UNHA LEI DE ABORTO ENGANOSA

 

Xulia Mirón

A mobilización impón avances

A partir de finais do 2007 producíronse mobilizacións no Estado Español a favor e en contra do dereito ao aborto. A Igrexa e a dereita orquestraron unha campaña contra unha clínica privada que realizaba Interrupcións Voluntarias do Embarazo (IVE), o que foi respondido con manifestacións por parte organizacións feministas, políticas e sociais á vez que se esixía ao goberno a aprobación dunha lei de prazos e a súa saída do Código Penal.

O Goberno do PSOE collido nun lume cruzado entre as manifestacións da dereita e a resposta social a favor do dereito ao aborto, viu como se introducía no seu seo a división, cun sector das súas deputadas e deputados apoiando o cambio na lexislación. Neste marco, convocou unha Comisión de Expertos para o asesoramento dunha lei aborto.

Despues de tres anos, concretamente en xullo, entrou en vigor a Lei Orgánica 2/2010 de 3 marzo, de Saúde Sexual e Reprodutiva e da Interrupción Voluntaria do Embarazo. Unha lei que non estivo falta de mobilizacións en contra dela e a favor da familia patriarcal por parte da igrexa e do PP.

A lei de aborto do goberno Zapatero

A nova lei, non só regula o dereito das mulleres á interrupción do embarazo sen alegar causa algunha durante as primeiras catorce semans de xestación, tamén expón como obxectivos a educación afectivo sexual, o acceso aos métodos anticonceptivos, a formación con perspectiva de xénero e accións informativas e de sensibilización dirixidas principalmente á mocidade e colectivos con necesidades especiais. Para iso desenvolverá en Regulamentos posteriores políticas públicas no ámbito sanitario e educativo para a prevención de embarazos non desexados, a non discriminación no acceso ás prestacións e servizos e a maternidade libremente decidida.

Interrupción Voluntaria do Embarazo e días de reflexión

A muller poderá interromper o embarazo sen ter que alegar causa algunha, dentro das catorce semanas de xestación e sempre que fose informada na súa primeira visita ao centro que lle corresponda, dos seus dereitos, prestacións e axudas públicas de apoio á maternidade e transcorresen un prazo de polo menos de tres días desde que se lle entrega un sobre “pechado2 coa devandita información previa á interrupción do embarazo.

E excepcionalmente, poderase interromper o embarazo por causas médicas cando non supere as vinte e dúas semans de xestación e sempre que exista grave risco para a vida ou a saúde da embarazada, graves anomalías no feto e sen límite de tempo cando a anomalía fetal sexa incompatible coa vida e así conste nun dictámen médico elaborado por un Comité Clínico designado polo CC.AA respectiva, composto por un equipo integrado por dous especialistas en xinecología e obstetricia ou expertos en diagnóstico prenatal e un pediatra.

As mozas de 16 e 17, ao final despois de moita polémica na sociedade, poderán interromper o embarazo sen o consentimento do pai, nai ou persoa coa patria potestade, cando aleguen un conflito grave, violencia intrafamiliar, ameazas, coaccións, malos tratos ou situación de desarraigamento ou desamparo.

A interrupción garántese en centros da rede sanitaria pública ou privada autorizada, onde se protexerán os dereitos fundamentais da muller, a súa integridade física e moral, intimidade, liberdade relixiosa e non discriminación. O acceso aos seus datos persoais rexeranse polas disposicións legais e deberán ser cancelados de oficio unha vez transcorridos cinco anos, salvo que existan razóns de investigación e de organización ou de funcionamento do Sistema Nacional de Saúde.

A implantación da lei

Unha lei por si soa non garante que leve a cabo todo o plasmado nela, e máis cando as competencias do Ensino e Sanidade están transferidas as diferentes CC.AA e cada unha delas con gobernos autonómicos de ideoloxías diferentes.

Algo a ter en conta, que tamén o ten a lei, é a importancia que ten a educación afectivo sexual no ámbito escolar, é un factor clave na aprendizaxe da sexualidade, sobre como vivila satisfactoria e placenteramente e como previr e actuar ante posibles riscos como os embarazos non seseados, as infeccións de transmisión sexual e os derivados das relacións e estereotipos sexistas. Nesta materia houbo un retroceso, a LOGSE¹ de 1990, incorporou implicitamente a educación sexual no currículo escolar, as sucesivas leis aprobadas neste ámbito, baixaron o listón, e na práctica isto non existe no estado español, na última Lei Orgánica de Educación (LOE, 2006), aprobada polo PSOE, desaparecen do texto as referencias á educación afectivo sexual. O que se imparte nas aulas nestes momentos, limítase a charlas sobre métodos anticonceptivos (preservativo) dirixidas polos Concellos, ONGs ou Fundacións e algunhas impartidas pola Fundación prol-vida, e mesmo nalgúns nin iso, pois depende de cada Centro escolar e do enfoque e ideoloxía da entidade contratada. Se isto ocorre nos colexios públicos, onde se supón que o estado ten un “control”, que non pasará nos centros privados ou concertados moitos deles dirixidos por ordes relixiosas onde as clases son segregadas por nenos e nenas.

Outra cuestión que expón a lei, é o acceso aos métodos anticonceptivos por igual a todas as mulleres para unha maternidade libremente decidida, pero con todo isto non é así na realidade. A maioría dos anticonceptivos estan fora do Sistema Nacional de Saúde, polo que a privatización, de feito, fai que as mulleres pagen dos seus petos o custo íntgegro dos mesmos, obviamente isto constitúe un maior problema para as que teñen menos recursos, as novas e as mulleres inmigrantes. Se a isto engadímoslle a ausencia da educación sexual no currículo escolar, así como a falta de información nos Centros de Saúde, indubidablemente falamos de aborto. Nestes días a Ministra de Sanidade expuxo que serán as CC.AA as que terán que garantir este acceso e financien elas dos seus orzamentos os anticonceptivos.

Privatización da Sanida Pública

Un dos dereitos que se garante ás mulleres, é o acceso á prestación con indepencia do lugar onde residan para renglon seguido dicir: que esta interrupción se poderá levar a cabo en clínicas públcias ou privadas autorizadas. Isto vai en sintonía coa política de privatización que está a sufrir a Sanidade Pública en aplicación á lei 15/97 de “novas formas de xestión en sanidade” levada a cabo na maioría das CC.AA con maior avance na de Madrid, Valencia e Galicia gobernadas polo PP, con esta política, resulta díficil pensar que as CC.AA sexan capaces de achegar os recursos suficientes para garantir o acceso ás prestacións do aborto a todas por igual. Doutra banda, a lei segue mantendo a obxección de conciencia que permitiu que as clíncias privadas se “forrasen”, coa nova lei volvemos ter o mesmo problema, o dereito individual de obxección ten prioridade, sobre o dereito de aborto das mulleres. Se a todo isto sumámoslle que moitos gobernos das CC.AA están en contra da lei, está claro que non se poderá garantir a asistencia na Sanidade Publica e por tanto a súa gratuidade.

Conclusión

A mobilización impuxo ao goberno un cambio na lei de aborto no estado español, similar ao doutras leis de europa. A lei supón un avence con respecto á despenalización do aborto que existia antes, pero como toda media dun goberno burgués é limitada e relativa, por iso, se as mulleres en xeral e as traballadoras en particular queremos que este avance non quede meramente nunha lei formal, teremos que esixir ao goberno, que deroge a lei de privatización da Sanidade, e que os recursos públicos que durante estes anos a derivado a financiar clíncas privadas, salvar bancos, financiar á patronal, etc, sexan para a verdarera implantación da lei, e garantir o aborto libre e gratuido na Seguridade Social.

1Ley Orgánica de Ordenación del Sistema Educativo.