maior parte das plusvalías xeradas pola clase
traballadora do planeta. Hai moitos anos a economista Joan Róbinson
avisaba do perigo de levar a cabo “políticas de empobrecemento do
veciño”. Estes tratados, EEUU leva asinados varios, parecen tentar
unha solución máis amigable, pero a realidade é a de sempre,
enriquecen ós máis poderosos e pagan a factura os de abaixo
Creo que o que se esta a
negociar hai que consideralo como o intento de ámbalas dúas
oligarquías de seguir dominando un mundo e impoñendo condicións
leoninas ás poboacións da maior parte do planeta; e a quen non
acepte xa coñece ó que se expón, á inxerencia e desestabilización
por todos os medios da súa economía, sistema político, etc e a
intervención militar en último termo, despois dunha ampla campaña
de desinformación. Nada novo baixo o sol.
Como nos vai a afectar
ese tratado? Seguro que ós PIIGS (Portugal, Italia, Irlanda, Grecia
e Spain) nos vai a afectar dun xeito distinto que a Alemaña e
Francia, pero o que é certo e que se fora a beneficiar á maioría
da poboación, non deberían ter problema algún en dar unha ampla
información, polo tanto se o manteñen nun certo segredo, quere
dicir que o fundamental do mesmo, non vai contar co respaldo da
poboación por ter obxectivos que van seguir deteriorando as súas
condicións de vida.
Aínda que dentro do
sistema capitalista, os modelos imperantes nas dúas áreas
económicas que agora tentan asina-lo tratado, tiñan diferenzas
salientables; e dixen tiñan, a partires dos anos oitenta do século
pasado o modelo europeo, ó calor da crise se foi transformando e
hoxe e moi parecido ó norteamericano, pero seguramente este tratado
ten, entre outros, o obxectivo de eliminar aqueles elementos que
aínda establecen diferenzas e non van ser precisamente os
norteamericanos os que se acheguen ó “modelo europeo”.
Refírome ós servizos
públicos, sanidade, educación, pensións, seguro de paro, etc que
na zona UE contaban cunha eficacia, unha eficiencia na súa xestión
moi importante, grazas a que eran públicos ó contrario que os
norteamericanos, onde unha parte da poboación, a máis numerosa e
pobre, non ten acceso a eles e agás os que pagan os ricos, moi
custosos, os que existen dunha calidade moi deficiente pola falla de
orzamentos.
Como vai a afectar este
tratado ó campo galego, non debemos esquece-los temas dos
transxénicos nin o das carnes “tratadas” para conseguir un
engorde máis rápido, @s traballador@s
asalariad@s, á pequena industria, ás empresas exportadoras, ás
multinacionais aquí instaladas, ós nosos servizos públicos, ó
comercio, e un longo etc, onde non debemos esquecer tampouco o
análise político dos intereses imperialistas e das oligarquías que
controlan o planeta; todos, e algún outro, deben ser os elementos
dun debate que se ten que abrir agora, denantes de que o tratado se
asine e para iso é fundamental se queremos que organizacións
sociais, sindicatos, partidos políticos e institucións, que ata
hoxe con complicidade manifesta atópanse calados, se poñan ó
servizo da sociedade, premelos desde abaixo para que tomen posición
e dean información para que a sociedade conte cos instrumentos
necesarios que lle permita coñecelo, discutilo e amosa-la súa
opinión.
Pero esta ten que ser
unha campaña estatal e que tamén se debe desenvolver no marco da
U.E. o mesmo tempo que unha vez debatido o tema, se lle esixa o
goberno galego e ó Parlamento, pero tamén ó central e ás Cortes a
celebración dun referendo para que a poboación opine.
Aínda que hoxe, dada a
corrupción política e a “baixa intensidade” da democracia, iso
e tanto como pedirlle “peras a un bidueiro”. Só a organización
e a mobilización popular, a loita de clases, vai poder cambiar esta
correlación de forzas.
En Galicia no mes de
setembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario