Roberto Laxe
1.- O goberno
arxentino tomou o control do 51% de YPF, con esta medida faise coa maioría das
accións do que até agora era a “xoia da coroa” da multinacional española,
REPSOL, da que supón o 50% da súa produción total de hidrocarburos e ao redor
do 40% dos seus reservas.
2.- O goberno
español e as forzas institucionais, cúpulas de CCOO e UXT incluídas,
reaccionaron histéricamente ante unha medida que supón a recuperación para
Arxentina do control dunha das súas principais riquezas, os hidrocarburos,
privatizados e vendidos a Repsol polo presidente Menem, no que foi a orxia
privatizadora dos anos 90, e que terminou no “Corralito”.
3.- Non é certo
que defender a Repsol, e ás multinacionais españolas, sexa defender os
intereses de “España”; é defender á “España” imperialista e capitalista.
Mentres estes declaran beneficios multimillonarios (1200 millóns declaro Repsol
no 2011), repartindo dividendos en bolsas de medio mundo, a clase traballadora
do Estado Español afronta uns plans de empobrecimiento, privatización de
servizos públicos e reformas laborais que apuntan no mesmo camiño que a
Arxentina de Menem.
4.-Entre 1999 e
o 2011 Repsol IPF investiu na Arxentina 8 mil millóns de dólares, mentres
obtivo unhas ganancias netas de 16 .500 millóns de dólares, dos cales repartiu
entre os seus accionistas 13 mil millóns. Estas son as contas do saqueo que
Repsol someteu á Arxentina ao longo de todos estes anos.
5.- A
explotación dos traballadores e as traballadoras do estado español por empresas
como Repsol e a patronal en xeral, ponos ao lado do pobo arxentino, que viu
como se saquearon impunemente as súas riquezas para beneficiar aos mesmos
responsables da explotación da clase traballadora.
6.- O goberno
arxentino, que di “expropiar” YPF, en realidade o que esta facendo é se
converter en socio do seu grupo industrial Petersen, propietaria do 25% de IPF,
e que non ve tocadas as súas participacións. O obxectivo real do goberno
arxentino non é nacionalizar IPF de conxunto, para pola ao servizo do pobo
traballador, senón facerse coa maioría das accións para explotar os recursos
aparecidos nas provincias de Neuquen e Mendoza.
7.- O pobo
arxentino, como calquera pobo traballador do mundo, ten todo o dereito a
controlar e gozar das suas riquezas naturais, pero a medida non apunta neste
sentido, senón no de promover unha industria nacional arxentina ao servizo dos
intereses da súa burguesía.
8.- Os
traballadores e as traballadoras do Estado Español debemos apoiar toda medida
que vaia no sentido de romper as cadeas de dependencia entre as potencias
imperialistas, así sexa en crises como a española, e os países dependentes,
posto que a súa loita esta inexorablemente unida á loita de todos os pobos do
mundo contra o capitalismo imperialista.
9.- O
imperialismo español e as súas multinacionais (Repsol, Telefónica, BBVA, BSCH,
Inditex, Acciona,...), como calquera outro, é sinónimo de saqueo das riquezas
dos pobos e explotación da clase traballadora. O exemplo de Repsol, apoiando a
ditadores como Obiang en Guinea Ecuatorial até as republicas seudo democráticas
de Kazajastán ou Peru, onde foi denunciada pola organización Survival
Internacional, é un exemplo de que non existe un imperialismo “humanitario e
civilizatório”, o europeo, e outro “militarista e ditatorial”, o ianqui.
10.- Ante a
crise do capitalismo e a resposta obreira e popular vai pór á sociedade ante
procesos similares, ou moito máis agudos. A soa mención dunha “expropiación”, así sexa tan descafeinada
como esta, levanta todas as alarmas nos gobernos do mundo, lanzados a unha
orxía privatizadora sen parangón.
11.- Baixo a
xustificación do pago da débeda -como foi nos 90 en Arxentina- estamos a
asistir en Europa a unha verdadeira ofensiva de todos os grupos aseguradores e
financeiros a través dos seus gobernos
por facerse co control de sectores públicos como a sanidade, as pensións e a
educación. En Grecia “alugan” até a policía, en Italia, o Estado Español,
Portugal, etc., a privatización da sanidade e as pensións é o gran obxectivo.
12.- Neste
marco, un xiro “expropiador” como o dado desde Buenos Aires é un verdadeiro
berro de guerra: A PRIVATIZACION NON É A UNICA ALTERNATIVA, existen outras vías
para enfrontar a crise que non pasa a pola venda ao capital privado de todo o
que é rendible.
Coas súas
ameazas contra o pobo arxentino, o goberno de Rajoy non só defende os intereses
de “España” no estranxeiro, senón tamén busca evitar que no Estado Español
creza a idea de que é posible enfrontar as súas políticas de axustes e
austeridade, de privatización e reformas laborais.
13.- Pero non
nos confundamos, a única expropiación que pode favorecer á clase traballadora e
o pobo é aquela que pon os recursos naturais, a industria e os servizos baixo
control da poboación traballadora na súa loita por unha saída obreira e popular
á crise, a través da planificación democrática da economía.
É dicir, só
avanzando no camiño da transformación socialista da sociedade unha expropiación
non se converte nunha ferramenta ao servizo do capital nacional ou de
competidores imperialistas.
14.- A única
garantía para avanzar é a mobilización, tanto na Arxentina como no Estado
Español, contra os que son os inimigos comúns dos pobos do mundo e a clase
traballadora, as potencias imperialistas, o capitalismo e os seus estados que
os defenden, e a construccion dunha organizacion politica que conscientemente
levante no seu programa a loita pola Transformacion Socialista da Sociedade.
19 de abril do
2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario