1. Logo de case dous anos de ataques sen precedentes aos traballadores, aos xovenes, aos parados, aos inmigrados, o goberno Prodi quizas chegou o final do seu percorrido. A causa do fin deste goberno o choque intestino entre grupos politicos, sectores e aparellos do Estado burgues (maxistrados e parlamentarios), un choque entre bandoleiros alimentado pola falta de acordo ao redor dun mecanismo electoral diferente, capaz de garantir, de xeito máis eficaz, a estabilidade parlamentaria das coalicións de alternancia burguesa. A incriminacion do ministro da Xustiza Mastella, e de toda a súa familia parental e politica (faísca que levou ao actual estalido), saca a luz, por enesima vez, o entrelazamento inextricable entre negocios licitos e ilicitos nun sistema social, o capitalismo, baseado pola súa natureza sobre a explotacion do traballo asalariado e sobre a corrupcion que florece nos aparellos politicos e estatais destinados a administrar os beneficios da burguesia. Esta crise politica colócase no escenario da crise financeira mundial e no cadro máis xeral da podremia deste sistema que, para aumentar os lucros dun puñado de persoas continua producindo matanzas, tanto nas fábricas como nas frontes das guerras coloniais.
2. Varias son as hipotesis da conclusion desta crise: a adquisicion dalgun senador para sosten do goberno, na usual compravenda parlamentaria; un goberno "tecnico" ou "institucional" para sancionar unha nova, e todavia mais estafadora, lei electoral; novas eleccións dentro de poucos meses. A conclusion dependera do resultado do choque en curso no parlamento, hoxe mais que nunca acorde coa definicion feita por Rosa Luxemburg de "galiñeiro da democracia burguesa”.
Ningunha destas conclusións é vantaxosa para os traballadores. A continuidade deste goberno permitiria a Prodi levar adiante aquelas medidas de guerra social e guerra militar (deica pouco sera votado a refinanciacion das misións militares) que o imperialismo italiano impón ao goberno. Un goberno de transicion continuaria con estas politicas e só serviria para preparar novos mecanismos electorais para garantir ao proximo goberno burgues unha mais adoitada base parlamentaria para evitar contratempos e asi poder concentrarse mellor no seu traballo anti-obreiro. Novas eleccións levarian á vitoria dun dos dous polos da alternancia burguesa e á constitucion dun executivo que, prescindindo de quen o dirixa, recolleria o "exemplo" de Prodi e desenvolvería as politicas solicitadas pola patronal para facer pagar a crise economica do capitalismo aos traballadores.
3. Neste marco, resultan grotescas as declaracións dos dirixentes de Refundacion Comunista. Despois de votar e apoiado cada medida anti-popular de Prodi, mesmo as medidas racistas e a persecucion dos inmigrados, os dirixentes de Refundacion declararon hoxe que a interrupcion prematura da lexislatura impediria aquela "gran redistribucion social" que anuncian como " inminente ", de dous anos a esta parte, para facer tragarlles aos traballadores os sacrificios. Giordano[1] tamen dixo que a posible caida de Prodi seria debido á conspiracion de presuntos sectores " reaccionarios" da burguesia, asustados pola influencia exercida por Refundacion sobre este goberno.
A realidade é ben diferente: a burguesia, os seus sectores principais, non conxuraron contra o goberno. Hoxe en coro toda a gran prensa burguesa (da Repubblica ao Correr della Sera, da Stampa a Il Sole 24 Ore), definen "irresponsable" o paso de Mastella[2]. A gran burguesia apoiou desde o principio a este goberno porque sabia que levaría adiante un violento ataque aos traballadores sen producir unha adecuada reaccion social, por medio do papel de colchon desenvolvido polas burocracias sindicais (Cgil á cabeza) e das burocracias socialdemocratas (Prc, Sd, Pdci, Verdi[3]). O que prefire hoxe a gran burguesia non é, polo tanto, unha volta de Berlusconi (ao cal, con todo, aceptaria, se é necesario, como fixo nos anos pasados), senón mais ben un menor espiritu pendenciero no “galiñeiro parlamentario”, (conseguido por unha lei electoral diferente) e, se é posible, o relanzamento desta mesma formula de goberno, eventualmente cunha nova coalicion entre o recien nado Partido Democrata[4] de Veltroni e o futuro partido socialdemocrata para cuxa fundacion traballan os catro partidos da esquerda, o Arcoiris[5].
Todos os gobernos son bos para a patronal sempre que sexan capaces de tutelar os lucros das empresas: e a formúla do centroesquerda revelouse, ata agora, a mais eficaz en tal sentido, pois é aquela preferible no xogo da alternancia entre os dous polos. Xogo que, en todo caso, garante á burguesia vencer sexa como sexa, como un xogador de ruleta que apunta ao mesmo tempo sobre o vermello e sobre o negro, sobre o par e sobre o impar.
4. Os feitos destes meses e os desenvolvementos destes dias confirman a leccion de toda a historia do movemento obreiro; leccion que recuperamos e defendimos desde o nacemento da nosa organizacion, a partir dunha escision de Refundacion Comunista, en abril de 2006 (saímos mentres outros dirixentes daquel partido preparáronse para a reparticion dos cargos): non hai goberno amigo dos traballadores no capitalismo, non hai posibilidade de "condicionar" os gobernos da burguesia, o papel dos comunistas é desenvolver a oposicion a cada un destes gobernos para preparar as relacións de forza necesarias para derrocar este sistema social e os seus gobernos e abrir paso a un goberno dos obreiros para os obreiros. É un camiño longo e dificil pero, como se ve, non hai atallos.
Poren, hoxe corroboramos que ningunha das solucións que pode saír do galiñeiro do parlamentarismo burgues pode satisfacer as esixencias, tamen inmediatas, das masas populares. O epicentro do choque non esta entre as cadeiras de brazos aterciopelados de Mastella, Dini e D´Alema: o epicentro esta na loita de clases nas rúas e nos lugares de traballo, na reanudacion da conflitividade obreira que foi afogada nestes dous anos (cunha disminucion historica das horas de folga) pola ausencia dun gran sindicato de clase e un partido comunista con influencia de masas.
Fai falta entón partir das loitas e das experiencias xa en curso de oposicion de clase ao goberno, para construír un gran sindicado combativo e non pactista, e un partido comunista revolucionario. Fai falta unir aos traballadores, os precarios, os parados, os traballadores inmigrados, ao redor dunha plataforma reivindicativa que derroque todas as politicas sociais e militares dos gobernos de centrodereita e centroesquerda que se alternaron nestes anos. E, sobre estas bases, tambien construír, onde sexa posible, unha representacion do mundo do traballo nas institucións burguesas, para utilizalas como tribuna das loitas. Aquela tribuna que ata agora falta non só pola responsabilidade das burocracias socialdemocratas, senón tambien polas oscilacións daquelas organizacións como Esquerda Critica de Turigliatto[6] (que se define non ao azar "tendencialmente á oposicion") ou como as minorias do PRC que, cos seus parlamentarios, ata hoxe apoiaron as principais medidas do goberno ou non avanzaron mais aló dunha loxica de abstencións, non participacións ao voto. Ou, como máximo, mais aló dalgun raro voto contrario (pero só cando foi irrelevante na aritmetica parlamentaria).
5. O epicentro da loita de clases esta fora do parlamento e dos seus choques interiores, esta no desenvolvemento das mobilizacións dos traballadores. En canto ás eleccións, case indubidablemente anticipadas (a proxima primavera ou, no caso de gobernos de transicion, á seguinte), constituiran, neste marco, un momento secundario pero en todo caso posible de batallar polos comunistas. Como PdAC estamos dispostos, na autonomia do noso proxecto revolucionario global, á constitucion de bloques electorais con todas as forzas que se colocasen estratexicamente fora dos dous polos da alternancia burguesa e estaran listas a construír unha firme e real oposicion de clase á burguesia nos lugares de traballo, nas rúas e tamen no parlamento.
Roma, o 22 de xaneiro de 2008.
[1] O secretario de Refundacion Comunista.
[2] Cuxo partido - Udeur - quitoulle a confianza ao goberno.
[3] Partido da Refundacion Comunista, Esquerda Democrata, Partido dos Comunistas Italianos, Verdes.
[4] Resultado da unificacion dos herdeiros do vello Partido Comunista e da vella Democracia Cristiá.
[5] Ver nota 3.
[6] Franco Turigliatto é un senador do O seu elixido por Refundacion Comunista
No hay comentarios:
Publicar un comentario