Carlos Dafonte
Os dous grandes partidos
neoliberais do estado, PP e PSOE, atópanse moi preocupados, como non
podía ser doutro xeito, pola expropiación do 51 % das accións de
YPF en Arxentina e o quebranto, din eles e a empresa REPSOL, que esa
acción vai representar.
A ningún dos dous
tremeulles o pulso cando comezou o PSOE e pechouno o PP, o ciclo de
privatizacións do patrimonio do pobo español, aquelas si que as
podían chamar empresas españolas, privatizacións da que saíu a
hoxe poderosa REPSOL, adquirida a baixo prezo e preferentemente polos
amigos do goberno, posiblemente para que cando lles chegue a algúns
a idade de xubilación da política, poder gozar dun bo salario a
cambio de “traficar cas influencias” que cada un foi tecendo no
desempeño da función pública.
As multinacionais
españolas, REPSOL entre elas, están consideradas como das máis
rapaces, posiblemente porque chegaron tarde ó reparto do pastel e
hai que queimar etapas. Establecéronse preferentemente en América
Latina, a competencia era moi grande en Europa, a partires dos anos
90, converténdose nos investidores máis importantes na zona e de
onde sacan a maior parte dos seus beneficios, a cambio, na maioría
dos casos, de malos servizos e moi caros.
Algunhas delas tivéronse
que enfrontar a importantes mobilizacións da poboación en contra
das súas actuacións ineficaces, accións sempre silenciadas nos
medios de comunicación do estado español; non se deben tirar pedras
contra o tellado do patrón.
Aproveitaron a chamada
crise da débeda, cando numerosos políticos corruptos
latinoamericanos, venderon a prezo de saldo patrimonio e servizos
públicos, para entrar nesta zona do planeta, axudados polo goberno
español, asinando acordos, acadando subvencións e toda outra serie
de prebendas, que situaron a moitas delas nos primeiros lugares da
listaxe mundial.
A finais dos anos 90
REPSOL mercou o 98,23% de YPF e converteuse na novena petroleira do
mundo, cunha produción diaria superior a un millón de barrís, a
cambio dun forte endebedamento.
REPSOL é unha empresa
con moito peso nas tomas de decisións de determinadas institucións
do estado; aínda están frescos na nosa memoria os percorridos que
facían o señor Moratinos, ministro de asuntos exteriores, e o
señor Brufau, presidente de Repsol, por repúblicas exsoviéticas e
países africanos, nun xogo no que non se distinguía moi ben quen
era verdadeiramente o ministro e a que intereses servía. E nunca
esqueceremos o incidente, despois dunha viaxe a Guinea Ecuatorial,
destes dous personaxes e a negativa do Congreso dos Deputados a
entregarlle o ditador Obiang unha medalla, honores que terían
pactado con máis prebendas supoño, a cambio de concesións
petrolíferas.
No ano 2000, na época do
goberno Aznar, 24 destas grandes empresas agrupáronse na Fundación
Carolina, co respaldo do goberno. Mais tarde entrarían outras.
Funciona como un verdadeiro grupo de presión sobre as sociedades
latinoamericanas e española.
Pero tamén teñen moita
importancia, para terxiversa-la realidade, as fundacións dos dous
grandes partidos, IDEAS do PSOE e FAES do PP no obxectivo de
dulcificar as actuacións das multinacionais neses países.
Un caso moi explícito de
intervención, a favor das multinacionais españolas na área, foi o
apoio do PSOE a Alain Garcia, presidente en varios mandatos do Perú,
disposto a abrir a amazonía peruana ás multinacionais, intención
que produciu enfrontamentos moi violentos cas comunidades indíxenas,
que contou co apoio explícito de Filipe González, a traveso da
Fundación Carolina e de Trinidad Jimenez desde a Secretaría de
Internacional do propio partido. Máis tarde sería ministra de
Sanidade e de Asuntos Exteriores.
Por iso non nos debe
estrañar o ruído que esta a mete-lo goberno do PP, axudado polo
PSOE, con ocasión de que un estado exerza o dereito a súa soberanía
sobre os recursos naturais que posúe. Recursos naturais que REPSOL
esta a estrar en función dos seus intereses e non nos do pobo
arxentino, que ten que pagar importacións de petróleo e gas, xa que
a multinacional española leva anos sen investir na Arxentina e
reducindo a extracción e os stocks de reserva o que pon en perigo o
desenvolvemento industrial.
Nestas circunstancias a
única dúbida que teño é se non estaremos, e posto que unha crise
do calado da actual agudiza as propias contradicións capitalistas,
diante dunha pelexa interoligarquica para quedarse ca plusvalía
arrancada @s traballador@s arxentinos, que poucos beneficios van a
recibir, penso eu co risco de trabucarme, como resultado desta
operación.
En calquera caso, como me
comentaba hai poucos días un compañeiro arxentino, mellor é que
sexa o estado arxentino quen controle YPF, por moi explotadora que
sexa a clase que o domina, que este poder o teña unha empresa
multinacional.
Tampouco debemos esquecer
que “os Kichner”, foron partidarios da privatización; neses
tempos el presidía a organización das provincias arxentinas con
petróleo, era o gobernador da de Santa Cruz, e sobre os cartos que
recibiu a provincia despois da privatización, hai serias dúbidas de
que se teñan empregado en beneficio de tod@s.
REPSOL vai pedir unha
indemnización enorme pola expropiación de YPF, espero que o estado
arxentino valore e lle esixa a empresa, as indemnizacións
pertinentes polos danos causados ás comunidades indíxenas,
desprazamentos, espolio das súas propiedades, a aparición de
numerosas enfermidades inexistentes ata que a empresa comezou a
actuar; no cerro Loma da Lata os individuos da comunidade mapuche,
teñen ata 17 metais pesados en sangue e aparecen enfermidades
fetais. Pero tamén hai que valorar os danos ambientais, que segundo
numerosas organizacións ecoloxistas son enormes, dada a impunidade
con que a empresa actuou; non respectou nin espazos protexidos,
parques nacionais, etc .
En Galicia no mes de
abril de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario