Carlos Dafonte.
A cuestión das alianzas
é desde hai moito tempo unha das máis debatidas no seo da esquerda.
Cando facelas? Con quen?.A posibilidade de alianzas interclasistas,
foron por exemplo, obxecto de debates na IIª e na IIIª
Internacionais.
Un partido da Iiª
Internacional, o PSItaliano, unha vez creado o PCI, fixo intentos de
illalo contando co partido de Mussolini, antigo dirixente socialista
da súa á esquerda.
Non esquezamos as
posicións do propio Lenin , a favor, en determinadas circunstancias,
por exemplo para frea-lo fascismo, de aliarse ca socialdemocracia ou
con anterioridade en 1901 facendo un pacto conxuntural con Struve, un
burgués liberal, ou as posicións, unha vez tomado o poder, en
relación ós “socialistas revolucionarios”, con grande
incidencia no campesiñado.
E unha vez morto Lenin ,
na cuestión de alianzas a IIIª Internacional, deu bandazos, pasando
das posicións do chamado “terceiro período” no que se
identificaba a socialdemocracia co nazi-fascismo, pola súa posición
contraria á revolución, para a continuación no VI Congreso da
Internacional, unha vez asentados en moitos países os seguidores de
Hitler e Mussolini, pula-los frontes populares cos sectores burgueses
progresistas.
No estado español, en
1910 prodúcese a primeira conxunción republicano socialista, que se
volverá a repetir, dun xeito salientable, despois das eleccións de
xuño de 1931, para culminar en febreiro de 1936 ca formación da
Fronte Popular, unha ampla alianza.
Nos anos 50 en plena
ditadura, o PCE lanzou a política de “reconciliación nacional”,
que tentaba uni-los sectores populares, partindo da certeza de que
independentemente do bando en que loitaran na guerra civil, eran as
vítimas dun réxime ó servizo da oligarquía e sectores burgueses.
Un segundo chanzo foi o chamado “pacto pola liberdade”, onde se
produce un acercamento a sectores burgueses, proceso que culmina, na
democracia da transición, no Pacto da Moncloa, que establece, aínda
que posiblemente esa non fora a intención, a hexemonía da burguesía
e dos antigos franquistas.
Fago todas estas
consideración con motivo do “pacto de goberno” que PSOE e IU
van a asinar en Andalucía. A estes pactos sempre se lles pon un
apelido, “de esquerdas”, e se así se fai hai que amosar
desconfianza, pois si se nomea dun xeito que non é, algo tentarán
ocultar; tentan vender unha mercadoría adulterada. E o afirmo dun
xeito categórico, porque non pode ser un pacto de esquerdas cando
unha das partes que o asina, o PSOE, non o é.
Esta mercadoría
adulterada xa tentaron vendela en Galicia con ocasión das eleccións
autonómicas do ano 1997, unha operación perfectamente
instrumentalizada, para abate-la IU que dirixía Julio Anguita. Pois
ben, o pacto dun reducido número de militantes de Esquerda Unida co
PSOE que dirixía Francisco Vazquez, si, si, o Paco Vazquez alcalde
da Coruña, tamén se consideraba non só polos asinantes, tamén
pola prensa interesada, como un pacto de esquerdas.
Sei que é difícil hoxe,
pero moi necesario, redefini-la esquerda. Moita xente esixe moi pouco
para considerar a unha organización, ou persoa, como de esquerdas;
basta ser progresista para que sexas así considerado. Pero debemos
ser máis precisos e definir as posicións de esquerda e dereitas, en
momentos nos que se necesita unha clarificación, en función das
posicións que se teñan con relación ó sistema capitalista. Hoxe
despois de anos de crise e das medidas que se foron tomando a favor
dos sectores burgueses, a cidadanía ten moitos máis datos para
opinar sobre o capitalismo e coñecer quen o defende e quen tenta
superalo.
Podemos dicir, copiando a
Marcelo Colussi, que as xentes e organizacións de esquerda son
as que se enfrontan a quen tenta soster o sistema capitalista;
sistema que para tod@s debe estar claro
que é un sistema explotador da forza de traballo, da natureza,
corrupto, patriarcal, sexista e clasista, cuxas institucións
funcionan ó servizo dunha minoría da sociedade, a quen lle pagamos,
cos cartos de tod@s, as falcatruadas e ladroadas que a cotío
comete.
Despois de máis de 22
anos co PSOE no goberno, ninguén, creo, é capaz de defender que o
PSOE sexa unha organización de esquerdas; pola contra podemos
afirmar que é un firme defensor do sistema capitalista por moito
empeño que teña por parece-lo contrario.
Tamén sei que para que a
sociedade acepte a afirmación máis arriba expresada, existe toda
unha serie de atrancos. En primeiro lugar, o propio sistema,
utilizando os medios de comunicación que lle son afins, machacan
constantemente á poboación establecendo unha división que non é
real, asignando papeis de dereita e de esquerdas, nun intento, ata o
de agora con éxito, de que o descontento co sistema e as críticas ó
mesmo, se canalicen cara a organizacións que nunca van cuestiona-lo
propio sistema.
Esta artimaña xa a
descubriu hai moitos anos Antonio Cánovas del Castillo xefe do
chamado Partido Conservador, que contou coa inestimables colaboración
de Práxedes Mateo Sagasta, xefe do chamado popularmente Partido
Liberal, para manter durante moitos anos a ficción de dous partidos,
un á dereita e outro a esquerda, cando ámbolos dous tiñan o acordo
de non aprobar ningunha lei que o outro tivera que rexeitar no
período no que gobernase.
Volvendo á realidade
andaluza; o PSOE recibe un forte correctivo e IU recolle un
importante número de votos e escanos. Moitos dos votantes de IU
proveñen do PSOE e se cambian o carácter do seu voto cara a IU é
pola razón de que tampouco querían vota-lo PP, nin absterse ou
votar en branco; votaron a IU para castiga-lo PSOE e sacalo do poder.
Abandonaron ó PSOE aínda a risco de que perdera; coñecían a
posibilidade de que cambiando o voto o PP gañara e a pesares desa
posibilidade o fixeron; reforzaron á esquerda para que desde unha
posición máis forte, levase adiante unha política nidia de
oposición fronte a posibilidade de que gañara o PP. Oposición
tanto nas institucións como na rúa.
Hai un tema que é
ineludible citar sobre o goberno do PSOE en Andalucía durante todos
estes anos: a constitución dun réxime o que posibilita a corrupción
xeneralizada. O primeiro elemento é de carácter político e hai que
desmontalo para que avance a democracia, como debe querer IU; sobre
o segundo hai que investigar, sacar a luz todos os casos con nomes e
apelidos e levar diante da xustiza e se é posible á cárcere, a
tod@s @s culpables.
Os dous elementos
estenden as súas ramificacións polas sociedades civil e política e
as forzas cas que conta IU son cativas, máxime para enfrontarse
desde un goberno cando se conta cun socio, poderoso a todos os
niveis, que vai poñer serios atrancos tanto, para que se coñeza a
realidade, como para que se lle desmonte “o chiringuito”.
Penso polo tanto que é
un erro que vai pagar moi caro, que entre a formar goberno cun
partido corrupto e neoliberal, por moito que o cualifiquen de
“esquerdas”; ese goberno co PSOE non o vai ser. IU comeza a
cava-lo seu propio sartego polo devezo de poder dos seus dirixentes.
A posición política
máis axeitada para unha forza de esquerdas e polo tanto
anticapitalista, que sobre todo lle debe interesar a defensa d@s
asalariad@s, modifica-las estruturas
da sociedade e desenmascara-las falsas posicións de esquerda, sería
vota-lo PSOE na investidura e pasar a continuación a oposición
defendendo o programa propio.
Esta posición podería
dar lugar a dúas saídas: unha colaboración PSOE e PP, sería o
lóxico pois os dous son neoliberais, de dereitas e con programas moi
parecidos, ou en pouco tempo a convocatoria de novas eleccións, cun
forte deterioro institucional, circunstancia que a IU non lle debía
importar, pois se é de esquerdas, o deterioro das institucións do
estado burgués é un avance importante. Ademais, como vimos en
Grecia e Italia, as institucións e o parlamentarismo, non o
respectan nin as propias clases dominantes.
En Galicia no mes de
abril de 2012.
No hay comentarios:
Publicar un comentario