¿MORTO O CAN DESAPARECEU A RABIA?

Pinochet, o brazo executor do golpe de estado en Chile no ano 1973 que puso fin os inicios do intento de avanzar cara ó socialismo respetando á legalidade burguesa, finou hai uns días.

Creo que unha gran parte da cidadanía deste planeta, sentimos certo desacougo ó ver como un criminal máis, que actuou contra da legalidade democrática, que cometeu tremendos crimes, baixo cuxo réxime represivo torturouse a centenares de miles de chilenos, que obrigou a máis dun millón a exilarse, morreo sen ser xulgado nin condeado.

Dito o anterior é preciso facer algunhas consideracións que sobrepasan a figura do felón que ademáis amosou ser un “chourizo de altos voos” que se enriqueceu co narcotráfico, venda ilegal de armas e o cobro de sustanciosas sumas ás empresas polos seus servizos.

En primeiro lugar hai que destacar que moitos comentaristas do óbito do tirano, periodistas, políticos, xente da rúa, esquecen que o golpe militar é a culminación dun proceso de loita de clases e non resultado da vontade dun militar que actúa ó marxe do mesmo. Pinochet era un militar, como tantos outros de América Latina, a quen se lle otorgou o poder de “utiliza-la violencia lexítima” que exerce o estado sobre tod@s @s ciudad@ns, no caso de que o control exercido por parte dos máis poderosos do país, se poña en cuestión.

Estes grupos, que non son moi distintos da dereita de calquer outro lugar, e só son demócratas cando os votos lles son favorables, non tiveron ningún problema, nin moral, nin ético, nin de concencia, para desencadear o sanguento proceso do golpe e apoia-la dictadura, cando consideraron que a Unidade Popular liderada por Salvador Allende, que conseguiu por medio dos votos controlar, aínda que dun xeito parcial, algún dos aparellos do estado democrático burgués, tomaba medidas dacordo co seu programa e en beneficio da maioría da sociedade. Medidas que non tiñan un carácter socialista senón que tentaban modificar algunhas estructuras, de xeito que a explotación d@s traballador@s non fose tan brutal, e recuperar algunhas das riquezas do país que se atopaban en mans de empresas estranxeiras.

En Chile, no período 1970-73, non se tomaban medidas de carácter socialista e non había “perigo de caer no comunismo”, espantallo esgrimido por todos os explotadores para levar adiante intervencións militares contra dos pobos; levábanse a cabo reformas que sitúaban ós máis elementais dereitos humanos, ises que todos din defender, ata a dereita, no centro da vida política; dereitos conculcados dun xeito sistemático ata ise momento na sociedade chilena, en beneficio da oligarquía e das empresa dos EEUU, país do que tamén istes días fálase moi pouco.

Os Estados Unidos de Norteamérica, foron os inductores do golpe, inscrito dentro dun plan máis amplo que despois se coñecería como Plan Condor, que tiña como obxectivo o exterminio de toda a esquerda revolucionaria latinoamericana, aínda que, no furacán desatado, tamén levou por diante a sectores da reformista. EEUU foi quen fixo posible o golpe, quen o dotou de medios de todo tipo, quen o coordinou, quen lle deu o apoio político para que o resto dos paises aceptaran relacións diplomáticas co novo goberno, quen creou por medio das axencias informativas que domina, e outros medios ilícitos, a idea da destrucción da democracia no Chile de Allende. Pero hoxe a responsabilidade dos EEUU parece non existir, e todo o fincapé se pon na figura desaparecida do dictador. Eu doulles unha idea a algúns xuices estrela para que amosen a súa vontade de exercer xustiza; todavía segue vivo o principal indutor e creador de todo o plan Condor, Henry Kissinguer, atrévanse a lanzar unha orde de caza e captura contra este delincuente para sentalo nun banquillo. É o responsable de centos de miles de asasinatos en diferentes partes do mundo.

En segundo lugar, Pinochet desaparece pero para desgracia de tod@s @s chilen@s o pinochetismo segue vixente, xa que como proxecto, non é outra cousa que o neoliberalismo con estado de excepción permanente, pero neoliberalismo en toda a súa pureza, con liberalización da economía, privatizacións, etc. Comenzando polo cobre, nacionalizado polo presidente Allende y agora en mans das grandes empresas minerías que xogan cos precios ó seu antollo.

O que lle imprimía carácter á dictadura era a proposta neoliberal; díxose e con razón que Chile actuou de laboratorio, por iso o apoio incondicional dos economistas como Hayek, Friedman e demáis ralea, e os políticos e ideólogos como a señora Tatcher, Reagan ou Juan Pablo II, gran admirador do falecido.

Hoxe desapareceu o estado de excepción, pero non existe unha democracia homologable; a constitución pinochetista segue en gran parte vixente así como as leis laborais. ¿Qué fixeron os sucesores de Pinochet? Aceptar esta situación xa que o seu pensamento e tan neoliberal como o do dictador, e defenden os mesmos intereses oligárquicos; e seguen a falar do “miragre económico de Chile”, cando o único que existe son cifras macroeconómicas que son resultado do aumento da miseria e a explotación d@s traballador@s e doutros sectores da población.

Dacordo cun informe das Nacións Unidas de hai pouco máis dun ano, Chile e un dos paises cunha distribución do ingreso máis inxusta do mundo, o 20% máis rico lévase o 63% dos ingresos do pais, e o 20% máis pobre o 3,3 %. Para afinar máis, o 10 % dos maís ricos posee o 47 %. En ese informe situábase a Chile á mesma altura que paises como Zambia e Honduras. Eses son os resultados da brutal dictadura e do “miragre chileno”, explotación e marxinación da gran maioría da sociedade.

Ademáis, a súa economía ligada principalmente ás actividades extractivas, mineria, forestal e pesca, ten graves problemas estructurais que non foron enfrontados polas clases dominantes no seu momento, e de novo vai repercutir sobre os máis desfavorecidos.

Chile vive unha situación límite, con máis de dous tercios da súa poboación no umbral da pobreza, o que posibilita un estalido social sen precedentes. A revolta de moitas barriadas francesas é un antecedente que as clases explotadoras do mundo non deixan de analizar. Por iso as clases dominantes en Chile toman medidas respeto ó que se chama “a cuestión social”; e a pesar de que o dictador cumpliu o seu papel, e as organizacións populares e revolucionarias teñen unha forza moi cativa, o seu exterminio era o obxectivo prioritario da dictadura, hai condicións obxectivas para o seu rexurdimento.

A situación obriga a tomar medidas para neutralizar esa posibilidade; Bachelet, a nova presidenta, non representa un xiro á esquerda, só a necesidade de neutralizar e cooptar a sectores que poden representar un perigo para o futuro; e para o que non se someta, toda unha serie de ferramentas xurídicas para reprimir ós díscolos, e recortar as xa minguadas libertades d@s chilen@s. Política de “pao e cenoria”. E “os demócratas de toda a vida” na Unión Europea aplaudindo.

C. Dafonte

A MORTE DUN DICTADOR

Pinochet, responsable das mortes de miles de traballadores e estudantes chilenos morreu na súa cama. Ainda ca súa morte é unha moi boa noticia para os pobos do mundo -da morte non se libra ninguen, por moi xenocida que poda ser-, librouse de ter que respostar dos seus crimes, de ter que respostar diante do pobo chileno das atrocidades cometidas polos secuaces da DINA, polos desaparecidos e torturados, pola traxedia acontecida no Estadio de futbol de Santiago de Chile, onde foi morto, entre outros centos, Victor Jara.

Librouse por unha transición politica que lle garantiu a imunidade a pesares das denuncias e demandas. Unha transición “pacifica”, cunha lei de punto final para os seus complices, e cunha constitucion “democrática”, coas liberdades democráticas “administradas” polos mesmos que no 73 as reventaron.

Nesa data, os traballadores chilenos loitaban polo socialismo, a súa derrota só truxo capitalismo salvaxe. Nesa misma, Chile foi unha adiantada: ou unha revolucion avanza cara o socialismo ou retrocede a barbarie capitalista.

E o rexime levantado sobre a derrota dos traballadores chilenos foi un “adiantado” no mundo: foi o primeiro que puxo na práctica os dictados de Milton Friedman e os “chicagos boys”, baseado na aplicación dos principios do capitalismo que hoxe vivemos no mundo, é dicer, na superexplotación dos traballadores, na privatizacion absoluta dos servizos publicos, etc.

Por iso, é que dende todas as potencias do mundo, dende os USA e Europa, dende o mesmo capitalismo chileno, non había moito interese en levar a xuizo ao criminal; non podían procesar ao can que eles mismos puxeron contra o pobo. Só as exixencias dos familiares, dos estudantes, dos traballadores chilenos, co apoio do resto do mundo, consiguiu, polo menos, que non pudera saír do seu país sen verse, como se viu, arrestado en Londres o longo de 500 días. So a colaboura de todos, desde Aznar ata Thatcher, lle permitiu voltar a Chile.

E, o fin, o “can” morreu. Pero desgraciadamente na súa cama. Porque non é que historia o “xulgue”, como din o ministro Moratinos (o peor pensando na Lei da “des” memoria historica que quere aprobar o seu goberno). As familias dos mortos dos desaparecidos, aos torturados e detidos, os perseguidos, e o pobo traballador en xeral non lle basta ca “historia xulgue”, é un saúdo a bandeira, para salvar a cara dos dictadores, dos seus complices.

Son os pobos quenes teñen que xulgar os opresores. No caso de Chile agora lles toca facer xustiza cos complices de Pinochet, incluidos os capitalistas que fixeron fortunas coas súas politicas economicas.

Todo isto ten facer reflexionar aos traballadores e democrátas do Estado Español, que deixaron as súas vidas na loita contra o franquismo.

O admirado de Pinochet, o dictador Franco, tamen morreu na súa cama, e os seus herdeiros tamen fixeron unha transición “atada e ben atada”, baseada na amnesia total (o pobo que esquece a súa historia, está condeado a repetila), garantíndo a amnistía para os torturadores e asasinos, administrada polo exercito e o xefe do estado posto polo dictador, que, como Pinochet, ten garantida a súa impunidade. Da mesma maneira que Pinochet admiraba a Franco, semella que a súa transición copiou palabra por palabra a feita no Estado Español.

O hipocrita da cuestion é que os mesmos que procesaron a Pinochet, o xuiz Garzon ou o goberno Zapatero, que ven ben que se procese a dictadores (Videla ou Sadam), negánse a revisar a transición española, a revisar os “procesos xudiciais” da dictadura, e nin falar, da máis grande decisión “xudicial” da dictadura, a imposición do Xefe de Estado, o monarca.

Oleiros, a 11 de decembro de 2006

Roberto Laxe

UNHA NOVA VICTORIA DEMOCRÁTICA DE HUGO CHAVEZ, E VAN….

Chavez, dun xeito rotundo, volve gañar unhas eleccións presidenciais en Venezuela.

Tod@s @s observador@s internacionais, moit@s só presentes co obxecto de atopa-la máis cativa irregularidade para desprestixia-lo proceso, tiveron que recoñecer, como nas anteriores convocatorias, que a limpeza democrática foi a norma.

En Venezuela estáse a producir unha revolución, a xente vota e os resultados expresan o que os venezolanos queren, antes non era así e a “democrática” comunidade internacional calaba, hai campañas de alfabetización para poñer termo a esta lacra, reparto de terras entre os campesiños, progrésase na atención sanitaria da xente, a sociedade civil estructúrase, a riqueza producida pol@s traballador@s repártese con maior equidade, disminuindo o índice de pobreza, as mafias partidarias e sindicais que expoliaban ó pais e mantiñan na pobreza ó 80% dos seus habitantes, desmanteladas en gran parte, un importante sector do exército atópase comprometido co proceso en marcha, o imperialismo en retroceso na medida en que crece un sentimento en contra do mesmo nas clases populares e as súas propostas, como o ALCA está paralizada no país, ó tempo que desde o estado púlanse políticas de carácter internacionalista…son tantas as reformas e transformacións levadas adiante no país, en diferentes eidos nestes anos, que pódese falar dunha revolución en marcha.

Estamos ante un proceso moi importante, non só para Venezuela senon para todo o continente, pero que aínda non rebasou os límites do que se pode considerar unha revolución democrático-burguesa.

Un proceso que tamén é froito das contradiccións que o sistema capitalista provoca entre a burguesía nacional e a trasnacional, un proceso que seguirá avanzando, se un golpe de estado estimulado polos “demócratas occidentais” non o frea, ata que a contradicción capital-traballo só poda ser resolta expropiando á burguesía; e entón, coñeceremos as intencións de cada un dos actores actuais, os seus límites, e o papel que van xogar ás institucións do estado democrático-burgués. Entón terá chegado a hora da verdade e veremos se “socialismo para o século XXI” era algo máis que unha consigna valeira de contido

C.Dafonte

A MORTE DUN DOS GEMAYEL

A familia Gemayel, cristiá, precisión que é necesario facer pois aínda seguen entrampados @s libanes@s coa herdanza deixada polos colonialistas, perdeu a un dos seus membros; un martir máis dixo a familia e corearon os seus partidarios, un opresor menos, seguro pensaron millóns de libanes@s que sufriron nos últimos 60 anos o poder, e o modo de exércelo desta singular familia.

Dás tendencias pronazis do seu fundador pasaron a ser os máis firmes aliados dos israelitas na última guerra civil, pero sempre os Gemayel como a familia máis influinte e con máis poder do Libano e firmes aliados das potencias imperialistas.

Despois do asasinato, todos os dedos apuntaron cara a Siria cunha unanimidade sospeitosa.

Utilicemos o mesmo argumento que no caso Hariri e o suposto secuestro dos soldados israelitas. ¿A quen beneficia este novo crime?.

A realidade é que despois da tremenda agresión levada a cabo por Israel contra o Líbano e a eficaz resistencia de Hezbulá e outras forzas da esquerda fronte a ocupación parcial do sur do país, creouse unha unanimidade no apoio á chamada resistencia nacional e moitos sectores sociais comenzaron a considerar a necesidade de rachar coa división confesional e apoiar a quen verdadeiramente defende os intereses nacionais.

Este asasinato, neste intre, tenta retrae-la situación do Líbano ós piores tempos de hai uns anos, aguza-la división social e relixiosa e descompoñe-lo apoio á resistencia nacional; beneficia en suma ós que ven como un perigo para os seus intereses o afianzamento do liderazgo político de Hizbulá entre amplas masas de libaneses con independencia da súa creencia relixiosa. O imperialismo anda detrás do suceso.

C.Dafonte

OS ORZAMENTOS DO "CAMBIO"

Os orzamentos do goberno bipartito para o ano que ven, son presentados como os primeiros onde se recollen as “prioridades do cambio” politico acontecido dende as eleccions do pasado ano, que remataron co “reinado” do PP e Fraga.

E non se pode dicer que non sexa certo. Recollen as “prioridades” do suposto cambio; as partidas orzamentarias que máis suben son: Vicepresidencia da Igoaldade e Benestar, especialmente no seu apartado de axuda a “dependencia”, Política Territorial, Obras Publicas e Transportes, especialmente no que fai as infraestructuras viarias (o transporte parece que non é parte desta Consellería), Traballo a de Innovación e Industria, con máis subvencions as empresas en políticas de igoaldade e innovación tecnoloxica, e Medio Rural, que ainda ten sen concretar o novo plano forestal, pero xa ten comprometidos milleiros de euros contra os incendios.

Pola contra, o gasto contense en dúas Consellerías “marxinais” cara a sociedade, Sanidade e Educación. Incredibel!, en dúas consellerias onde os problemas afectan directamente o conxunto dos traballadores e os seus fillos, o gasto contense.

Pero ben, vexamos o fundo da cuestion, se son do cambio ou non son máis que continuidade das do PP, con una novidade: o incremento en Innovación Tecnoloxica.

A herdanza do PP

É evidente cos 17 anos do PP e de Fraga foron 17 anos perdidos para o desenvolvimento da Galiza, e non só polo Prestige.

A pesares dos 2 billons das antigas pesetas recibidos dende a UE, Galiza non deixou de perder poboacion, de ver como o seu PIB mantiña ou reducia a súa proporcion no estado; de ver como os servizos publicos ou eran privatizados sistemáticamente (a sanidade e as famosas “fundacions”, ou o favoritismo co ensino concertado), ou simplesmente non contaban (o transporte publico, comezando polo ferroviario). Foron 17 anos e 2 billons de pesetas tirados pola borda, do que ninguen, ainda, respostou políticamente; é máis, os seus responsabeis teñen xubilacions douradas ou estan na vida política activa.

17 anos que deixaron a economía galega como un campo minado, con herdanzas que hipotecan o futuro, como a Cidade da Cultura –a que, nun alarde de continuidade, agora se lle destinan 50 millons de euros o ano- ou a política de autoestradas, que lembra a vella política franquista de encoros, que non fai nada para integración territorial e social da Galiza, pois basease no automóvil privado e nas peaxes, e dicer, nun transporte elitista que non axuda as necesidades do pobo traballador, senon as dos turistas ou os executivos das empresas.

Cunha política laboral baseada na precariedade e os baixos salarios, onde o prioritario era subvencionar as empresas para que supostamente fixesen políticas de emprego. Así, grandes empresas como Calvo, Fadesa, etc., logo de reciber unhas boas cantidades de diñeiro e facilidades para facer e desfacer, venden, destruen postos de traballo, ameazan coa desaparición, etc.

A política da Xunta do PP foi a da política de terra “queimada” o servizo do mantemento da Galiza como un territorio que segue a aportar man de obra barata e materias primas ao conxunto da economía española.

Onde esta o “cambio”

Contra tudo isto o pobo traballador galego rebelouse e puxo na Xunta o goberno bipartito da PSOE-BNG. Queria un troco de verdade

E a verdade, é que os alicerces centrais da política orzamentaria do PP non se modifica. A estrela dos orzamentos son a Dependencia, que crece un 11%, casi tres puntos máis da media; e non facendo un plano de construccion de garderías publicas para nenos, de residencias publicas para a terceira idade, senon sobre a base da subvención as solucions privadas (residencias privadas a esgallo), e do potenciamento da “familia” como eixo vertebrador da sociedade (nula política de construccion de garderías que atendan os problemas das mulleres traballadoras).

Tamen crece un 9.5% os orzamentos para a vivenda, subvencionando como sempre aos propietarios das vivendas de aluguer cos diñeiros publicos, cando é publico e notorio que na Galiza ha 200 mil vivendas valeiras.

Pero a Consellería Politica Territorial, Obras Publicas e Transportes merece un capitulo aparte, pola importancia que ten para a integracion social nun territorio onde a poboacion esta moi dispersa, e a vez, moi concentrada. O eixo central da politica nos orzamentos é máis infraestructuras, o que é o mesmo, máis estradas e autoestradas. En diñeiro, vanse gastar en máis estradas para o automobil privado 1 494 millons de euros (11.4% máis).

Do transporte publico, supostamente parte desta Concellería, nin unha palabra seria, que non sexa exixir un AVE que ten a mesma loxica do automovil privado, elitista.

Pero a poboacion traballadora galega non precisa máis estradas, hailas dabondo, ou AVEs que case nunca vai utilizar; o que necesita é un transporte publico nas áreas metropolitanas e intercomarcal que permeta a un traballador ferrolan, coruñes, ourensan, ou de donde sexa, ir e vir a traballar sen ter que deixarse a metade de salario no seu coche, peaxes e gastos. Mentras isto non se faga, a un traballador de calquera das cidades ou vilas da Galiza lle parecerá unha saída a emigracion, cando, na comarca que ten máis perto, poderia atopar o mesmo traballo que na emigracion.

O verdadeiro troco tiñan que notalo os traballadores con actuacions deste tipo. Se non se pagan máis as grandes constructoras, e non se lles subvencionan máis obras, ise diñeiro podería ir a recuperar o camiño de ferro como un dos medios centrais de transporte, a expropiar as compañias privadas de transporte que non manteñan as liñas que, para elas, non sexan rentabeis pero si necesarias para a poboación.

Pero, atopamosnos nun ano electoral, e as contas tamen teñen que facer campaña; por iso, os gastos de reparacion de estradas e reposicións de infraestructuras incrementanse nun 63%. O bipartito segue a mesma loxica caciquil, repartir diñeiro entre os concellos para melloras “aparentes”, deixando o fondo sen resolver.

No unico onde se nota o cambio é no aumento das inversions para Innovacion Tecnoloxico- un 17% máis co ano pasado-; pola vía da... privatizacion da Universidade, facilitando a súa relacion coa empresa privada, subvencionando –máis subvencions- as empresas que melloren o seu parque tecnoloxico, etc. O que é o mesmo, favorecer os empresarios (agora chamados “emprendedores”), faciltarlles o acceso a internet –mentras as familias teñen que pagar unhas contas desmesuradas as empresas do sector-, abaratar a súas inversions, etc.

E donde aforran

O cambio, loxicamente, sería aforrar onde o PP despilfarrou, e dicer, en infraestructuras, en subvecions aos concellos para obras, en especulación para o aluguer privado de vivendas, no gasto da sanidade coas farmaceuticas, na subvencion ó ensino concertado. Pois non, iso non o tocan.

O aforro ven pola via da recorte na sanidade e o ensino. A Xunta do PP aumentaba os orzamentos nestos dous apartados, para darlle diñeiro as farmaceuticas, e o ensino para subvencionar a privada, pola vía da concertada.

A Xunta bipartita din que vai rebaixar os gastos en sanidade, o 7.4% fronte o 11.8 do ano pasado, e no ensino –o 8% fronte o 8.3-, cando a sanidade publica é un desastre notorio, e o ensino publico vai moi por detrás da privada. Podería parecer que rebaixaran os aportes para o gasto farmaceutico e a concertada; pero, nada máis lonxe da realidade. O gasto farmaceutico mantense e a concertada segue a ser considerada parte do ensino publico, e polo tanto subvencionable.

O gasto sanitario non tería que manterse, senon que tiña que elevarse, mesmo se se rebaixa o gasto farmaceutico. As listas de espera non se combaten coas chamadas peonadas –é dicer, horas extras para os médicos, e vello metodo do PP-, ou desviando enfermos a sanidade privada –que logo, como facia o PP, ha que pagar-; senon incrementando en termos de cantidade e qualidade os cadros de persoal sanitario e as instalacions.

O mesmo vale para a educacion. Manter as subvencions a concertada é manter a subvencion aos grupos privados, e, no concreto, a Igrexa. Non é de recibo rebaixar os orzamentos o ensino publico, cando iste é deficitario. A primeira medida para recuparalo é a de deixar de subvencionar a Igrexa, incrementar os orzamentos e cadros de persaol, e mellorar o conxunto das instalacions.

A Xunta explica istos recortes pola necesidade de “capitalizar” a economía galega, sen tocar o sistema fiscal, mantendo os antidemocráticos impostos indirectos, como o IVA, no que pagan o mesmo un empresario –que logo o pode descontar- que un asalariado. Alén máis, para qué capitalizar, se logo os diñeiros de todos se lles da (máis de 600 millons dos orzamentos vai a súas máns) en subvencions as constructoras ou a contratacion precaria, aos propietarios de pisos, aos colexios privados concertados ou a sanidade privada, etc..

Son istos os Orzamentos do cambio? Evidentemente, non.

Outra politica orzamentaria é posibel?

Si, rachando coa loxica neoliberal de qué é a empresa, ou os chamados “emprendedores”, os que tiran da economia. Non é moi dificil, logo de 15 anos de dominio absoluto do neoliberalismo, mesmo na súa variante social liberal do PSOE de Gonzalez e Zapatero como na súa variante salvaxe de Bush. Blair ou Aznar, demostrar ca empresa privada só ten un obxectivo na súa vida: acumular capital, gañar subvencions, destruir emprego fixo e sustituilo por precario, converter o que debe ser un dereito, os servizos publicos, nun negocio.

Na Galiza o neoliberalismo salvaxe foi aplicado polo PP, e os resultados estan a vista. Dende o ano pasado temos na Xunta a variante “social liberal”, que ten a mesma loxica: a empresa privada, os “emprendedores”, son a solucion aos problemas. Pero a realidade esta a demostrar que istos “emprendedores” só teñen un obxectivo, o mesmo cos vellos “empresarios”, acumular riqueza.

Por iso, só é posible outra politica orzamentaria se ten outros alicerces que non sexan os de darlle máis diñeiro aos que xa o teñen; senon de quitarllo de onde o hai, facendo un sistema fiscal progresivo, onde “pague o que máis ten” e facendo desaparecer a imposicion indirecta.

Para elo ha que partir de cales son as necesidades dos traballadores e as traballadoras, de estabilidade no emprego, dunha sanidade publica de qualidade, dun ensino publico laico, democrático e non sexista, dun transporte publico real, etc., facendo crecer as partidas que respondan a elas.

E isto é xusto o contrario do que ofrecen os actuais orzamentos, baseados na capitalizacion da economica para darlle diñeiros as empresas, que logo, como Fadesa ou Calvo, pecharan as súas portas e deixaran a xente na rúa.

Unha oportunidade perdida

A Xunta perdeu unha oportunidade de ouro de facer outra politica. Desta volta, a Xunta bipartita situase como herdeira dos desastres dos 17 anos de Fraga e non aporta nada novo baixo o sol.

Porque para facer outra politica orzamentaria hai que ter o valor politico de meter as mans onde se atopa o diñeiro para facer verdadeiros plans de obras publicas, construindo hospitais ali onde son necesarios –ou expropiando as privadas que viven dos desvios de enfermos da publica-, facendo institutos, colexios e garderías co diñeiro que da o deixar de pagar subvecions o ensino concertado, rexeitando acordos como o de Bolonia e a súa expresion legal, a LOU, que só tentan de poñer a Universidade o servizo dos lucros empresariais.

Non pagando subvencions a RENFE por servizos que na practica non existen (a liña Ferrol Coruña, subvencionada pola Xunta vaian os viaxeiros que vaian), e establecendo un plano de transportes integrado e integral no conxunto da Galiza, destinadolle o diñeiro que hoxe vai para máis estradas.

Exixindo baixo ameaza de expropiacion, abrir todos os pisos valeiros que hoxe ha na Galiza, abaratando o aluguer, e facendo verdadeiro planos de construccion de vivenda sociais, non como os da Fabrica de Tabacos de A Coruña, que só agachan unha manobra especulativa grandiosa.

Prohibindo na administracion isa privatizacion encoberta dos servizos publicos de limpeza, xardineria, etc., que son as subcontratas de obras e servizos e facendo fixos a todos traballadores das contratas que, dende fai anos e nos feitos, traballan para a administracion. Rebaixando os salarios millonarios dos politicos “profesionais” -máis parecen executivos de empresas que “servidores” publicos-, ata deixalo no que cobra un traballador medio.

Estas son algunhas das medidas que sen lugar a dubidas, abaratarían a administracion da Xunta, pois deixaría de paga-lo duplo polo servizos, pois unha empresa, por definición, o que busca é o beneficio privado e, ademáis, exixe un pagamento polo servizo. E, alen máis, estabelecería un criterio na sociedade orientado a resolver as necesidades do pobo traballador.

Mais, ista Xunta incapacitase para facer unha politica orzamentaria de verdadeiro cambio, pois iso suporia rachar coa tutela dos que saquearon Galiza o longo destos 17 anos, cando a súa politica é a inversa, é a de aceitar as boutades, as saídas de ton, e sobre todo os limites que dende aqueles lles impon, xa sexa nos orzamentos, xa no debate estatutario, etc.

É unha Xunta presa da loxica do empresariado, do capitalismo e o neoliberalismo; que esta presa da lealtade a un rexime centralista, a monarquía da restauracion do 78, que ten como unha das súas razons de existencia a opresion nacional, que na Galiza expresase nunhas limitacions máis que evidentes en termos orzamentarios (quen parte e reparte, levase a mellor parte, e o diñeiro o reparte o goberno central, ainda que saia do conxunto dos traballadores do Estado), como é que Tráfico, sen ir máis lonxe, recaude/roube na Galiza 120 millons de euros, e só devolva en investimentos 20.

É unha Xunta máis preocupada polos movementos nas multinacionais galegas (Calvo, Pescanova, Inditex, Fadesa, etc.), no seu reforzamento pola vía das axudas e subvencions, que por defender os postos de traballo ameazados polos procesos de centralizacion e concentracion de capital, é dicer, polas deslocalizacions e os despedimentos.

Por isto, só rachando co ista loxica e ista lealtade constitucional, a Xunta podería facer outra politica orzamentaria. Mais, para evitar calquer tolemia, xa estan os que administran o rexime herdado do franquismo, o PP, o poder xudicial, o exercito e a monarquía.

Ista e non outra son as razons ca levan a facer o que fai: non é continuismo é politica de rexime, que só pode combatirse ca loita e a mobilizacion social.

Galiza a 4 de decembro de 2006

www.corrienteroja.net; correntevermella@corrienteroja.net